We waren allemaal nogal stil. We wisten niet wat we moesten zeggen of konden zeggen over het feit dat Rory niks van zich had laten horen. Opeens liet de telefoon van
Denise een harde ping horen. Er kwam een
appje binnen. Ze keek naar haar telefoon en daarna naar mij. ‘Het is Rory. Hij zegt dat hij thuis is en vraagt of ik langskom. Ik kan hem niet nu laten vallen Liam, ik hoop dat je dat begrijpt.’
Eva begreep het in ieder geval niet, die zag eruit alsof ze ging ontploffen. Ik was het niet met haar eens. ‘Ik snap het Denise, ga maar. Hij zal je hard nodig hebben de komende tijd.’ Ze zuchtte, stond op en gaf me een knuffel, ‘veel sterkte en zie je morgen’.
Nadat Denise weg was zei
Eva dan ook meteen: ‘Waarom gaat zij nou weer naar Rory toe, alsof hij slachtoffer was, hij gaat vreemd hè!’
‘Ik weet het’, antwoordde ik, ‘maar Rory heeft het er blijkbaar toch moeilijk mee dat onze relatie opgeeft.’ Brent reageerde daarop door te vragen of ik het zou uitmaken met Rory. ‘Als hij niet snel met een goed verhaal komt zie ik niet in hoe we kunnen doorgaan, hij gaat vreemd, ik heb hem meerdere keren gewaarschuwd voor die idioot.’
Daar was iedereen het over eens. Vrij snel daarna ging Michael ook naar huis. Vreemd genoeg werd het toen nog een soort van gezellig met Eva en Brent. Toen zij uiteindelijk ook weggingen gaven ze me een knuffel. Vooral Brent gaf een hele stevige knuffel en hield me echt even vast. Dat leverde dan weer een opgetrokken wenkbrauw van Eva op. Ik haalde me schouders op als gebaar dat ik het ook niet wist.
Die avond lag ik alweer vroeg in bed. Ik had nog lang met mijn ouders gepraat die avond. Door de slechte nacht ervoor en alle emoties was ik uitgeput. Toch wilde de slaap niet komen. Ik had niks van Rory gehoord. Morgen weer naar school... zou ik Rory daar weer zien? En mitchell? Toen ik uiteindelijk in slaap viel was het een onrustige slaap, iedere 1,5 uur werd ik wakker. Toen de morgen aanbrak was ik nog steeds gebroken.
Versuft stond ik onder een stomend hete douche. Nog steeds niks van Rory. Dat snapte ik ook al niet, als je zoiets doet dan wil je het toch uitleggen aan je vriend? Tenzij het je niks boeit natuurlijk of als het je niks boeit... Dat zou dan weer te maken kunnen hebben met dat hij Mitchell leuk vindt of dat onze relatie hem geen moer kan schelen. Ik bleef er maar over piekeren.
Eenmaal op school kwam Brent naast me zitten, op de plek waar Rory de afgelopen maanden zat. ‘Hij mag eerst eens uitleggen waarom hij niks laat horen voordat hij bij je in de buurt komt!’ Denise en Eva zaten naast elkaar, Michael ging demonstratief op de plek voorin zitten waar Mitchell normaal zit. Ik vroeg Denise naar Rory. ‘Het ging echt niet goed met hem gisteren, ik denk niet dat hij komt vandaag.’ Dat was het enige wat ze kon zeggen voordat Mitchell binnen kwam. Hij zag er stralend uit en had duidelijk prima geslapen. ‘Goedemorgen in een mooi nieuw jaar. Ik hoop dat jullie een mooie jaarwisseling hebben gehad, de mijne was verrassend goed.’ Mijn gezicht was van staal, ik keek hem niet aan. Brent deed dat wel, ‘als je je smoel niet dichthoudt sla ik hem dicht idioot.’ Zijn ogen spoten vuur. Ik voelde de ogen van onze klasgenoten zoals ik ze al voelde vanaf het moment dat ik aankwam op school. Mensen wisten wat er gebeurd was, zoenende mensen in een club vallen niet zo op
maar zoenende jongens wel. ‘Oh Michael, je bent op mijn plek gaan zitten, dan ga ik wel hier zitten.’ Tot mijn verbijstering kwam hij voor mij zitten. Alleen de plek naast hem was nog leeg. ‘Mocht Rory nog komen kan hij meteen naast mij komen zitten’, zei Mitchell.
Verontschuldigend keek Michael mijn kant op. Ik was totaal verbijsterd over Mitchell’s gedrag. Ik vocht tegen de tranen die ik voelde opkomen, niet alleen van verdriet maar ook van boosheid. Brent balde zijn handen tot vuisten en ontspande pas weer toen ik mijn hand op zijn onderarm legde. Het was het niet waard. Wel zag ik hatelijke blikken bij mijn klasgenoten in zijn richting waardoor ik me gesteund voelde. Ik hield mijn mond. Mitchell gelukkig ook.
Tijdens de les draaide hij zicht gelukkig niet om, Rory kwam niet opdagen. De leraar vond de nieuwe opstelling duidelijk raar maar hij zei er niks van.
De dag kroop voorbij. Ik kreeg niet zoveel mee van de lessen. Na het derde lesuur van onze mentor was het tijd voor de kleine pauze. Ik liep het klaslokaal uit, door de gang. Eva liep naast mij, Brent daarachter.
‘Liam!’ Het was Mitchell, hij liep een stukje achter ons. Ik versnelde mijn pas, wilde hem niet zien en al helemaal niet horen. ‘Liam!’ Hij riep nog een keer, dichterbij. Hij haalde Brent in en ging schuin voor me lopen. Hij draaide zich om, ging voor me staan en keek me recht aan.
‘Dat vriendje van jou was zo geil als boter, hij kreunde als een sletje terwijl ik hem die neu...’ Het leek wel slowmotion. Ik zag Eva haar mond openvallen van verbijstering van wat Mitchell zei. Er kwam een rode waas voor mijn ogen. Mitchell kon zijn zin niet afmaken. Mijn rechtervuist raakte hem vol op de zijkant van zijn neus en half op zijn mond. Hij wankelde achteruit. Met links stapte ik naar voren en terwijl ik vanuit mijn heup indraaide sloeg ik hem met alle kracht die ik in me had met links vol op zijn neus. Mitchell viel op de grond. Voordat ik nog een stap naar voren kon doen voelde ik een sterke hand op mijn arm. Het was mijn mentor die me achteruit trok een arm om me heen sloeg en me meenam. Door mijn tranen heen zag ik een andere docent Mitchell overeind helpen, er zat veel bloed onder zijn neus, op zijn mond en op zijn overhemd. Veel leerlingen hadden zich verzameld, stonden te praten en hadden hun telefoon in hun hand. Mijn mentor duwde me het dichtstbijzijnde lokaal in. Ik wankelde op mijn benen. De energie vloeide weg uit mijn lichaam. Hij zag het op tijd en zette me op een stoel. Ik liet mijn tranen op de vrije loop. Mijn mentor viste een pakje papieren zakdoekjes uit zijn zak en gaf er eentje aan mij. ‘Ik pak wel even een glaasje water voor je.’ Hij liet me achter in het lokaal. Totaal verslagen bleef ik achter. Het was nog veel erger dan ik gedacht had. Er was niet alleen gezoend, ze waren verder gegaan, veel verder. Want ondanks dat het Mitchell was wist ik diep vanbinnen dat hij de waarheid vertelde.
Niet lang daarna kwam mijn mentor weer binnen met twee glazen water. Hij gaf me een schouderklopje en ging tegenover me zitten. Toen ik wat gekalmeerd was begon hij met een vraag. ‘Kan je me vertellen wat er gebeurd is?’ Ik speelde open kaart en vertelde alles, zonder iets weg te laten. Voordat ik halverwege was ging de bel alweer, de pauze was voormij. Een docent opende de deur en wilde naar binnen lopen toen ze ons zag. Mijn mentor sprak kort met haar waarna ze, met een klas in haar kielzog op zoek ging naar een ander lokaal. Langzaam werd het stil op de gangen. Mijn mentors blik was ernstig, hij fronste af en toe. Was duidelijk verbaasd of trok zijn wenkbrauwen even op. Toen ik klaar was zuchtte hij diep. ‘Ik begrijp je reactie volkomen Liam, echt waar. Toch kunnen we dit soort gedrag als school niet zomaar voorbij laten gaan. Ik ga even overleggen met de coördinator
en ik moet je ouders bellen. Zijn die thuis?’ Ik keek naar de grond. ‘Mijn moeder is thuis.’ Hij knikte en liep het lokaal uit. Ik keek naar buiten. Had geen idee hoe lang ik er zat. Opeens zag ik mijn moeder het schoolplein op komen lopen richting de ingang. Mij zag ze niet. Ze kwam in ieder geval niet meteen naar mij, ik bleef alleen. Uiteindelijk ging de deur open. Mijn mentor vroeg of ik mee wilde lopen. Onzeker stond ik op en volgde hem naar het kantoor van de coördinator.
Eenmaal op het kantoor van de coördinator bleek mijn moeder daar al te zijn. De coördinator keek ernstig, mijn moeder vooral bezorgd. Mijn moeder was voor mij een open boek en het was duidelijk dat ze discussie had gehad met de coördinator.
Toen het hele verhaal van die ochtend doorgenomen was kwam de conclusie van de coördinator. ‘We kunnen dit soort vorm van geweld gewoonweg niet toestaan hier op school. Vanwege de omstandigheden willen we je echter niet te hard straffen, daarom wordt je de rest van de dag geschorst van school. Morgen mag je gewoon weer terugkomen.’ Het enige wat ik dacht was dat het me niet boeide. Ik had wel erger verwacht eigenlijk. De coördinator was nog niet klaar. ‘Omdat Mitchell zich door zijn gedrag enorm onpopulair heeft gemaakt, niet alleen bij jouw klasgenoten maar bij iedereen uit het leerjaar hebben we hem en zijn ouders geadviseerd een andere school te zoeken. Zij hebben echter aangegeven dit advies niet op te volgen.’
‘Ik snap nog steeds niet dat jullie die jongen, die zulke uitspraken doet, hier zomaar op school laten rondlopen!’ De ogen van mijn moeder schoten vuur. ‘Dit raakt niet alleen mijn zoon maar ook Rory en iedereen in hun klas.’
‘Die jongen is niet de gene die dat taalgebruik beëindigt heeft met geweld.’ De coördinator keek nu streng naar mij. ‘Ik blijf bij dit besluit, einde discussie.’
Dat was het dan. De rest van de dag geen school meer. Eigenlijk was het wel chill om een vrije middag te hebben. Misschien kon ik mijn gedachten even verzetten. Mijn ouders waren toch niet boos, sterker nog, ze begrepen het volkomen. Ik appte met de anderen, privé, niet in de groep waar Rory inzat over wat er gebeurd was. Mitchell was niet meer terug in de klas gekomen. Het schijnt dat hij naar het ziekenhuis moest voor zijn neus, Eva dacht dat die gebroken was en vond dat ik hem mooi geraakt had.
Het was al wat later op de middag toen ik op de bank door wat insta stories heenging en de bel ging. Half in mijn telefoon deed ik de deur open. Mijn hart een slag over van schrik. Het was Rory. Snel vergrendelde ik mijn telefoon en stopte hem in mijn zak. Toen keek ik Rory recht aan. Het liefst had ik hem willen knuffelen en tegen me aan willen houden en zeggen dat alles goed zou komen. Maar ik wist dat het niet goed zou komen. Rory zag er slecht uit. Hij was bleek en had enorme wallen.
Je zou denken dat hij na 1,5 dag wel een verhaal zou hebben maar hij keek mij alleen maar aan. Verder dan een ‘hi’ kwam hij niet. Ik bleef terugkijken. Na een paar seconden zei hij ‘het spijt me’.
‘Wat spijt je?’ Ik zou het hem niet makkelijk maken. Hij haalde diep adem. ‘Het spijt me van Mitchell en het spijt me dat ik daarna niks van me heb laten horen.’
‘Dat spijt mij ook.’ Ik bleef hem aankijken. Wist niet zo goed wat ik met de situatie aan moest. Als je partner vreemd gegaan is en vervolgens na 1,5 dag nog niet goed weet wat hij moet zeggen moet het toch ergens fout gegaan zijn.
Rory stapte op me af alsof hij me een knuffel wilde geven. Ik deed een stap achteruit. Hulpeloos keek hij me aan. ‘Wat wil je dat ik zeg?’
Met stijgende verbazing keek ik hem aan. Ik voelde de achtbaan van emoties weer opkomen. Woede, verdriet, hij had me gekwetst. ‘Wat wil je dat ìk zeg?!’ Ik keek hem recht aan. ‘Wil je dat ik zeg dat het niks uitmaakt? Dat je me niet gekwetst hebt? Dat ik je niet gewaarschuwd heb voor hem? Dat heb ik wel. Ik heb je gewaarschuwd, ik heb je gezegd niet met hem om te gaan. Mensen veranderen. Dat heb jij gezegd. Dus wat verwacht je nou eigenlijk?’
Ik zag tranen in zijn ogen opkomen. Hij wist dat ik gelijk had. ‘Ik weet het. Je had ook gelijk, het spijt me echt.’ Ik wist dat hij het meende. Maar dat was niet genoeg.
‘Je liep gewoon je lul achterna bij hem. Je mond viel al open toen je hem voor het eerst zag. Vertel jij het maar, zeg maar dat je niet genoten hebt van het zoenen met hem.’
Hulpeloos keek hij me aan. ‘Ik weet het maar het spijt me echt. Het zal echt niet meer gebeuren.’ Daarna was hij stil en keek me aan. Dit was zijn moment om het op te biechten, dat er meer geweest was dan alleen zoenen. Maar hij deed het niet. Hij hield zijn mond.
‘Zeg me dat je niet genoten hebt van hoe hij je neukte.’ Rory schrok, dat was duidelijk te zien.
‘Hoe weet je...’ begon hij. Ik voelde nu vooral boosheid opkomen. Hij had de mogelijkheid gehad om het zelf te vertellen, om het op te biechten. Om schoon schip te maken. Maar hij deed het niet. In plaats daarvan vroeg hij hoe ik het wist.
‘Hoe ik het weet? Je stelt hier een vraag over? What the fuck denk jij? Jij bent de persoon die niet geneukt wilde worden omdat je er niet klaar voor was. Dat zou nog wel komen zei je. En dan laat je je neuken door iemand anders. Niet zo maar door iemand maar door HEM.’ Ik keek hem aan maar hij keek naar de grond.
‘Dan nu hoe ik het weet. Hij heeft het me zelf verteld.’ Rory richtte zijn blik nu op en keek me weer aan.
‘Ja iedereen mocht het weten Rory dus iedereen weet het ook. Hij vertelde het namelijk middenin de gang zodat iedereen het kon horen. Daarna sloeg ik hem tegen de vlakte en werd ik geschorst.’
Verschillende emoties vlogen over Rory’s gezicht. Schaamte, verbazing. Het was denk ik het beste samen te vatten in ontzetting. Blijkbaar had hij Denise niet meer gesproken en ook niemand anders. Hij wist duidelijk niet wat hij met de situatie aan moest.
‘Kunnen we anders binnen verder praten?’ Met een beetje hoop keek Rory me aan. Maar ik had mijn beslissing genomen.
‘Ik zie niet in waarom. Ik heb je zo vaak gewaarschuwd maar het was allemaal niet waar volgens jou. Je hebt met hem gezoend wat al erg genoeg is. Net had je de kans om op te biechten dat je geneukt bent. Iets wat je met mij niet wilde omdat je er niet klaar voor was. Je had net de kans om het op te biechten maar je koos ervoor om dat niet te doen. Je wacht ook nog is 1,5 dag om ook maar iets van je te laten horen. Dus nee, ik zou oprecht niet weten waarom we binnen verder zouden moeten praten.’
Ik zag de paniek in Rory’s ogen ontstaan. ‘Ik wil je niet kwijt Liam.’
‘Sorry Rory, maar je bent me al kwijt. Sinds gisteravond ben je me kwijt.’ Ik sloot de deur. Stond er met mijn rug tegenaan. En zakte op de vloer. De tranen stroomden wéér over mijn gezicht.
