Ik word ruw wakker gemaakt door een scherpe pijn die doorheen mijn hele lichaam lijkt te schieten. Enkele seconden later voel ik weer op mijn rug en billen een harde klap neerkomen. Ik schreeuw het deze keer uit van de pijn. Ik weet nog steeds niet waar ik ben en aangezien ik volledig ben vastgebonden kan ik ook geen enkele kant uit. Ik probeer na te denken, maar zo een heftige pijn heb ik nog nooit gevoeld, wat kan ik vredesnaam zo een mijn veroorzaken.
Al snel volgen er weer een klap op mijn billen en verspreid de brandende pijn zich weer. Zou het van een
zweep komen? Al snel volgen er weer 2 klappen en ik begin om hulp te roepen. Na elke klap lijken mijn rug en billen meer in brand te staan. Ik schreeuw de longen uit mijn lijf in de hoop dat iemand mij komt helpen.
Pas na de nog 2 klappen houd ik het niet meer uit en ik begin te smeken op te stoppen. Ik ben ondertussen de tel al helemaal kwijt, maar mijn hele lichaam lijkt in brand te staan en elke klap lijkt harder te zijn als de vorige. Dan begin ik te denken aan meneer Mertens. Zou hij mij ontvoerd hebben. Terwijl ik weer een klap incasseer bedenk ik mij dat dit de oplossing is. Net als tijdens de middag begin ik de klappen mee te tellen. Hoe moeilijk het ook is door de pijn. Na elke klap zorg ik ervoor dat ik toch mee tel. Alhoewel het bijna niet te verstaan is door mijn kermen.
Na de 10 klap houd ik mijn adem in en wacht ik angstig de volgende klap in, maar eindelijk stopt het. Het is enkele minuten stil en dan wordt mijn blinddoek afgenomen. Ik ben enkele seconden volledig verblind door het licht en langzaam zie ik het silhouette van meneer Mertens verschijnen.
Hij loopt de kamer uit en laat mij alleen achter in de kamer. Hij heeft mijn handen en voeten vast gemaakt aan een soort constructie en ik kan geen kant op. Ik kijk de kamer door en deze is bijna helemaal leeg. Er is enkel de constructie, een felle lamp en enkele kasten. Aangezien er geen ramen zijn en ik kan niet kan zien wat er in de kasten zit. Kan ik alleen maar wachten. Hiervoor valt de pijn nog eens zo hard op.
Na wat mijn gevoel een uurtje is komt meneer Mertens terug de kamer in. Hij zegt: ‘Zo slet. Ik dacht dat je het nooit ging leren om mee te tellen. Een geluk dat ik een heel weekend heb om je te trainen. Je hebt mijn rechtstreeks bevel genegeerd door het trileitje uit je kut te laten glijden, dan maakte vergat je mee te tellen toen ik je strafte en dan besloot je thuis nog eens te zondigen tegen regel 3: het is verboden om jezelf te bevredigen of om klaar te komen zonder toestemming. Denk maar niet dat je straf al afgelopen is.’ Bovendien ga ik je dit weekend ook neuken, maar niet voordat jij mij erom smeekt.’
Ruw ramt meneer Mertens 2 vingers in mijn kutje. Ondanks de pijn die ik voel is die toch weer nat. Hij draait er een paar keer rond en verteld dat mijn maagdelijke kutje toch eerst zal moeten rekken voordat hij erin kan.
Hoe kan meneer Mertens nu denken dat ik hem ooit zal vragen mij te penetreren. Die vernedering gun ik hem niet. Daarom zeg ik dan ook dat hij kan oprotten en dat ik hem nooit zal smeken om mijn maagdelijkheid te ontnemen. Hij duwt zijn vingers nog dieper in mij kutje, zodat ik kreun van de pijn en daarna haalt hij ze eruit. Meneer Mertens vervangt deze door het trileitje en daarna verlaat hij de kamer. Terwijl zegt hij: ‘Smeken zal je.’
Met deze woorden laat hij mij verbaast achter en voel ik het eitje op de hardste stand aangaan. Al snel weet ik wat zijn bedoeling is.
