Ja, ik werd wakker met een behoorlijke kater... Waar ik juist zo'n geweldige en ongelofelijke dag had beleefd, snapte ik nu dat alles eraan fout was. Met Mary
Jane zou ik er wel uitkomen. Alleen even de moed verzamelen dat wat we deden toch niet zo handig was. Maar heel erg was dat ook weer niet. Het ging natuurlijk om Gijske en Lex. Hoe dom had ik kunnen zijn? Heel dom. En die twee nog dommer. Hoe konden ze nou van elkaar houden en dan gewoon vreemdgaan? Zeker Lex leek dit zonder moeite te doen met al z'n dubbele intenties. Ik kon er geen peil meer op trekken. Gijske mocht dan misschien haar vermoedens hebben en haar 'wraak' willen, maar dan was dit toch niet de oplossing. Niet met mij. Aan de andere kant maakte ik er misschien meer van, dan het was. Maar het zat me toch niet lekker. Ik had vandaag maar een ochtendje werk, en dacht in eerste instantie zelf nog van de zomervakantie te kunnen genieten. Ik besloot Gijske maar een appje te sturen. We moesten toch even praten. Lex was er weer niet en ze kwam me maar al te graag tegemoet op het strand, waar we snel weer het afgelegen plekje vonden waar we de nacht ervoor toch met hele andere gevoelens hadden gezeten. Het was gewoon foute boel.
De wind waaide vrij stevig, maar de zon scheen fel en warm. Afgezakt tussen het duingras was het prima. Maar daar bleef het bij. De rest was niet prima.
'Gaat Lex vreemd?' vroeg ze me toen op de man af. We waren even stil geweest, maar we moesten er nu toch aan geloven. Zij vooral. Want ik wilde niet liegen. Dus knikte ik voorzichtig terwijl ik haar ernstig aankeek. Met een snuifje lachte ze er nog om. Maar haar blik dreef af, en terwijl ze met haar tong haar tanden afging, schudde ze teleurgesteld haar hoofd. Ze hield zich sterk. Pas toen ik mijn arm om haar heen gooide om te troosten, begon ze te huilen. 'Ik snap het niet. Ik heb toch niks verkeerds gedaan?' vroeg ze mij. De tranen waren van korte duur en ze wreef ze alweer weg. Ik kon me geen redenen indenken om iemand als Gijske te belazeren. Zij was gewoon perfect. Ik wist ook echt niet waarom Lex het gedaan had. Heather was lekker, zeer, maar was dat Gijske's verdriet waard? Alhoewel Lex nooit tegen me gezegd had dat hij vreemd was gegaan, had Heather het makkelijk prijs gegeven. Ik kon er dus wel vanuit gaan dat er iets gaande was, en Gijske ook. 'Maarja...' zuchtte ze nog. 'Ik ben net zo fout geweest.' Ja, sinds gisteren pas. Waarschijnlijk had ze dus al wel een vermoeden en had ze het daarom gedaan. Het gaf niet. Al zei ze me nog wel sorry. Ik had eigenlijk al die tijd niks gezegd en gewoon gezwegen. Ik was degene die sorry had moeten zeggen. Ik voelde me namelijk ook schuldig door gisteren.
Ik zweeg weer. Gisteren had ik haar moeten stoppen. Dan ging zijn vrijuit en zou het anders kunnen gaan.
'Ik ga het hem vertellen. Alles.' zei ze nu. Zij maakte één misstap en meteen zou dat gaan opbiechten. Ze was te goed.
'Niet doen.' begon ik nog. 'Dat vergeeft hij me nooit.' dacht ik vooral aan mezelf. 'M'n nieuwe baan... En jullie gaan toch verhuizen. Je hoeft mij nooit meer te zien.' gaf ik nog als reden, nog altijd egoïstisch. Ze keek me lief aan.
'Waarom zou ik willen?' vroeg ze alleen, slaande op dat laatste wat ik zei. Ik slikte ervan. Vond ze me nou wel of niet leuk? Ze had geen idee hoe leuk ik baar vond. Ik was verliefd op haar. En dan zijn zulke woorden levensgevaarlijk. Als ik maar het idee had dat ik een klein beetje kans maakte, raakte ik daarin compleet verloren. Zo gevaarlijk kon liefde zijn. 'Eerlijkheid duurt het langst.' zei ze nog over hun relatie, of die te redden was of niet. Ik legde me erbij neer. Ik vond het knap. Ik zou nooit eerlijk tegen haar kunnen zijn. Wat ik voor haar voelde, kon ik maar beter voor me houden. Het was al erg genoeg zo.
'Heb je spijt?' vroeg ze mij. Ik knikte. Het bleef daarna even stil en met m'n arm om haar heen zaten we daar nog even. Op het strand was het druk. Meeuwen vlogen af en aan. Wij zaten daar maar. 'Mag ik je wat vragen?' stelde ze al een stuk nuchterder. De meeste emoties waren voor nu weer bedaard.
'Altijd.' zei ik haar, alsof ze me kon vertrouwen als de vriend die ik altijd voor haar geweest was. Dat was ik dus niet meer.
'Ik had niet het idee dat je gisteren spijt had.' stelde ze toen.
Ik lachte. 'Nee, zeker niet.' gaf ik zomaar toe. Ik schrok er zelf van. 'Maar jij ook niet.' zei ik snel. Ook dat klopte.
'Beetje wel. Maar het was ook wel leuk, of zo.' kwam ze nu al verrassend mee aan. En ik maar denken dat ze een fout had gemaakt met mij.
'Oh ja?' vroeg ik nog.
'Ik kan nog altijd eerlijk tegen je zijn, toch?' vroeg ze voor de zekerheid. Ik knikte. Vanzelfsprekend. 'Mooi. Want heb jij je nooit afgevraagd hoe het zou zijn?' doelde ze toen toch echt op ons. Ik ging er meteen in mee. Precies wat ik horen wilde. Ze dacht dus wel aan mij. Soms dan. Hypothetisch. Maar dat was toch wat. Ik was al het kutte alweer vergeten. Meteen! Ze moest ook glimlachen om mijn reactie. 'Met Lex is het even kut. Maar dat betekent niet dat het tussen ons zo hoeft te zijn. Je bent een vriend waar ik altijd alles bij kwijt kon. En misschien weleer dan ik dacht.' Waar dit vandaan kwam, wist ik niet. Maar ik was razend benieuwd naar waar dit zou eindigen...
'Dit zeg je nu. Maar als je straks met Lex praat, denk je er heel anders over.' wist ik heel zeker, spijtig genoeg.
'Misschien wel. Misschien niet. Feit is dat ik me altijd fijn voel bij jou. Zelfs gisteren.' ging ze maar door met dingen te zeggen die mij zo blij maakten. Hoe bedoelde ze "zelfs"? Juist gisteren, leek me eerder op z'n plek.
'Eén ding tegelijk. Ga eerst maar met Lex praten.' bleef ik er toch helder onder. 'Dan zien we wel wat hier nog van over is.' vond ik. Dat leek haar niet helemaal te stemmen.
'Meer dan van mijn relatie met Lex...' sprak ze wel de waarheid. Ik zuchtte, en keek haar bezorgd aan. Ik had met haar te doen.
'Als ik en Lex er niet uitkomen? Heb ik dan jou nog?' vroeg ze met een lichte ondertoon. Het werd voorzichtig een beetje spannend. Toch klonk het niet rooskleurig. Ik was de tweede keus. Maar blijkbaar had ze een backup plan nodig. 'Gisteren was fijn.' leek ze zich nu vooral te herinneren.
'Niet doen, Gijs.' waarschuwde ik haar. Ze speelde met vuur.
'Zou je niet meer willen, dan?' wilde ze nu al weten. 'Je geeft toch om me? Vraag me af of ik dat zou merken.' verzon ze door. Zweeg ze nu maar.
'Hoe bedoel je?' moest ik nog vragen. Want ik wilde juist meer horen.
'Tijdens de seks.' zei ze zomaar hardop. Daar dacht ze nu dus aan. 'Voel sowieso meer met jou al.' lachte ze nog ondeugend. Maar daarnet doelde ze niet op de grootte van m'n pik.
'Gijs!' probeerde ik haar nog tot de orde te roepen. Ze deed al alsof het uit was. Of probeerde ze me op deze manier aan het lijntje te houden?
'Wat? Zou het gewoon fijn vinden om vaker zoiets te doen zoals gisteren. Al is het maar pijpen.' zei ze nog altijd zonder gêne. Dit was niet de Gijske die ik kende. Al beviel deze versie natuurlijk ook zeer. Net als gisterenavond... Ik was hard. Dat had ze nu opzettelijk veroorzaakt. Ik had haar gevraagd te praten over gisteren, op zoek naar een oplossing voor ons schuldgevoel. Dat bleek een fout te zijn. Alweer ging het hier fout in de duinen.
'Stop nou.' kwam ik niet overtuigend over.
'Vanwege Mary Jane? Die is te jong.' vond ze. 'Die weet vast geen raad me wat jij hebt.' En ik wist geen raad met wat hier gebeurde. Was ze nou jaloers? Ik had op dit moment geen idee meer met wie ik aan jet praten was, en wat er nou echt door haar heen ging. Net was ze nog verdrietig, en nu dit.
'Sorry. Zo bedoel ik het allemaal niet. Gewoon jammer dat het bij ruk gaat, en bij juist goed nu. Met MJ en zo.' was ze toen weer een keer eerlijk. Dat klonk logischer en verklaarde haar gedrag ook voor mij. Ik had daar alleen nog niks serieus van gemaakt. Ikoest Gijske uit m'n kop zetten. Dat was vanaf begin af aan al de bedoeling. Maar dat was lastig. Dat lukte jaren al niet. En Mary Jane? Pff, geen idee. Ik ging haar vast nog wel spreken. Er helemaal niks mee doen, was ook zowat.
'Laat mij maar even.' lachte ik. Voor mij was het ook vrij nieuw. 'Dan laat ik jullie ook even.' Ik leek op m'n telefoon. 'Lex is hier over vijf minuten. Net thuis. Heb hem gevraagd te komen. Gezegd dat het mis was.' biechtte ik toen op. Ik had Gijske graag voor mezelf gehouden, maar wist al dat dat er niet in zat. Al had ze me wel even laten twijfelen. Uiteindelijk zuchtte ze opgelucht en keek ze me dankbaar aan. Ik was die fout, maar ook nog die vriend. Een goeie, hoopte ik. Nog wel. Voor haar wel. De tijd zou het leren. Dus stapten we op. Gijske gaf me nog een knuffel en ik trok haar nog even wat steviger tegen me aan alsof het de laatste keer was. Zij vertrok, ik bleef nog even. Ik moest maar mijn eigen plan trekken.
