Na de training begaf ik mij als een van de laatsten naar de doucheruimtes, er waren nog wat andere mannen die stonden na te praten en zich aan te kleden. Uit de douches klonk het gekletter van water en gepraat. Ik trok mijn sportkleding uit en ging met
mijn handdoek en mijn zeep naar de douches. De eerste twee van de drie ruimtes, die om een of andere zonderlinge reden achter elkaar lagen waren bezet en toen ik de derde ruimte betrad was er gelukkig maar een persoon aanwezig, die blijkbaar ook net
gearriveerd was, want hij hing net zijn onderbroek op een van de haakjes die tegenover de douches bevestigd waren.
Het was een wat oudere man, die de VUT-leeftijd waarschijnlijk al enige tijd gepasseerd was, maar die er nog goed geconserveerd uitzag. " Zo, even het luie zweet eraf spoelen ", deelde hij mij ongevraagd mede terwijl hij naar de douche liep." Mmm, mmm",
mompelde ik bevestigend, kijkend naar de achterkant van zijn nog soepele lijf, een aanblik die mij niet geheel onberoerd liet. Ik begaf mij ook naar de douches en terwijl op mijn buurman het water begon neer te dalen drukte ik ook op de knop om hem in werking te stellen. Er kwam echter geen drup uit.
"Wacht maar", zei de man, terwijl hij naar mij toeliep, "je komt hier zeker niet zo vaak". "Deze knoppen moet je een wat langer ingedrukt houden, en daarna blijft het water een tijdje vanzelf lopen, net zo ongeveer als een lamp in een trappenhuis". Naast mij staand drukte hij op de knop en hield die een seconde of tien vast, toen begon het water te stromen. "Nou, vooruit er onder", zei hij, terwijl hij onder het teruglopen mij speels een tik voor mijn bil gaf.
Ik liet het water over me heen stromen en keek ondertussen zo onopvallend mogelijk naar mijn buurman, die langzaam ronddraaiend en met gesloten ogen de lauwwarme stroom over zich heen liet komen. Hij was stevig, maar niet overdreven gespierd en hoewel er
boven zijn donker behaarde onderbuik een kleine welvaartswelving zich aftekende wees zijn algehele lichaamstoestand op een werkzaam en gezond leven.
Ik vroeg me af wat hij voor de kost had gedaan.
"Dit doet mij herinneren aan mijn werk als vrachtwagenchauffeur", sprak de man alsof hij mijn gedachten had gelezen, "Tijdens lange ritten stonden we dan in die wegrestaurants ook in die gezamenlijke ruimtes te douchen om het stof en het zweet van ons af
te spoelen, maar even tussendoor, mag ik je stuk zeep even lenen, ik ben het mijne vergeten". "O ja hoor", antwoordde ik en toen ik hem het overhandigde leek het net alsof hij mijn hand iets langer aanraakte dan nodig was. Hij liep terug naar zijn plek en begon zich met een draaiende armbeweging in te zepen en zijn overvloedig aanwezige lichaamsbeharing begon allerlei cirkelvormige patronen te vertonen. "Later ben ik zelf een transportbedrijf begonnen en zat ik nauwelijks meer op de wagen; Het was wel een wat rustiger bestaan, maar elk jaar ging ik toch nog zelf een paar keer op pad om de oude vrijheid weer te proeven". Hij was ondertussen bij zijn onderlijf aangeland en zijn mannelijkheid tekende zich duidelijk af tussen het witte schuim dat zich erom heen verzameld had.
Ik voelde dat tegen wil en dank mijn instinctieve gevoelens begonnen te werken, maar gelukkig was hij te geconcentreerd bezig met het inzepen om het op te merken.
"Ik wist niet dat ze bij de "Routiers" gezamenlijke douches hadden", zei ik om het gesprek in een bepaalde richting te sturen. "Vroeger wel, toen had je nog echte mannen, nu willen ze allemaal hun eigen hok met alle comfort, maar die gezelligheid, die
sociale contacten van al die mannen die soms weken onderweg waren is wel voorbij". "Hadden ze toen dan ook slaapzalen", informeerde ik verder. " Nee, dat nog niet, maar de serviceruimtes waren gemeenschappelijk, zoals je dat in goedkope logementen ,
hotels en jeugdherbergen nog wel eens tegenkomt. Zijn hand bleef nog steeds op dezelfde plek een draaiende beweging maken als ware hij in gedachten verzonken.
Ik had het idee - of zag ik alleen maar wat ik wilde zien - dat deze herinneringen ook hem niet ongemoeid lieten. "Als jullie zo weken onderweg waren en dan samen in zo`n doucheruimte waren, gebeurde er dan wel eens wat ?".
"Je bedoelt dat we elkaar wel eens een handje hielpen ?". Hij drukte onderwijl weer op de knop en begon met het afspoelen van de zeep. Ik zag nu dat wat ik net wilde zien wel degelijk waarheid was.
"Ja dat", antwoordde ik. "Natuurlijk gebeurde dat wel eens, je bent weken onderweg, je bent in de kracht van je leven en...".
"Zo te zien bent u nog steeds in de kracht van uw leven, zei ik, terwijl ik al wijzend langzaam op hem toe liep". In zijn ogen zag ik verlangen, maar ook twijfel. "Als er nou iemand binnenkomt", was zijn laatste argument wijzend op de verbindingsdeur tussen de ruimtes.
Maar alles aan en in hem zei nu ja en er was geen houden meer aan. " Oh, wat is dit lang geleden", steunde hij. "Draai je eens om", verzocht ik hem terwijl ik de zeep uit het bakje in de muur pakte en hem met beide handen begon in te zepen op de plek waar hij zelf net opgehouden was, mijn onderlijf drukte zich tegen zijn bilpartij. Vanuit de andere ruimtes klonk nog steeds het geluid van watergekletter en stemmen. Uit de schokbewegingen tegen mijn handen, het samenknijpen van zijn billen en het snakken naar adem gaf de ander aan dat ons samenzijn waarschijnlijk snel voorbij zou zijn. Ik trok hem nu stevig tegen mij aan en beet hem zachtjes in zijn nek en toen ontlaadde ook mijn opgebouwde spanning zich. Zonder verder een woord te wisselen en elkaar aan
te kijken en met een soort schuldbewustzijn als dat van kleine stoute jongens douchten we nogmaals en droogden ons af.
"U bent er volgende week weer ?", vroeg ik. Ok‚, zei de man.
