Het is op de koude Veluwe inmiddels rond half twee 's nachts. Nog een half uur en dan zal sergeant Berendsen ons het vertrekakkoord geven. Paul en ik genieten, verstrengeld in elkaar, nog na van zijn ontmaagding. Misschien raar, maar ik voel me ook ontmaagd. Deze ervaring is een eye-opener: twee schijnbare hetero's die verliefd zijn op elkaar en in seks nogal ver gaan.
"Tjee, Paul, mij nu echt ontmaagden, zal niet meer gaan. Ik moet even bijkomen en we hebben nog zeker tien tot elf uur te lopen als Berendsen terug is. Ooh ja, ik realiseer me ook ineens dat we van die
dildo's af moeten. Zou niet de eerste keer zijn als we een uitrustingscontrole krijgen en Berendsen zal direct snappen wat die dingen betekenen."
"Mag ik nog één ding proberen? Ik wil zeker weten of je de mijne aankunt en dat kan nog wel even met ..." Paul houdt de grootste dildo triomfantelijk voor mijn gezicht.
Mensen zijn rare wezens, besef ik, want ik word eigenlijk meteen al weer een beetje geil. "Oké, maar ik ga nu echt klokken, over vijf minuten moeten we die dingen ergens 100 meter hier vandaan gaan begraven."
Paul is resoluut in zijn handelen. Hij gaat direct achter me staan in de put, duwt me een beetje voorover, ik denk te horen dat hij nog wat olie uit het blikje pakt en dan voel ik de top van de dildo tegen mijn sterretje gaan. Rustig, maar met continue druk, glijdt de enorm dikke staaf in mijn lijf. Centimeter voor centimeter voel ik me opgevuld worden met iets wat ik amper verwacht had: het was super lekker. Opeens hoor ik Paul fluisteren: "Steven, hij zit er al voldoende in, mag ik nog ietsje verder gaan?" Ik antwoord niet, maar duw mijn billen een centimeter of twee verder naar achteren en dan voel ik me droog en slap klaarkomen. Paul heeft het door, kust me achter m'n oren en zegt: "Ik hou echt van je." Langzaam haalt hij het monster uit me.
Met een beetje overslaande stem zeg ik: "Aankleden, weg met die dingen en de focus weer op winnen."
"We hebben al gewonnen, Steven", en ik begrijp die opmerking maar al te goed.
In stilte verrichten we de noodzakelijke handelingen, eerst in de schuttersput, daarna erbuiten. We trekken nog een noodrantsoen open en delen het met zijn tweeën. "De put moet dicht en dat gat waarin Berendsen zat, moet ook dicht", floept er ineens uit mijn mond. "Je hebt gelijk, dat is nou typisch zoiets waar de luit op zal letten." Zonder verdere verbale communicatie doen we iets wat wellicht onderscheidend zal zijn. Ik kan er niks aan doen: ik wil met Paul samen ook de oefening winnen.
Zacht geritsel, ik tuur de lage nachtelijke zichtlijn af, maar zie niets opmerkelijks en dan ineens staat sergeant Berendsen op zo'n tien meter bij ons vandaan voor onze neus. "Nou ja zeg, hier snap ik niks van", stamel ik, "hoe doet u dat?"
"Dat is de goede vraag, vaandrig: het hoe, het gaat heel vaak om het hoe. Antwoord: slangengang. Kost even tijd, maar dan heb je ook wat." Ik begreep de info en Paul ook: Berendsen had zich over de grond naar ons toe gekronkeld. Hij kon dus al wel zo'n vijftien tot dertig minuten in de buurt zijn geweest. Wij bleven stil. "Oké, mannen, jullie hebben een vrije keus - geloof me - ik hou mijn mond - in rang zijn jullie hoger, maar nu in functie niet - ik beschouw jullie als mijn gelijken en ik word super geil van jullie - ik sta op springen, want de grond heeft mijn pik gemasseerd en ik heb iets heel moois kunnen waarnemen." Pas na die woorden keek ik in zijn kruis, werd innerlijk wild en zag Paul naast me met open mond staren.
Berendsen was zeker zo'n 1,95 m groot en spatte bijna uit zijn niet kleine broek. Paul ging ineens op zijn knieën en zei: "Kom maar sergeant, we doen het snel." Paul trok me naar beneden en fluisterde in mijn oor: "Niet flauw zijn, dit moeten we meemaken."
Berendsen liep rustig naar ons toe, maakte de riem los, ontknoopte zijn gulp en deed broek en ondergoed omlaag. Moeder Maria, net zo dik als die van Paul, maar nog een paar centimeter langer. Paul wachtte niet en begon meteen aan zijn specialisme. Ik besloot de ballen met mijn tong op te porren. Berendsen zijn grote handen namen Paul zijn hoofd vast, vroeg Paul hem goed in de ogen aan te kijken en duwde mijn maatje tot aan de wortel om zijn knots. Hij hield hem daar zo'n vijftien seconden terwijl ik de strakke megazak inmiddels met moeite in een hand aan het masseren was. "Meertens, ik kan het hebben, volg je instinct." Ik besloot meteen de zak leeg te knijpen in de mond van Paul. "Hhhhmf, ghag, slurp" ... het pikkengeil bleef langs de kin van Paul lopen.
Ondergoed, broek omhoog, knopen dicht, riem weer vast: "Zo mannen, dank. Van Delven, dat was weergaloos. Meertens, goed begrepen. Fijn koppel zijn jullie. Ingerukt en winnen graag. Voor Meertens nog een code: geen pares." En, ja hoor, die megaman rende weer als een hertje weg.
Paul keek me met zijn vochtig druipende gezicht aan, ik stond nog even beduusd de looptechniek te bewonderen en toen barstten we beiden in een schaterlach uit. Zo stonden we zeker een minuut na te genieten.
"Wat was dat nu weer voor code?", hoor ik Paul daarna vragen. Ik moet echt even zoeken in mijn talenkennis, zie het verband wel met 'primus inter pares', maar moet nu 'geen pares' gaan snappen. Ik gok erop dat ik het via mijn Engels kan achterhalen: "Ik vermoed dat Berendsen bedoelt dat er op dit moment geen gelijken zijn: we staan op nummer één en moeten dat zo houden." Paul en ik omhelzen elkaar, fatsoeneren ons tenue, pakken alles bijeen en vervolgen de route op de kaart.
