'Phoeh...'
Minne slaakt een diepe zucht van ergens heel diep uit haar longen. Ze is razend snel naar huis komen fietsen, kwaad op iedereen en op zichzelf. Boos is ze, vernederd en verraden voelt ze zich, en ook een domme gans, een stom joch tussen al die ervaren meiden en tostesteronbommetjes in haar klas. Een oen, dat is ze. Een achterlijke puistenkop zonder tieten of billen, een bonenstaak. En dan die rottepels van haar op die bijna vlakke borstkas: ze durft nauwelijks mee gaan zwemmen, ze voelt de blikken van de jongens (wauw, lekker zuigen!) als van de meisjes (arm kind, loop daar mee rond!). En onder het lycra zie je dan nog maar de puntjes, wanneer ze zich omkleedt voor het zwemmen, doet ze dat altijd zo dat niemand die donkerbruine doppen kan zien, bijna zo groot als de top van haar pink. En de ellende is, dat net wanneer ze zich omkleedt in die vochtige, koude kleedkamer van het zwembad, dat juist dàn die tegendraadse knoppen beenhard worden en gaan priemen op hun rimpelende bedje van beige hofjes. En dan, het ergst van al... haar beste vriendin dan nog...
Na school had
Rosie haar apart genomen in het fietsenhok, giechelend, blozend, friemelend aan haar jurk en dan had ze in Minne's oor gefluisterd: 'Ik heb het gedaan! Nu ben ik ook geen maagd meer...'
Minne loopt de keuken binnen, draaft de huiskamer door en stormt de trap op. Op haar kamer gooit ze met een brede zwaai haar rugzak op het bed, werpt zich op haar buik ernaast en beukt met haar vuisten op het oorkussen, onderdrukt foeterend. Huilen doet ze niet, al lopen er tranen uit haar ogen, maar dat is niet van verdriet. Het komt van veel dieper, van ergens op een plekje waar al haar eenzaamheid en al haar frustraties zo lang veilig waren opgeborgen. Nu is zij de laatste, de enige, de uitzondering, het lelijke eendje waar achter haar rug de spot kan mee gedreven worden, de stomme trut, de kwezel...
'Hé, zus, wat is er loos?'
Peter, haar broer die op een paar dagen na een jaar ouder is als zij, is door al haar misbaar uit zijn kamer, naast die van Minne, komen aanlopen. Minne ligt nu bijna roerloos op bed, haar superlange benen onder het katoenen zomerjurkje en haar blote armen uitgestrekt, alleen haar gebalde vuisten maken nog krampachtige bewegingen rond de zomen van het hoofdkussen.
'Ga weg,' sist ze.
Peter denkt er niet aan. Hij gaat op de rand van het bed zitten en legt zijn hand op haar schouder.
'Hé zusje, wat is er gebeurd? Een slecht cijfer? Een uitbrander van die maffe lerares natuurkunde die een pik op je heeft? Liefdesverdriet?'
Nu pas komen de waterlanders goed los. Ze snikt, schokt met de schouders en haar hele lijf neemt de schokken over, ze schudt met haar benen, trappelt met haar voeten.
'Ga toch weg!', snikt ze in het kussen.
Peter haalt zijn hand niet van haar schouder. Hij ziet Minne graag, wil weten wat er aan de hand is. Heeft iemand haar iets aangedaan, dan is hij in staat de dader een pak slaag te geven - in zijn eigen ogen is hij een ridder die het opneemt tegen onverlaten van alle slag.
Hij laat Minne uithuilen, hij heeft geduld, alle tijd. Geen werk voor school vandaag, het was sportdag. Hij heeft een heerlijke douche genomen en een vers trainingspak aangetrokken. Straks wil hij, voor het avondeten, nog wat rondjes lopen. Hij had gehoopt dat Minne met hem mee zou lopen, maar dat ziet er nu niet zo naar uit.
Minne houdt eindelijk op met huilen, ze ligt weer helemaal stil, Peter voelt hoe de spanning uit haar schouders verdwijnt. Zijn hand blijft er wel op liggen, beschermend, licht en warm. Dan draait Minne zich toch eindelijk om, gaat zitten, komt van het bed af en zet zich naast Peter op de bedrand neer. Ze kijkt naar hem met betraande wangen, hij slaat een arm om haar heen, ze legt haar hoofd op zijn schouder en begint weer hartstochtelijk te snikken. Peter wiegt haar zachtjes, slaat ook zijn andere arm om haar heen en fluistert haar in het oor; 'Vertel maar, zusje, ik luister.'
Alsof ze het uitbraakt, schreeuwt ze: 'Ik ben dus de laatste maagd van de klas! Een oen, een kwezel, een suf konijn!' Eventjes lost Peter zijn omhelzing, trekt toch die arm rond haar middel terug, laat de andere arm rong haar schouder zakken tot aan haar middel, maar echt loslaten wil hij niet, ze maakt zich ook niet van hem los maar blijft met haar hoofd op zijn schouder zitten. Een paar minuten gaan voorbij, Peter weet dat Minne zal vertellen wat haar dwars zit, hij kent zijn zusje maar al te goed. En dan komen de woorden, eerst aarzelend, beschaamd, met horten en stoten, tot ze rechtop gaat zitten en Peter in de ogen kijkt terwijl ze haar schroom verliest. Ze vertrouwt haar grote broer, hij mag alles van haar weten, hij zal haar niet verraden, tegen niemand.
'Iedereen in mijn klas is al maandenlang bezig over wat ze allemaal doen - de jongens met de meisjes, de meisjes met de jongens. Eerst was het nog alleen over zoenen en zo, dan werd het tongzoenen, elkaar voelen aan borsten en onder het rokje - het werd een opbod, tot er een paar meiden pochten dat ze het echt gedaan hadden. Ze wezen zelfs de jongens aan waarmee... Robbert was zelfs de eerste die ze aanwezen, ik dacht dat hij mij vriend was... Nou, niemand wilde blijkbaar achterblijven, de verhalen bleven maar komen en toen bleven alleen Rosie en ik nog achter. Achter of achterlijk, hoe je het maar wilt noemen... En daarnet, in het fietsenhok, komt uitgerekend die Rosie, mijn beste vriendin, me doodleuk in het oor fluisteren dat ze nu ook geen maagd meer is... En ik, ik...' er rollen weer tranen over haar wangen, 'ik ben dus de laatste, de enige, er is nog geen ene jongen die het aangevraagd heeft met mij, laat staan...'
Een nieuwe, stille huilbui volgt en ze komt weer dicht bij Peter zitten, haar hoofd op zijn schouder. En weer slaat hij zijn armen om haar heen. Hij voelt haar koortsige warmte door de katoenen stof van zijn shirt. Hij drukt een zoen in haar zachte korte haar, laat zijn lippen daar zelfs rusten en hij voelt hoe ze ontspant, bijna slap wordt in zijn armen. Dan maakt ze zich los, gaat wat verder van hem afzitten en vleit zich neer, met haar hoofd op zijn schoot, haar gezicht tegen zijn buik gedrukt. Hij streelt haar heel zachtjes door de haren, hij voelt hoe ze weer stilletjes weent. Zijn andere hand legt hij in haar zij, ze ademt met kleine schokjes zoals een peuter die na een huilbui in slaap sukkelt. En dat lijkt Minne nu ook te gaan doen.
