Daar stond ik dan op een beurs van een klant, bezoekers voor de camera te sleuren om een quote op te nemen voor de aftermovie. Nog een 5-tal mensen, wat shots van de receptie en het zat erop voor vandaag. Nu, zó erg vond ik het eigenlijk niet om met de videojongens van kantoor op pad te zijn. Eentje ervan was helemaal mijn type: groot, slank maar toch gespierd, een mooie bos licht ros haar, beetje het type Michael Fassbender. Mijn andere collega mocht er ook wel wezen: een stuk kleiner, maar met donker haar en blauwe ogen, een goddelijke combinatie.
We werkten wel vaker met z’n drieën samen en konden het goed vinden met elkaar. Maar met ‘Michael Fassbender’ gingen de plagerijen al langer over en weer. Zoals vandaag. Bovendien was ik ‘s ochtends al opgestaan met een broek vol goesting en een hele dag rondhangen rond díé collega hielp daar ook niet bij. Soms ben ik blij dat ik een vrouw ben, puur omdat er bij mij niks mijn ‘enthousiasme’ kan verraden.
Anyway, we waren klaar voor vandaag, het was vrijdag, en we begonnen in te pakken, ondertussen afsprekend waar we iets zouden gaan eten voor we naar huis zouden rijden.
Even later zaten we in een kleine, gezellige bistro. Ik wurmde mij op het bankje, de donkerharige collega ging op de stoel tegenover mij zitten, de rosharige naast mij waarbij onze dijbenen raakten. Het bankje was namelijk nogal smal.
Onder het eten babbelden we honderduit, over het werk, collega’s, de actualiteit… Het was zo gezellig dat we nog wat bleven plakken.
En ondertussen werd het bankje waar ik op zat, steeds smaller. Ik voelde een dijbeen duidelijk tegen het mijne aanduwen. Ik keek omlaag en zag mijn collega duidelijk expres zijn been bewegen. Maar toen ik opkeek naar hem verraadde zijn blik niets. Hij bleef gewoon verder vertellen tegen onze collega zonder één spier te vertrekken. Even later kroop zijn hand, die eerst nog braaf op tafel lag en die hij subtiel op zijn schoot liet rusten, stilletjes dichter en dichter naar de mijne toe. Op een gegeven moment raakten onze pinken elkaar. Dit was zéker niet per ongeluk. Hier zat meer achter. Ik besloot te doen alsof mijn neus bloedde, puur om hem uit te dagen en te zien hoe ver hij durfde te gaan. Even later voelde ik zijn hand omhoog komen naar mijn dijbeen waar hij hem liet liggen. Ik had het al warm, maar nu moest mijn trui écht uit. Terwijl ik dit dacht, voelde ik hoe zijn vingers zachtjes en heel subtiel de binnenkant van mijn dijbeen streelden. Ik moest moeite doen om mijn roodheid te verbergen. “Warm hier hé?”, zei ik opgelaten. “Ja, dat vind ik ook”, zei de collega naast mij terwijl hij zijn poker-face in de plooi hield.
Uiteindelijk vroegen we toch maar eens de rekening. We hadden nog een redelijk stevige rit voor de boeg. Voor we vertrokken wilde ik nog even een plasje doen. “Ja, ik ook, ik kom even mee”, zei mijn collega. Ik kreeg het natuurlijk nóg warmer. De andere, donkerharige collega ging buiten al wachtend een sigaretje roken.
Tot mijn teleurstelling gebeurde er niks en gingen we elk een toilet binnen. Toen we een minuutje later onze handen stonden te wassen, zag ik hem in de spiegel naar mij kijken. “Jij bent duidelijk opgewonden”, zei hij lachend. “Nee, ik heb het gewoon warm”, kaatste ik terug. “Ha, ik geloof er niks van. Je nek is rood, je ademt snel en oppervlakkig en -hij stond plots vlak voor mij- je pupillen zijn vergroot.” “Dan moet je misschien maar afmaken waar je aan begonnen bent!” Ik werd zo onderhand écht ambetant. Mij eerst ophitsen en vervolgens uitlachen en laten zitten met een broek vol goesting. “Beginnen? Ik? Jij bent al lang geleden aan je veroveringstocht begonnen, of waren al die steelse blikken, plagerijen, het aantrekken en afstoten vriendschappelijk bedoeld misschien?!” Ik schrok van zijn woorden. Ik had niet gedacht dat hij mijn signalen had opgepikt. En bovendien klonk hij precies boos. Terwijl hij míj́ dus al die tijd genegeerd had! Ik had het gehad. “Och, stik erin!”, zei ik terwijl ik de deur al aan het opendoen was. Met één hand duwde hij de deur terug dicht terwijl hij met zijn andere hand mij aan mijn arm hardhandig een toilethokje induwde. “Zo gemakkelijk kom je er niet vanaf!”, siste hij in mijn oor. Tot mijn verbazing werd ik week van die commanderende toon. “Bied je excuses aan voor je slechte gedrag of” -“Of wat?”, onderbrak ik hem, het spel meespelend. “Je wil écht niet weten wat ik doe als je niet nú je excuses aanbiedt.” “Probeer maar!”, beet ik terug. Voor ik het wist werd ik met mijn armen op mijn rug hard tegen de muur geduwd. Ik kon geen kant meer op en voelde hoe hij met zijn vrije hand mijn blouse open knoopte, en in mijn beha ruw in mijn borsten kneep. “Is dat alles?”, zei ik spottend, want ik wilde meer, veel meer. Hij gromde alleen maar en ik hoorde dat hij de riem van zijn broek losmaakte. Even had ik echt schrik dat hij mij zou slaan. Dat zou voor mij een brug te ver zijn. Maar toen hoorde ik zijn broek op de grond zakken, draaide hij mij om en duwde mij op mijn knieën. “Pijpen!”, beval hij. Dat commando was duidelijk. Ik likte zijn schacht, draaide met mijn tong rondjes rond zijn eikel, nam hem toen volledig in mijn mond en ging traag op en neer. “Noem je dat pijpen?”, vroeg hij sarcastisch terwijl hij mijn hoofd tussen zijn handen nam en zijn dikke lul in en uit mijn mond duwde, steeds sneller. Ik genoot ervan dat hij mij zo gebruikte. Zijn gegrom zwol aan, hij kwam duidelijk in de buurt van een hoogtepunt. Een paar stoten later proefde ik de zilte smaak van zijn
sperma in mijn mond. Ik wilde mijn hoofd terugtrekken, maar hij hield mij tegen. “Slikken!”, commandeerde hij. Ik deed braaf wat mij opgedragen werd. Vervolgens trok hij mij aan mijn haren omhoog en keek mij streng aan. “Dit is nog maar het begin”, siste hij waarschuwend in mijn oor. En ik? Ik kon niet wachten op meer van dat.
