Dinsdagavond... Klaar met werken. Ik stap in de tram en vertrek vanuit Amsterdam-Zuid richting Sloterdijk. Er is iets voorgevallen en de tram neemt een andere route.
We hebben best al even
spannend contact via mail en Skype... Ik laat weten waar ik ben en dat mijn tram een omleiding heeft.
“Dit is onze kans... Ik ben op de fiets en in de buurt. Stap uit bij de volgende halte...”.
Wat? Nee... Dat ga ik dus écht niet doen. Al zegt ergens diep in mij een stem: ik wil het...
Het kan niet. Ik durf het niet en bovendien ken ik je helemaal niet. Toch?
“Doe eens iets wat je niet van jezelf verwacht... Waar je
stiekem naar verlangt. Je leeft maar één keer... Wat heb je te verliezen? Zo’n kans als dit doet zich mogelijk maar één keer voor...”.
Zo gaan onze berichtjes nog even over en weer. Ik kom met tegenargumenten, maar hij blijft overtuigend. Vraag me niet hoe het kan, maar ik stap uit... Ik denk bij mezelf: doe ik dit echt? Ik kan nu nog terug... Het miezert en ik weet niet hoe ik eruit zie. In een ruit probeer ik mezelf te bekijken. Damn, ik heb me hier niet op gekleed en ik had mezelf graag opgefrist.
Ik loop en geef de straat door... Hij geeft me aan richting een park te lopen. Ik en navigatie op mijn mobiel gaan niet goed samen. Ik voel me onrustig en zenuwachtig, maar het zijn ook wel weer fijne’prikkels. Heel gek…
Dan ineens vanuit het niets is hij daar en zie ik hem voor het eerst. No way back. Hij maakt me gelijk nieuwsgierig... Hij stapt af en stelt zich voor als Marnix... Een aantrekkelijke man wat zorgt voor een glimlach op mijn gezicht... Ik voel me tegelijkertijd onzeker en ongemakkelijk. Hij zet zijn fiets neer en we kijken elkaar aan. Vervolgens loop ik met hem mee. Er gaat van alles door me heen...
Marnix begint een gesprek. Dat is fijn... Het is donker en gelukkig net gestopt met miezeren. Het is nog best een stukje lopen, maar dat is ergens ook wel weer fijn...
Aangekomen bij het park. Ik voel een bepaalde opwinding die ik niet eerder heb
ervaren. Niet weten wat er gaat komen is blijkbaar stiekem heel fijn en spannend. Dan staat daar een picknicktafel. Hij gaat erop zitten en trekt me onverwachts stevig tegen zich aan. Mijn adem stokt in mijn keel en ik ruik zijn aangename geur en voel zijn ademhaling in mijn gezicht. Dan voel ik ineens zijn handen over mijn jas gaan. Hij opent de rits van mijn jas... en ik voel zijn handen mijn lichaam verkennen. Ik durf amper adem te halen en geniet van zijn aanrakingen over mijn lichaam. Waarom voelt dit zo fijn...
Ineens komt er een auto aangereden. Het parkje sluit en we moeten weg! We moeten lachen en verontschuldigen ons... en lopen ongemakkelijk het park uit. Langs wat hangjongeren die het park ook moeten verlaten.
Wat nu, denken we allebei... We lopen verder het park uit en voelen allebei opbouwende spanning. Ik blijf hem volgen... Geen idee meer waar we zijn of waar we naartoe lopen. Dan ineens lopen we langs een verlaten pad en kunnen een stukje van het pad afwijken naar een hek toe. Ik weet niet wat ik denken moet. Ik ga naar een verlaten plek met een zo goed als onbekende man. Waar ben ik mee bezig?
Maar dan... Zet hij me tegen het hek aan. Hard. Ruw. Dwingend. “Dus dit is wat je wilt..”. Ik fluister: ja... “Wat zeg je?”. Met een hese stem zeg ik nogmaals: ja... “Weet je het zeker?”.
Hij maakt mijn jas los en voelt stevig over mijn kleding... Zijn handen gaan door mijn haren, ineens pakt hij me bij mijn haar naar achter en gaat zijn hand langzaam naar mijn keel... “Besef je wel dat je nu in mijn handen bent en je geen kant op kunt?”. Ja... antwoord ik. Ik voel dat ik ook nergens anders naartoe kan, maar ook niet zou willen. Ik ga intens op in het moment. Mijn eerste gevoel van overgave. Wauw...
Zijn handen gaan over mijn lichaam. Steeds steviger. Harder. Dan neemt hij mijn hand en ik voel zijn broek. Zijn hand gaat vervolgens onder mijn blouse en hij geeft aan dat het hem bevalt wat hij voelt. Als ik ergens trots op ben, dan is het mijn cupmaat 75D. Wat hij dan doet... Mijn borsten zijn nog nooit zo behandeld. Hij knijpt hard in mijn tepels, waarbij ik een harde kreun niet kan onderdrukken. Dat belet hem niet om nog harder zijn gang te gaan.
Dan geeft hij aan dat ik zijn riem dien los te maken. Ik ben zenuwachtig... Maar hij stelt me eigenlijk de hele tijd ook tussendoor gerust en vraagt een aantal keer of het gaat. Terwijl hij aan de andere kant ruw, hard en dominant is. Wat een fijne combinatie... Ik voel van alles door mijn lichaam gieren. Dan voel ik hem in mijn hand. Hij is hard en groot... In opdracht begin ik hem af te trekken met mijn hand, totdat hij me beveelt om hem te proeven. Ik zak door mijn knieën en proef hem voor het eerst... Hij smaakt lekker en naar meer... Vervolgens stoot hij steeds dieper mijn keel in. Net zo lang totdat ademhalen lastiger begint te worden. Hij geeft me aanwijzingen en met alle kans om betrapt te worden daar in dat park in A’dam gaan we steeds verder... Waarbij hij ook mijn lichaam verkent... en zijn hand mijn broek en slipje in gaat en voelt dat ik netjes glad geschoren ben. Ik ga door met als hoogtepunt zijn warme zaad... Hij loopt daarna met me mee terug en als we bij zijn fiets zijn aangekomen nemen we afscheid. Terwijl hij daarna weg fietst pak ik de eerstvolgende tram... In de tram denk ik: wauw... Wat een bijzondere avond. En denk ik terug aan wat ik heb meegemaakt en hoe lekker dat voelde...
In spanning wacht ik ons volgende Skype contact af...
