Verkoeling, dat is wat ik nodig had. Een beetje beschutting en wat schaduw. Het was wederom een warme dag geweest. Een dag dat mijn hoofd vol was van jou. De laatste keer dat we elkaar gezien hadden, was intens. De wereld om ons heen was even verdwenen. Toch is er niks gebeurd, alleen jij, ik en de muziek. Maar het
verlangen binnen in me was weer ontvlamd. Wetend dat het niet kon, ben ik toen weggegaan, met een pijnlijke leegte in me.
Jij blijft grensbepalend, een onuitgesproken
afspraak, wat zo nu en dan storm in mijn hoofd, in mijn hart veroorzaakt.
Vandaag was dus weer een stormachtige dag. Buiten was het warm, drukkend warm, binnen in me was het onrustig. Om wat rustiger te worden, besloot ik naar het bos te fietsen en daar een flink stuk te wandelen. Om af te koelen en om jou toch weer even uit mijn hoofd en lijf te doen verdwijnen.
De zwoele avondwind waaide zachtjes door mijn haar, verkoelde mijn huid. Ik voelde me langzamer wat tot rust komen. Aan de rand van het bos, besloot ik nog een stukje door te fietsen, dieper het bos in. Zo ver in het bos, werd het wat meer schemerig. Tijd om af te stappen. Bomen genoeg om m’n fiets tegen aan te zetten, wat ik dan ook deed.
De bomen stonden dichter op elkaar en al gauw zag ik m’n fiets niet meer. Heerlijk alleen, klein beetje verdwaald in het dichte bos. Ver weg van alle muizenissen in mijn hoofd.
Ineens was het of ik bekeken werd. Ik draaide me om, maar zag niks. Er kraakte een takje. Mijn hart klopte in m’n keel en handen werden klam. Mijn ademhaling versnelde en voelde me niet meer op m’n gemak. ‘Hallo, is daar iemand’, riep ik zachtjes. ‘Wat doe jij nou hier?’ was het antwoord. Ik hoefde me niet om te draaien om te weten dat jij achter me stond. Toch deed ik dat. mijn hart stopte even, bij de aanblik van jou hier tussen de bomen. Mijn mond werd droog en wist even niks uit te brengen. Ik was van de bewoonde wereld gevlucht, om jou uit mijn hoofd te jagen. En hier, in de schemering van het bos, stond je onverwacht tegenover me. Ik keek je aan, het was of je wat boos naar me keek. Ik voelde m’n wangen kleuren en durfde je niet meer aan te kijken. Nogmaals vroeg je me: ‘Wat doe je hier?’ Met ogen op de grond gericht, antwoord ik zacht: ‘Weg. Weg van jou en de onrust in mijn hoofd. Waarom kom ik jou dan hier tegen?’
Je weerwoord doet m’n wangen nog roder worden: ‘Je zit te veel in mijn hoofd, dat wil ik niet.’
Een orkaan aan gevoel jaagt door mijn lijf. Ik weet niet of je me pijn doet of dat je me optilt. Ik weet alleen dat jij en ik hier zijn, ver weg van alle beslommering elders. Je komt een stapje dichterbij. Ik kijk je aan. De wereld om ons heen vervaagd. In de verte hoor ik je stem: ‘ik wil niet dat je in mijn hoofd zit, maar ik denk te veel aan jou. Dat kan niet, dat mag niet.’ Bijna met elk woord kom je dichterbij. Neus aan neus staan we hier. Je kijkt me indringend aan, mijn knieën knikken. Ik voel je warme adem over m’n wangen. Je duwt me naar achteren met m’n rug tegen een eik, je lijf hard tegen het mijne. Ik kan niet weg. Mijn benen weigeren dienst. Ik wil ook niet weg. Je ogen hypnotiseren me. Ruw druk je je lippen op de mijne. Je trekt aan m’n haar, waardoor mijn hoofd achterover gaat. Als vanzelf gaat mijn mond open. Je tong glipt naar binnen en begint verleidelijk met de mijne te dansen. Dansen alsof de muziek van de laatste keer in het bos weerklinkt. Met beide handen houd je mijn haren vast terwijl je mij met je lichaam tegen de eik duwt. De eik achter me voelt hard aan, echter niet zo hard als jouw lichaam tegen het mijne drukt. Mijn benen voelen als rubber en ik word nat. Mijn gevoel heb ik niet meer in de hand. Ik probeer tegen je aan te bewegen maar de druk van jouw lijf is overweldigend. Je zachte kant is hier in het donkere bos nergens te bekennen. Je zoent me ruw, ik proef bloed maar voel geen pijn. Het vergroot alleen maar mijn opwinding. Dat heb je uiteraard door, waardoor ik bijna een beetje bang word. Je laat mijn mond met rust en kijkt me aan. Je ogen zijn donker van opwinding: “Je houdt wel van een beetje ruig he? Nou dat kun je krijgen schatje!” Voordat ik je woorden überhaupt tot me heb laten doordringen, heb je al een stap achteruit gedaan. Je blijft me aan kijken en haalt je riem uit je broek. Een vlaag van angst schiet door me heen. Ik wil weg lopen maar mijn benen weigeren te bewegen. Je komt weer dichterbij en draait me om. Je bindt mijn handen boven mijn hoofd en trekt me aan mijn heupen wat naar achteren. Ik kan je niet meer aankijken. Het is stil in het bos en je zegt geen woord meer. Dat is tegelijk beangstigend en opwindend. Je loopt weg en even ben ik bang dat je me hier alleen vastgebonden in het bos achter laat. Maar dan sta je ineens weer achter me. Je handen glijden onder mijn shirt en je knijpt in mijn tepels. Zo onverwacht en zo onverwacht hard, dat ik een schreeuw niet kan onderdrukken. “Je kan zo hard schreeuwen als je wilt meisje, maar niemand zal je hier horen.” fluister je zachtjes in mijn oor. Je laat je lippen langs mijn nek naar beneden glijden en bijt zo nu en dan. Zacht en hard afwisselen elkaar. Je handen glijden naar beneden, maken de knoop van mijn broek los en schuift deze naar benden. Je laat me mijn been optillen en trekt mijn broek uit. Je duwt met je onderlijf stevig tegen mijn billen. Ik voel je erectie. Ik wil je in me voelen. Maar je houdt nog steeds je broek aan. Je vingers glippen onder mijn
string. Vinden mijn klitje. Net als ik bijna klaarkom, laat je me los en loop je weer naar achteren. Ik kreun van frustratie. “Geduld is niet je sterkste kant he.” zeg je met een gemeen lachje. Omdat je me zo stevig hebt vastgebonden kan ik me niet omdraaien om je aan te kijken. Door mijn geworstel snijdt je riem in mijn polsen. Die hulpeloosheid maakt me alleen maar geiler. Ik hoor je achter me wat rommelen. Als je weer achter me staat, voel ik je stijve, naakte lul tegen mijn billen. Ik probeer dichter tegen je aan te gaan staan, maar dat lukt niet. Stomme riem, stomme boom. Het enige dat ik nu wil is je diep en hard in me voelen. Je vingers gaan weer op zoek naar mijn klitje en weer stop je vlak voor mijn orgasme. Je duwt een vinger in me. En nog eentje. “Je bent er meer dan klaar voor”, hijg je in mijn hoor. Zonder waarschuwing stoot je hard in me. Ik wil schreeuwen, gillen, kreunen, maar er komt geen geluid over mijn lippen. Je ene hand leunt tegen de boom voor me, terwijl je met je andere hand mijn klitje van aandacht voorziet. Nu stop je niet, je gaat genadeloos door. Ik kom klaar, de Aarde beeft onder mijn voeten. Je geeft me geen tijd om op adem te komen. Je neukt me tot ik niet meer kan. “Alsjeblieft” fluister ik, “Stop alsjeblieft”.. Nog twee harde stoten. Je spuit diep in me. Je trekt je terug en zo te horen ben je je kleding aan het fatsoeneren. “Mijn riem moet ik natuurlijk wel weer terug. Ik zal je los maken. Blijf je dan uit mijn hoofd?” zeg je bijna boos tegen. Hier kan ik niet op antwoorden.
Als in zijn hoofd blijven zulke gevolgen blijft houden, ben ik nog lang niet van plan om zijn hoofd te verlaten…………………
