“Gewoon vrienden zijn…”
Stefs woorden galmden na in mijn oren. Wat hij mij zojuist had voorgesteld overrompelde mij meer dan ik ooit zou toegeven. Ergens bezorgden zijn woorden mij een warm gevoel en ik was geneigd om te geloven dat hij het oprecht meende. Anderzijds leek het mij, mede door de ongeoorloofde gebeurtenissen van de vorige zaterdag, veel te riskant.
Welke garantie was er dat tussen ons de vonk uit het verleden niet nog een keer zou overslaan? Dat wilde ik niet, hield ik mezelf voor. De voorbije dagen had ik een beslissing genomen. Wat er ook gebeurde, ik zou bij Remco blijven. Dat besluit kon enkel aan het wankelen gebracht worden, als
Stef en ik elkaar op regelmatige basis zouden ontmoeten.
“Nee Stef,” zei ik uiteindelijk, “ook dat kan niet.”
“Kom nou, Lies. Ik weet wel dat ik je ermee overval, maar daarom hoef jij nog niet overhaast te beslissen. Denk er eens rustig over na, ik wil echt heel graag dat we vrienden blijven. Om dat duidelijk te maken, heb ik ook voor jou een pakje bij. Eentje dat ik je liever zelf overhandigde, het is namelijk nogal persoonlijk.”
Uit zijn de binnenzak van zijn jas haalde hij een bruine enveloppe tevoorschijn en drukte die in mijn hand. “Bekijk de inhoud later maar eens, ik hoor wel een keertje wat jij ervan vindt.”
Uitgerekend op dat moment kwam mijn man terug de kamer binnen en haastig stopte ik de enveloppe onder mijn bloes. Als mijn vermoeden klopte, dan was de inhoud van dat pakketje absoluut niet geschikt voor Remco’s ogen.
Ergens registreerde ik dat mijn man het verschuldigde bedrag aan Stef overhandigde, maar de reden waarom ze allebei smakelijk lachten ging compleet aan mij voorbij. Daarvoor was ik teveel in mijn eigen gedachten verzonken. Wel besefte ik dat het luchtige gesprek dat de mannen leken te voeren mij de kans gaf om even weg te komen. Ik haastte me naar de garage en verborg het bruine pakketje onderin het handschoenkastje van mijn Clio. Als er één plaats was waar Remco nooit zou kijken, dan was het wel in mijn wagen.
Stef bleef nog ongeveer een uur. Terwijl ik opruimde, gaf Remco hem een rondleiding door onze grote tuin. Nadien dronken we nog een glaasje wijn op het terras, tot Stef het moment gekomen achtte om maar eens op te stappen. Eindelijk! Ik was er niet rouwig om.
Bij het afscheid gaf hij me niet opnieuw een handkus, maar in plaats daarvan drukte hij zijn lippen vluchtig op mijn wang.
“Jij bent nog niet van mij af, meisje,” fluisterde hij bij mijn oor.
Even was ik bang dat mijn man het gehoord zou hebben, maar gelukkig was dat niet zo.
“Wat een leuke man,” zei Remco even later terwijl hij, met veel meer enthousiasme dan ik, Stefs grijze BMW stond na te wuiven.
Dat ging ik niet ontkennen, maar het voelde onwaarschijnlijk vreemd aan om dat uit zijn mond te horen.
“Ik ga boodschappen doen,” zei ik, zodra ik klaar was met opruimen, “en daarna ga ik nog even bij
Mariska langs.”
“Alweer?” klonk mijn man achterdochtig. “Je was daar gisteren nog. Je zit daar de laatste tijd zo dikwijls. Is daar misschien een speciale reden voor?”
“Ik zou niet weten welke,” reageerde ik, redelijk benauwd. Uiteraard besefte ik maar al te goed wat de onderliggende reden van zijn achterdocht was. Gelukkig sprak hij die niet uit, maar met de armen gekruist voor zijn borst, maakte hij me duidelijk dat hij wel ietsje meer antwoord verwachtte.
“Maris is nu eenmaal mijn beste vriendin, Remco. Heb je daar een probleem mee?”
“Nee hoor, zolang ik maar niet mee moet.”
Wat hem betrof was daarmee blijkbaar dat onderwerp afgehandeld, want het volgende moment had hij zijn aandacht alweer bij de krant. Het kwam me goed uit dat mijn man geen verdere vragen stelde. Eigenlijk had ik deze keer wel degelijk een speciale reden om bij Mariska langs te gaan. Stefs bezoek had mijn pas herwonnen gemoedsrust opnieuw danig verstoord en alleen met haar kon ik daarover praten. Daarnaast brandde ik van nieuwsgierigheid naar de inhoud van de bruine enveloppe die ik in mijn Clio verstopt had. Bij de supermarkt aangekomen, zocht ik een rustig plekje om te parkeren. Zodra de motor stil lag, haalde ik de bruine omslag tevoorschijn en met trillende vingers scheurde ik hem open.
Zoals ik verwachtte, waren het de foto’s die Stef een week eerder genomen had.
De bovenste foto was alvast van een voorbeeldige kwaliteit, ik vond er mezelf best leuk uitzien. Leunend tegen de BMW en met mijn arm losjes op het dak, zag de pose die ik aannam er heel onschuldig uit. Een heel nette foto was het, niets op aan te merken. Uiteraard wist ik dat het verderop niet zo netjes zou blijven en enigszins aarzelend begon ik ze een voor een te bekijken.
Met de eerste tien foto’s was absoluut niets mis, maar dan begon het de pikantere toer op te gaan. Zes foto’s verder was te zien hoe mijn rechterborst uit de bloes hing en op de volgende foto stond een close-up van mijn getatoeëerde vlindertje. Van de laatste drie foto’s wist ik niet eens dat hij ze genomen had. Ze waren helemaal niets verhullend, want van bh of bloes was geen spoor meer te bekennen.
Bij het bekijken van de laatste foto steeg het schaamrood me pas echt naar de wangen. Mocht ik er ooit aan getwijfeld hebben, dan was dit kiekje het absolute bewijs dat ik niet onder dwang gehandeld had. De onnatuurlijk aandoende grijns op mijn rood aangelopen gezicht toonde maar al te duidelijk hoezeer ik, alvast lichamelijk, van dat intieme moment genoten had. Het was best gênant om mezelf zo in opperste staat van opwinding te zien.
Wat een geluk dat Remco deze fotoreeks niet te zien had gekregen. Hij zou ongetwijfeld tot de enige juiste conclusie zijn gekomen en dat was dat ik hem had bedrogen. Wat voor gevolgen dat zou hebben, daar wilde ik liever niet aan denken.
Gek genoeg voelde ik me alsof ik zojuist uit een pas tot stilstand gekomen roetsjbaankarretje was gestapt, zo duizelde het me. In die paar verboden uurtjes met Stef had ik aanvankelijk vernedering
ervaren. De confrontatie met mijn verleden was beslist hard geweest, maar daarnaast was mij ook dat onvoorstelbare gevoel van intens lichamelijk genot te beurt gevallen. Ik kon maar niet besluiten wat achteraf de overhand had. Ik schudde mijn hoofd in een poging om mijn gedachten te ordenen maar het hielp niet. Eén ding drong echter wel langzaam tot me door. Ondanks mijn besluiteloosheid had ik geen hekel aan Stef, dat hoefde ik mezelf niet langer wijs te maken.
Na nogmaals doorheen de foto’s gebladerd te hebben, stopte ik ze terug in de omslag. Pas toen zag ik dat er een briefje bij zat. Met bevende vingers haalde ik het tevoorschijn, plooide het open en begon te lezen.
Lieve Lies,
Als je dit leest ben ik wellicht alweer vertrokken. Vergeef me dat ik zomaar kwam binnenvallen, maar deze foto’s stuurde ik liever niet per postpakket. Ik weet wel zeker dat jij ook niet wil dat jouw man ze te zien krijgt.
Daarnaast wilde ik je absoluut terugzien. Sinds onze ontmoeting van vorige zaterdag ben je geen moment meer uit mijn gedachten geweest. Sorry Lies, maar het is sterker dan mezelf, ik geef het zo snel niet op.
Dirk en Nicole weten intussen dat ik jou gevonden heb. Wees gerust, ik heb hen enkel de eerste foto laten zien. Als bewijs was dat voor hen al voldoende, ze herkenden je direct.
Net als ik betreuren zij het dat jij niet naar de reünie komt, ze hadden je heel graag eens teruggezien na al die jaren.
Verder moet je geloven dat ik woord heb gehouden. Op geen enkele manier heb ik laten uitschijnen waar ik jou gevonden heb. Zij weten dus niet waar je woont… Maar ik wel, zoals je intussen weet. Hoe denk je dat op te lossen, Lies?
Alsjeblieft, bel me eens op, lieverd. Mijn mobiel nummer is 0032-496 849839. Hopelijk hoor ik je snel.
Groetjes,
Je immer liefhebbende Stef.
Compleet in verwarring zat ik minutenlang wezenloos naar het briefje te staren. Dat telefoonnummer had hij beter weggelaten. Wat moest ik daarmee? Wilde hij me aanzetten om het initiatief te nemen voor een volgende ontmoeting? Dat wilde ik toch helemaal niet?
Het was echter alleen mijn verstand dat me dit ingaf. Mijn gevoel liet zich daardoor niet zomaar dwingen. Zonder dat ik er iets tegen kon beginnen, voelde ik hoe mijn moeizaam opgebouwde besluit om Stef uit mijn leven te weren weer wat meer op de helling kwam te staan. Ik werd er zo mogelijk nog onrustiger van. Had ik daarvoor een hele week lopen tobben?
Nooit eerder had ik tijdens het boodschappen zo’n haast. Bang als ik was dat ik Stef achter een of andere rayon tegen het lijf zou lopen, dwong ik mijn van lood lijkende benen vooruit. Ik mocht er niet aan denken dat ik hem op dat moment opnieuw zou ontmoeten. Mijn onzekerheid zou hem ongetwijfeld opvallen en hem kennende zou hij daar onmiddellijk zijn voordeel mee weten te doen.
Terwijl ik de gekochte waren in de kofferbak van mijn auto gooide, prees ik me gelukkig dat hij er niet bleek te zijn. Toch had ik haast om daar weg te komen en binnen de kortste keren stuurde ik mijn wagen in de richting van Mariska’s huis. Als ik ooit een luisterend oor en een begrijpende vriendin nodig had, dan was het nu.
Ergens halfweg ging er plots een schok door me heen. Ik betrapte mezelf erop dat ik onbewust Stefs telefoonnummer zat in te oefenen. Ik kende het inmiddels al uit mijn hoofd…
Wordt vervolgd
