De Meester had in de auto tegen Emily geroepen: 'Als je Ernst niet klaargepijpt hebt voordat we het hondenveldje bereiken, dan zwaait er wat voor je! Dan laat ik je in je blote reet buiten overnachten!' Dat veldje lag aan de rand van de stad en was maar zo'n 3 km rijden, dus moest Emily voortmaken. Ze had geen idee of Ernst een snelle spuiter was en hoopte dat dat in haar voordeel zou uitpakken.
Ze deed ontzettend haar best met haar lippen, haar tong en haar rechterhand, want een nacht in de kou buiten in het gras was niet bepaald waar ze op zat te wachten. Via een nauwelijks verlicht stukje fiets- en wandelpad bereikte de Caddy aan de rechterzijde een stevig hek met een hangslot. De Meester liet de motor draaien, stapte uit, maakte het slot met een sleutel los en deed het houten hek open.
Emily had slechts een halve minuut daarvóór Ernsts stijve pik door de tralies heen in haar mond voelen spuiten en als bewijs daarvan had ze haar Meester aangekeken en demonstratief Ernsts sperma uit haar mondhoeken laten lopen. Dat liep vervolgens op haar hals en op haar tieten, want haar regenjas hing nog open. Het had weinig zin gehad om die dicht te doen, want uit ervaring wist ze dat ze dat ding toch al snel moest uittrekken.
De Meester stapte weer in en hij reed langzaam over een aantal planken het terrein op. Toen stapte hij uit om het hek weer dicht te doen, terwijl Emily, Ernst en Mickie in de auto wachtten. Het was er buiten pikkedonker, want er was geen maan en er was ook geen elektriciteit om een lamp te laten schijnen. Wel stromend water, maar geen stroom.
Elektriciteit hadden de paarden niet nodig gehad, dus daar was door de vorige pachter niet in geïnvesteerd. Toms vrouw had aan Tom wel gevraagd of ze op het hondenveldje stroom kon krijgen, om bijvoorbeeld koffie te kunnen zetten overdag en een koelkastje te kunnen neerzetten, maar dat was nog niet geregeld. Tom had andere prioriteiten. Zijn slaafjes bijvoorbeeld.
Die werden uit de auto gelaten en ze hadden geen idee hoe het hondenveldje eruit zag en hoe groot het was. De Meester wees hen de goede richting uit en ze werden op weg naar de schuur gevolgd door de kwispelende hond. Mickie hobbelde enthousiast achter Emily en Ernst aan en haalde hen al snel in. Zijn neus herkende de hondenuitlaatplek van overdag, als hij met zijn bazin meemocht.
Mickie liep blindelings op de schuur af en Emily en Ernst volgden de Meester, die hen even had ingehaald om in het donker de weg te wijzen en struikelpartijen te voorkomen. Er stonden wat bomen waar je je pijnlijk aan kon bezeren als je niet wist dat ze er stonden. Bij de schuur aangekomen zei Tom: 'Jassen uit jullie, leg die maar in de hoek neer.' De slaven gehoorzaamden – ze wisten niet beter – en trokken hun jas uit, ook al was het maar een graad of 5 met een gure oostenwind, en dus zeker geen weer om zonder kleren buiten te zijn.
De Meester, zelf gekleed in een zwarte broek en een zwarte leren jas, en eigenlijk alleen herkenbaar aan zijn vergeelde tanden, pakte drie fluorescerende halsbanden van een haak aan de muur. Een roze exemplaar deed hij met klittenband om Emily's nek, waarna hij even in haar kleine stijve tepels kneep, vervolgens deed hij een groene om Ernsts nek en de laatste, een blauwe, kreeg Mickie om. Die vond dat kennelijk een hele eer en begon meteen het hem vertrouwde veldje rond te rennen.
Het was een grappig gezicht, die drie lichtgevende halsbanden in het pikkedonker. Mickies bewegende halsband en de twee slaven – een grote en een kleine – statisch, wachtend in de schuur. Bijna tegen elkaar aan. Wat zou de Meester met hen gaan uithalen? Want meestal waren ze alleen bij hun Meester als ze hem ontmoetten, niet met zijn tweeën. Ze waren beiden extra gespannen dus.
Tom had geen speciale voorbereidingen getroffen voor zijn eerste slavenuitlaatavond en was in zijn hoedanigheid van Meester meer van het improviseren en het inspelen op de 'ellende' (lees: pijn en vernedering) van degene(n) die hij domineerde. Eigenschappen die hij in zijn saaie baan overdag nooit hoefde aan te spreken. Dat zag je vaker: de strengste Meesters hadden overdag de sufste baantjes, en een vervelende baas.
'Ik wil dat jullie op handen en voeten door het gras gaan, en een rondje maken langs de omheining, dus om de struiken en bomen heen. Dan zullen mensen die langsfietsen of hun hond uitlaten, denken dat jullie honden zijn. Dus niet te dicht bij het fietspad komen! En nu maar hopen dat ze geen zaklantarens bij zich hebben en op jullie gaan schijnen als ze jullie halsbanden zien. En wel een beetje voortmaken, want als ik vind dat jullie te langzaam gaan, krijgen jullie straf.'
'Ja, Meester', zeiden Ernst en Emily in koor en ze gingen op handen en voeten de schuur uit en verder door het nogal koude natte gras. Ernst was wat behendiger, dus die nam de kop. Bovendien was Emily veel kleiner dan Ernst, wat in haar nadeel was. Het duurde even voordat ze slalommend het andere eind van het hondenveldje bereikten, maar de Meester kon hen door de halsbanden goed in de gaten houden.
Mickie liep overal stuiterend omheen en doorheen, en vermaakte zich beter dan de twee kruipende tweevoeters. Die kregen het koud en sleepten zich na twee minuten al op hun tandvlees voort. Ze konden er dus op wachten dat de Meester ging ingrijpen. Want zijn dreigementen moest je altijd serieus nemen, wisten ze. Toen ze eindelijk weer in de buurt van de schuur waren, riep de Meester dat ze bij Hem moesten komen.
'Dat is een slakkentempo, dat snappen jullie zelf toch ook wel. Ga maar staan allebei, we gaan op twee benen verder.' Hij zei 'we' alsof hij zelf meeliep, maar hij keek natuurlijk lekker vanuit de schuur toe hoe de slaven zich in het natte gras uitsloofden. 'We gaan nu rondjes lopen en degene die per rondje het laatst aankomt, krijgt van de ander tien slagen op zijn billen. Dat moet wel voor een competitie-element zorgen, denk ik. Er zijn hier heel venijnige takken, en ik houd toezicht dat er niet geaaid wordt, maar flink geslagen'.
'Eén, twee, drie … start!' en Emily en Ernst renden op de tast het donker in. Ze hadden pas één rondje op handen en voeten afgelegd en moesten zich dus nog flink oriënteren om niet steeds tegen takken en boompjes op te rennen. Dat ging de kleinere, wendbare Emily beter af dan Ernst, dus zij was de snelste in het eerste rondje. En ontving van de Meester een grote tak om Ernst, toen die ook zijn rondje had voltooid, billenkoek mee te geven.
