Jeannette, de hoerige administratrice van de basisschool van mijn kinderen, was een keer benaderd door Lindsey, een alleenstaande moeder die twee kinderen bij Jeannette op de basisschool had, een tweeling. Diane en Erik waren 13 jaar oud en zaten inmiddels na de nodige dubbelingen en strubbelingen in groep 8, de tijd waarin ook op de school waar Jeannette de administratie deed, een schoolreisje gebruikelijk was. Het kwam zelden voor, dat kinderen niet meegingen met deze feestelijke afsluiting van de jaren op de basisschool, want er was altijd wel een mouw aan te passen als de ouder of ouders geen geld hadden om het schoolreisje te betalen.
Lindsey had net als Jeannette een fors lichaam met brede heupen en grote tieten en leefde al jaren op de rand van het bestaan in een schamel huurwoninkje. Ze had al sinds haar scheiding een uitkering en was er niet in geslaagd een baantje te bemachtigen en liep in de meest versleten kleren, zonder beha om haar grote uiers te ondersteunen. Want die schudden alle kanten op als ze zich traag voortbewoog. Al haar kilo’s meesjouwen remde haar snelheid flink af.
De meeste banen bij de kwekerijen in het dorp waren tegenwoordig ‘ingepikt’ door hardwerkende Polen, dus daar kon ze niet terecht. En schoonmaakbaantjes in het dorp waren ook vaak al bezet voordat
Lindsey er weet van kreeg. Bovendien was ze door haar formaat niet erg geschikt en waren die baantjes meestal ‘zwart’. Dan moest Lindsey uitkijken dat er niet geklikt werd, waardoor haar uitkering gevaar liep. En die moest ze kost wat kost zien te behouden.
Geluld werd er altijd in het dorp, over alles. Kwade stemmen beweerden wel eens dat Lindsey in tijden van extreme financiële nood ‘op haar rug bijkluste’. Maar dat bleef bij geruchten. Haar mislukte huwelijk had haar een flink psychisch trauma opgeleverd en ook sporen van jarenlange mishandeling door haar zwaar alcoholische man. Ze durfde nog steeds niet in een bikini of badpak langs het water te gaan zitten als ze daar ‘s zomers met haar kinderen heenging om te zonnen en zwemmen. Bang dat dorpsgenoten haar littekens zouden zien. Want haar rug zat er vol mee als je goed keek.
Lindsey sprak Jeannette op een middag aan in de Spar. De termijn waarop de bijdrage aan de schoolreisjes door Lindsey had moeten worden betaald, was al ruim verstreken en Jeannette had het vermoeden dat ze daarover iets wilde bespreken. En jawel hoor: ‘Jeannette, is het misschien mogelijk om de schoolreisjes van de kinderen in termijnen te betalen, want ik zit momenteel een beetje krap.’ Een beetje … Jeannette keek haar een beetje meewarig aan en zei, zo hard dat iedereen in de winkel het kon horen: ‘Tsja, misschien is de voedselbank een uitkomst, dan houd je misschien wat geld over voor die schoolreisjes. Maar dan moet je de Spar een tijdje links laten liggen hoor.’
Lindsey was rood aangelopen, had om zich heen gekeken wie er meegeluisterd hadden en nadat ze haar weinige boodschappen had afgerekend was ze snel de winkel uitgelopen. Op haar versleten slippers, waardoor je haar altijd hoorde aankomen. Want geld voor fatsoenlijke schoenen was er niet. Dus bleef het bij afdragertjes van de kringloop.
Ze was er al vandoor op haar gammele fiets toen Jeannette de winkel uit kwam. Die komt wel terug, dacht ze, want ze zou haar kinderen dat uitje niet willen laten missen en bovendien zou iedereen dan weten dat ze weer eens zonder geld zat. En dat zou geile mannen in het dorp misschien op verkeerde ideeën brengen, want er waren kerels die haar nakeken omdat ze kickten op haar grote wiebeltieten en haar volle kont. Mannen die thuis een hoop tekort kwamen.
En ja hoor, de volgende dag had Lindsey Jeannette na schooltijd bij de fietsenstalling van de school opgewacht. ‘Kunnen we nu misschien even praten over dat schoolreisje van de kinderen? Alsjeblieft.’ Jeannette keek haar dominant en afwachtend aan. ‘Ik kan het misschien wel betalen als ik in termijnen van 50 euro mag betalen.’ Jeannette zuchtte en zei: ‘Dat kan dus niet, dat weet je.’. Het huilen stond Lindsey nader dan het lachen, maar toen kwam Jeannette met een voorstel. ‘Weet je wat, ik mats je. Ik schiet het geld voor, dan mag je mij in termijnen terugbetalen, maar dan moet je wel wat dingen voor me doen.’
Lindsey keek me vragend aan. ‘Schoonmaken bij jou thuis zeker? Nee, dat vind ik te riskant met al dat geroddel hier in het dorp. Dat weet je.’ Jeannette schudde toen haar hoofd. ‘Nee, dat is niet wat ik in gedachten heb. Kom donderdagavond om 10 uur naar mijn blauwe ME-bus die ik bij de oprit van de brug heb geparkeerd, dan kijken we daar hoe we de terugbetaling kunnen regelen. En wees niet bang: ik reken geen woekerrente en er staat je geen gangbang te wachten, dat beloof ik. Maar ik heb wel wat kledingvoorschriften voor je.’
Lindsey keek me opnieuw vragend aan. Jeannette ging door: ‘Ik geef je kinderen een tas mee morgenmiddag. Daar zit in een aparte tas een lange grote plastic jas, en zwarte jarretels en een paar leuke schoenen met naaldhakken. Die moet je donderdagavond aandoen als je komt, verder niks onder die jas. Probeer maar een sluiproute naar mijn bus te nemen zodat je niet door het halve dorp wordt gezien’. Lindsey keek vrij wanhopig, maar kon geen kant op. Dat wist Jeannette. ‘Maar wat ga je dan in die bus met me doen? Toch geen gekke dingen?’ Jeannette besloot haar in het duister te laten en nog geen tip van de kinky sluier op te lichten. ‘Dat zie je dan wel. Vertrouw me maar.’
