Witte bomen tegen een blauwe achtergrond en deftig-bedoelde mensenfiguren die in dat bos rondscharrelen. De muurschildering heeft een volkomen andere sfeer dan de oude glas-in-loodramen in de wand haaks op de beschilderde wand, toch combineren ze prachtig in de ruime universiteitsaula.
Ze was vroeg maar ze mocht, nadat ze haar naamkaartje (Luus Koolen, psychology, EUR, the Netherlands) opgespeld had gekregen en de map-met-stukken had ontvangen, doorlopen naar binnen. De ruimte maakte zo’n indruk op haar dat het even duurde voor ze opmerkte dat er al een klein groepje voor in de zaal zat, fluisterend. En meteen stak haar eerste natuur van mensenmens de kop op en observeerde ze de vier jonge vrouwen. Maar niet lang, want er kwamen steeds meer jonge mensen binnen, aan hun uiterlijk duidelijk herkenbaar als een internationaal en intercultureel gezelschap. Vrouwen leken licht in de meerderheid, maar het waren toch vooral de jongens, mannen, die ze aan een flitskeuring onderwierp.
Vóór in de zaal probeerde een kleine vrouw van een jaar of veertig de aandacht te trekken en de aanwezige jonge wetenschappers in de voorste rijen te dirigeren. Toen dat een heel eind gevorderd was, wees de vrouw op een man (Luus schatte hem een vroeg-vijftiger) en kondigde hem aan als de Rector-Magnificus van de universiteit, die het ‘colloquiem’ zou openen. De man noemde zijn naam maar Luus pikte die niet op doordat op dat moment een drietal jongens haar rij binnen schoof tot de voorste van hen met één stoel ertussen naast haar zat. Ze knikten naar elkaar en namen elkaar heel kort op. De jongen verwarde haar enigszins door tegenstrijdigheden in zijn uiterlijk. Hij had een babyface maar daarin schemerde toch al door de mooie man die hij ongetwijfeld zou worden; hij had een gespierd lijf maar was wel weer schooljongenachtig gekleed; hij keek heel levendig uit z’n ogen maar ze kreeg ook de indruk dat hij heel licht loenste...
De Rector-Magnificus had allen welkom geheten, een selecte groep van excellente studenten waarvan ieder een bepaald studiegebied vertegenwoordigde. Dit colloquiem was bedoeld om op een creatieve manier te bedenken hoe the gaps, de kloven, die van lokaal tot globaal in onze samenlevingen aanwezig zijn, overbrugd kunnen worden. Rijk-arm, modern-traditioneel, hoogopgeleid-laagopgeleid, man-vrouw... Ieder zou bijdragen vanuit zijn of haar discipline. De beste man vertelde eigenlijk niets wat niet al in de brochure stond die ze een half jaar geleden van haar studiebegeleider gekregen had met de vraag of ze ‘het Erasmus’ wilde vertegenwoordigen. Wat een eer... of was ze gewoon in zijn vizier gekomen omdat ze een paar keer het bed hadden gedeeld na een begeleidingsgesprek? Want ja hoor, ze was absoluut een gedreven en getalenteerde studente, maar letterlijk van huis uit was ze misschien meer nog een volbloed swinger.
Ze dwaalde in gedachten af naar vorige week toen ze op een zonnig terras zat. Een mooie man, op het oog net iets jonger dan haar vader, wurmde zich naar een lege stoel schuin achter haar en fluisterde haar bij het passeren toe:‘Wow, you are nubile!’ Njoebajl... dat begrip zat nog niet in haar vocabulaire. ‘What do you mean with nubile?’ De man boog zich naar haar toe en fluisterde:‘Attractive,’ en met verlaagde stem voegde hij eraan toe, ‘sexually attractive...’ Zonder zich te bedenken reageerde ze:‘Then we are of the same kind. And for you I am available,’ en met verlaagde stem, ‘sexually available…’ Het was uitgelopen uit op een spetterende nacht. En ineens realiseerde ze zich in het hier en nu: die jongen naast me, is… nubile! Ze keek nog eens opzij:Harko Staal, fractal mathematics, RUG, the Netherlands, meldde zijn naamkaartje. Zou hij available, beschikbaar, zijn? Tjezus, wat had dat joch een veelbelovende bobbel in zijn broek! Ze ging ervan uit dat het zou lukken, maar hoe hem zo ver te krijgen? Nou ja, dacht ze, het komt vast goed.
2
Ze was, hoe toevallig, in dezelfde werksessie terecht gekomen als Harko. Weer had ze een dubbel gevoel gehad: hoe aantrekkelijk hij ook was, hij was wel verschrikkelijk serieus en fanatiek. En slim! Ze voelde zich intellectueel de mindere. Niettemin had hij haar tot twee keer toe geprezen voor een inbreng. Bij de lunchpauze was hij zelf naast haar komen zitten... om nog eens op een aspect van hun sessie door te gaan. Hij keek haar steeds met een geïnteresseerde en open blik aan, maar ze had niet in het minst het gevoel gekregen dat hij kickte op haar uiterlijk - terwijl ze er qua figuur toch beslist mocht zijn.
‘Waar slaap jij eigenlijk?’ had ze hem gevraagd. ‘Thuis, hier in het centrum van de stad,’ antwoordde hij. ‘En jij?’ Ze had theatraal een moeilijk gezicht op gezet. ‘Nou, eerlijk gezegd weet ik dat nog niet. Dat moet ik nog regelen. Hebben jullie hier een Stay Okay of zo in de stad?’ Hij had haar ongelovig aangekeken. ‘Tjezus, moet je dat nog regelen? Dat zou ik zelf nooit durven, denk ik, zoiets maar op z’n beloop laten.’ Ze haalde haar schouders op: ‘Ach, misschien levert het wel iets onverwacht leuks op. Het komt vast goed.’ Voor het eerst zag ze dat hij anders naar haar keek. ‘Ik heb in mijn huisje nog een piepklein zoldertje dat als extra slaapplek dienst kan doen. Je kunt wel bij mij logeren...’ Dat zei hij echt: logeren! Bijna was ze in de lach geschoten, maar ze reageerde toch maar zogenaamd verrast: ‘Goh, dat zou wel tof zijn. Is dat echt geen probleem?’
In de middagsessie waren ze weer samen opgetrokken, ze deden mee aan het groepsdiner en doken ’s avonds ook nog met een aantal deelnemers een kroeg in, maar uiteindelijk belandden ze nog bij daglicht bij hem thuis. Zoals hij al gezegd had: het was een huisje, eind negentiende-eeuws arbeidershuisje of zo. Het zag er binnen burgerlijk netjes uit. Hij leidde haar rond, en ze verbaasde zich over hoe netjes het allemaal was. Een smal gangetje met een echt kapstokje aan de wand, een kamer met een keukenhoekje - er stond een tafel (voor de helft bezet met computerapparatuur) met twee rechte stoelen, en er was een ‘fauteuil’. Een kleine maar best wel luxe douche met wc, en dan nog een slaapkamertje met een twijfelaar erin, met één dubbel dekbed en twee kussens. Keurig opgemaakt en zo te zien zelfs met verschoond beddegoed... In de hoek van het ‘hok’ een steile trap naar een klein zoldertje. ‘Woon je hier met je moeder of zo?’ had ze gevraagd, een beetje spottend. Maar hij had de ironie niet opgepikt en serieus geantwoord van niet - hoezo? ‘Nou ja, omdat het hier zo burgerlijk netjes is - niks voor een jonge vent, toch?’ Maar hij was niet van z’n stuk te brengen: ‘Ik hou gewoon van ordelijkheid, dan voel ik me lekker opgeruimd in m’n kop.’ Het klonk beslist niet verontschuldigend, eerder zelfverzekerd. ‘Mag ik nog een privévraag stellen? Heb je een vriendin, nou ja, of misschien een vriend?’ Ook die vraag nam hij heel rustig op.’Soms denk ik wel eens: ik moet ’s aan een relatie gaan denken, maar ja, ik heb altijd zo veel interessante dingen onder handen, ik kom er gewoon niet aan toe. Misschien weet ik niet wát ik mis, maar ik mis het nog niet...’ Hij keek haar aan - hij loenste weer een klein beetje, wel lief eigenlijk...
In de aanval! dacht ze: ‘Haha, je zou het vannacht ’s uit kunnen proberen, volgens mij passen we wel samen in jouw bed.’ Ze had zo’n beetje verwacht dat hij een rood hoofd zou krijgen of zou stotteren, maar nee, hij reageerde heel relaxed. ‘Nou je mag in mijn bed slapen, en dan neem ik het zoldertje wel. Of meen je dat echt van dat samen slapen? Ik zeg het maar meteen: ik ben nog maagd. Dat zal voor jou wel niet gelden?’ Een moment dacht ze: ik kan natuurlijk de onschuld zelve spelen, maar ze antwoordde naar eerlijkheid: ‘Ik denk dat wij uitersten zijn, ik heb inderdaad de nodige ervaring, en ook bepaald niet met één man of zo. Als we zouden vrijen, zou ik je niet meteen kunnen zeggen nummer hoeveel je bent... Maar je zou wel een van de jongsten zijn, en een van de slimsten, en een van de mooisten... Dus eh, wat mij betreft, kruip je niet op dat zoldertje...’ Hij keek haar bijna geamuseerd aan. ‘Oké, ik offer mijn maagdelijkheid aan jou op, maar onder één voorwaarde... ik wil niet vergeleken worden met al die bronstige mannen vóór mij.’ Zijn babyface kreeg op slag mannelijker trekken. Ze deed een stap naar voren en sloeg haar armen om zijn nek, kuste hem op de ogen... ‘Beloofd,’ ze wreef met haar bovenbeen over zijn bobbel, ‘en het komt vast goed...’
