Om 18.00 uur sloot de apotheek en
Carla maakte zich met Hannah klaar om naar huis te gaan. Ze namen afscheid en Carla stapte op haar fiets. Snel naar huis en straks na het eten nog wat skypen met Monique, dacht ze.
Bij een druk kruispunt ging het helemaal mis. Het stoplicht voor de fietsers sprong op groen, maar een automobilist die van rechts kwam en door rood reed, schepte Carla met hoge snelheid. De klap was hard en het negentienjarige, tengere, roodharige meisje overleefde het niet. Levenloos lag ze met een bebloed hoofd op de grond en de automobilist die haar aangereden had, reed door. Later op de avond zou deze alsnog aangehouden worden. Politie en ambulance waren snel aanwezig, maar voor Carla kwam de hulp te laat. Laat in de avond bereikte dit vreselijke nieuws Monique, die volledig instortte. Urenlang huilde ze en haar stiefvader en zusje trachtten haar te troosten. De dagen daarna bleef ze thuis en tijdens de begrafenis leerde
Monique de ouders en het zusje van Carla kennen. Ook die hadden het heel zwaar en ze konden niet begrijpen waarom iemand op zo’n onverantwoordelijke manier door rood rijdt. Enkele weken daarna pakte Monique het dagelijkse leventje weer op. Ze ging naar school, begon weer met trainen bij de hockeyclub en startte met het nieuwe bijbaantje bij de supermarkt, waar haar grote hockey-idool Daphne Konings ook werkte.
Op zondagochtend werd Monique na een woelige nacht wakker en keek naar de wekker. Die stond op 8.00 uur en ze besloot om op te staan. Normaal zou ze uitgeslapen hebben, maar dat lukte de laatste tijd niet meer. Op het nachtkastje stond een foto van Carla die haar vrolijk toelachte.
‘Ik mis je, schatje,’ pruilde ze en liep naar de badkamer om te douchen.
Ze kleedde zich aan en liep naar beneden. In de keuken zette ze thee en at een boterham. Plots belde iemand aan en verbaasd liep ze naar de voordeur. Het was Beau en Moniques mond viel open van verbazing. Het zestienjarige meisje zag er anders uit dan normaal. Ze droeg haar halflange, blonde haren niet in twee staartjes, maar hingen los over de schouders.
Verder was ze niet zo kinderlijk gekleed en droeg ze een kort spijkerrokje met een strak blouseje.
‘Hoi, Beau. Wat zie je er leuk uit. Kom binnen.’
‘Hoi, ik kom kijken hoe het met je gaat.’
‘Het gaat ietsjes beter, maar ik mis Carla iedere dag,’ zei Monique, terwijl ze
thee inschonk.
‘Dat geloof ik, Monique. We missen jullie ook op de hockeyclub. Weet je al wanneer je weer komt trainen?’
Monique tuitte haar lippen en antwoordde: ‘Komende week begin ik weer.’
‘Gelukkig, ik denk dat dat ook goed voor je is. Heb je al plannen voor vandaag?’ Monique schudde haar hoofd en Beau stelde voor: ‘Zullen we een boswandeling maken?’ Direct dacht Monique terug aan die keren dat ze daar met Carla naartoe was gegaan. Het leek vreemd om daar nu met Beau heen te gaan, maar ze stemde toch in.
‘Is goed, Beau. Ik moet er toch weer eens uit en wat frisse lucht zal mij goed doen.’
Ze dronken hun thee op en stapten even later op de fiets om naar het bos te gaan. De zon brak door en het leek een mooie dag te worden. In het bos was het een stuk koeler. De meiden genoten van de rust en de stilte. Bewust had Monique voor een andere route gekozen die ze normaal met Carla liep. Ze voelde zich met de minuut beter en het leek alsof er een zware last van haar afviel. Met een schuin oog keek ze regelmatig naar Beau en merkte dat ze langzaamaan weer zin in seks kreeg. Beau zag er aantrekkelijk uit, wat ook kwam omdat ze zich ook wat opgemaakt had. Beau merkte dat Monique naar haar keek en vroeg lachend: ‘Waarom kijk je zo naar me?’
Enigszins betrapt antwoordde Monique: ‘Eh… ik vind je er leuk uitzien met je haren los en hoe je je hebt opgemaakt.’
‘Dank je wel. Ik wil er niet meer zo kinderlijk uitzien, omdat ik daarmee geplaagd word.’
‘Goed van jou, Beau. Ik zou je ook eens een keer kunnen opmaken als je dat wilt. Voor mijn opleiding tot schoonheidsspecialiste zoek ik daar nog iemand voor.’
‘Ja, dat lijkt mij hartstikke leuk,’ reageerde Beau enthousiast, ‘ik ben er zelf nog niet zo bedreven in.’ Ze stopten met lopen en namen plaats op een bank die een beetje beschut tussen de bomen stond. Beaus’ rokje schoof, toen ze ging zitten, iets omhoog en Monique keek eventjes naar de mooie benen van dit zestienjarige meisje.
Ze voelde zich opgewonden worden en haar tepels werden na weken weer hard. Ze schudde het hoofd en keek een andere kant op. Beau begon iets te rillen en ze had er spijt van geen jasje meegenomen te hebben.
‘Heb je het koud?’ vroeg Monique en ging iets korter bij Beau zitten.
Het meisje knikte en Monique gebaarde dat ze met de rug naar haar toe moest gaan zitten. Zonder te aarzelen of zich af te vragen waarom Monique dit vroeg, draaide ze zich een kwartslag. Monique legde haar handen op de schouders en begon deze zachtjes te masseren.
‘Probeer je te ontspannen, Beau, dan heb je het zo weer warm.’ Beau ontspande zich en genoot van de schoudermassage die ze kreeg. Monique kwam hierdoor, net als de eerste keer met Carla, in een soort van trance terecht en ze wilde meer. Voorzichtig schoof ze haar handen onder de oksels door en pakte Beaus’ kleine borsten vast. Het meisje schrok, maar liet het toch toe. Voorzichtig begon Monique deze te masseren en ook Beaus’ tepels werden ietsjes harder. Ze genoot ervan en dacht er geen moment aan om Monique te laten stoppen. Dit was per slot van rekening wat ze, vanaf de dag dat ze Monique ontmoette, graag wilde. Monique zoende haar in de nek en fluisterde: ‘Krijg je het al wat warmer?’ Beau knikte en sloot haar ogen.
Na enkele minuten wilde Monique meer en liet ze Beau zich omdraaien.
Met grote, vragende ogen keek het meisje haar aan. Monique keek om zich heen, maar in dit gedeelte van het bos waren geen andere wandelaars te bekennen. Ze legde een hand op Beaus’ been en begon zachtjes de binnenkant ervan te strelen.
‘Vind je dit ook fijn?’ vroeg ze en met een verhoogde hartslag knikte Beau lichtjes. Monique schoof de hand tot aan haar onderbroekje en wreef daar zachtjes met twee vingers overheen. Monique zag dat Beau het fijn vond en
voorzichtig schoof ze haar hand het onderbroekje in. Beheerst begon ze het langzaam nat wordende kutje te strelen. Het meisje begon zwaarder te ademen en genoot van Moniques vingerspel. Toen Monique haar clitoris vond en deze begon te masseren, hield ze het niet meer uit. Ze begon stilletjes te kreunen en voelde langzaam een orgasme aankomen.
‘Ja, Monique, dit vind ik fijn. Ga door, want ik voel dat ik ga klaarkomen!’
Dit deed Monique en even later kwam Beau kreunend klaar. Ze vond het fijner dan de eerste keer, toen ze zichzelf had gevingerd. Monique kwam uit die trance waar ze inzat en zag een beeld van Carla voor zich. Ze keek Beau aan en besefte wat ze had gedaan. Verontschuldigend zei ze: ‘Sorry, Beau, dit had ik eigenlijk niet moeten doen! Ik dacht dat…’
Beau haalde de schouders op en zei: ‘Ik vond het best fijn, Monique en we zijn toch goede vriendinnen.’
‘Ja dat weet ik, maar ik was mezelf eventjes niet. Zullen we verder gaan wandelen?’
Onverwachts hoorden ze twee jongens lachen, die ze enkele seconden later
via het pad dat de meiden naar de bank had gevoerd, zagen weglopen. Beau trok een bedenkelijk gezicht en piepte: ‘Shit, dat waren Robert en Paul. Die wonen bij mij in de straat. Ik hoop niet dat ze gezien hebben wat we net deden.’
Monique moest stilletjes in zichzelf lachen, want het waren dezelfde jongens die ze een tijd geleden met Carla ook in het bos had gezien.
‘Ze zullen hun mond dan toch wel houden?’
‘Ik hoop het, want mijn ouders zijn erg streng en die verwachten dat ik met een jongen thuiskom.’
Monique grijnsde en ze vroeg zich af of ze Beau moest vertellen wat ze die jongens eerder met elkaar in het bos had zien doen. Ze besloot dit niet te doen en na de wandeling namen ze afscheid, want Beau ging met haar ouders nog bij haar opa en
oma op bezoek. Onderweg naar huis had Monique veel om over na te denken. Ze voelde zich alleen en zou graag een nieuwe vriendin hebben. Ze miste het lichamelijk contact met een vrouw en besloot om hiernaar op zoek te gaan. Ze hoopte wel dat ze dan niet, net als met Beau in het bos, Carla steeds voor zich zag. Thuisgekomen, at ze samen met haar stiefvader en jonger zusje het middageten. Daarna liep ze naar haar slaapkamer en zocht via internet naar cafés speciaal voor lesbiennes. Tot haar vreugde zag ze dat er in de buurt een lag. Dit café ging om 18.00 uur open en ze besloot daar ’s avonds een kijkje te gaan nemen. Wie weet wie ik daar tegenkom, dacht ze.
Om 20.00 uur vertrok ze op haar fiets naar café Rosette. Ze had haar stiefvader beloofd om voor twaalf uur weer thuis te zijn en hij was blij dat Monique de draad van het leven weer oppakte. Ze had zich niet te uitdagend gekleed en opgemaakt, maar ondanks dat bleef ze een schoonheid om te zien. Ze droeg een spijkerbroek met een blouse die vrij ruim zat en haar lange, blonde haren zaten in een paardenstaart. Onderweg dacht ze aan haar moeder die ze een week later weer zou zien. Bij café Rosette zette ze de fiets op slot en liep naar binnen. Binnen was het vrij donker en toen ze erdoorheen liep, zag ze in het midden een kleine dansvloer waar al een zestal dames aan het dansen waren. Ze ging aan een vrijstaand tafeltje zitten en keek rond. Haar ogen wendden snel aan de weinige verlichting en op dat moment zag ze dat vele ogen op haar gericht waren. Dat was eigenlijk vrij logisch. De meeste vrouwen die hier kwamen, hadden een gemiddelde leeftijd van dertig jaar en ouder. Er zaten er vier aan het eerste tafeltje vlak bij de ingang. Toen ze Monique binnen zagen komen, had dat hetzelfde effect alsof het Britney Spears, Madonna of Shakira was geweest.
Van alle vier viel de mond wagenwijd open en ze keken deze jonge, blonde schoonheid na tot ze aan een tafeltje zat.
‘Wauw, zagen jullie dat?’ grijnsde een dikke vijfendertigjarige vrouw met een bos krullend haar en een grof gezicht, ‘Daar ga ik vanavond kennis mee maken en wie weet wat daar nog uit voort gaat komen.’
‘Dat wordt niks, Mathilde!’ reageerde een andere vrouw lachend, ‘Die meid is te jong en zeker veel te knap voor jou.’
De twee anderen aan het tafeltje knikten, maar Mathilde bleef bij haar plan om vanavond nog naar dat jonge, grietje toe te gaan om kennis mee te maken. Ondertussen had Monique iets te drinken bij de bar gehaald en liep ze via de dansvloer naar een tafeltje aan de zijkant, omdat ze daar niet zo in het middelpunt voor iedereen zat. Vijf minuten later stond Mathilde voor haar en vroeg: ‘Zo, lekker popje, waar ben jij al die tijd in mijn leven geweest?’
.
