De ontmoeting was zo onverwacht dat ik er even niet goed van was. Alsof ik een ogenblik in twee werelden tegelijk leefde en kiezen kon naar welke ik zou terugkeren. Maar die keuze was meer dan twintig jaar geleden gemaakt. Ook al had ik er iedere dag nog spijt van.
‘Dido’, stamelde ik toen ik haar plots in de hotellounge tegen het lijf liep.
Natuurlijk heette ze niet Dido. Zo noemde ik haar toen ik student was. Ik gaf aan alle meisjes die ik mooi vond de naam van een godin uit de klassieke oudheid. Venus, Aphrodite, Helena,... We schrokken beiden toen we elkaar zagen. Of dat om dezelfde reden was, weet ik niet. Ik heb het haar niet gevraagd. Ik schrok omdat ik haar onmiddellijk herkende en haar toch zo veranderd vond. Niet in de laatste plaats omdat ze bijna tweemaal zo rond was als toen we samen waren. Ze stelde me voor aan haar man en haar twee jonge kinderen. We wisselden enkele banaliteiten uit met de hoop elkaar in de loop van de volgende dagen nog eens tegen te komen en dan wat bij te praten.
Ik wilde het mezelf niet toegeven maar de ontmoeting met
Nicole had me diep geraakt. De volgende dagen zocht ik haar op en probeerde haar tegelijk te mijden. Ik wilde haar onverwacht tegenkomen en ook weer niet. Ik wilde met haar spreken, maar zou met mijn mond vol tanden staan als ik haar zou zien. Als ik haar nog iets wilde zeggen, dan moest het nu gebeuren. In dit hotel. Ik had geen idee waar ze woonde of waar ze werkte. Ik zag haar nu en dan wandelen met haar man en haar kinderen. Als ze me opmerkte, zwaaide ze even met haar arm. Dat deed haar man ook. Geen idee wat ze hem over mijn verteld had. ‘Een goede vriend van vroeger’, zo had ze me aan hem voorgesteld. Het deed nog steeds pijn. Maar wat had ze kunnen zeggen?: ‘Dit is de man die ooit alles voor mij betekende en ik voor hem en we zwoeren elkaar eeuwige trouw terwijl we naakt op het strand van Corfu in elkaars armen lagen en neukten zoals alleen de goden dat deden onder het goedkeurend oog van de maan en een hemel vol sterren, begeleid door het ruisen van de zee.’ Zoiets? Misschien had ze dat inderdaad zo moeten zeggen, ja! Omslachtig en wat ongepast naar haar man toe, maar het was in elk geval wél de waarheid. ‘Een goede vriend van vroeger’, dat was pas een leugen! Een verraad aan alles wat ons ooit heilig was. We waren jong, ja! Maar is dat een excuus? Mijn vakantie was om zeep. Alle zon, zee en zand bij elkaar slaagden er niet in om mij me beter te laten voelen. Ik besloot niet eens meer naar buiten te gaan. En vier dagen heb ik dat ook volgehouden.
Op de vijfde avond werd er onrustig op mijn deur geklopt.
‘Snel!’, siste Nicole en duwde me ruw naar binnen, ‘ik heb maar een uurtje. Karel is met de kinderen wandelen! Het is nu of nooit meer!’
Ik keek haar verbijsterd aan. Ik herkende onmiddellijk de wat hoerige make up waarmee ze me zo vaak had verleid: zwart omrande ogen, blauwe oogschaduw en knalrode lippen. Haar zwarte haar had ze strak naar achteren getrokken en in een staartje samengebonden. Haar make up contrasteerde fel met de blauwe badjas die ze had aangetrokken. Ik keek haar verbaasd aan en zag dan dat ze zwarte open schoenen op naaldhakken droeg.
‘For old times’ sake’, glimlachte ze wat nerveus.
Ze trok haar badjas open en liet hem elegant over haar schouders naar beneden glijden.
Daar stond ze. Ina. Dido. Ronder. Rijper. Mooier dan ze ooit was.
‘Hoe vind je me?’, vroeg ze plots speels.
Ik kreeg nauwelijks een woord uit mijn mond. Ik was sprakeloos door haar volle witte naaktheid.
‘Niet te lang kijken, Captain! Toehappen. Deze kans krijgen we nooit meer!’
‘Maar…’
‘We gaan niet praten, toch? Wat valt er nog te zeggen?’’
Ze trok de cups van haar bh omlaag. Haar dikke witte tieten vielen naar buiten. Ooit pasten ze perfect in mijn handpalmen. Nu had ik twee handen per tiet nodig. Maar ik herkende haar donkere tepels onmiddellijk. Ik was diep ontroerd.
‘Je moet nu op me springen, Captain, en me heel hard neuken! Anders ben ik weg!’, zei ze bijna triest.
Ik duwde haar op bed en kleedde me snel uit. Verbaasd door de snelheid, het gemak en de vanzelfsprekendheid waarmee dit gebeurde. Was dit de manier waarop geliefden elkaar terugzagen na zoveel jaren? Was dit het eerste wat ik met haar wilde doen na elkaar twintig jaar niet te hebben gezien of gesproken? Ik wilde haar kussen. Ik wilde haar mond proeven. Urenlang kusten we. Tot we kaakpijn hadden. We wilden in elkaar verdrinken. Ooit. Toen. Maar zij keerde me haar wang toe.
‘Nee, dat niet…’, ze ze, opvallend zacht en stil.
Ze moet gevoeld hebben dat ik ontgoocheld was. Alsof ze iets wilde goedmaken, greep ze gretig in mijn kruis.
‘Hoe is het met Captain Hook hier?’, vroeg ze en kneep hard in mijn ballen.
‘Je hebt je wagentje nu wel aan een andere haak gehangen, niet?’, wilde ik zeggen. Maar ik deed het niet. Het was twintig jaar te laat. Maar stijf werd ik wel. Haar directheid en haar brutaliteit hadden me altijd al opgewonden. En omgekeerd. Ze had niet liever dan dat ik haar hoer of slet noemde. Maar ik durfde nu niet...
‘Kom op, Captain! Erop, erin en erover! Zoals we zo vaak hebben gedaan!’
Ze had gelijk. Hoe minder tijd we hadden om te neuken, hoe gulziger we waren! Net voordat er bezoek kwam! Op de gang net als we op het punt stonden om te vertrekken! In de keuken als er al iemand in de eetkamer zat! Op het toilet bij vrienden thuis. Ze had de ‘kwalijke’ gewoonte om me te pijpen als ik met een collega een ernstig telefoongesprek had! Of tijdens het autorijden! Ze was permanent geil toen! Ook ik kon niet van haar afblijven en zat voortdurend met mijn handen aan haar tieten en in haar kut. Hoe meer volk in de buurt was, hoe liever!
Ja, erop, erin en erover!! Ja, Nicole, in je en op je! Maar over je ben ik nooit geraakt! En nu lig je hier weer voor me! Met je benen wijd! Meer tiet en kut en kont dan ooit! Na haar tweede kind had ze zich laten gaan, zei ze. Haar lijf was dikker en ronder, vol plooien en bochten die ik niet kende. En toch was het haar lijf. Ik moest wat langer zoeken naar haar kutje. Maar de zachtheid, de geur, de smaak… het was allemaal hetzelfde gebleven…
Ok, erop, erin en erover…! Voordat ik helemaal wegzink in de melancholie! Zoals vroeger. Net voor het vertrek! Erop, erin en erover!
Nadien lagen we uitgeput en bezweet naast elkaar. Mijn hand op haar zacht ademend kutje en haar hand rond mijn ingestorte toren. Zoals we altijd deden.
‘Ben je gelukkig?’
Ik wist dat ik me op glad ijs bewoog. Ze keek me onbewogen aan.
‘Ik bedoel… met je man…’
Ze haalde haar schouders op en keek weg.
‘Het is ok. Hij heeft zo zijn pleziertjes… maar die heb ik dus ook!’
Ik wilde niet verder vragen. Waarom ook?
‘Maar de kids zijn geweldig’, zei ze plots opgewekt: ‘daar zou jij ook eens aan mogen denken, Captain!’
‘Kunnen we elkaar nog eens zien?’
‘Wat zou ons dat meer opleveren dan nu?’
‘Was dit dan gewoon een…’
‘Wat anders?’
‘Maar…’
‘Sttt!’
‘Waarom…’
Ze legde haar vinger op mijn lippen en streelde ze zacht:
‘Sttt! Alles wat je nu zegt, is fout. Het was heerlijk, Captain. Laat het zo!’
Ze legde haar hoofd op mijn schouder en haar hand op mijn hart. Zoals ze zo vaak had gedaan om me te kalmeren als ik onrustig of te opgewonden was. En ook nu lukte het haar. Het gevoel van paniek vloeide langzaam uit me weg… Ik sloot mijn ogen en hoorde het ruisen van de zee. We lagen op het strand van Corfu. Als twee godenkinderen in het licht van de maan. En dit keer zou het voor eeuwig zijn.
