Ik ben zenuwachtig. Hoe gaat Franky, hoe gaat mijn broertje dat doen ? Wat heeft hij te vertellen ? Over wat er die woensdagmiddag gebeurd is ?
Vroeger zorgde ik voor mijn broertje. Ik ben bijna drie jaar ouder. Hij is mijn kleine broertje. Nu zorgt hij voor mij. Sinds die fatale dag komt hij me elke week bezoeken, soms tweemaal per week. Zo’n bezoek is niet leuk. We staan van elkaar afgescheiden door een vuile stinkende ruit. We zien elkaar. We horen elkaar. We kunnen elkaar niet aanraken. Weet je wat dat is, dat ik mijn broertje niet kan aanraken, hem niet kan knuffelen, geen hand kan geven ? Soms weent hij. Soms spreekt hij me moed in. En nu komt hij hier in die zaal, met achter zich een bende aasgieren.
De deurwachter roept
- Franky Baert.
Alles in mij is gespannen.
Franky komt binnen, wordt tot aan de stoel geleid. Hij kijkt even naar mij. Hij knipoogt. Hij ziet er goed uit. Hij heeft zich zeker op dit moment voorbereid.
De voorzitter begint.
- Getuige, wilt u even uw naam zeggen ?
- Ja, meneer. Franky Baert.
- En wanneer geboren ?
- Vijf februari negentienhonderd negenennegentig.
- U bent familie van de beschuldigde ?
- Ja, meneer, hij is mijn broer.
Franky spreekt voorzichtig, niet te rap.
De voorzitter :
- Als directe familie van de beschuldigde mag je de eed niet afleggen. Het hof hoopt dat u niettemin de volledige waarheid zult zeggen. U kunt neerzitten.
Franky kijkt even mijn kant op. Gaat neerzitten.
- Getuige herinnert u zich nog de dag dat je ouders verongelukten ?
Franky denkt even na.
- Niet echt, meneer. Ik was pas vier jaar. Ik weet nog dat we plots bij nonkel Achiel woonden en dat het daar niet zo leuk was als bij pa en ma. En dat we dan naar een school voor wezen verhuisden, bij de nonnetjes. En daar was het wel leuk.
- En je was dertien toen je broer naar het instituut Foulon verhuisde ?
- Ja, meneer. Dat was een droevige dag. Doch mijn broer kwam elk weekend, en soms ook op woensdagnamiddag. Dat was dan een feest voor mij. Echt waar.
- En toen je zestien werd, dan ging je ook naar het instituut Foulon ?
- Ja, meneer. Mario en ik waren weer samen. Dat was een mooie dag voor mij.
- Vertel eens, hoe is de ontvangst in het instituut voor jouw verlopen ?
- Wel ja… Er kwam een man van het instituut mij ophalen bij de nonnetjes. Mario had al een en ander verteld hoe dat daar ging in dat nieuwe instituut., en dat ik me zou moeten uitkleden en gefouilleerd worden en zo. Dus ik wist al een beetje waar ik me mocht aan verwachten. Ik werd in een lokaal gebracht waar twee mannen waren. Ze stelden zich voor als de opvoeders meneer Declercq en Clarysse. Die laatste was nog vrij jong en zeker bijna twee meter groot. Mens, zo’n kerel ! Ik moest me helemaal uitkleden. Nu ja, naakt was voor mij geen taboe en dus deed ik het. Alhoewel, zo in het bijzijn van twee volwassenen, waarvan de ene bijna twee meter groot was. Dat vond ik toch maar niets. Die grote bekeek me, keek in mijn geopende mond. Dan moest ik met mijn buik op een soort bankje gaan liggen en mijn benen spreiden. En dan stak die grote een raar dingen in mijn anus. Dat was niet leuk, vooral dat het helemaal open gesperd werd. Ik wist wel dat dit zou gebeuren, maar toch, nee, het was absoluut niet leuk. En terwijl die ene mijn kleren bekeek en betastte, voelde ik hoe die grote met zijn handen twee, drie keren tegen mijn balzakje stootte. Ik probeerde mijn benen dicht te knijpen, doch hij duwde ze met zijn voeten weer open. Nee, meneer, ik vond het absoluut niet leuk. Maar ja, reglement is reglement, hé !
Franky zwijgt even. Kijk mijn kant op.
De voorzitter zegt dat hij verder moet gaan met zijn getuigenis;
- Wel, toen ik weer aangekleed was, dan werd ik bij de directeur gebracht. Deze verwelkomde mij hartelijk. Ik kreeg een bed op de kamer van mij broer. Die was toen kameroverste. Voor ons was dit als een kermis, dat we na bijna drie jaar terug samen waren.
Hij zwijgt opnieuw.
De voorzitter vraagt of hij nog in het instituut verblijft.
- Nee, meneer. Na dat droevige voorval met mijn broer, kwam de burgemeester van mijn gemeente me halen. Hij is nog steeds voogd over mij. In afspraak met de jeugdrechter werd ik geplaatst bij de zoon van de burgemeester, bij Bart en Anneke, waar ik als kleine bengel dikwijls ging spelen. Zij hebben vier kinderen. Ik kon er nog bij. Ik ben er gelukkig, meneer, echt, zeer gelukkig. Het zijn echt ouders voor mij. En met hun kinderen, dat zijn als broers en zussen voor mij. Ja, ik ben er een van de bende.
- En je gaat nog steeds naar school ?
- Ja, meneer, nu mijn laatste jaar college, afdeling mens-wetenschappen. Ik zou voor verpleger willen studeren.
Hij kijkt opnieuw in mijn richting. Ik steek een duim ophoog. Je doet dat goed, broertje van mij.
- En, wat is er op die fameuze woensdag gebeurd ? wil de voorzitter weten.
- Wel meneer, ik ging dus samen met andere jongens naar school in het college. Wanneer we terug in het instituut kwamen, dan werden er telkens een of twee gefouilleerd en lichamelijk onderzocht. Je stond daar dan helemaal naakt, en je moest met je buik op dat bankje liggen en dan werd dat stom toestel in je anus geduwd en open gedraaid, zodat de opvoeder in je darmen kon kijken of je er niets in verstopt had. Dat was niet leuk. We noemden dat ‘inspectie-kont’ en dat dinges noemden we een ‘duivelstang’. Soms lachten de achteraf toen er een jongen een stijve gekregen had, meneer, want dat gebeurde wel eens.
Gelach bij de aasgieren. Gehamer van de voorzitter.
- Ga verder.
- Wel, als die grote opvoeder de controle uitvoerde, dan moest ik altijd aan de beurt zijn. Ook die woensdagmiddag. We waren met zes jongens die van het college kwamen. Ik en Ward werden gefouilleerd. De anderen mochten door gaan. Eerst kwam Ward aan de beurt. En dan ik. Net toen ik met mijn buik op het bankje lag, werd de andere opvoeder weg geroepen. Dus, die grote opvoeder was nog alleen, met Ward en mij. Ik voelde hoe dat toestel in mijn kontje schoof. En hoe het open gedraaid werd.
Franky zwijgt.
De voorzitter zegt
- Ga door, getuige.
Franky kijkt in mijn richting. kijkt naar de voorzitter.
- Het is niet mooi, meneer. Moet ik het echt zeggen ?
- Ja, dat moet.
- Wel meneer… die grote opvoeder nam plots met zijn ene hand mijn ballen vast. En… en dan heeft hij me gerukt, meneer. Echt, meneer. Ik lieg niet.
Er klinken ho’s in de zaal.
- Echt meneer. Hij deed het. Ward was getuige. Echt, meneer.
Franky zwijgt.
- En verder ? wil de voorzitter weten.
- Ik heb het aan mijn broer verteld. Die was zeer kwaad. Echt meneer.
- En heeft hij iets gezegd in de zin van een bedreiging of zo ?
- Nee, meneer. Hij was enkel zeer kwaad. Hij zei enkel ‘de smeerlap !’, meer niet.
Stilte. Franky buigt zijn hoofd. Weent hij ?
- En, vertel eens wat je weet van die namiddag.
- Niet veel meneer. De collegejongens zaten op woensdag samen in een studielokaal om te studeren en taken af te werken. We hadden net een pauze genomen toen er een jongen uit het atelier kwam en riep ‘Belzebub is dood !’. Plots zag hij me en zweeg. De andere jongens wilden meer weten. En hij zegde ‘Mario deed het ! ‘. Dat was een donderslag voor mij. Ik wilde er naartoe lopen, doch een opvoeder hield me tegen en leidde me naar een apart lokaal waar ik moest wachten. Ik heb mijn broer die dag niet meer gezien. Meneer, nee, ik geloof niet dat Mario het deed, nee meneer, Mario doet zo iets niet. Nee meneer, nee….
Het is muisstil in de zaal.
De voorzitter vraagt of de advocaten vragen te stellen hebben.
Er zijn wat vragen. Ik luister niet. Daar zit mijn broertje. Ik buig het hoofd.
Ik word uit mijn mijmeringen losgerukt wanneer Ward Vandendriessche binnen komt. Die fameuze woensdagmiddag was hij samen met Franky in de onderzoekskamer. Aangezien hij geen familie van mij is, moet hij de eed afleggen. Hij is netjes gekleed, zijn haar mooi geknipt en gekamd. Heel anders dan toen hij in het instituut was. De voorzitter begint.
- Getuige, vertel eens hoe u in het instituut verzeild bent geraakt. U bent geen wees ?
- Nee, meneer de voorzitter. Mijn ouders leven nog en nu woon ik er opnieuw bij. Maar ja, ik was niet de braafste hé ! De jeugdrechter heeft me toen ik zeventien was in het instituut geplaatst.
- En dat was niet de eerste keer dat je met de jeugdrechter in aanraking kwam ?
- Nee, meneer de voorzitter. De derde… de vierde keer zeker ?
- Niet mooi hé !
- Nee, meneer de voorzitter.
- En nu ?
- Ik heb mijn leven gebeterd, meneer de voorzitter. Ik woon nu terug bij mijn ouders. Ik heb een diploma middelbaar onderwijs en ik werk als hulpboekhouder in een grote firma en ik volg nog avondlessen.
- Goed, man, goed. En vertel eens, je kwam in het instituut terecht toen je zeventien was ?
- Ja, meneer. Dat kwam zo. Bij ons op school was er een jongen en die verklikte altijd alles als er iets uitgespookt werd. En we wilden hem met enkele jongens eens een lesje leren. We hebben hem opgewacht en ik heb hem ….
Ward zwijgt even.
- ..Ik heb hem geneukt…
Er klinken “ho’s” in de zaal; De voorzitter hamert.
- Ja, Jimmy heeft dat thuis verteld en de politie kwam me halen en ik vloog in het instituut. Maar ja, ik mocht dat niet gedaan hebben, hé.
- Nee, inderdaad niet. En dan ?
- Wel ja, ik kwam in het instituut en moest me meteen uitkleden. En ze doorzochten mijn kleren op drugs of zo en ik kreeg een buis in mijn kont en ze keken of ik daar niets verstopt had. Maar drugs, daar begin ik niet aan. En dan kreeg ik een plaats op een kamer waar er al drie jongens waren. Daar was een kameroverste, en die was de baas. Daniël heette hij. De eerste avond reeds werd ik door die Daniël gepijpt….
Geroezemoes in de zaal. De voorzitter hamert.
- Bij verdere reacties laat ik de zaal ontruimen ! roept de voorzitter.
Stilte. Ward getuigt verder.
- Ja, meneer de voorzitter, zo ging dat daar. Ze noemden dat ‘gedoopt worden’. Daar werd nogal wat gepijpt en geneukt, ’s avonds. Wat wil je, allemaal jongens ondereen.
Ward zwijgt.
- En, getuige, u was er bij die fameuze woensdagmiddag ?
- Ja, meneer de voorzitter. Ik zat in mijn laatste jaar college en toen we in het instituut kwamen, dan werden er altijd een of twee jongens gefouilleerd en op verboden zaken onderzocht. Die woensdag was het meneer… meneer Clarysse die van dienst was, samen met meneer Declercq . Franky en ik werden uitgekozen. Terwijl de anderen wachtten en toekeken moesten wij ons uitkleden. En net toen ik op het bankje moest liggen, werd meneer Declercq weg geroepen. De andere jongens mochten ook vertrekken. Dus waren enkel Franky en ik daar nog en meneer Clarysse. Die onderzocht mij, ook mijn anus, met dat stomme dingen in mijn kont. Meneer Clarysse voelde ook aan mijn ballen, meneer. En ik lachte. Toen het de beurt was aan Franky, dan voelde meneer Clarysse ook aan die zijn zakje, maar Franky had dat niet graag en hij protesteerde. Meneer Decuy maakte zich kwaad, en zegde dat hij tastte waar hij wilde. Meteen ging hij half over Franky liggen, sloeg een arm rond Franky en begon hem af te trekken. Echt waar, meneer, ik stond er bij en heb het gezien. Franky protesteerde, probeerde te stampen, doch meneer Clarysse was zo groot en sterk en deed door tot Franky stil viel en ik zag hoe zijn zaad op de grond drupte. Toen hij opstond had Franky tranen in de ogen.
Ward zwijgt. De voorzitter vraagt of dit nog soms met anderen gebeurde dat ze aangerand werden.
- Nee, niet dat ik gezien of gehoord heb. Enkel die ene keer. Er was ook geen andere opvoeder bij, die woensdag.
- En dan ?
- Dan mochten wij ons aankleden en vertrekken. Franky was er de kop van in. Nee, meneer, dat wij op onze slaapkamers al eens elkaar aftrokken, ja, tot daar. Maar nu was het die jonge opvoeder die het deed bij Franky.
De voorzitter vraagt of de advocaten een vraag te stellen hebben. De andere advocaat staat op.
- U verklaart hier dat op die bewuste woensdagmiddag, de broer van de beschuldigde, hier achter mij, door de opvoeder betast werd.
- Ja, meneer.
- Bent U wel heel zeker over wie die opvoeder was ?
- O, ja, meneer. Dat was meneer Clarysse. Groot, sterk. We noemden hem Belzebub, omwille van zijn gestalte.
- U blijft erbij, dat het over die opvoeder ging ?
- Ja, meneer.
- En, U blijft erbij dat hij wel de broer van de beschuldigde hier, gemasturbeerd heeft tegen de zin van de jongen in ?
- Jazeker, meneer. Ik stond er vlak bij en Franky protesteerde heftig, maar de opvoeder lag half over hem heen en hield hem klem. Franky had geen schijn van kans om zicht los te wrikken. en ik heb gezien hoe er sperma op de grond spoot.
Geroezemoes in de zaal.
De advocaat zegt
- Geen vragen meer.
Ward vertrekt.
Ik ben er niet goed van. Zo moeten horen wat Franky aangedaan werd. Mijn broertje, die ik al altijd op alle mogelijke manieren verdedigd heb, ervoor gezorgd heb.
