Het is inmiddels rond 06:15 uur op de nachtelijke Veluwe. Nog iets meer dan een uur en dan zal het langzaamaan lichter worden. Ik sta licht gehurkt de geschoten munitie van Paul uit mij te persen en hij opent nog een noodrantsoen. Zoals bij ons gebruikelijk geworden, delen wij het maaltje, vullen de vochthuishouding nog wat extra aan en hullen ons in ons tenue. "Even op de plaats springen, Steven, en de vuisten hard gedrukt tegen elkaar voor de borst." Paul had duidelijk iets meer ervaring in dit soort koudedetails. Mijn functie zou meer technisch zijn en ik zou vooral binnen een voertuig opereren.
We hebben inmiddels ook de rest van de spullen bijeengepakt, we lopen de wilgenstruiken uit, het stukje bosgedeelte uit en bevinden ons snel weer op de te lopen route. Na een paar minuten zeg ik: "Het loopt wel licht ongemakkelijk nu." Paul kijkt me aan, ziet mijn licht verwarde blik, grinnikt even en zegt dan: "Fijn, dan zul je me nooit vergeten. Gewoon even doorlopen, ik had dat zo-even ook. Het ging te gemakkelijk om langdurig schurend te zijn." We zijn inmiddels zielsverwanten, lijkt het wel. En na tien minuten heb ik geen benul meer van de lichte pijn.
Zevenhonderd uur: ik zie links van mij kortstondig een lichtje. "Paul, kijk", en ik wijs in de richting van de lichtbron. "Niets te zien, gast." "Wacht nou even ... zie je wel", ja hoor weer een lichtje. Paul kijkt me aan ... stilte ... ik schakel wel tig keer tussen allerlei scenario's in mijn hoofd en dan zeg ik: "Kunnen alleen een paar sukkels zijn die zojuist nog een stuk achter ons lagen." Paul: "Nou zulke sukkels zijn het dus niet, oké een foutje, maar nu ben je te snel in je oordeel."
"Oké, waar, je hebt gelijk, maar hier moeten we iets mee." "Tjee, Steven, jij wil die oorkonde wel heel graag. Ik ben nu al tevreden." Ineens lijkt Paul als een alter-ego in mijn wezen te zitten, hij verwoordt soms dingen die ik regelmatig als een deel van een dialoog in mezelf voer. Nog nooit zoiets meegemaakt en ik krijg het heel warm, maar word ook licht onzeker.
"Wie zouden het kunnen zijn?", vraag ik vervolgens. "Ik analyseer dit organisatorisch, Steven. Eén van hen moet uit mijn club komen, want het is zeer waarschijnlijk een goede bekende van Berendsen. Die opleiders zijn niet achterlijk. Hmmm ... denk met me mee ... moet een soort combi zijn zoals wij en ze moeten elkaar graag mogen. O jeeeee." Ik: "Ja, wat nou, o jee?" "Steven, ik weet het bijna honderd procent zeker en dan wordt jouw doel bijna onbereikbaar." "Kom op, Paul, leg het me uit", zeg ik irritant dwingend.
Paul deelt met mij een paar resultaten en observaties uit zijn deelopleiding. Brakhorst komt in kennis en vaardigheden het meest overeen met hem en lijkt het pispaaltje van Berendsen. Hij is ongeveer 1,75 m groot, donker in haar, huid en ogen en heeft iets Aziatisch of Zuid-Amerikaans. "Hmmm, een beauty ...", flapt er uit mijn mond. Paul moet lachen: "Vind ik ook, maar Berendsen lijkt hem te vrouwelijk te vinden." Ik: "Tja, hij is wat minder bedeeld, maar compenseert dat in karakter en humor." Paul: "Die humor is pure en natuurlijke intelligentie ... nee misschien wel meer dan dat ... hij kan improviseren als een malle ... maar kan soms zijn schakelen niet controleren."
"Paul, ik vind hem - voor zover ik hem ken - een soortgenoot, die lust wel lullen." Dan is het best wel lang stil, voel ik Paul innerlijk worstelen en zie ik ineens een traan uit Pauls rechteroog druppelen. "Wat is er, makker?"
"Steven, door Brakhorst weet ik dat ik eigenlijk op mannen val. Jij hebt dat alleen maar bevestigd en met jou is alles gemakkelijker. Maar ... ik moet nu eerlijk zijn ... ik wil met jou geen langdurige relatie en met Sam wel."
Dat was even slikken. Had ik net iets waarvan ik dacht dat het mij de toekomst kon brengen en toen was het in een paar zinnen verdwenen. 'Kom op, schakel Meertens, laat je niet kisten - get real - daal in je echtheid", hoorde ik een ander alter-ego in me denken. En toen realiseerde ik me dat Paul voornamelijk een pikkengeilheid was: hij was in bepaalde opzichten meer dan ik, maar trok me niet genoeg uit mijn 'comfort-zone'. Hij was Steven 2.0
"Shit, Paul, dit is heftig, maar ik waardeer het. Ik weet dat ik tijd nodig heb om het een plaats te geven, maar ik wil met jou winnen. Zonder jou ... ach kom op ... laten we die belachelijke macho-cultuur hier doorbreken door nog belachelijker ongenadig te zijn." Paul slikt, kijkt me diep in de ogen en zegt dan: "Heb je een paradoxaal voorstel?"
Ik leg Paul uit dat het waarschijnlijk is dat uit mijn club Melle Zwop gekoppeld is aan Sam Brakhorst. Beiden ongeveer van hetzelfde signatuur, maar Melle is mega-intelligent en lui. "Nou, ik zie nog geen oplossing, Steven, voor jouw doel", zegt Paul. "Haha, ik wel, we gaan snel hun richting op, verleiden hen, raggen hun kutjes open en lopen zo de oorkonde in." Paul: "Wat is dat geil diabolisch." Ik: "Ik ben er niet trots op, maar zo werken de politiek en strategie toch?" Paul kijkt me meewarig aan en verzucht: "Helaas leert de geschiedenis ons niets anders."
Ik ga de details niet melden, maar Paul en ik hebben onze concurrenten kapotgeneukt. Ze konden daarna ons looptempo niet bijhouden, werden uiteindelijk vierde koppel en wij kregen in tweevoud de oorkonde. Paul en ik hebben die oorkondes samen met Melle en Sam ritueel vernietigd. Paul heeft daarvoor wel twee uur op me moeten inpraten.
Daarna hebben we van elkaar in een kwartet twee dagen lang in Frankrijk mogen genieten.
