Het is bloedheet aan het meertje. Vanochtend vroeg ben ik met vriendinnen op de fiets gestapt om af te koelen en te genieten van de zomervakantie. De fietsrit was wat ongemakkelijk. Toen we over een drempeltje reden, moest ik even op mijn lip bijten. Mijn billen doen nog pijn van gisteravond. Vanochtend op mijn kamer pakte ik mijn wit, zwart gestipte bikini. Ik keek naar mijn blote billen in de spiegel waar meerdere rode riemafdrukken stonden. Ondanks dat deze het grootste deel van mijn billen bedekte, kwamen er toch nog een paar rode vingers er onder vandaan. Daarom besloot ik een kort lichtblauw broekje aangetrokken die ik over mijn bikinibroek aan kan houden. Toen keek ik naar mijn borsten. Er zaten een paar tandafdrukken op mijn huid. In een flits voel ik weer zijn tanden in een borst, terwijl hij hard knijpt in de ander en ik in zijn auto een kreet van pijn laat. Zijn nagels duwen hard, alsof hij mijn borst als een tomaat wilt vast samenknijpen. Als ik dichter in de spiegel kijk, zie ik zijn vingertoppen nog in mijn borst staan. Ik trek mijn bikinitop aan en kijk goed of ook mijn borsten geen tekens van gisteravond zichtbaar laten. Het laatste wat ik wil is dat anderen vragen naar de blauwe plekken en hoe ik daar aan ben gekomen.
Het is al redelijk druk. Er zijn veel mensen al en zoals altijd zijn er groepjes van onze leeftijd, maar met name veel gezinnen met kinderen of opa’s en oma’s met hun kleinkinderen. Nu zitten we vol in de zon. Nadat wij onszelf hebben ingesmeerd, smeert Zoë mijn rug nog in. “Klaar.” zegt ze en ze draait zich om zodat ik haar rug kan insmeren. Ze heeft een zwarte bikini aan die strak om haar borsten zit. Eigenlijk zou ze een maat groter moeten nemen, maar ik denk dat ze geniet van de extra blikken die de net iets te kleine bikini haar geeft. Daarna help ik ook Hannah nog even haar rug in te smeren. Hannah heeft een gele, strapless bikinitopje en ook een zwarte bikinibroek. Haar broekje bedekt het grootste deel van haar billen. Die van Zoë daarentegen bedekt amper haar billen.
Na het insmeren liggen we met onze ogen dicht en gedachten gezonken. Af en toe kijken Zoë en Hannah op hun telefoon. Mijn telefoon staat op stil. Even niks. Als we even gelegen hebben stelt Hannah voor om het water in te gaan. “Ja!” roep ik voor ik het weet. We staan op en lopen langs wat mensen richting het water. Het water voelt ijskoud aan mijn voeten. “OOoeeehhh!!” roept Zoë geschrokken. Ook Hannah klaagt in eerste instantie wat van de kou. Ik zeg niks. We lopen langzaam het water in. Het water loopt omhoog naar mijn knieën, naar mijn dijen en dan gaat langzaam ook mijn broekje onder water. Ik knijp mijn ogen dicht van opluchting als mijn billen verkoeld worden door het frisse water. Als het water mijn navel raakt laat ik mij zakken in het water. Ik snak naar adem als het koude water ineens van mijn buik tot mijn nek raakt. Ook Hannah en Zoë laten zich zakken en snakken nog harder naar lucht. We lachen en kletsen wat en lopen daarna terug het water uit om op te drogen op onze handdoekjes. Terwijl we terug lopen kijk ik wat om ons heen. Terwijl het water van ons lichaam druipt worden we door meerdere jongens én mannen nagekeken. Eerder viel mij dit niet zo op... Hannah negeert het of heeft het niet eens door. Zoë lacht er om, knipoogt zelfs naar iemand die naast zijn vrouw of vriendin zit. De jongeman kijkt snel weg.
Als ik mijn ogen open doe zie ik dat het busje waar ijs verkocht wordt verderop staat. Ik snak naar een koud ijsje. Ik pak mijn tas en open mijn portemonnee. Het enige wat er in zit is 50 euro die Herman mij gisteren betaalde. De overige 200 ligt op mijn verstop plek in mijn kamer, achterin mijn kledingkast, waar de vorige 250 euro die Herman mij had betaald ook lag. Ik pak mijn portemonnee en biedt aan voor ons drieën een ijsje te halen. “Ik betaal.”
