Anna en ik liepen de school binnen. Meteen ritste ze haar jas open waardoor haar borsten onder haar strakke shirt goed zichtbaar waren. Ze keek me ondeugend aan. Ik schudde zuchtend mijn hoofd. Onderweg ving ik een aantal blikken van mannen op.
Bij de deur stond mijn tolk al te wachten: een dame van rond de vijftig. Niet echt een knappe verschijning maar ze zag er wel netjes uit. We maakten kennis met elkaar. Haar naam was Els. We mochten gelijk naar binnen. De groep was gelukkig niet heel groot: vijftien cursisten. Ik was de enige man.
Toen ik begon met mezelf voor te stellen, zag ik een blik van herkenning bij sommige cursisten. Tja, de beroemdheid van mij was nog niet helemaal verdwenen, wat ik best jammer vond.

Na de korte kennismaking begon de cursus. De leraar liet er geen gras over groeien en vertelde honderduit over mode. Ik volgde de les via mijn schrijftolk. Het was een pittige les. Er was behoorlijk wat informatie te verwerken. Een boel begrippen en termen die de leraar ter sprake bracht, was mij onbekend. De rest van ons groepje had er duidelijk minder moeite mee. Iedereen noteerde alles ijverig. Ik hoefde dat niet te doen. Dat deed mijn tolk voor mij. Op het eind van de dag zou mijn tolk de geschreven tekst naar mij mailen. Perfect dus.

Maar ik was blij dat de eerste pauze aangebroken was. Mijn hersenen deden pijn van al die informatie. Ik bleef in de aula met Anna. Mijn tolk was naar buiten gegaan om te roken.
‘’Hoe ging het?’’ vroeg Anna.
‘’Pff, veel stof. Veel dingen waar ik nog nooit van gehoord heb. Het is even wat veel voor me. En hoe zit het met jou?’’
‘’Prima hoor. Ik vind het interessant. Moeilijk is het niet,’’ antwoordde ze.

Een paar tafels verderop zat een groepje meiden. Stuk voor stuk waren ze knap. Maar ze vielen op: ze waren luidruchtig en lachten overdreven hard. Ik had een vermoeden dat ze populair waren. Het waren echte barbiepoppen. Allemaal waren ze slank, sommigen waren zelfs erg mager. Ondanks dat zagen ze er best knap uit. Maar hun gedrag, dat vond ik toch té. Ze deden alsof ze de mooiste meiden van de hele wereld waren. Er zaten ook een aantal mannen bij hen. Het waren duidelijk spierbundels. Dat was niet te missen voor mij. Ze droegen een strak shirt waardoor je hun spieren goed kon zien. Ze oogden ook wat arrogant. Die beelden herinnerde ik me van vroeger op de middelbare school. Anna zag me kijken en volgde mijn blik. Ze grinnikte zacht: ‘’Mooie meiden?’’
Ik kleurde. ‘’Nou, er zitten er wel een paar mooie tussen. Maar ik vermoed dat ze bitches zijn.’’
Ze gniffelde opnieuw. ‘’Zijn ze mooier dan mij?’’
Ik keek haar aan. ‘’Absoluut niet. Ze hebben niet wat jij wel hebt: een heerlijke boezem. Als ik mijn ogen mag geloven toch.’’
Anna keek naar de groep. ‘’Dat klopt. Geen enkele meid heeft grote borsten.’’ Ze keek me plotseling ondeugend aan. ‘’Zullen we ze in de grote pauze een show geven? Even laten zien wat echte schoonheid is?’’ Ik keek haar lang aan. Langzaam verscheen een grote grijns op mijn gezicht. ‘’Je gaat je decolleté vergroten?’’
‘’Yep.’’
Ik keek naar de groep en dan terug naar Anna. ‘’Ja, dat lijkt me wel leuk. Ik heb eigenlijk nog nooit iets spannends meegemaakt op school.’’
Ze glimlachte. ‘’Dan doen we dat toch. Ik had je beloofd dat we lol zouden hebben. Ik ben benieuwd naar hun reacties. Zeker die van de jongens. Ze denken dat ze stoer zijn. Absoluut niet mijn type.’’
Ik zei voor de grap: ‘’Zou je mij kiezen boven hen?’’
Ze keek me meteen indringend aan. ‘’Natuurlijk! Geen twijfel mogelijk, Danny.’’
‘’Maar ik ben niet kn…’’
Ze onderbrak m: ‘’Dat mag je niet zeggen. Dat heeft Mandy je verboden. Maar even serieus, ik ben Mandy niet. Ik val niet op uiterlijk. Nou ja, een knap uiterlijk is mooi meegenomen. Maar ik ben pas tot iemand aangetrokken als ik de persoon goed ken en weet dat hij lief en te vertrouwen is. Mijn vorige ex was absoluut geen spierbundel. Hij was gewoon normaal. Ik zou jou ongetwijfeld kiezen boven al die spierbundels. Je bent lief, grappig en absoluut te vertrouwen. We hebben veel gemeen samen. Je weet wel, dat geplaag. We begrijpen elkaar goed.’’
Ik keek geschokt. ‘’O nee, je bent toch niet verliefd op mij, hé?’’
Anna lachte luid. ‘’Nee, daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik kies Lotte boven jou. Nooit gedacht dat een relatie met een vrouw veel leuker was dan met een man.’’
‘’Maar, wat als Mandy en Lotte er niet waren?’’
Ze aarzelde even. ‘’Daar kan ik geen antwoord op geven. Ik zou het echt niet weten.’’
Ik glimlachte. ‘’Ik ook niet. Maar ik ben wel blij met jou als vriendin. Je bent sowieso een van mijn beste vriendinnen. En ik ben stiekem blij dat ik af en toe met je heerlijke tieten mag spelen.’’
Anna gierde het uit en omhelsde me. ‘’Ik ben ook heel blij met jou. Je bent echt een geweldige man ondanks je handicap. Ik heb veel bewondering voor jou.’’
‘’Ach toe, alsjeblieft zeg. Zeg dat nou niet.’’
Ze gniffelde. ‘’Ik weet dat je dat niet graag hoort. Maar toch bewonder ik je. Kom, de pauze is bijna voorbij.’’

De leraar ging vrolijk door. Ik had het gevoel dat mijn hersenen elke moment konden exploderen. Soms raakte ik mijn concentratie kwijt. Dat kwam niet alleen doordat het moeilijk en veel was. Mijn gedachten waren de hele tijd bij de volgende pauze. Het leek me zo leuk en spannend. Elke keer ik Anna aankeek, keek ze ondeugend terug. Ik wist dat ze dezelfde gedachten had als ik. Voordat ik het doorhad was de grote pauze aangebroken.

Gelukkig voor ons ging mijn tolk weer naar buiten. Anna hield me even tegen in de gang. ‘’Wacht nog eventjes.’’ We wachtten tot iedereen weg was. Ze keek om zich heen. We waren nu alleen in de gang. Voor mijn neus friemelde Anna aan haar borsten. Ik zag het bovenste gedeelde van haar borsten verschijnen. Ze bewoog nog eventjes met haar borsten om ze goed in haar cups te leggen. Ik keek ademloos toe. Het was erg geil om te zien. Nu had Anna een mooie flinke decolleté. ‘’Zo beter?’’
‘’Mijn god,’’ mompelde ik. ‘’Dat was geil.’’
Anna grinnikte ondeugend en pakte mijn hand. ‘’Danny, we doen alsof we een stel zijn. Dus je mag trots rondlopen omdat je ‘een lekkere vriendin’ hebt.’’
Ik lachte en gaf haar een speelse tik op haar bil. ‘’Dit wordt lachen! Let’s go, my babe.’’

Bij de ingang van de aula keek Anna eerst even naar binnen. ‘’Bingo, ik zie ze! Zie jij ze ook?’’
Op Anna’s aanwijzingen vond ik hen. Ze pakte mijn hand en keek mij grijnzend aan. ‘’Ready, my lover?’’
Ik gniffelde. ‘’Yes, my babe.’’
We liepen de aula binnen. Anna liep op één lijn waardoor haar heupen heerlijk heen en weer wiegden. Al snel zag ik een aantal mensen onze kant opkijken. Mijn lichaam gierde van de adrenaline. Anna was daartegen erg kalm en liep zelfverzekerd richting een lege tafel. Maar eerst liepen we langs het groepje meiden. Alle blikken waren op Anna gericht. De meiden stonden haar met halfopen mond aan te gapen. De mannen konden hun ogen niet van haar afhouden. Anna lachte hen vriendelijk toe en duwde haar bovenlichaam goed naar voren. Haar borsten bewogen zachtjes bij elke stap. En dan zag ik ineens boze blikken op het gezicht van de meiden verschijnen. Ik vond het fantastisch en liet daarom een grote grijns zien. Mijn lichaam trilde van de kick. Ik keek om me heen en zag dat iedereen naar ons keek. Zelfs de leraren keken. Er heerste zelfs even een stilte. Anna en ik stalen de show! Dat was ongetwijfeld het beste moment dat ik ooit gehad had op school.

Dat zei ik ook tegen Anna toen we aan tafel ging zitten. Ze lachte vermakelijk en gaf me een dikke zoen op mijn mond. Ik wierp een korte blik op de meidengroep en zag dat ze nog steeds naar ons keken.
In de aula keerde de rust terug maar een aantal mensen bleef naar Anna kijken.
‘’Mijn god, dat was echt cool. En die meiden, zag je dat?’’
‘’Nou en of dat ik dat zag. Ze vonden het niet leuk. Maar de mannen wel.’’ Ze grijnsde.
Ik pakte haar hand. ‘’Dank je wel voor dit geniale moment. Eindelijk heb ik wat spannends meegemaakt op school.’’ Anna knuffelde me. ‘’Voor jou altijd. Ik doe dat met veel liefde voor jou.’’
We kletsten gezellig verder alsof er niets gebeurd was. We zagen wel af en toe mensen naar ons kijken maar we negeerden ze.

Vijf minuten voor het einde van de pauze vertrokken de meiden maar niet zonder dat ze vuile blikken op Anna wierpen. Anna lachte vriendelijk terug. Ik kon een grinnik niet onderdrukken. Gewoon geniaal dit.

Tegen de zes uur zaten Mandy en ik aan tafel voor de warme maaltijd.
‘’Hoe ging het, je eerste dag?’’ vroeg ze.
‘’Pittig. De leraar laat er geen gras over groeien. Het is gewoon heel veel. Ik heb genoeg woorden gehoord die ik eerder nog nooit gehoord heb.’’
Ze lachte eventjes en dan werd ze serieus. ‘’Maar lukt het wel? Zie je het nog wel zitten?’’
‘’Ja, geen zorgen. Ik moet gewoon even wennen. Ik heb gewoon nul komma nul verstand van mode. Alles is nieuw voor me. Maar ik ga ervoor.’’
Ik kon zien dat Mandy opgelucht was.
‘’Zat je ermee dan?’’
Ze knikte. ‘’Ja, eerlijk gezegd wel. Ik weet niet of je het wel leuk vindt.’’

Het eten was op. Ik schoof mijn stoel wat naar achteren. ‘’Kom eens hier, Mandy.’’
Ze ging glimlachend op mijn schoot zitten en sloeg haar arm om mijn nek.
‘’Mandy, ik ga er honderd procent voor. Ik wil heel graag in jouw bedrijf werken. Het lijkt me heel leuk en ik zie het ook als een mooie uitdaging. Klanten helpen kan iedereen wel. Daar heb je eigenlijk geen cursus voor nodig. Maar het is wel handig als je iets over mode weet. En zeker ook voor de administratie. De cursus is pittig voor mij omdat het allemaal nieuw voor mij is. Maar het komt echt goed. Ik moet vanavond de geschreven tekst van mijn tolk nog een keer doorlezen. Ik snap een aantal dingen niet. Ik wil alles daarom nog een keer op mijn gemak doorlezen.’’
Mandy keek blij. ‘’Ik vind het echt geweldig dat je bij ons komt werken. En ja, ik maakte me er inderdaad een beetje zorgen over. Maar nu niet meer. Zal ik je helpen? We kunnen alles samen doorlezen en dan kan je het mij vragen als je iets niet snapt.’’
Ik kuste haar. ‘’Dat zou fijn zijn.’’

Ze keek plotseling ondeugend. ‘’En, hebben jij en Anna iets uitgespookt op school?’’
Ik lachte en vertelde haar het hele verhaal.
Mandy schudde haar hoofd. ‘’Jullie kunnen soms zo kinderachtig zijn. Maar ach, zolang jullie dat maar leuk vinden.’’
‘’Maar we hebben afgesproken dat we ons de komende dagen normaal gaan gedragen. Voor die ene keer vonden we het wel genoeg.’’
Mandy keek me plagend aan. ‘’Gedragen? Kunnen jullie dat wel?’’
Ik kietelde haar. Ze gilde het uit. ‘’Hou op, eikel!’’
‘’Ja inderdaad, ik kan me niet gedragen,’’ zei ik terwijl ik haar bleef kietelen.
Mandy hijgde. ‘’Stop eens alsjeblieft.’’
Ik stopte en duwde een haarlok van haar gezicht weg. Ik keek haar glimlachend aan. Ze bleef hijgen. ‘’Soms haat ik je echt.’’
‘’Dat weet ik.’’
‘’Maar toch hou ik zoveel van je.’’
‘’En dát weet ik ook.’’

De hele avond brachten we door op de bank met de laptop tussen ons in. We lazen samen mijn cursus door en Mandy legde me alles uit. Op die manier werd ik er langzaam wijzer van.
We hadden afgesproken dat we dat elke dag zouden doen. De hele cursusweek was zwaar. Maar met de hulp van Mandy ‘s avonds kon ik goed volgen. En gek genoeg vond ik het best interessant om te leren. De laatste dag gaf de leraar praktijkles over hoe je een klant moet helpen. Wat voor vragen je best kunt stellen en zo. Dat vond ik het leukste en leerzaam. Eigenlijk was het niet zo moeilijk. Maar het was toch wel een nuttige training.

Op het eind kregen we ons certificaat uitgereikt door de leraar. De leraar had me gevraagd of ik volgende week even terug wilde komen met Mandy.

Volgende week keerde ik zoals afgesproken terug naar de school, met Mandy. We liepen het lokaal van de oud-leraar van Mandy binnen. ‘’Hey Henri! Wat leuk om je weer te zien.’’ Hij lachte en ze schudden de handen. Ook ik begroette hem.
We namen plaats achter het bureau. Henri keek mij aan. ‘’Hoe was het de cursus van mij?’’
‘’Pittig maar effectief.’’
Hij lachte. ‘’Veel stof voor jou?’’
‘’Behoorlijk, ja.’’
‘’Ja, de cursus duurt maar vijf dagen, ik moest het allemaal binnen die termijn doen. Maar goed, zal ik maar beginnen met waarom ik jullie hier uitgenodigd heb? Tijdens de laatste dag, tijdens de training merkte ik dat je wat foutjes maakte. En dat heeft te maken met je handicap.’’
Ik keek geschrokken. ‘’Hoe bedoel je?’’
‘’Rustig maar, het is niet ernstig. Toen ik de klant was en je hielp om de nieuwe broek uit te zoeken. Weet je nog?’’
Ik knikte.
‘’Oké, de ene broek die je mij liet zien en je zei dat het blauw was. Wel, die was donkergrijs. En de andere broek was zwart, niet donkerblauw.’’
Ik kleurde. ‘’Oeps.’’
Henri zei meteen: ‘’Danny, dit is niet erg, daar kan je niets aan doen. Je bent kleurenblind?’’
Mandy antwoordde voor me: ‘’Nee, hij kan kleuren zien. Maar het contrast is slecht bij hem. Hij kan moeilijk kleuren onderscheiden. Zeker als twee kleuren bijna op elkaar lijken.’’
Henri knikte. ‘’Dat dacht ik al. Daarom heb ik iets bedacht.’’ Hij keek Mandy aan. ‘’Hoe zit het met de prijs- en maatkaarten?’’
Mandy zei: ‘’Normaal, niks bijzonders. Maar dat gaan Anna en Danny binnenkort veranderen. Want Danny kan de maten niet lezen. Dat is veel te klein voor hem. Dus ze mogen zelf de kaartjes maken.’’
Henri knikte goedkeurend. ‘’Goed idee. En mijn idee is dat je de kleurcodes ook op de kaart moet zetten. Bijvoorbeeld door twee letters van de kleur op de kaart te zetten. GI voor grijs, GO voor groen, BL voor blauw, enzovoorts. Kijk maar wat je fijn vindt, Danny. Maar mijn advies is dat je de kleurcode op de kaart moet zetten. Dan kan je je niet vergissen met de kleuren.’’
Mandy en ik keken elkaar aan. Ze zei: ‘’Dat is een geweldig idee!’’
‘’Nog een tip voor jou, Danny,’’ zei Henri. ‘’Heb je een iPad?’’
Ik knikte.
‘’Mijn advies: zorg dat je iPad in de winkel staat. Mocht de communicatie met de klant niet lukken en niemand kan je helpen, gebruik dan de iPad als communicatiemiddel. De telefoon kan ook, maar een iPad is groter en makkelijker te lezen voor jullie allebei. Jij en de klant.’’
Ik humde. ‘’Geen slecht idee eigenlijk. Hoe heb je dit allemaal bedacht?’’
Hij lachte. ‘’Heb ik even gegoogled. En goed nagedacht.’’
Mandy glimlachte. ‘’Geweldig Henri! Ik ga gelijk een nieuwe iPad kopen.’’
‘’Ik heb er al een eentje,’’ zei ik.
‘’Ja, die is voor thuis. Je krijgt een nieuwe voor het werk,’’ zei Mandy.
‘’Ja, mijn bazin.’’

Henri lachte luid. ‘’Maar Danny. Nog een opmerking. Ik weet wel niet of je dat leuk vindt. Wat als de klant iets vraagt over je handicap. Hoe denk je daar over?’’
‘’O, ik vind dat helemaal niet erg. Ze mogen me gerust alles vragen.’’
‘’Perfect! Het kan soms leuk en interessant zijn voor de klant als je over je handicap vertelt. Omdat er veel mensen niet veel weten over je handicap. Het zal mij niet verbazen dat ze jou wel eens wat gaan vragen. Als je er uitvoerig over vertelt, dan kan het gezellig worden. Dan heeft de klant toch een leuk dagje.’’
Mandy keek Henri aan. ‘’Jeetje. Je hebt alles uitgezocht he?’’
Hij grinnikte. ‘’Inderdaad.’’
Ik zei: ‘’Bedankt. Nu je dat gezegd hebt, heb ik ineens veel zin in om te werken.’’
Henri lachte. ‘’Nou, hou er wel rekening mee dat het niet altijd even leuk is. Sommige mensen kunnen echt moeilijk doen.’’
‘’Bij mij zullen ze nooit moeilijk doen,’’ zei ik grijnzend.
Henri en Mandy lachten.
Henri stond op, we volgden. We schudden de hand. Hij zei: ‘’Heel veel succes, jullie allebei.’’
Mandy reageerde: ‘’Bedankt! En wanneer kom je nou langs in mijn winkel?’’
Hij lachte. ‘’Binnenkort. Ik heb het momenteel even druk. Maar ik kom zeker langs.’’ We namen afscheid.



We waren inmiddels een paar maanden verder. Het was 3 juni. Anna en ik werkten intussen al een tijdje in het bedrijf van Mandy en Lotte. De eerste weken moest ik echt wennen. Ik was een beetje onhandig in de omgang met de klanten. Maar gelukkig was Anna er. Langzaam begon ik meer zelfvertrouwen krijgen en werd het alleen maar makkelijker en leuker. Sommige klanten vroegen me inderdaad over mijn handicap. Ik vertelde ze er met veel plezier over.
De prijs- en maatkaarten hadden Anna en ik aangepast naar mijn smaak. Het werden zwarte kaarten met witte letters. Uiteraard in de stijl van de winkel. De letters waren groot genoeg om te lezen voor mij. Het idee van Henri - de kleurcodes op de kaart - was fantastisch. Ik had inderdaad wat moeite met de kleuren.
In tegenstelling tot andere winkels waren onze prijs- en maatkaarten een stuk groter. Ze waren opvallend en goed leesbaar. Maar we vroegen ons af of dat klanten niet zou afschrikken omdat de prijzen zo goed leesbaar waren. Zeker bij dure artikelen. Maar tegen alle verwachtingen in, kregen we er juist complimenten over. Klanten vertelden dat ze elders soms moeite hadden om de kaart te vinden en te lezen. Bij ons hadden ze daar helemaal geen problemen mee. Alles was heel duidelijk leesbaar. Daar was ik erg blij mee. Mandy en Lotte ook.

Anna en ik waren een hecht team. Anna had veel plezier in haar werk. Ze vond het duidelijk veel leuker dan haar vorig werk. Ik moest bekennen dat dat bij mij ook het geval was. Mandy en Lotte waren nu vooral te vinden in het atelier, druk bezig met het ontwerpen van nieuwe kleding. De collectie van Sylvie en Janneke was nog in de winkel te vinden maar de collectie was wel kleiner geworden.

Het was dus 3 juni. Ik zat achter mijn bureau bezig met de administratie. Ik had nu een eigen bureau met een laptop en een iPad. Mandy had een dure bureaustoel voor me gekocht. Ik vond het beetje overdreven maar ik kon niet ontkennen dat de stoel heerlijk zat. De zaak van Mandy en Lotte was intussen een jaar open. Dus moest het boekjaar afgesloten worden en de balans gemaakt worden. Op mijn laptop had ik de nodige cijfers allemaal op een rijtje gezet. De omzet was behoorlijk. Als ik eerlijk mocht zijn ging het beter dan ik had verwacht. Maar ik zag toch een kritiek punt. De winkel was van maandag tot en met vrijdag open. Op zaterdag was de winkel dikwijls gesloten vanwege de volleybal. Mandy en Lotte wilden niet stoppen met spelen. Als er geen wedstrijd op zaterdag plaatsvond, dan ging de winkel wel open. Maar de laatste tijd kregen we redelijk wat klachten van klanten omdat de winkel niet altijd open was op zaterdag. Nu twijfelden Mandy en Lotte ook over de toekomst van hun volleybal.

Ik bekeek de cijfers. De omzet op zaterdag was overduidelijk veel hoger dan op andere dagen. Een paar keer was het zelfs zo dat op zaterdag alleen de omzet hoger was dan die van de rest van de week tezamen. Ik leunde achterover en wreef over mijn kin. We moeten vaker op zaterdag werken, dacht ik. Dan verkoopt het gewoon goed. Maar ja, Mandy en Lotte wilden graag door met volleybal. Anna en ik overigens ook. Ik had er ook plezier in. Maar we konden meer verdienen als we elke zaterdag werkten. Hoe lossen we dit op? vroeg ik me af. Konden ze de wedstrijden niet in de ochtend doen? Of op zondag? Kon dat eigenlijk wel? Op zondag volleyballen? Zijn er zondag-klassen voor volleybal?

Ik boog voorover en belde Sara op via FaceTime op mijn laptop. Even later verscheen het gezicht van Sara op het beeldscherm.
‘’Hey Danny! Hoe is het?’’
‘’Hallo Sara. Het gaat prima. Maar ik heb een vraagje. Hoe zit het met de meiden? Willen ze nog door met volleyballen volgend jaar?’’
Meteen trok ze een sip gezicht. ‘’Ik weet het niet, Danny. Marloes en Veerle willen misschien stoppen omdat ze op zaterdag moeten werken. Vorige week hebben Elise en Irene ook gemeld dat ze overwegen om te stoppen.’’
Ik keek verbaasd. ‘’Elise ook? Vreemd, dat had ze mij nog niet verteld. Maar Mandy en Lotte overwegen het ook. Want we willen vaker op zaterdag werken.’’
Sara zuchtte. ‘’Daar was ik al bang voor. Wat doen we?’’
‘’Ik heb misschien een idee. Zijn er zondag-klassen in onze vereniging?’’
Ineens sperden Sara’s ogen wijd open. ‘’O god! Dat is het! Wat stom van me dat ik daar helemaal niet aan gedacht had! Dit kan de oplossing zijn!’’
Ik lachte. ‘’Kun je het even navragen?’’
‘’Ja, dat ga ik gelijk doen! Geweldig, Danny! Dat zullen de meiden geweldig vinden. Vooral Elise. Ze vindt het verschrikkelijk. Ik ga ze gelijk bellen. Je hoort het van me!’’
Meteen daarna hing ze op. Ik grinnikte om haar enthousiasme. Maar het kon inderdaad de oplossing zijn voor ons allemaal. Wat zullen de meiden blij zijn, dacht ik glimlachend.

Amper tien minuten later belde Sara me op.
‘’Danny!’’ schreeuwde ze bijna uit. ‘’Er is een plek in de competitie in de zondag-klasse! Maar er is een nadeel: er is geen kampioenschap, dus geen promotie of degradatie mogelijk. De wedstrijden zijn alleen in de ochtend. Maar ik denk dat ze niet erg vinden.’’
Ik keek haar blij aan. ‘’Geweldig! De wedstrijden in de ochtend lijkt me juist beter. Dan hebben ze in de middag toch nog de tijd voor andere dingen.’’
‘Ooh, ik ben zo blij!’’ gilde Sara.
Ik lachte. ‘’Zullen we het de meiden maar meteen vertellen? Om zes uur, hier in de winkel Twins afspreken? Dan gaan we chinees bestellen.’’
‘’Doen we! Nodig jij je eigen vrienden uit? Ik doe de rest wel. Niet in de groepsapp gooien. Even als verrassing houden,’’ knipoogde Sara.
Ik knikte bevestigend.
‘’O, Danny. Wat ben ik toch blij met jou. Wat zullen de meiden blij zijn. Ik zie je om zes uur!’’
‘’Is goed. Zie je straks.’’
Sara hing op. Ik leunde achterover en glimlachte breed.

Kwart voor zes deed ik de grote roldeur van het magazijn open. Ik sjouwde twee tafels naar buiten. Mandy kwam het magazijn binnenlopen en keek verbaasd. ‘’Wat doe je nou?’’
Ik grijnsde. ‘’Dat merk je vanzelf wel.’’
Ze keek me onderzoekend aan. ‘’Is mijn mannetje weer iets van plan?’’
Ik knipoogde en zei niets. Ze haalde haar schouders op en liep weg. Vijf voor zes kwam Sara zoals afgesproken via de achterkant van de winkel aangelopen. Ik was net klaar met de tafels en de stoelen. Sara had grote tassen van de afhaalchinees bij zich. Ze knuffelde me stevig en gaf me een zoen. Samen dekten we de tafel. Even later kwam Lotte met Marloes, Veerle, Vera, Elise en Kelly de achtertuin in. ‘’Wat is er in hemelsnaam aan de hand?’’ vroeg Lotte.
Sara en ik lachten geheimzinnig. ‘’Wacht nog even op de rest.’’

Een tien minuten later was de winkel dicht. Iedereen zat aan tafel met vraagtekens in hun ogen. Anna zei ongeduldig: ‘’Nou, wat is er nou?’’
Sara glimlachte. ‘’Danny en ik hebben een oplossing gevonden voor jullie probleem. Ze keek me aan. ‘’Vertel jij het maar, Danny.’’
Ik schudde mijn hoofd. ‘’Nee, jij mag.’’
‘’Nee, jij bent met dit idee gekomen. Dus je moet dit vertellen.’’
Ik zuchtte. ‘’Oké, dames. Sara en ik hebben van een paar van jullie gehoord dat jullie misschien willen stoppen met volleybal vanwege jullie werk.’’
Ik viel even stil en keek even rond. Iedereen keek me angstig aan.
‘’Oké meiden. Ik weet dat jullie niet willen stoppen met volleybal. Sara en ik ook niet. Maar soms gaat het werk nu eenmaal voor. Wij allemaal moeten centjes verdienen. Maar we hebben misschien een oplossing voor jullie.’’

Ik viel expres stil om ze te plagen. Ik zag iedereen verwachtingsvol kijken.
‘’Er is een plek in de competitie van de zondag-klasse. Dat betekent dat wij op zondagen wedstrijden kunnen spelen in plaats van op zaterdagen.’’

Even viel er een stilte…

Dan barstten de dames in gejuich uit.
‘’JAAA! Dit zou echt geweldig zijn!’’ schreeuwde Elise dolenthousiast. Hier en daar klonk instemmend geschreeuw.

‘’Maar,’’ zei Sara. ‘’Er staat dan geen kampioenschap op het spel, dus geen promotie of degradatie. En de wedstrijden worden alleen gespeeld in de ochtend. Dat betekent dat we vroeg uit bed moeten.’’
Irene zei: ‘’Het maakt niet uit dat er geen kampioenschap is. Als we maar kunnen volleyballen. En dat ik vroeg uit bed moet, daar heb ik geen probleem mee. Ik ben het inmiddels gewend.’’
‘’Ja, ik ook. Ik sta tegenwoordig elke dag vroeg op. Het luxeleven is wel voorbij,’’ zei Kelly.
Daar moesten we met zijn allen om lachen.
Sara zei: ‘’Dus we gaan dit doen?’’
Iedereen riep luid: JA!’’
‘’Nou, dan ga ik dat regelen,’’ zei ze glimlachend.

Veerle stond naast Sara en knuffelde haar stevig. Al snel volgden de meiden haar voorbeeld. Sara zei lachend: ‘’Het was Danny zijn idee. Niet het mijne.’’ Voordat ik kon protesteren werd ik van alle kanten geknuffeld door de dolblije dames.
‘’Nou, tijd voor het eten!’’ zei Sara. Al snel aten we met veel smaak het chinees. De sfeer was opperbest. Ik werd continu hartelijk bedankt door de dames. Ik liet het lachend allemaal toe. Het was fijn om iedereen weer vrolijk te zien. Mandy keek me de hele tijd verliefd aan.

Na het eten ging iedereen huiswaarts behalve ons vriendengroepje.
Elise greep me beet en knuffelde me heel lang. Lachend sloeg ik mijn armen om haar middel en tilde haar een beetje op. Automatisch sloeg ze haar benen om mijn middel. Ik wreef over haar rug. Intussen keek ik Mandy lachend aan. Ze keek lief terug. Elise zei: ‘’Danny, Dank je wel, dank je wel, dank je wel met je weer geniale oplossing.’’ Ze gaf me een aantal kusjes over mijn hele gezicht. Mandy, Lotte, Anna en Kelly keken geamuseerd toe.
‘’Het is wel genoeg zo, slijmbal,’’ lachte ik terwijl ik Elise weer op de grond zette.
‘’Sorry, Ik ben zó blij. Ik zag er echt tegenop. Ik had vorige week Sara al gebeld dat ik misschien moest stoppen. Mijn baas wil dat ik op zaterdagen werk. Ik begrijp hem wel. Maar ik wilde niet stoppen met volleybal. O, Danny.’’ Ze gaf me wéér een knuffel. Ik duwde haar lachend van me af.
Elise zei: ‘’Sorry, ik liet me weer gaan.’’ Mandy knuffelde haar. ‘’Je mag Danny altijd knuffelen. Hij is een goede knuffelaar.’’
‘’Dat klopt helemaal!’’ zei Kelly vrolijk terwijl ze me een knuffel gaf. Dan gingen Elise en Kelly naar huis.

Mandy, Lotte, Anna en ik liepen naar de auto. Lotte zei plots: ‘’Dat betekent dat we straks van dinsdag tot en met zaterdag werken. Het weekend is dus zondag en maandag.’’
Met zijn allen knikten we. Ik werd door Lotte en Anna hartelijk geknuffeld. Daarna zag ik Anna iets in het oor van Mandy fluisteren. Mandy lachte hartelijk en zei hardop: ‘’Dat was ik al van plan.’’ Anna knipoogde ondeugend. Ik begreep er niets van maar liet het maar zo.

Thuis aangekomen werd ik wéér geknuffeld. Mandy keek me met stralende ogen aan en gaf me een intieme zoen. ‘’Danny toch, je deed het weer. Je hebt ons weer blij gemaakt. Misschien moet je president worden.’’
Ik lachte hardop. ‘’No way, ik heb een bloedhekel aan politiek.’’
‘’Maar je zou wel een goede president zijn,’’ knipoogde ze.
‘’Dat kan wel maar ik zal nooit president worden. Geen haar op mijn hoofd.’’
‘’Dus we kunnen straks nog meer verdienen.’’
Ik knikte. ‘’Inderdaad. De omzet op zaterdagen is echt goed. Jij en Lotte gaan meer verdienen. Ik krijg gewoon hetzelfde salaris.’’
‘’Als het in de toekomst goed gaat, krijg je meer salaris, Danny.’’
‘’Nee, Mandy. Ik hoef niks extra. Ik ben tevreden over mijn salaris. Maar ik had allang gezien dat jullie stiekem mijn leengeld terug aan het betalen zijn.’’
Mandy gniffelde. ‘’Betrapt. Maar inderdaad heb ik het stiekem gedaan. Anders zou je mij tegenhouden. 6000 euro heb je nu al terug toch?’’
Ik knikte. ‘’Ja dat dacht ik wel.’’
‘’Nog 20.000 euro dus. Straks gaan we meer verdienen, dan krijg je sneller je leengeld terug.’’
Ik pakte haar arm aan. ‘’Maak je niet druk, Mandy. Je moet je vader ook terugbetalen.’’
‘’Hij heeft de helft al terug. Ons bedrijf loopt echt goed. Maar ik wil je toch zo snel mogelijk terugbetalen. En als je dit niet wilt, dan heb je lekker pech. Ik stort gewoon stiekem het geld op je rekening.’’
Ze stak haar tong uit en liep naar de badkamer. ‘’Danny, ik ga even douchen, ga je hierna?’’
Ik stak mijn duim op en ging televisie kijken.

Mandy deed verdacht lang over het douchen. Normaal was ze binnen een half uur klaar. Nu kwam ze na bijna een uur de woonkamer ingelopen met de badhanddoek om haar middel en een kleinere op haar hoofd. ‘’Danny, je kan nu.’’
‘’Hèhè, dat werd tijd,’’ mompelde ik terwijl ik naar de badkamer liep. Ook ik nam de tijd om te douchen. Een half uur later was ik klaar en was ik aangekleed. Ik liep naar de keuken om wat drinken te pakken. ‘’Mandy, wil je ook wat drinken?’’ riep ik richting de woonkamer. Geen reactie. ‘’Mandy?… Mandy?’’ Nog altijd geen reactie… Ik liep naar de woonkamer, maar die was leeg. “Mandy, waar ben je nou?’’ riep ik hard.
Ik liep de gang in en zag dat de slaapkamer van Mandy gesloten was. Ik klopte op de deur. ‘’Mandy?’’ Wéér geen antwoord. Dit klopte niet, dacht ik. Ik opende de deur voorzichtig en stapte de kamer in.

Ik stond abrupt stil. Mijn ogen werden groot. Mijn mond viel open. Mijn adem stokte.
Mandy lag op bed met één opgetrokken knie. Ze leunde op één elleboog, haar hoofd rustte op haar hand. Ze keek me verschrikkelijk ondeugend aan. Ze droeg een zwarte rok en een witte blouse. Daaronder had ze sexy zwarte laarzen aan met een hak. Omdat ze met één knie opgetrokken lag, kon ik rechtstreeks onder haar rok kijken. Ik zag een slipje. Ik kon niet zien of het een kanten slipje was, maar ik dacht bijna zeker van wel. Haar haren had ze in twee lange vlechten gedaan wat ik bij haar nog nooit had gezien. Ze leek ineens zo jong. Dat was ook de bedoeling, besefte ik. Ze leek op een schoolmeisje. Mandy zei niets en gaf me een speelse knipoog…