Casper loopt naar de woonkamer, ik naar de keuken, pak het restje wijn van vanmiddag en de pinot gris. Het restje gaat in mijn glas, de pinot in Caspers glas.
- "Chris, jij wil toch het onderwijs in?"
- "Ja en nee. Ik wil wel m'n bevoegdheid halen."
- "Heb je je al aangemeld?"
- "Ja en jij?"
- "Ik twijfel nog te veel. Vooral die bovenbouwers. Ik zie ze al staren."
- "Ik dacht dat je daar in kleding altijd al rekening mee hield."
- "Scherp van je, maar werkt niet als je voor een klas zit of staat."
- "Wat dan wel, Casper?"
- "Misschien bij het ministerie van O, C en W."
- "En wat zou je daar leuk vinden?"
- "Het coördineren van het extra taalonderwijs dat steeds harder nodig blijkt."
- "Kan ik me iets bij voorstellen, wel lastig als je zelf geen ervaring hebt."
- "Ik denk meer aan het faciliteren van
ervaren professionals."
Dat vind ik best goed bedacht van Casper. Zou zomaar de gewenste insteek kunnen zijn. Casper slaat z'n pinot in twee teugen achterover, kijkt me verlangend aan, maar heeft door dat ik rustig drink. Hij wil meteen nog een glas inschenken, maar ik hou dat even tegen, voel in z'n kruis en masseer een beetje. Hij wordt best snel weer hard en dat vind ik opmerkelijk. Ik schenk hem de tweede pinot in (in een ruwe telling liep hij al drie glazen voor).
- "Chris, ik heb nooit een relatie gehad. Ik ben groot en soms meedogenloos."
- "Casper, er is maar één deel groot en wel heel groot. En ja, je neigt naar SM."
- "Nou ja, jij probeert het niet eens af te zlakken."
Ik hoef jullie, lezers, hopelijk niet duidelijk te maken dat er hiervoor geen fout staat. Casper zei, wat ik schreef. En dat was mijn signaal.
Ik sta op, kleed me uit en trek Casper van z'n stoel af. Ik leg hem op de grond en ontdoe hem van schoenen, sokken, broek, onderbroek.
- "Veel Pleur, Chrissie."
Ik haal het
glijmiddel, smeer me in en leg Casper dan op z'n buik over de eettafel. Z'n dwarsgestreepte blauwwitte T-shirt moet voor mij aan blijven. Ik begin z'n kontje te likken en hij krioelt een beetje onder me. Dan een scheutje in z'n bilspleet en vervolgens in z'n jongemankut masseren. Ik duw een duim fiks in z'n opening. Ik hoor een zucht. Nee, ik blijf lief, besluit ik en neem even wat kijkafstand. Caspers staaf zit onder het tafelblad gekneld, toch nog keihard. Hij ligt verder wel redelijk passief op de tafel.
- "Mag ik, Casper?"
- "Eerst ploppers, Chrissie."
Ik pak het flesje en zet het voor z'n gezicht.
- "Jij ook."
- "Nee joh, dan word ik slap."
- "Ooh, je gaat me hard doen?"
- "Ja, duh. Mijn slappe is niet veel."
Casper neemt twee snuiven, wacht, gaat met z'n rechterhand naar z'n grotje en begint te lachen.
- "Wat is er leuk, Casper?"
- "Ik zie een mooie pjornofoto of - film voor me. Door jou voel ik me model. Jij bent een absurde bleauty en gaat voor het eerst iemand neuken."
Ik zeg niks, open de poppers, zet het flesje voor Caspers neus en laat hem vier keer fiks inhaleren. Even wachten, ik voel onderlangs aan z'n staaf en die blijft keihard. Dan duw ik z'n onderrug naar beneden en zet m'n lul tegen zijn ingang. Ik treed binnen.
- "Wow, rustig."
De coronapauze heeft vermoedelijk de rek uit hem gehaald. Ik twijfel, want ik ga redelijk gemakkelijk naar binnen en het voelt heel erg lekker. Dan maakt Casper een draaigebaar met z'n rechterhand en duwt z'n kontje omhoog. Ik voel even onder de tafel: z'n knots staat geklemd en z'n ballen zijn weer keihard. Mijn ballen zijn net zo groot, maar hangen iets meer.
- "Harder, Clis."
Geen 'Chrissie' meer, maar 'Chris' komt er ook niet uit. Ik kijk naar het hoogblonde kapsel, het matrozenshirt en mijn pik in de bilspleet. Casper neemt weer twee snuiven. Ik voer het tempo op, ga niet al te diep, maar richt mijn swingende ballen op zijn ballen. Casper zucht.
- "Pomp, geen gnade."
Ik durf het amper meer te verwoorden. Ja, lichaamsbeheersing heb ik, maar ik werd op het randje van overmoedig. Casper en ik kwamen tegelijkertijd klaar. Casper ging lichtjes grienen en lachen tegelijkertijd, stond op en ging op de grond liggen. Ik nam plaats aan de eettafel en nam m'n eerste pinot gris van deze dag. Casper en ik hebben geen contact meer gehad.
Toch zie ik weer imaginair die grote, dikke staaf van hem in me gaan terwijl ik in de spiegel kijk. Ik denk dan aan hem, aan Marcus. En Edward is er nog ergens.
Het is op deze zondag inmiddels net hooglicht. Ik zie het licht van gisteren weer in m'n herinnering, dan Sven. Ik heb die voetbalfoto's helemaal niet verplaatst naar m'n computer. Ik pak m'n gehuurde camera en kijk naar de absurd grote lens. Nee, die moet eraf. Ik wissel naar m'n portretlens. Dan haal ik de geheugenkaart uit de body en plaats hem in een hub.
Ik importeer alle nieuwe foto's, werp de geheugenkaart uit en begin alle foto's snel te bekijken. Absurd. Slechts vijftien procent is op mijn scherm matig, te onscherp. Naast Sven zijn drie teamgenoten en twee tegenstanders superaantrekkelijk. Vooral de spits van de tegenstander heb ik goed in beeld als hij Sven wild maakt. En de redding. In dat beeld zie ik de spits halfscherp vol lof kijken.
Ik pak m'n mobiel en bel Svens nummer.
- "Hoi, wie ben jij?"
- "Fotograaf van gisteren."
- "Goed getimed, ik kan praten. Chris toch?"
- "Klopt Svennemen."
Dan hoor ik gegniffel, even stilte en zegt-ie: "Nou word ik alweer hard." Ik zie de speer voor me en verzucht: "Ja, is mooi, maar alles is mooi bij jou." Stilte. Dan zeg ik: "Oké. Vind ik prima als je ermee wilt stoppen."
- "Nee Chris. Ik stop niet aan een begin zoals met jou."
- "Ik zou je hier vanmiddag al willen hebben, maar ben brak. Is komend weekend een optie?"
- "Haha, zaterdag speel ik in Leiden. Ik kan overnachten, maar moet even hulp inroepen van een vriendje. Gaat lukken."
We hangen op. Ik loop met een keiharde naar de spiegel. 'Is nu wel klaar', hoor ik in me en loop met de spiegel terug naar de badkamer. Het kost best even tijd de spiegel weer terug te plaatsen.
De komende dagen rond ik m'n eindscriptie af. Nog even en ik ben een 'master'. Dat vindt taalopa echt minder dan het oude 'doctorandus', maar hij vindt ook dat nieuwe eerstegraders betere didactici zijn. "Kost je nog een jaartje. Misschien overstijg je jouw mama al meteen." Opa lijkt me hier te simplistisch, begrijpt ma's mensenblik niet. Taalopa was er op het eiland ook zelden meer na mijn tiende.
Weer een herinnering. Ik ben tien en Maarten veertien. We zijn met z'n allen bij de meest gastvrije mensen die ik ken. Opa spreekt me in de ochtend in het Duits aan en stelt voor samen kreeften te gaan ophalen uit fuiken. Ik weet wat dat betekent. Opa heeft geen flauw bootje, maar dit is best een beetje
spannend. Ik hoor Rajko bij de koffie iets zoals 'laat gaan' in het Kroatisch zeggen tegen Maarten. Maarten kijkt eerst sip, grijpt dan in z'n kruis en kijkt Rajko met een Prodent-lach aan. Rajko kijkt verlangend.
Andere opa, taalopa, is er ook. Hij vraagt in het Kroatisch om een extra koffie, biedt iedereen wat aan en maakt duidelijk dat de kreeften vanavond op zijn rekening komen. Ik hoor hem ietsje later tegen pa zeggen: "Moest ik doen. Voor Maarten."
