Bea en ik keken elkaar met wijd open ogen aan. We waren beiden even verbaasd over de onverwachte situatie waarin we van het ene moment op het andere, zonder enige aanleiding, terecht gekomen waren. Haar mond stond open maar er kwam geen geluid uit. Het leek alsof ze haar adem inhield. En mijn hart leek tussen twee slagen te zijn blijven hangen. Voor de buitenstaander die naar ons keek, was ik ongetwijfeld degene die dit had veroorzaakt. Maar voor mijn eigen gevoel overviel me dit net zoals het Bea overviel. Een seconde geleden leek alles nog ok. En nu…
Er was nochtans op zich niets vreemds aan onze face to face ontmoeting. Bea en ik werkten samen op hetzelfde publiciteitskantoor. Het was dus niet ongebruikelijk dat we elkaar in de kopieerkamer kruisten. Toch was er iets aan de hand. Letterlijk. Ik durfde mijn ogen niet van de hare afwenden. Zolang ik dat deed kwam het misschien nog goed. Hoopte ik.
Al jaren was Bea de vrouwelijke collega waar ik het meest voor voelde. Toen ik haar voor het eerst zag, sprong een vonk over. Helaas éénrichtingsverkeer. Recht in mijn hart. En lager ook. En ook daar: recht in het midden. Alles in mij trilde toen ik haar door de gang op me zag afkomen. Ik hoorde nauwelijks dat een andere collega tegen me zei: ‘Dat is Bea. Met haar ga je veel samenwerken!’ Een rond, bleek en vriendelijk gezicht met rode lippen, omgeven door lang blond haar. Een mollig maar elegant lichaam met brede heupen en volle tieten. Ik was onmiddellijk verkocht. En dat is in al de jaren dat ik haar ken niet veranderd. Iedere keer als ik haar zie, gebeurt er iets met mij. Een trillende speer in mijn lijf. Behalve eens een spontane kus op haar voorhoofd na een lang gesprek, had ik haar nooit getoond wat ik voor haar voelde... hoe intens ik naar haar verlangde... tot nu dus.
Ze stond met haar rug naar me toe, toen ik de kopieerkamer binnenstapte.
‘Dag, Bea!’
‘Goedemorgen, Captain!’, reageerde ze op mijn stem, maar keek niet om en ging verder met kopiëren.
Zoals wel vaker was ze in het zwart gekleed. Het paste bij haar blonde haar, haar donkere ogen en haar bleke huid. Mijn blik gleed over haar mollige rug en haar brede heupen naar beneden. Ze droeg nog steeds haar hooggehakte schoenen. Meestal deed ze die uit als ze op kantoor toekwam om te vervangen door een paar saaie muiltjes. Verwarrend vond ik haar dan. Alsof ze tussen twee vrouwen twijfelde en niet goed kon kiezen. Of niet wilde kiezen. Met die muiltjes was ook plots wat kleiner. Maar niet zo vandaag. Geen twijfel nu. Geen saaie huiselijke muiltjes, maar sexy open zwarte schoenen die haar voeten en benen strak hielden. Haar rok viel tot even boven haar kuit. Hoe vaak had ik me niet verbeeld dat ik me op mijn knieën een weg naar boven streelde en likte, van haar zachte enkels, over haar stevige kuiten en haar warme knieholtes, naar de overvloed van haar dijen. Hoe ik dan haar billen uiteen zou trekken en tussen die witte heuvels met mijn tong het verborgen pad van de twee valleien zou volgen. Op en neer. Op en neer. Totdat het smelten begon en de valleien onderstroomden... Maar zoals al de andere keren liet ik haar rok ongemoeid. Bea had haar lange haar vastgebonden boven haar hoofd in een dikke knot waaruit blonde slierten naar beneden vielen. Ik keek naar haar blanke hals die nu volledig zichtbaar was. Meer dan eens had ik voor die witte afgrond gestaan. Op het punt voorover te vallen en haar een kus te geven. Ik had het nooit gedurfd. En ook dit keer deed ik niets. De sneeuwvlakte bleef blank en onbetreden.
‘Zo! Dat was het voor mij! Aan jou, Captain!’
Bea keerde zich vrolijk om… De witheid van haar dikke tieten flitste als een bliksem in mijn ogen. Het was alsof ik een ogenblik lang niets meer zag. Of veel te veel. Mijn blik moest zich even aanpassen. In zo’n wijd open decolleté had ik haar nog nooit gezien. Ik zag onmiddellijk dat ze geen bh droeg. Haar tieten hingen wat lager dan normaal en haar tepels drukten tegen het dunne stof…
Ik herinner me niet waar ik het eerst naar keek toen ik aan Bea werd voorgesteld. Naar de afgrond in haar ogen of die tussen haar tieten. Ik weet inmiddels wel waar ik het meest van droom... Ik lig op mijn rug en plots verschijnen boven mijn gezicht twee maanwitte bergen die ondersteboven aan de hemel hangen en eerst vanaf de top willen worden beklommen worden. Met mijn tong lik ik er even aan en voel hoe de twee witte puddings even trillen...
Ik wilde iets zeggen tegen haar zeggen. Maar uit mijn open mond kwam geen geluid. En toch gebeurde er iets. Totaal onverwacht. Ongepland. Ongewild. Ik zag vanuit mijn ooghoeken mijn handen plots naar voren schieten. Met een snelheid die die van het licht benaderde! En met een zelfzekerheid en doelgerichtheid die mij van nature vreemd waren in het contact met een vrouw. En zeker met Bea. Ik wist niet wat me overkwam. Dit was ik niet. Dit waren mijn handen niet. Dit deed ik niet...
En hier staan we nu. Als een versteend beeld. Sprakeloos. Met open mond. Hoe lang al? Tienden van een seconde? Een eeuwigheid? Mijn armen steken naar voren. Naar haar tieten uitgestrekt. En tussen mijn voorzichtig ronddraaiende duimen en wijsvingers worden Bea’s tepels langzaam hard!
