Beste lezer en lezeres,
Het gaat in het verhaal van
Anouk en haar papa niet om seks, alhoewel... de toekomst zal het uitwijzen. Het gaat om de verliefdheid van een dochter voor haar vader en over de gewetensstrijd van de vader die misschien wel wil, maar niet durft of kan. Het verhaal ontvouwt zich dus zoals het zich in het echte leven heeft afgespeeld.
De drie dagen in de Veluwe hadden me toch een beetje tot rust gebracht. Op woensdag- en donderdagavond stuurde Anoek me met de smartphone een berichtje: vijf rode hartjes en daarachter 'slaapwel, papa'. Op vrijdagmorgen las ik 'Tot vanavond papa, Ik zie je graag.' Die boodschappen waren niet echt bevorderlijk voor mijn rust, eerder voor mijn lust want het was niet meer te ontkennen: ik miste Anouk om samen te wandelen, te eten, te babbelen.
Tijdens het weekend, tot maandagmorgen, bleef
Evelien hier logeren en dat was een opluchting voor mij zwaar op de proef gestelde hart en geest. Ik stelde tevreden vast dat Anouk zich volkomen natuurlijk gedroeg en niet het minste spoor van emotie naar mij toe vertoonde. Ik had gewoon twee leuke bakvisjes in huis. Zelfs toen ik Evelien vanuit de keuken over jongens hoorde roddelen, deed Anouk als vanzelfsprekend mee. 'Misschien loopt het allemaal zo'n vaart niet,' dacht ik. Maar op maandagavond was het weer een omhelzing en de zoen toen ze thuiskwam van school.
Over het gesprek dat ze op woensdagnamiddag had bij de psychiater, vertelde ze niets. De man had haar gezegd daarover te zwijgen. Omdat we de volgende dag al beiden naar hem toe konden, was die zwijgplicht geen zware last. Tijdens het gesprek bij de psychiater onderbrak ik Anouk een paar keer en de man zei boos dat het er niet om ging commentaar op de ander te leveren, om elkaar te onderbreken of iets te insinueren, maar dat het alleen ging om luisteren naar elkaar.
'Zoals je hoort, meneer,' zei de psychiater, 'kan Anouk heel duidelijk haar gevoelens naar jou toe verwoorden. Heb je haar gehoord? Ik vraag je niet of je het met haar eens bent, dat je het begrepen of verstaan hebt. Ik vraag je alleen: heb je haar gehoord? Zeg het nog eens luid en duidelijk, Anouk.'
'Ik hou al een hele tijd van jou, papa, in het begin was dat kalverliefde, dat is zo'n twee jaar geleden begonnen. Soms was dat gevoel sterk, soms was het er helemaal niet. De laatste zes maanden is dat gevoel nooit weg geweest en altijd maar sterker geworden. Ik weet nu echt dat ik verliefd op je ben, dat ik voor jou wil zorgen, dat ik veel samen met jou wil doen en daar hoort ook vrijen bij. Want ik voel me niet alleen in mijn gevoelens tot jou aangetrokken, maar ook door je lichaam en ik weet ook dat ik iemand nodig heb om mee te vrijen en ik ken niemand die ook nog maar in je buurt komt als het aantrekkingskracht aankomt. Dus vraag ik je, papa, om met mij een liefdesrelatie aan te gaan.'
'Heb je haar gehoord?' vroeg de psychiater nogmaals. Ik knikte.
'Goed, Anouk heeft ook jouw bezwaren gehoord. Die waren van morele aard: je vindt een relatie tussen vader en dochter moreel niet kunnen Tussen de lijnen door, zo heeft Anouk gezegd, heeft zij nergens gehoord dat je het niet wilt. Ze zegt niet gehoord te hebben dat je niet van haar houdt. Die twijfel moet je nu bij haar wegnemen. Dat doe je niet hier in mijn praktijk, dat doe je thuis. Neem er je tijd voor, allebei. Maar laat Anouk op een gegeven moment niet langer in onzekerheid: ofwel begin je een relatie met alles erop en eraan, ofwel proberen jullie beiden een huishouden van vader en dochter te hebben zoals het tot voor kort was. In dat geval zal Anouk ook niet meer hoeven te zaniken, je beslist voor het een of het ander. Ik oordeel niet. Voor mij kan elke relatie zinvol en zuiver zijn. Heb je al naar de website over familierelaties gekeken die ik je aanraadde?'
'Nee,' antwoordde ik, 'nog geen tijd gehad.'
'Doe dat zo snel mogelijk. Ik raad je aan er samen naar te kijken en dan vooral naar getuigenissen en raadgevingen van mensen in een vergelijkbare situatie als die van jullie. Dus niet je tijd verspillen aan berichten van slachtoffers of daders.' Hij krabbelde een aantal namen op een papier en stak het me toe. Dit zijn de aliassen van mensen die berichten hebben gepost die jullie kunnen helpen. Mijn alias staat er ook tussen. Af en toe post ik ook berichten, met enige moeite zal je ze wel herkennen.'
Hij wenste ons alle geluk toe en nodigde ons uit om terug te komen, mochten we er niet uit geraken. 'Maar twee zulke verstandige mensen zou dat moeten lukken,' zei het ten afscheid.
Het was al half tien toen we terug thuis waren, maar we besloten toch dadelijk naar de website te surfen. We zochten naar de aliassen die de psychiater ons had opgegeven en ik trok toch grote ogen toen ik las dat het echt wel kon: gelukkige vaders, moeders, ooms, tantes, dochters, zonen, neven, nichten en ook broers en zussen. We ontdekten ook de berichten van de psychiater die heel veel goede raad postte en die schreef dat hij zelf een relatie had met zijn dochter. Die was echter begonnen toen zijn dochter al 24 was en hij 56. 'Na bijna veertien jaar houdt deze relatie nog altijd stand,' schreef hij, 'maar dat komt alleen omdat we ons aan strikte regels en afspraken hebben kunnen houden en zeker ook omdat mijn echtgenote (en dus haar moeder) hiervan op de hoogte is en de relatie steunt. Zou dat niet het geval zijn, dan was ik er zeker nooit aan begonnen.'
'Hé,' zuchtte Anouk toen we alles gelezen hadden, 'wat een opluchting. Het kàn dus en die psychiater zit in hetzelfde schuitje als wij en hij is gelukkig en zijn dochter ook.'
'Ja,' antwoordde ik, 'dat geeft te denken. Laat me nog een paar dagen, hooguit een week, schat. Dan zal ik je mijn beslissing laten weten, echt waar. Maar laat me nu toch volstaan, nu ik er de moed toe heb, je te zeggen dat ik je graag zie maar nog te veel als kind van mij, als ouder dus, en nog niet als vrouw. Dat moet groeien, of niet.'
'Maar heb je soms al het gevoel gehad dat je tot mij aangetrokken was als, nou ja, als vrouw? Je weet wel wat ik bedoel, dat je zonder het misschien te willen dacht om mij te knuffelen op een andere manier dan je nu doet?'
'Ik heb je verteld over je lingerie, weet je nog? Dat waren enkele ogenblikken waarop ik daar naar afdwaalde, dat ik me voorstelde hoe je er uitzag. Maar dat weet ik ondertussen. Toen ik dat boek wilde terugleggen, kwam je in slip en beha uit de badkamer en even later heb je me zo omhelsd. Ja, op dat ogenblik voelde ik toch wel de drang om verder te gaan, maar het was dan ook een uitzonderlijke situatie en ik heb me kunnen beheersen.'
'Dan weet ik genoeg, papa. Ik ga slapen, het is al over elven en ik moet morgen om zeven uur al op.
Ze kuste me op het voorhoofd, heel teder, en streelde door mijn haar. Terwijl ze zich over me heen boog, viel haar losse t-shirt naar beneden en ik zag de welving van haar borsten. Op dat moment wist ik dat ik eigenlijk geen keuze meer had. Ik rook haar huid, streelde haar arm en gaf haar een kus op de wang terug. Nadat ze van de badkamer naar haar kamer was gelopen, ging ik me op de badkamer aftrekken terwijl ik haar beeld voor me zag zoals ze gebogen voor mij had gestaan. En vreemd: nu pas herinnerde ik me dat ik toen ook haar vrouwelijke geur had geroken. Nee, ik kon alleen nog tegen deze gevoelens vechten, anders niets. Of toegeven, natuurlijk.
Een week later, dag op dag, toen Anouk op donderdagnamiddag thuis kwam van school, vroeg ik haar samen op de bank te gaan zitten. Ze wilde haar armen om me heen slaan, maar ik maakte een afwerend gebaar.
'Zoals de psychiater zei, Anouk, ik heb je iets te zeggen en ik nodig je uit om te luisteren.'
'Sorry, papa, echt, sorry.' Ze beet op haar lip.
'Ik heb een besluit genomen,' begon ik met een hese stem. Er verscheen angst in haar ogen.
'Ik heb heel lang nagedacht, veel gelezen, ik heb zelfs iemand gevonden waarmee ik heb kunnen praten. De psychiater heeft me in contact gebracht met een cliënt van hem, hij had natuurlijk eerst aan die man om toestemming gevraagd, maar die was blij mij te kunnen helpen. Enfin, ik heb lang met die man getelefoneerd en ik heb ook zijn dochter aan de lijn gehad. Ze wonen al vijf jaar samen, de dochter is 25 en heeft zich laten insemineren met het zaad van een goede vriend van haar, waar ze verder geen relatie mee heeft. Ze hebben een dochtertje van een jaar oud. De dochter zegde dat ze al van in haar puberteit verliefd was op haar vader. Hij heeft het afgehouden tot zijn twintig was.'
'Nee,' riep Anouk, 'zo lang kan ik nooit wachten, papa.'
'Onderbreek me nu niet, schatje,' zei ik, 'het is niet makkelijk voor mij om hier openlijk over te praten. De vader vertelde me dat hij spijt heeft van de verloren jaren. Indien hij het kon herdoen, zou hij met zijn dochter een relatie begonnen zijn van toen ze 18 was. Het kan, zie hij me, maar er mag nooit jaloezie zijn. Ik laat mijn dochter vrij, ze gaat uit, maakt plezier met meiden en jongens, af en toe slaapt ze bij vriendinnen, soms bij een vriend, maar daar is ze altijd heel duidelijk over en het maakt me niet uit. Mocht ze morgen iemand vinden met wie ze wil samenleven, dan zou ik dat accepteren. Dat is het soort liefde dat ik voor haar koester. We zijn wel lichamelijk hoor, maar dat is niet de kracht van onze relatie, die kracht is liefde voor elkaar en dat wens ik jou en je dochter van harte toe.'
'Zie je, Anouk, ik had tijd nodig om dit allemaal te lezen, zien en horen en dan nog tijd omdat allemaal te verwerken, diep in mijn hart te kijken om te zien of mijn liefde voor jou er niet een was van nieuwsgierigheid en lust om met jou te kunnen vrijen. Het was moeilijk, heel, heel moeilijk.'
'Dus het is uiteindelijk toch een nee,' zuchtte ze.
'Uiteindelijk is het een voorzichtig en voorwaardelijk 'ja' geworden, Anouk. Er is echter nog altijd een 'maar'. Voorlopig wil ik je alleen beter leren kennen als geliefde door wat te knuffelen, te strelen. Niks geen seks dus, zelfs geen tasten onder de kleren, alleen elkaars lichaam voelen met kleren aan. Dus ook geen tongzoenen, daardoor verliezen we onze beheersing en rollen we zonder het goed te beseffen over de vloer of in bed. Neen, ik ben vast besloten: we kunnen rustig onze tijd nemen om hier op de bank te knuffelen terwijl we tv kijken. Maar verder blijft alles zoals het was: niet samen op de badkamer, niet in je nakie of in je slipje door het huis lopen. Ik moet aan het hele idee nog altijd wennen, liefje. Maar het staat voor mij wel vast dat ik je graag zie en ik zou dat gevoel rustig willen laten groeien. Ik ben nog lang niet zo ver als jij.'
Anouk omhelsde me nu toch, overgelukkig en ja, we knuffelden en streelden over onze kleren weliswaar maar ik rook haar vrouwelijkheid weer en het kostte me moeite me te verzetten tegen de aandrang meer te doen dan waartoe ik me verplicht - en veroordeeld - had.
