Na een half uurtje besluit ik even gas terug te nemen. De zon is net onder maar het is een zwoele avond. Dat zorgt ervoor dat ik bij het rennen voorzichtig aan moet doen. Niet overdrijven, niks forceren. Ik loop langzaam verder en besluit bij het bankje in de bocht van de dijk te stoppen en wat te drinken. Een heerlijk rondje is dit altijd, zeker op een avond als deze. Prachtige lucht, wolken, weinig volk op de dijk, goede muziek op mijn oren, perfect gewoon. Ik kijk uit over de Maas en in mijn ooghoek zie ik een silhouet in de verte. Ik kijk en zie een collega renner aan komen. Ze is zo’n vijfhonderd meter verderop en komt mijn kant uit. Een bekende, ik zie haar hier vaker rennen. Of beter: ik zie hoe ze mij inhaalt. Als beginner doe ik het rustig aan, maar dat kan ik van haar niet zeggen. Haar tempo ligt hoog en haar bijhouden is onbegonnen werk. Ik blijf kijken terwijl ze dichterbij komt. Ze is een mooie vrouw. Lang krullend haar, heerlijk gevuld en haar ogen kijken mijn kant op. Haar blik blijft op mij gericht. Ik kijk niet weg en als ze even later voor me staat spreekt ze me aan. “Ook even uithijgen hier?” vraagt ze, terwijl ze op het bankje wat rek- en strekoefeningen doet. “Eh, ja, moest het even rustig aan doen, ben er een tijdje uit geweest.” Ze lacht. Een mooie lach. “Heel verstandig! Lekker lopen, maar wel oppassen, voor je het weet heb je een blessure te pakken.” Ik bewonder haar lichaam. Ze is stevig, precies zoals ik het graag zie, brede heupen en mooie ronde billen. “Ik ga weer verder, zullen we een eindje samen lopen?” stelt ze voor.
Even later lopen we samen onder het spoor door en rennen we langs het weiland. We praten niet veel, niet omdat we niks te zeggen hebben, maar omdat ik moeite heb haar tempo te volgen. Ze heeft dat kennelijk door. “Niet forceren hoor, anders lopen we toch gewoon ons eigen tempo?” Ik knik alleen maar en ben blij als ik weer een versnelling terug kan schakelen. Langzaam loopt ze voor me uit, weg van mij in haar eigen tempo. Gebiologeerd kijk ik naar haar billen, die heen en weer wiegen als ze rent. De stof van haar joggingpak omsluit ze en ik fantaseer wat ik ermee zou doen. Ik kan het niet helpen, mijn ogen blijven erop gericht en in mijn hoofd doen mijn handen wat eigenlijk niet mag, niet kan. Mijn handen die haar heupen strelen, langzaam, teder, en voorzichtig de stof naar beneden trekken. Mijn lippen die zacht haar nek verkennen en bedekken onder kussen. Haar warmte, haar geur, om mij heen, bedwelmend. Dan actie, snel, opwindend. Ik trek haar broek omlaag, zodat haar
string zichtbaar wordt. Ze duwt haar achterwerk tegen me aan en ik zucht. Mijn handen glijden naar voren, graaien onder haar shirt en voelen haar volle borsten. Dit kan en mag niet. Maar in mijn hoofd is het al een feit. Naakt staat ze tegen me aan, nog steeds met de rug naar me toe. Ik kniel om haar te proeven. Mijn handen zijn overal, tussen haar benen, bij haar warmte, over haar achterste, en ik voel me zweven. Ze moedigt me aan, dwingt me haar te verwennen. Ruwer word ik nu, aangewakkerd door haar geile woorden. Ik draai haar om en we tongen hartstochtelijk. In één vloeiende beweging landen we op de grond. Ze laat zich langzaam op me zakken en ik zucht diep als ik haar om me heen voel. Dit kan en mag niet, maar wat is het lekker, zo verdomd lekker… Ik streel haar borsten, plaag haar tepels en haar zuchten gaat over in een langgerekte kreun. Ze komt klaar. Heel intens. Haar hele lijf beweegt mee en als ik haar borsten weer vastpak voel ik hetzelfde. We grommen, vloeken, en niet veel later is het stil…
Verderop zie ik haar weer rekken en strekken. Ik verhoog mijn tempo en kom hijgend aan. “Jij bent nogal een dagdromer, of niet?” zegt ze, als ik naast haar sta om weer op adem te komen. Ze kijkt me vragend aan. Ze moest eens weten.
