Dit verhaal is niet waargebeurd, maar een wilde
fantasie van mij die ik met jullie wil delen.
Ik kijk naar zijn gezicht, terwijl hij enthousiast vertelt over de boeren en jagers. Telkens als zijn blik met de mijne kruist, glimlach ik even. Hij is de reden dat mijn vakkenpakket cm (cultuur en maatschappij) is geworden. Sinds mijn eerste schooljaar hier, kreeg ik het al warm, iedere keer als hij langsliep. Niet dat zijn uiterlijk daar een belangrijke rol in speelt. Zijn hele manier van lopen, praten, etcetera, gaf mij de vlinders die ik al meer dat drie jaar koester. 'Snap je het Wouter?' Wordt mij plotseling gevraagd. Ik schud me uit mijn dagdroom en probeer met een rood hoofd antwoord te geven. Het klopt ook nog. Mijn hart slaat op hol als Kasper plagend knipoogt. Op dat ene moment gaat de bel. Als leerlingen moeten wij blijven zitten en onze tafels desinfecteren voor de volgende klas, terwijl de docenten alvast naar het lokaal lopen waar ze het volgende lesuur moeten zijn. Gelukkig blijft Kasper in dit lokaal, dus mocht ik nog een paar minuten genieten van zijn charmante grijns. Ik laat de andere leerlingen voor, zodat ik als laatste pas naar buiten hoef. 'Wouter, wil je even hier komen?' Ik kijk hem verbaasd aan en loop zenuwachtig dichter naar hem toe. Mijn fantasie stippelt al een heel scenario uit. Dat ik hard tegen de muur word gedrukt, wild kussend met deze man over wie ik elke nacht droom. Helaas is de realiteit anders. 'Je bent er de afgelopen week er niet helemaal bij. Gaat het wel goed met jou?' De bezorgdheid in zijn stem, geeft een soort van vaderlijk iets. 'Ja er is niks mis.' Hij knikt en lacht. 'Dat is fijn om te horen! Je mag gaan!' Ik lach terug en met knikkende knieën loop ik naar buiten. Geschiedenis was mijn laatste lesuur, wat dus betekent dat ik nu al naar huis kan.
Ik fiets de rotonde op, netjes mijn hand uitstekend met het idee om af te slaan. Mijn zware rugtas draagt niet erg veel bij aan het verhogen van mijn tempo. Ik draai van de baan af, als plots een zwarte auto tegen mijn band aantikt. Voor ik het goed en wel doorheb, trekt mijn rugtas aan mijn linkerkant en schuif ik van mijn fiets. Ik beland op het harde asvalt en probeer me weer te oriënteren, maar het is lastig. Het voelt alsof ik alles vanaf achter in mijn hoofd aanschouw. Mijn lichaam beweegt op zichzelf. Depersonalisatie heet dat. Heb ik ooit ergens gelezen. Dan volgt de echte klap. De harde bumper van de auto die met een doffe stoot tegen mijn rug komt. De bestuurder gaat vol in de remmen en ik hoor een portier opengaan. Even word het mij allemaal teveel. Het laatste dat ik me nog kan herinneren, is de misselijkheid en het overgeven.
Het ligt best comfortabel, die bank. Dat is mijn eerste gedachte als ik weer bij ben gekomen. Er staat een kop thee naast mijn hoofd op een stoeltje. Ik kom wat overeind en neem een slok om mijn droge keel te verhelpen. Mijn blik gaat nieuwsgierig de kamer rond. Er hangt een fiets aan een muur. Ik vind dat best grappig. 'Gaat het Wouter?' Voorzichtig draai ik me om, want die klap heeft best nog wat pijn veroorzaakt. Kasper komt naar me toe gelopen. Meteen begint er een stortvloed aan woorden, over hoe erg het hem spijt, dat hij het goed wilt maken. Ik luister met halve oren naar zijn verhaal, waar ik juist mijn ogen goed de kost geeft. Kasper is namelijk in zijn onderbroek. Mijn bloed pompt zich een weg naar beneden en laat een zekere vriend overeind komen. 'Ik weet dat je me nu wel zal haten!' Zijn zijn laatste woorden. Ik kijk hem verschrikt aan. 'Ik haat jou niet! Het was een ongeluk! En daarbij, heb je me meteen hier naartoe gebracht.' Hij klaart weer een beetje op. 'Dankjewel!' Hij gaat overeind staan en strekt zich uit. Mooie show denk ik diep van binnen. 'Woon je hier alleen?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Ja, eerst nog samen met een vriend, maar die is toen op zichzelf gaan wonen!' Ik knik en kijk nog eens goed rond. 'Was het gezellig met die vriend?' Hij lacht. 'Oh ja! Hij kon grappen maken als de beste.' Ik word geil en nieuwsgieriger naar de details. 'En deden jullie ook (aftrekgebaar)?' Hij wordt rood. 'Zo een vraag hoort een leerling niet te stellen, maar ja, dat deden we regelmatig.' Zijn blik valt op mijn tent. 'Wouter? Je bent toch niet geil aan het worden, of wel?' Ik knik zachtjes. Kasper zucht. 'Laat maar eens zien dan!' Ik ga rechtop zitten en trek mijn onderbroek uit. Kasper kijkt gefascineerd toe en plaatst zich aan het andere einde van de bank. 'Hoelang?' Ik trek voorzichtig mijn voorhuid over mijn eikel en er ontsnapt een drupje voorvocht uit mijn plasgaatje. '17 centimeter!' Hij kijkt onder de indruk en knikt. In een ruk heeft hij ook zijn onderbroek uitgedaan. 'Een echte wielrenners lul!' Grapt hij. '15 centimeter!' Ik lach. Mijn hand glijdt naar hem toe en pakt zijn lul stevig beet. 'Wat doe je nu?' Vraagt Kasper verschrikt. Toch maakt hij geen aanstalten om me tegen te houden, dus begin ik hem rustig te bevredigen. Hij slaat zijn hoofd achterover en begint meteen met kreunen. 'Het is drie jaar geleden dat ik überhaupt nog genot heb
ervaren van mijn penis.' Hij kijkt me aan en kreunt. Zijn hand verplaatst zich naar mijn geslachtsdeel en hij neemt het van mijn andere hand over. Ik buig voorover en kus hem. Ik voel zijn harige borstkas snel op en neer gaan om vervolgens zijn zaad over mijn handen gespoten te krijgen. Het lijkt net een eruptie van een vulkaan. Kasper zucht en ontspant. Dat aanzicht is genoeg om mijn scholieren pik de druk ervan te laten halen en ik kom toch een partijtje klaar over Kaspers arm. Ik geef hem nog een kus. Hij pakt mijn hand en likt zijn eigen
sperma van mijn vingers. Hij lacht als een kind van genot en bijt zachtjes in mijn oorlel. 'Wouter, Wouter.' Hij staat op en gooit me mijn kleren toe. 'Kom, ik breng jou naar huis!' Hij loopt voorop naar de auto. Ik pak snel mijn notitieboek en zet een vonkje achter zijn naam. Ik heb nog 2 jaar om alle namen gehad te hebben. Kasper is niet de enige docent die mijn hart sneller laat kloppen.
