Een kort verhaal, gewoon als vingeroefening (haha, woordgrapje). Waarschijnlijk niet ieders smaak, maar een enkeling vindt het misschien leuk.
“Zullen we er voor vandaag mee stoppen?”, vroeg Maxwel aan Emma. “Het is al bijna middernacht en morgen hebben we weer college om half negen. Ik moet nog een half uur fietsen voor ik thuis ben.”
Emma was te zeer in gedachten verzonken om te reageren. Ze bladerde wat door de kopieën van oude teksten die ze uit de bibliotheek had meegekregen. Haar vingers jeukten om één van die teksten eens onder handen te nemen en om te zetten in alledaags taalgebruik. Het zou haar tentamen “Godsdienstige geschriften uit de oudheid” aanzienlijk makkelijker maken, en eerlijk is eerlijk, zo kon ze ook een wit voetje halen bij professor Buytendyck, veruit de strengste professor van de faculteit Theologie te Groningen.
“Emma?”, drong Maxwel aan bij zijn studiegenote, “heb je gehoord wat ik zei?”
“Hmm ja, is goed hoor,”, mompelde
Emma afwezig. “Zie je morgen.”
Ze kreeg nauwelijks mee dat Maxwel vertrok. In plaats daarvan deed ze een schietgebedje, vroeg de Heer haar hand te leiden om een tekst uit te kiezen die zowel uitdagend als stimulerend was en deed een greep in de stapel. Met haar ogen dicht pakte ze een manuscript beet en trok het uit de stapel. Ze deed haar ogen open en las:
Den getuygenis van Suster Beatrys, waerin verhaelt worde over den schaemtelose daeden van Novice-Suster Appolonia en de humeuren die zij opriep, (ene geheymsinnige en privaete oopenbaering)
Ze zette zich onmiddellijk aan het werk. Na ongeveer een uur had ze een vertaling die goed leesbaar was, was het schaamrood haar naar de kaken gestegen, klopte haar hart als bezeten, voelde ze een drukkend gevoel in haar onderbuik en een kriebel tussen haar benen, die ze uit alle macht probeerde te negeren. En ze zat met een tekst die ze als net gelovig meisje met geen mogelijkheid in kon leveren bij een theoloog van haar universiteit. Ze zou de tekst eigenlijk moeten verbranden, maar dat kon ze niet. Ze las hem nog één keer, om zeker te weten hoe erg het allemaal was. En erg was het.
“De getuigenis van Zuster Beatrijs, waarin verhaalt wordt over de schaamteloze daden van Novice-Zuster Appolonia en de gevoelens die zij opriep, (een geheimzinnige en privé bekentenis),
We hebben al vaker gemerkt dat het niet altijd een goed idee is om bepaalde meisjes op te nemen als non. Novice-Zuster Appolonia, die nu enkele maanden bij ons is, is een bezoeking. Ze is ongehoorzaam, grof in de mond en sinds vanochtend weten we dat zij ook bereid is om te zondigen in daad en daarvoor geen enkel berouw toont. Heilige Agnes, wat een vrouw. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat zij door de Vijand zelf bezeten is.
Het begon toen zij gisterenavond werd aangetroffen, geknield voor het beeld van de Heilige Sebastiaan. Ik zou graag schrijven dat zij verzonken was in gebed en contemplatie, maar toen Zuster Elodie haar vroeg wat haar bewogen had de Heilige Sebastiaan zo te vereren, vertelde zij haar dat het haar ging om de bekoring die het standbeeld uitstraalde. Zuster Elodie, die altijd het beste van een ieder wil geloven, ging nog uit van religieuze devotie, maar ik vrees dat Zuster Appolonia antwoordde dat zij zich voortdurend af zat te vragen hoe zijn geslacht er onder de lendedoek uitzag en hoe graag zij deze plek wilde kussen. Zuster Elodie maakte dat ze wegkwam, geschokt door al deze wellust, om te bidden voor haar zielenheil. Ze schijnt ook de Priorin, zuster Cecilia, op de hoogte gesteld te hebben. Deze heeft Novice Appolonia cel-arrest gegeven, maar het bleek snel dat dit haar niet beteugelde.
Het was haar, door onze Priorin, toegestaan de Metten bij te wonen. Maar wat er toen gebeurde had niemand kunnen verwachten. De gehele Metten was in grote rust verlopen maar deze rust werd verstoord op het moment dat Novice Appolonia zich oprichtte, terwijl de rest van ons nog in gebed geknield lag. Zij nam het woord, ongevraagd en onbetamelijk, maar ik zag dat Zuster
Cecilia bereid was haar ruimte te geven. Wellicht hoopte zij dat Appolonia tot inkeer was gekomen en op onorthodoxe wijze om vergeving wilde vragen. Maar, heilige Agnes, beschermheilige van de kuisheid, ontferm u over mij, vergeving vragen deed ze niet. In plaats daarvan begon zij te spreken.
‘Ik wil iets zeggen tegen jullie, Zusters. Ik wil niet langer Zuster Appolonia zijn. Om één simpele reden. Ik wil heel graag weten wat er onder de lendedoek van Sint Sebastiaan zit. Ik wil die plek zien, ik wil die plek kussen, ik wil die plek met mijn handen strelen. Ik ben niet gemaakt om in een habijt rond te lopen. Ik ben gemaakt om zijn mannelijke lid diep in mijn schede te voelen dringen.’
Als wij al geschokt waren door deze openbaringen, dan zou het nog erger worden, want Novice Appolonia ging verder. Ze deed haar hoofdkapje af (op het altaar staande, moge God haar vergeven), en liet haar lange blonde haren vrijelijk vloeien. ‘Ik ga mijn schoonheid niet langer verbergen. Niet voor de ogen van mannen en niet voor de ogen van vrouwen.’
Ik hoorde om mij heen de geschrokken kreten, maar zelf behoorde ik tot de meerderheid die geen klank meer uit kon brengen en ik kon me niet verroeren. Novice-Zuster Appolonia knoopte haar habijt los, en toonde zich in haar volle naakte glorie, alsof ze
Eva in het Paradijs was, aan de hele congregatie Zusters. Eerst kwamen haar appelborsten tevoorschijn, nog stevig en jeugdig, toen haar platte buik en aangezien ze geen onderrok droeg zagen we de haren van haar schede toen ze naast het spreekgestoelte stond en – Heilig Agnes, vergeef me wat ik opschrijf – zei: ‘dit alles zweer ik in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, Amen’…maar bij het woord ‘Vader’ raakte ze met een zinnelijk gebaar haar lippen aan, bij ‘Zoon’ zonder enige schaamte streelde ze zichzelf tussen de benen, en de ‘Heilige Geest’ en ‘Amen’ werden vergezeld met een kort kneden van de linker- en rechterborst. Ik weet dat het niet waar kan zijn, dat God hiermee akkoord gaat, met dergelijke verdorvenheid, maar ik zweer bij alles wat me heilig is dat op het moment dat zij haar goddeloze handelingen uitvoerde de zon opkwam en zij baadde in een bijna heilig licht.
Ze liep de kapel uit, langzaam en tergend, heupwiegend en wij keken haar na zoals Eva de slang nagekeken moet hebben. Niemand kon haar stoppen. En ik moet bekennen dat ik haar sindsdien nog steeds voor mij zie, hoe zij daar in haar Heerlijke Perfectie tussen ons door liep, zonder zich ook maar één seconde te schamen, hovaardig als de Vijand zelf. Ik voel hoe zij binnen in me brandt, hoe zij hetzelfde in mij wakker lijkt te maken, als de Heilige Sebastian in haar deed. Ik blijf maar denken dat ik wil kussen en gekust wil worden op elke plek….Heilige God, vergeef mij want ik voel me zo heerlijk zondig….”
Nee, toen Emma het nogmaals las wist ze zeker dat ze dit niet in kon leveren, maar ook dat Novice-Zuster Appolonia haar, met eeuwen tussen hen, nog steeds tot diepe zonden kon verleiden.
