De groene nevel hing laag over het moeras. De zomerzon stond juist boven de oostelijke horizon en gaf een warme gloed aan het zacht glooiende landschap. Pas over enkele uren zou de winterzon verschijnen aan de westelijke horizon. Ik stapte flink door want ik wou de stad Breeg bereiken voor het eerste klepelsignaal, dan zouden de poorten voor 30 minuten opengaan. Mijn rugzak woog gelukkig niet veel en ik had het warm in mijn orex-wollen kleding. Het zou een belangrijke ontmoeting worden in de stad. Een die mijn verdere leven wel eens zou kunnen bepalen dacht ik zo. Want waarom moest ik anders zo snel mogelijk bij mijn tante komen? Op mijn 25 jaar had ik hopelijk nog een heel leven voor me en een goedbetaald job zou van pas komen. En dat was volgens mij de reden waarom ik haar moest opzoeken. Nog een tweetal uurtjes stappen door dit verlaten gebied en dan waren we aan de stadspoort.
Het leek hier toch niet zo een verlaten gebied zoals ik eerst dacht. Iets van de weg af stond een kleine hut wat verscholen tussen enkele schrale berodor bomen. Hun afhangende takken zorgden ervoor dat het hutje niet opviel voor een gehaaste voorbijganger.
Mijn overpeinzingen werden plots onderbroken door een schelle hoge gil. Ik keek onmiddellijk in het rond maar zag geen levende ziel. Kwam het van de hut? Even gaan kijken kan geen kwaad, dacht ik, ik heb wel even tijd daarvoor. Ik sloeg wat verder het pad in dat naar de hut liep. Het was een ruw houten hut gemaakt van stammen met een brede deur; een raam aan de zijkant zorgde voor het enige licht dat naar binnen kon. Het schuine dak was bedekt met schors en mos. Ik liep door naar het raam en keek naar binnen. Toen zag ik haar. Een jonge vrouw, vastgeketend aan de achterste muur van de hut: gespreide benen met enkelklampen, boven haar hoofd uitgestoken armen met polsklampen. Ze was naakt en ze weende. Toen pas zag ik hem. Het was een Moorlander. Zijn naakte lichaam was helemaal bedekt met korte bruine stugge haren. Enkel hals, hoofd, handen en voeten waren volledig haarloos. Zijn harde dikke behaarde lul stond recht vooruit, zijn eikel glinsterde nat van de wellust. … je neuken en dan ben je voor altijd van mij, hoorde ik hem zeggen, waarop het meisje weer snikkend gilde. Hij stapte op haar toe en drong diep in haar binnen waarop zij weer hard gilde. Ik dook weg onder het raam want ontdekt worden was het laatste wat ik wilde. Ik kon dit niet laten gebeuren, dat staat niet in Peter Hunting zijn vaandel geschreven om een meisje in nood de rug toe te keren. Ik zette mijn rugzak neer en haalde er mijn vechthamer uit. Zo stil mogelijk ga ik naar de deur. Ik hoop maar dat ze niet op slot is dacht ik. Dat was gelukkig niet het geval, want ze ging vlot en geruisloos open. Een goede zaak dat die scharnieren goed gesmeerd waren. De Moorlander stond met zijn rug naar me toe te neuken. Maar het was niet het geluid van een scharnier, maar de koude lucht die plots binnenstroomde, die hem alarmeerde. Hij trok zijn lul uit haar bloedend kutje en draaide zich om. Hij was een kop groter dan ik, maar omdat hij verrast was door mijn aanwezigheid reageerde hij te laat en trof de hamer hem midden op het voorhoofd. Hij zakte voor mijn voeten in elkaar. Een tweede hamerslag raakte hem nogmaals op zijn hoofd en het laatste beetje leven verliet definitief zijn lichaam.
Het meisje was in shock en weende hard. Op een klein tafeltje in de hoek van de hut lagen enkele sleutels. Ik nam ze snel en deed de 4 klemmen open. Ze viel als het ware in mijn armen en weende op mijn schouder. Bloed vloeide uit haar kutje als gevolg van de brute verkrachting.
Na een tijdje kon ik haar geruststellen en kalmeren. Ik liet haar plaatsnemen op de enige stoel in de hut. Ik verzamelde haar klederen die op een hoopje in een hoek lagen en gaf ze haar. Ze keek er even naar maar legde ze op het tafeltje naast haar. Ik moet u bedanken dat u mij gered hebt van een vreselijk leven, zei ze. Ik ben Caro en behoor tot de Veenlanders. Ik was op weg naar Breeg toen die Moorlander me van de weg plukte, me in deze hut sleurde en verkrachte. Uw daad was edelmoedig, heer, maar toch heeft mijn leven nu geen zin meer. Zeg maar Peter, zei ik, maar het gevaar is geweken. Ik moet ook naar Breeg gaan dus ik zal je gezelschap houden tot aan de poorten van de stad, dan ben je veilig. Je begrijpt me niet, antwoorde ze, ik ben Veenlander. Ja dat zei je al Caro, maar eenmaal je bekomen bent van wat hier gebeurd is, zal je de draad van je leven terug kunnen opnemen. Neen dat is niet waar, Veenlanders zijn gebonden door strikte regels. Niemand zal nog naar mij omkijken, ik word verstoten. Niemand hoeft dit te weten, ik zal dit voorval aan niemand doorvertellen, troostte ik haar. Luister, het zit zo: een Veenlands meisje wordt eigendom van de man die haar maagdenvlies breekt en zij moet die man dienen voor de rest van haar leven. Dat op zich is een grote eer. Zonder maagdenvlies en het bloedbewijs is een meisje onbruikbaar. Ook als de man die haar gebonden heeft sterft, heeft haar leven geen zin meer en wordt ze verstoten. Dit is een barbaarse gewoonte repliceerde ik haar. Toch niet, de ontmaagding zorgt voor een leven zonder zorgen voor het meisje maar ook voor de familie, het is een kwestie van eer. Het is ook een kwestie van eer om je man te gehoorzamen op eender welk vlak en hem te dienen met heel je lichaam en geest. Wie een verstoten meisje helpt, zelfs als die persoon niet tot onze clan behoort, is voor ons een verrader en eenieder heeft het recht hem te doden. Dus Peter, je kan me niet helpen, mijn leven eindigt hier. Caro begon terug te snikken, naakt, zielig.
Maar er moet toch een mogelijkheid zijn om niet verstoten te worden, zei ik even later toen ze terug wat gekalmeerd was. Ze schudde haar hoofd en dacht even na. Er is er een, maar dat ga je nooit willen doen. En wat is dat moedigde ik haar aan. Neen, het is zinloos, zuchtte ze. Komaan Caro, vertel op. Aarzelend ging ze verder: als jij me neukt in het maagdenbloed dat nog aanwezig is, kan je me claimen en word ik jou eigendom voor de rest van mijn leven, op voorwaarde dat je het bezegeld met je
sperma en dat je nooit iets zegt over die Moorlander. Ik wist niet wat zeggen en keek haar aan. Zie je, het is onmogelijk, zei ze toen ze mijn gelaatsuitdrukking zag. Vertrek nu maar, laat me hier maar achter. Het brak mijn hart. Caro was zo een onschuldig meisje en ze was mooi eigenlijk merkte ik nu op toen ik haar in mij opnam. Ze had een heel licht bruine huidskleur, halflang zwart haar, slank met mooie billen en dan die met bloed besmeurde venusheuvel met zwarte krulhaartjes.
Veel bloed eigenlijk, deels door het heftig schuren van de penis in haar vagina maar ook door haar gebroken maagdenvlies. Maar vooral haar volle stevige borsten vielen op omdat ze eindigde in spierwitte tepels. Ik wil je neuken en mijn eigendom opeisen, zei ik met een brok in de keel. Ze keek me verbaast aan. Meen je dat echt, wil je mij als eigendom? Luister, je hoeft dit niet te doen, maar als je het doet zal ik je eeuwig dankbaar zijn en je dienen en gehoorzamen tot een van ons beide sterft. Ze durfde geen oogcontact met me maken en staarde naar de platgestampte aarden vloer. Caro, ik wil het, zei ik.
Goed zei ze terwijl ze recht stond, naakt met licht gespreide benen. Ik gehoorzaam. Ze spreidde haar armen? Neuk me in mijn bloed en laat je sperma zich ermee vermengen zodat de eeuwige band zich kan voltrekken, zei ze plechtig. Ze keek me onbevangen in mijn ogen, wachtend op wat komen zou. Ik trok mijn hemd en broek uit en even later stond ik naakt voor haar. Het prikkelde mij zoals ze daar zo stond, bereid tot volledige overgave. Mijn lul werd onmiddellijk hard en bereid om tot actie over te gaan. Ik kwam voor haar staan, ze keek naar mijn piemel en zei: doe het. Ik duwde mijn eikel tegen haar bebloed kutje en stootte met mijn lenden mijn lul naar binnen. Ze was warm en vooral nat vanbinnen van het bloed en ik kon daardoor zonder probleem hem helemaal in haar duwen. Zij raakte me niet aan en bleef heel de tijd in die houding staan zodat ikzelf haar moest vasthouden om in en uit haar te stoten. Ik greep haar billen, haar borsten om me aan haar te binden. Haar koude witte tepels schuurden tegen mijn borst. Sperma borrelde in mijn ballen op. Ik verloor de controle en spoot wild en diep in haar. Het bleef maar duren, ik schokte en spoot en spoot opnieuw tot eindelijk ik me helemaal leeg voelde. Ik trok me traag uit haar terug. Een stroom van rood bloed vermengt met sperma liep uit haar kut langs haar benen of drupte op de grond. Nu moet je mijn benen en kut schoonlikken hoorde ik haar zeggen, daarmee bezegelen we definitief de overdracht en ben ik je eigendom. Ik keek naar de bloederige slijmerige massa, die langs haar been liep en nog steeds uit haar kut kwam, maar vermande me, knielde en begon traag alles op te likken. Het smaakte eigenlijk zoet vond ik en al snel zoog ik smakkend alles uit haar kutje. Toen pas merkte ik op dat ook haar kutlipjes spierwit waren, net zoals haar tepels. Ik stond recht. Ze liet nu haar handen zakken, kwam dicht tegen me staan, likte mijn mond en lippen schoon en kuste me. Ik zal je niet teleurstellen zei ze zacht. Ik zal je dienen met heel mijn lichaam en geest. We keken elkaar even een tijdje aan, zonder iets te zeggen, een ogenblik waarop eenheid wordt gesmeed. Kom zei ik, we kleden ons aan en vertrekken want ik moet vandaag zeker in Breeg zijn. Zoals u wenst heer, antwoorde ze. Zeg maar Peter repliceerde ik. Zoals u wenst, heer Peter. Het zou nog wennen en aanpassen worden dacht ik zo.
Een kwartiertje later waren we terug op pad naar Breeg. Ik zou het eerste klepelsignaal missen, maar het tweede zouden we nog juist halen dacht ik zo. Het gaf ons ook wat tijd om onderweg elkaar wat beter te leren kennen. Ik vertelde haar over mijn tot nu toe saaie geborgen leven in Durod, de stad waar ik vandaan kwam. Ik was namelijk een Oerlander door geboorte. Ik verbleef nog bij mijn ouders, maar was een klein huisje aan het inrichten om in te trekken. Caro vertelde dat ze ook op weg was naar Breeg voor haar jaarlijkse controle op haar maagdelijkheid. Dat was echter nu niet meer nodig, maar ze moest zich nu laten inschrijven in het boek van de eigendommen. Ze zou ook bij een vriendin langs zijn gegaan voor een opleiding, vertelde ze, maar dat was waarschijnlijk niet meer nodig dacht ze. Ze was afkomstig van Valid, een klein dorp in het oosten van de Veenlanden.
Ik bleef even stilstaan en keek haar aan. Ik weet niet hoe ik dat alles ga moeten vertellen aan iedereen, zei ik. We zijn nu eigenlijk getrouwd en ik weet niet of mijn familie daar tevreden zal over zijn. Ze keek me onbegrijpend aan. Neen, antwoorde ze, we zijn niet getrouwd. Voor ons Veenlanders ben jij mijn eigenaar en ik dien je. Veenlanders zijn trouw en als jij een Veenlander was geweest, dan zou je inderdaad alleen oog hebben voor mij. Maar als de man een buitenlander is, nou ja ik bedoel iemand die geen Veenlander is, dan ben je eigenaar maar hoef je niet trouw te zijn. Je mag gerust iemand huwen, je bent niet verplicht om mij te … euh … neuken, zei ze snel. Maar ik wil je niet ongelukkig maken, zei ik. Dat doe je ook niet heer Peter, ik ben gelukkig in dienstbaarheid.
Luister, antwoorde ik, het is me allemaal nog wat verwarrend voor me, maar ik zal je voorlopig voorstellen als mijn persoonlijke dienstmeid. Dat geeft me wat tijd om het een en ander te regelen. Ik mag alleen maar hopen dat niemand je naakt ziet, want als men je witte tepels en witte kutlipjes ziet, weet men onmiddellijk dat je een Veenlander bent en is de eigendomsband met mij snel gelegd. En dat zou me in een gans andere situatie brengen.
We liepen over de brug van de Likop rivier, wat eigenlijk de grens was van het moerasgebied. De weg voerde verder, door Breegwoud, tot aan de poorten van de stad. Het was een bredere weg dan die door het moeras, omringt door vooral berodor en katonga bomen. Het werd ook drukker op deze weg, voornamelijk door lieden die de stad verlieten bij het eerste klepelsignaal. Juist voor het tweede klepelsignaal bereikten we de stad.
