Met het corona-virus op de loer heb ik weinig te doen op het moment, dus ik heb maar besloten weer wat te schrijven. Dit is niet waargebeurd. Ik hoor graag feedback of natuurlijk complimentjes (;
Wat moest uitdraaien op een gezellige avond in de kroeg met een paar goede vrienden, werd direct verpest toen mijn vriendin zei dat ze wou praten. We waren nu anderhalve maand samen en ik vond het super leuk en ik had het gevoel dat het wederzijds was, dus niet. "Ik vind je heel aardig, Sam, maar ik denk dat ik je meer als een vriend zie dan als mijn vriend, snap je?" Ik keek haar met ongeloof aan vroeg verbaasd: "Dus je maakt het nu uit?" Zij knikte voorzichtig ja wat mij ongeveer een hardverzakking bezorgde. Ik liep terug naar de keuken waar ik daarvoor nog wat te drinken voor haar had gepakt, maar nu pakte ik wat voor mezelf. Ik was best wel ontdaan na deze mededeling, maar probeerde me te herpakken voordat het medelijden praatje mijn kant op wordt geslingerd. "Ja ik had al zo'n vermoeden" zei ik op de meest neutrale manier mogelijk, ook al was dit ver van de waarheid. "Ik was er zelf ook al wel een beetje klaar mee", Ook al was dit ook gelogen, leek ze er vrede mee te hebben en zij: "Ik wil wel nog gewoon vrienden blijven, want je bent wel hartstikke aardig." Dit maakte mij toch wel wat geïrriteerd en vertelde haar dat het voor mij nu dan ook wel helemaal klaar was. Ze begreep dit wel en zei dat ze dan maar het beste kon gaan. Ze liet zichzelf uit en ik hoorde de deur dichtklappen, meteen viel er een gevoel van verdriet over mij heen. Ik voelde machteloos en liep richting mijn bed, waar ik mij in liet ploffen. Ik was door al dit totaal mijn avond met mijn vrienden compleet vergeten maar ik word eraan herinnert door mijn telefoon die oplicht naast mijn bed. Thomas vraagt waar ik blijf. Ik begin te twijfelen of ik wel naar de kroeg moet gaan, Maar ik zie dat als enige uitweg van het mezelf opvreten in bed. Ik pak mijn telefoon en typ naar Thomas dat ik onderweg ben.
Aangezien ik eigenlijk al klaar was om te gaan voordat mijn ex mij kwam lastigvallen, kon ik mijn jas pakken en gaan. Het regende, zoals dat gaat bij elke slechte dramatische film, dus ik moest doortrappen. Ondanks dat ik mijn verdriet probeerde weg te fietsen was enige waar ik aan kon denken haar. Ik hield van haar waardoor dit allemaal alleen nog maar lastiger werd, toch leek het me wel een goed idee om mijn gedachte te verzetten. Ik kwam aan bij onze vaste kroeg en zette mijn fiets in de stalling. Koukleumen liep ik binnen en keek rond in de dichtbevolkte kroeg of mijn vrienden ergens te vinden waren. Ze waren nergens te bekennen en ik besloot maar om ze op te wachten aan de bar. Ik bestelde een biertje en ik leek me net op zo'n alcoholist die in zijn eentje zijn verdriet weg drinkt. Net voor ik de barman mijn briefje van vijf overhandig onderbreekt een jongen mij. "Die heb ik wel", zei hij tegen de barman en geeft hem een briefje van vijf. Dan keert hij zich naar mij en vraagt: "Wat brengt jou hier op alleen op deze gezellige avond." Ik ben toch een beetje verbaast en vraag of ik hem ken. Hij moet lachen en zegt: “voor zover ik weet niet, maar ik vroeg me af of je bij ons komt staan, alleen is ook zo alleen." Ik kijk hem cynisch aan en vertel hem dat ik niet zo in de stemming ben om te feesten, terwijl ik wegkijk en rustig een slokje van mijn biertje neem. "Vertel" zegt de jongen blij: "waarom ben je zo bedroefd?". Ik kijk hem onderzoekend aan en zie zijn blije blik die toch ook wel geïnteresseerd blijkt te zijn. "Waarom zou ik aan een vreemde gaan vertellen wat mij dwars zit." Vraag ik. "Omdat je toch duidelijk met iemand wil praten, anders zou je hier niet gekomen zijn." Daar heeft hij wel een punt en begin mijn verhaal te vertellen aan deze vreemden.
Terwijl ik de hele situatie vertel aan deze jongen kan ik pas een goede blik op hem werpen. Hij is best lang en redelijk gespierd gebouwd, iemand die wel is naar de sportschool gaat maar niet zo'n bodybuilder is. Hij heeft blond haar bruine ogen. Hij luistert erg aandachtig en stelt me eigenlijk best wel gerust. Na het hele verhaal te hebben verteld merk ik op dat ik wel erg lang aan het woord ben geweest, waardoor ik me een beetje schaam. "Ik heb een heel levensverhaal aan je verteld, maar ik weet nog steeds niet hoe jij heet." Hij moet nu wel lachen en verteld dat hij Thijs heet. We praten wat verder en het wordt eigenlijk steeds gezelliger, deels door de drank. Wat ik toch merk is dat hij steeds handtastiger wordt, en vaker zijn hand op mijn been legt en dergelijke. Ik houd dit niet tegen want ik nu wel wat lichamelijk contact gebruiken. Als ik op mijn mobiel kijk zie ik dat het nu al bijna 1 uur is en aangezien ik nog naar huis moet fietsen en morgen toch weer 11 uur op mijn werk moet zijn, besluit ik afscheid te nemen van Thijs. Hij eist alleen dat hij even mee naar buiten loopt en dat vind ik totaal niet erg. Als ik samen met hem naar buiten loop ga ik op zoek naar mijn fiets die nergens te vinden is. Ik begin nu toch wel een beetje te stressen en ik geef het op, mijn fiets is gestolen. Ik word weer een beetje hopeloos en uit mijn probleem bij Thijs. "Je kan ook bij mij blijven slapen, daar heb ik geen problemen mee." Ik werp nog een laatste blik en besluit dan omdat ik geen andere uitweg zie toch maar met hem mee te gaan. Terwijl hij binnen afscheid neemt van zijn vrienden ben ik toch een beetje gespannen. Op een of andere manier heeft hij toch indruk op me gemaakt merk ik en ik ben benieuwd wat er in zijn huis zal gebeuren. Ik ben vrij zeker dat ik op meisjes val maar ik heb nog nooit geëxperimenteerd met jongens. Niet dat dit hoeft te gebeuren, maar er hangt gewoon zo'n spannende zweer tussen ons. Als hij weer naar buiten komt neemt hij me mee naar zijn huis die op loopafstand ligt van de kroeg. Hij woont boven een winkeltje en lopen met een trap naar zijn woning. Als hij de deur openmaakt vraagt hij of ik nog wat wil drinken of dat ik meteen het bed in duik. Ik vond het toch een beetje onbeschoft om meteen te gaan slapen dus ik plof neer op de bank en wacht op mijn cola. Hij loopt weer de woonkamer in met 2 glaasjes en begint ze in te schenken: "weetje, als je niet zo knap was geweest was ik nooit op je afgelopen" Ik schrik hier een beetje maar herstel hier prima van: “Ik had al zo'n vermoeden dat je op iets anders van plan was dan gewoon een praatje maken." Hij moet lachen en komt dicht naast me op de bank zitten en slaat een arm om mij heen. Hij beweegt zijn hoofd dicht naar de mijne en fluistert dan zachtjes: "Ben je geïnteresseerd in mijn plan?"
