Alleenstaande moeder
Lindsey was nog steeds armlastig. Haar bijstandsuitkering was lang niet genoeg om haar, de tweeling en hond Zuma iedere keer weer de maand door te helpen. Meestal ging het geld door vaste lasten al bijna op als de uitkering binnenkwam en dan moest ze nog bijna een hele maand eten. Jeannette, die haar ooit uit de brand had geholpen door het geld voor het schoolreisje voor de tweeling van Lindsey voor te schieten en haar daarna een woekerrente plus geile opdrachtjes in rekening bracht, zag het financieel leed van Lindsey onder haar ogen almaar doorgaan, nogal uitzichtloos. Een normale rente berekenen aan haar was niet in haar opgekomen. Lindsey was inmiddels aardig wat afgevallen, simpelweg omdat ze liever had dat haar kinderen en haar hond fatsoenlijk te eten kregen dan zijzelf. En ongezond crepeerdieet dus, dat haar nogal een lubberbuik had opgeleverd. Jeannette sprak Lindsey op het schoolplein een keer aan en zei: ‘Zal ik een manier bedenken om je schuld bij mij wat sneller af te lossen? Want die 25 euro per maand gaat ook nog eens van je uitkering af. En je kinderbijslag gaat zeker niet op aan kleren, als ik zie hoe de tweeling er de laatste tijd bijloopt. En het is maar goed dat je hond geen kleren draagt en dat het dorp niet beter weet dan dat jij vrijwel altijd in dezelfde kringlooptroep rondloopt.’
Lindsey had eerst nog trots beweerd dat ze het allemaal wel zou redden, maar dat was natuurlijk niet zo. In dit tempo duurde het nog zeker twee jaar voordat het geld voor het schoolreisje was terugbetaald aan Jeannette, ook omdat ze geen idee had welk deel van de maandtermijn van 25 euro rente was en welk deel aflossing. Jeannette was boekhoudster, dus Lindsey ging er in haar naïviteit vanuit dat haar geen oor werd aangenaaid. Maar ja, zo had ze zich door haar ex-partner ook allerlei dingen op de mouw laten spelden, en daar had ze nog steeds spijt van. Toen Jeannette een week later nog eens informeerde of ze geen hulp nodig had, stemde Lindsey schoorvoetend toe. ‘Nou, dan heb ik een hele mooie manier om jou in 1 jaar van je schuld bij mij te verlossen!’ Dat klonk te mooi om waar te zijn, dus er zal wel een addertje onder het gras zitten, dacht Lindsey. Een flinke adder. Dus vroeg ze: ‘En wat moet ik daarvoor dan doen?’ Jeannette grijnsde en zei: ‘Je moet twee keer per week ’s avonds om half 11 met Zuma naar het hondenuitlaatveldje achter het tenniscomplex komen. En daar wacht dan een man, die ook zijn hond uitlaat.’
‘En wat gaat er daar dan gebeuren?’, vroeg Lindsey ietwat angstig, want ze kende Jeannette een beetje. ‘Nou, die mannen betalen in feite een deel van jouw schuld af en ik ben er als een soort penningmeesteres en om te zorgen dat alles in goede banen wordt geleid. En als het goed is ben je op die avonden om half 12 al weer lang en breed thuis met Zuma.’ Lindsey dacht met schaamte terug aan de tijd dat haar ex-partner haar als hij dronken was door Zuma liet neuken. Gelukkig kreeg de hond dan ovenwanten aan om te voorkomen dat hij met zijn scherpe voorpoten krassen in Lindseys huid maakte, maar die sessies waren absoluut geen pretje. Niet omdat Zuma’s pik zo enorm groot was, maar omdat hij als een blinde mitrailleur probeerde haar kutje te enteren en daarbij alle kanten op schoot. En als hij toch in haar zat en klaarkwam, bleef hij vaak vele minuten met zijn knot in Lindsey op slot zitten, met haar als een hulpeloos slachtoffer en haar ex letterlijk als lachende derde. Zouden die mensonterende dingen weer met haar gaan proberen, in het donker in de open lucht op het hondenuitlaatveldje?
Lindsey wilde uiteraard liefst zo snel mogelijk van haar schuld aan Jeannette afkomen, maar niet ten koste van alles. Ook al had ze al zoveel ervaring opgedaan met Zuma dat een hond meer of minder in haar kut haar eigenlijk niet zo veel meer uitmaakte. En iedereen in het dorp beschouwde haar toch al als een zielige steuntrekker die er in lompen bijliep en nog net niet de daklozenkrant verkocht bij de buurtsuper. De mannen die voor haar avonddiensten op het hondenuitlaatveldje zouden gaan betalen aan Jeannette, waren voor haar slechts middelen naar een doel en ze zouden hun mond wel houden tegen hun eigen vrouwen, dus dat verzekerde haar van geheimhouding van die kant. En die geile hondenneukers zouden toch wel aan hun trekken komen, als het niet bij Lindsey was dan wel bij een ander die daar een slaatje uit wilde slaan. Dus zei ze tegen Jeannette dat ze een deal hadden en vroeg ze wanneer haar eerste avond zou zijn. Wel vond ze achteraf dat ruim honderd keer neuken met een hond wel heel vaak was om van haar schuld bij Jeannette af te komen. Maar rekenen was niet Lindseys sterkste punt.
‘We beginnen volgende week donderdagavond. Ik ben er dan om half elf met Effie, en zorg jij dat je er met Zuma bent. Op tijd. Of we jouw hond nodig hebben, of dat hij alleen een alibi voor je aanwezigheid is, hangt af van of, en zoja welke hond de klant bij zich heeft en of het een reu of een teef is.’ Jeannette had zelf een eng kutlikkertje dat Effie heette en dat totaal nutteloos was voor wat ze met Lindsey en de betalende klanten van plan was. Hoe ze aan die klanten gekomen was, was Lindsey een raadsel. Waarschijnlijk had ze die mannen in de loop der tijd ontmoet op het hondenuitlaatveldje en was ze in gesprekken achter hun kinky voorkeuren gekomen. En had ze nu ze een lucratief ‘verdienmodel’ ontdekt. En hoe lang de wachtlijst inmiddels was, wist Lindsey uiteraard ook niet. Wat ze wel wist, was dat haar dorp de hoogste hondendichtheid in de provincie had. Dat lag aan het feit dat aan een mooi recreatiemeer lag, waar veel dorpsgenoten overdag hun hond uitlieten en socializeden met hun buren.
Er ontstonden ook hele puberromances daar langs het water, had Lindsey gehoord, maar sinds ze haar eigen alcoholische en sadistische kerel na jaren van geestelijke en fysieke mishandeling had gedumpt, kwam ze daar zelden, ook niet om met haar tweeling te gaan te zwemmen ‘s zomers. En ook op het hondenuitlaatveldje zou vrijwel niemand haar herkennen, zeker niet in het donker. En Zuma was ook geen opvallende of agressieve hond, dus de anonimiteit straalde van haar en haar hond af. De meeste mensen die Lindsey wel meenden te kennen, kenden haar van het schoolplein van de basisschool waar ze haar tweeling naartoe bracht en ophaalde toen ze nog niet alleen naar school mochten. De laatste jaren hoefde dat ook niet meer en leidde Lindsey, ook door haar armoedeval sinds haar scheiding, een nogal teruggetrokken leventje. Uiteraard was ze wel vaste klant bij de voedselbank. Anders was het gezin al lang van de honger omgekomen en had arme Zuma een andere baas gekregen.
Op de eerste avond had Lindsey zich op haar manier speciaal opgedoft. Ze droeg een glimmende legging, teenslippers en een truitje met een diep décolleté, waar haar borsten goed in uitkwamen. Zuma was braaf aan de riem meegelopen naar het tenniscomplex, en via een donker paadje kwamen ze daarachter bij het speciale hondenuitlaatveldje, waar groene zakjes aan een paal hingen om het veld drollenvrij te houden. Er was maar één lamp om het hele veldje te verlichten en toen ze dichterbij kwam zag ze Jeannette met haar hondje Effie en bij haar was een man met een herdershond. De man droeg een masker, want hij wilde kennelijk niet herkend worden. ‘Goeienavond, Lindsey!’, verwelkomde Jeannette haar. ‘Dit is je eerste klant en omdat zijn herder een teef is, mag je je vanavond door Zuma laten neuken. Dat zal hij inmiddels wel gewend zijn, of hoeft hij niet meer aan de bak sinds je je vent bij het grofvuil hebt gezet?’ Lindsey reageerde niet op deze goedkope aantijging en vond het eigenlijk wel geruststellend dat Zuma’s pik haar zou gaan penetreren, en niet de voor haar vreemde leuter van die herdershond.
