Het was een zonnige ochtend in De Haan toen Evert vroeg opstond en de gordijnen opende van zijn slaapkamer. Voor het eerst zou hij enkele weken alleen zijn in het vakantiehuisje dat zijn ouders lang geleden gekocht hadden. Ieder jaar verbleven de ouders van Evert tijdens de zomer aan zee. Zijn moeder kon twee maanden blijven door haar job als leerkracht, zijn vader enkele weken. Hij was financieel consultant en reisde veel.
Evert was nu zestien en in de herfst zou dat zeventien worden. Hij was een sportieve jongen die van jongs af met atletiek bezig was geweest, al deed hij nu geen competitie meer. Maar joggen, zwemmen en af en toe een potje voetbal met zijn vrienden hielden hem fit. Vooral dat joggen dan. Evert mat 1.70m en was slank gebouwd, ongeveer 60 kg, en licht gespierd. Hij had zandkleurig haar, bruine ogen en hij was glad. Veel scheren hoefde hij zich nog niet, maar hij zorgde er wel voor dat de haren ook over de rest van zijn lichaam geen kans kregen. Niet alleen vond hij het leuker uitzien, maar het voelde ook beter als hij kleren droeg. Het gevoel dat de stof gaf tegen zijn huid was aangenaam.
Daar zijn moeder met een vriendin een reis ging maken in Noorwegen en Zweden en zijn vader moest werken, zou hij enkele weken alleen verblijven in het huis. Hij was blij dat zijn ouders er geen punt van hadden gemaakt. Evert was zelfstandig aangelegd. Bovendien zou hij niet echt alleen zijn, door de vele zomers die hij hier al had doorgebracht, kende hij heel wat mensen en had hij een vriendengroepje waarmee hij haast dagelijks contact had.
Evert besloot de dag te beginnen zoals hij vaker deed, met een ochtendrun. Zijn vrienden begrepen niet hoe hij het in zijn hoofd haalde om zo vroeg op te staan en dan te gaan rennen, maar Evert vond joggen in de ochtend net leuk. Het maakte zijn hoofd leeg en hij kon de dag vol energie aanvatten. Goedgezind trok hij zijn joggingkleren aan. Evert had net een nieuwe collectie van shirts en tights aangeschaft voor de zomer. Hij liep het liefst in een aanspannende short omdat dit het meeste loopcomfort gaf. Hij had enkele Nike Pro’s gekocht in verschillende kleuren: zwart, rood, blauw, oranje en geel. Ze eindigden een stuk boven de knie en waren ideaal bij warme zomerdagen zoals vandaag. Zijn shirts, ook in zwart, rood, blauw, oranje en geel vielen net over zijn kontje heen, hij wilde niet te opzichtig op straat rondlopen in dat broekje en het gaf zo de juiste bedekking. De verbeelding mocht ook wat hebben.
Evert kende De Haan op zijn duimpje zodat hij geen vast parcours liep, maar telkens varieerde. Hij liep tussen de Belle Epoque huizen, altijd een stuk over het strand en altijd een stuk over de dijk. De Haan was rustiger dan de meeste badplaatsen en dat maakte het zo aantrekkelijk. Geen afzichtelijk hoge appartementen aan het strand, geen horden toeristen. En in de ochtend was het helemaal rustig. Na een uurtje rennen hield hij het voor bekeken. Hij stond op de dijk wat uit te hijgen en keek over het water.
Zoals gewoonlijk keek hij ook even naar het ene appartement op de dijk waar een vriendelijke man altijd vrolijk naar hem zwaaide, zomer na zomer. Ja hoor, hij zat er weer en hij zwaaide, vrolijk als altijd. Evert vond het leuk om een supporter te hebben. Hij keek weer terug naar de zee en het haast verlaten strand. Een enkele wandelaar, een man die zijn hond uitliet, een vrouw die aan het snelwandelen was. Evert besloot terug naar het huis te gaan om zich te douchen en te ontbijten. Het rennen had hem hongerig en dorstig gemaakt. Hij stak de dijk over en keek onwillekeurig omhoog waar de man nog steeds zat. Hij stond recht van zijn stoel en wenkte hem. Evert hield halt.
“Waarom kom je geen glas water drinken, jongen? Je zult wel dorst hebben van al dat sporten.” Evert keek wat verrast, want die vraag had hij niet verwacht. Natuurlijk had de man gelijk, dorst had hij zeker. Hij aarzelde even, maar besloot toen toch op zijn vraag in te gaan.
“Aanbellen bij Broessens en dan appartement 22, je kunt kiezen tussen de lift of de trap”, zei de man. Evert belde aan en hoorde de zoemer overgaan die aangaf dat de deur geopend werd. Hij stapte de koele hal binnen waar een oudere dame net uit de lift stapte.
“Wat zie jij er sportief uit, jongen!” zei ze en glimlachte naar hem.
“Dank je, mevrouw”, antwoordde Evert ietwat verlegen.
Evert rende de trap op en vroeg zich af waarom hij nu eigenlijk ‘ja’ had gezegd tegen deze man die hij enkel kende van op een afstand. Al enkele jaren had hij hem gezien op zijn terras en heel soms ook in de straten. Evert stond voor de deur van appartement 22 waarop een naamplaatje hing waarop stond ‘Richard Broessens’, de deur zwaaide open nadat hij er op geklopt had. Voor het eerst stond Evert oog in oog met zijn ‘balkonvriend’. Richard verwelkomde hem hartelijk in zijn ruime appartement dat smaakvol ingericht was. Er stonden overal orchideeën en er hing kunst aan de muur. In één hoek stond een beeld van een naakte jongeling. Richard was een man van 60, hij was een hoofd groter dan Evert en struis gebouwd met een klein buikje. Hij had een glad gezicht en nog redelijk veel grijs haar op zijn hoofd. Richard had een vriendelijke en zelfverzekerde uitstraling.
“Neem aub plaats op mijn terras en dan haal ik je een glas water”, zei Richard die naar de keuken liep. Evert keek vanop het balkon uit over de dijk en de zee. Ook al kende hij het hier zo goed, het was toch anders om het vanuit de hoogte te zien. Het uitzicht was heerlijk en de koele bries deed deugd. Richard keerde terug met een kan water en twee glazen. Hij schonk de glazen vol op het terrastafeltje en reikte Evert het Ikea-glas aan. Dankbaar dronk de jongen. Al snel belandden ze in een lang gesprek. Evert vertelde over zijn vakanties in De Haan en het werk van zijn ouders, over zijn vrienden aan zee, over zijn sporten. En Richard vertelde over het werk dat hij deed, over hoe hij het voorbije jaar, na zijn pensionering, zijn huis in het binnenland verkocht had om definitief het appartement voltijds te betrekken. Hij vertelde over zijn reizen, zijn liefde voor de zee én over hoe hij doorheen de zomers gezien had hoe Evert opgegroeid was van jongen tot knappe tiener.
Bij die laatste woorden bloosde Evert wat. Vorig jaar had hij zijn ouders verteld dat hij op jongens viel en dat was goed verlopen. Het had de band met zijn ouders hechter gemaakt. Hij had ook niet verwacht dat zijn ouders gek zouden reageren op dit nieuws. Het waren mensen die wel wat gewoon waren en ze hadden zelf lgbtq’ers in hun persoonlijke en werkomgeving. Toch was het een opluchting geweest om het hen te vertellen. Maar dat was nu achter de rug. Het gesprek kabbelde verder en ze stonden naast elkaar te kijken over het rustige water van de zee.
“Kijk”, zei Richard, “je kunt de windmolens in de verte zien.” Terwijl hij wees met zijn ene arm legde hij zijn andere arm gemoedelijk over de schouder van de jongen heen. Evert had dit niet verwacht, maar het voelde ook niet verkeerd aan. Richard voelde dat de jongen ontspannen stond te kijken.
“Je hoort bij mijn zomers hier in De Haan. Als ik jou gezien heb, maakt dat mijn dag wat leuker. Je bent altijd vrolijk en als ik je zie rennen over de dijk en het strand zie ik je genieten.”
“Ik jog echt heel graag, Richard”, zei Evert.
“En je hebt zo een leuke outfit aan. Het staat je echt goed. Het hele plaatje klopt.”
“Dank je, dank je”, lachte Evert toen hij de complimenten hoorde. Hij wist dat zijn outfit er mocht zijn. En het was ook wel een beetje sexy, maar dat mocht toch.
“En dat broekje dat je aan hebt, is best wel …
spannend.” Toen Richard het woord spannend uitsprak legde hij zijn hand spontaan op het kontje van de jongen. Hij voelde de warmte doorheen de lycra.
Opnieuw was Evert verrast, maar de hand op zijn kontje gaf hem kriebels in zijn buik. Hij voelde zich licht opgewonden, al kon hij dat niet meteen verklaren. Hij had altijd naar jongens gekeken, nooit echt naar mannen, laat staan naar oudere mannen, maar dit was nieuw en het voelde aangenaam. Hij duwde de hand dan ook niet weg. Hij voelde hij Richard zacht even streelde, haast argeloos, maar daarna haalde hij zijn hand weg en dronk hij van zijn glas. De spanning ebde een beetje weg.
“Ik moet er eens vandoor”, zei de jongen tegen Richard.
“Is goed, dan kun je aan de rest van je dag beginnen. Waarom kom je vanavond niet hier eten, Evert. Ik kook een simpele pasta. Wat zeg je?”
“Klinkt uitstekend voor mij”, reageerde de jongen blij met het aanbod. Zo hoefde hij niet zelf te koken én hij vond Richard leuk gezelschap. Op de terugweg naar zijn eigen stekje dacht Evert terug aan de ontmoeting met Richard. Het leek wel alsof hij de grote hand op zijn kontje nog steeds wat voelde. En het voelde speciaal …
