De voor mij meest spannende ervaring heb ik beleefd na een concert. Het theater heeft meerdere podia en wordt altijd druk bezocht. Al bij het eerste bezoek ontdekken we dat je niet moet proberen om in de dichtstbij gelegen parkeergarage te komen. Natuurlijk lukt dat wel, maar er staat meestal een flinke wachtrij en Peter is van het type: Ik ben geduldig, als het maar opschiet. Hij maakt rechtsomkeert en rijdt een stukje terug naar een garage waar we zo naar binnen kunnen. Parkeerruimte genoeg, zeker als je meteen helemaal naar beneden rijdt. De lift brengt ons wel boven.
Voor concertavonden ga ik, op het oog, decent gekleed. Mijn lievelingsjurken zijn die lange Franse doorknoopjurken met een wijde boothals of diepe V-hals. Je kunt er, afhankelijk van de situatie, zo heerlijk mee spelen; meer of minder knoopjes onder en boven, dicht of los. Op een van die dagen vraagt Peter of ik ook mijn leren riemenpakje aan wil trekken. Het een van zijn favorieten. ‘Is goed,’ zeg ik, ‘maar dan trek ik het wel pas aan na afloop.’ Als aanvullende wens: of ik ook mijn
handboeien mee wil nemen. Dat zijn niet van die kale metalen politie dingen, maar zwartleren polsbanden gevoerd met rood fluweel.
Zodra de voorstelling voorbij is spoedt iedereen zich naar de garderobe. Wij blijven even zitten. Om Peter alvast op te warmen knoop ik wat meer knoopjes los dan wat je decent zou kunnen noemen. Zeker als ik mijn benen over elkaar sla en de jurk links en rechts naar beneden valt. Het levert mij menige afkeurende blik op van passerende, met name de vrouwelijke voorbijgangers.
Nadat het wat rustiger is geworden bij de kledingbalie haalt Peter mijn cape op. Zodra ik die om heb zoek ik het toilet op en trek alles uit. Riemenpakje aan en polsbanden om. De jurk verdwijnt in een tas en dan de cape weer om. In een rustig hoekje klikt Peter de handboeien achter mijn rug aan elkaar en dekt mij weer zedig toe.
Wij zijn geen echte liefhebbers van “meester–slaaf” spelletjes, maar dit vind ik wel leuk, of liever gezegd
spannend. Je kunt op die manier in onverwachte situaties geen kant meer op. Onderweg hoop ik maar dat de cape niet openwaait. Het vocht loopt uit mijn kutje langs mijn benen van opwinding.
Eenmaal bij de lift in de garage aangekomen doet Peter er nog een schepje bovenop als hij vraagt: ‘Durf je het aan om naakt in de lift te staan tot we beneden zijn?’ Ik aarzel, waarschijnlijk omdat mijn handen nog geboeid zijn. Uiteindelijk geef ik toe. Zodra de liftdeuren zich sluiten slaat Peter de panden van de cape over mijn schouders. Daar sta ik dan voor een onvermoede toeschouwer: als een geboeide, naakte slavin in een uitdagend riemenpakje, benen iets uit elkaar, vochtige kale kut en priemende tepels. Mijn hart bonkt in mijn keel. De deur gaat open … niemand! Dan maakt Peter mijn boeien los en kus ik hem innig van niet meer te houden geilheid.
Nu nog even veilig naar de auto, want we moeten langs een deur met een camera erboven omdat daar niet geparkeerd mag worden. Eenmaal bij de auto smeek ik Peter: ‘Neuk me!’ Liggend op de motorkap begint hij me intens te likken met het bekende resultaat. ‘Neuk me!!’ smeek ik opnieuw en dan plant hij eindelijk zijn lans diep in mijn grotje.
Als Peter in de auto wil stappen zeg ik: ‘Start de motor maar alvast,’ en ga terug naar de deur met de camera. Recht daarvoor ga ik nog eens furieus staan vingeren en lik daarna mijn vingers een voor een af. Nu terugrennen naar de auto. Peter heeft het gezien en rijdt snel enkele etages naar boven. Parkeert de auto tussen enkele andere en stopt de motor. Stoelleuningen omlaag om ons te verbergen.
Ja hoor, we horen een auto van de parkeerwachters al met piepende banden naar beneden scheuren in de hoop de schendster van de eerbaarheid in de kraag te kunnen vatten. Langzaam komen ze, waarschijnlijk teleurgesteld, weer naar boven rijden.
Het is al enige tijd rustig. Ik kleed me weer aan en zet een hoed op die nog op de achterbank ligt. Wanneer ook andere auto’s op deze etage vertrekken, voegen wij ons in de rij naar de uitgang. Daar staan nog steeds twee parkeerwachters de auto’s in te kijken, maar door mijn “vermomming” herkennen ze me gelukkig niet.
