Het filmpje bleef op zijn netvlies gebrand. Een groepje van een 6-tal jonge tieners van een jaar of 16, 4 jongens en 2 meiden, dwongen een duidelijk jongere en tengere jongen te knielen en hun voeten te kussen. Ze dwongen hem zijn broek op zijn enkels laten zakken en zo moest hij de grond kussen terwijl ze hem beledigden. Hij kreeg wat stompen op zijn gezicht en ze schopten hard in zijn ballen. De jongen huilde het uit van pijn en smeekte ermee op te houden maar ze gingen nog een tijdje door. Uiteindelijk namen ze zijn broek en slip mee en lieten hem zo halfnaakt achter.
Marc zijn bloed kookte, en het was niet het enige filmpje, ze leken elkaar vaker en sneller op te volgen. Dit keer was het een gemengd groepje jongens soms een jongens dan weer een meisjesgroep. Maar het kwam telkens op hetzelfde neer. Een overmacht die hun getalsterkte misbruikte om zwakkeren te vernederen en pijn te doen. Naar elkaar deden ze zo stoer en dachten ze dat ze gezag en kracht uitstraalden. De ouders en politie reageerden lauw op zulke feiten, waardoor ook anderen dachten dat ze er ongestraft mee weg konden komen. Maar dat zou Marc niet laten gebeuren.
Hij had het goed voorbereid, zijn busje, een volkswagen 9-zitter, had hij helemaal geblindeerd. Aan elke passagierszetel hingen kettingen en
handboeien klaar en twee camera’s en een tv-scherm konden alles in beeld brengen. Alle zaken waardoor zijn busje herkenbaar zou kunnen zijn had hij zorgvuldig verwijderd. Zelfs draaiende nummerplaten had hij en voor zichzelf had hij een heel nauwkeurige vermomming als politieagent voorzien, inclusief valse snor en gekleurde lenzen.
Hij had uitgezocht waar dergelijke vernederingen, pesterijen en fysiek geweld vaak gebeurden en had zich in die buurten al een paar keer op gehouden om zo’n groepje op heterdaad te betrappen. Na drie dagen voor en na schooltijd nog niets gezien te hebben begon hij zich zorgen te maken, zou zijn wraakplannetje wel lukken? Net toen hij er voor die dag de brui aan wou geven gebeurde het. Hetzelfde groepje begon een tenger roodharig jongetje te duwen. Zijn bril werd van zijn neus geslagen en hij werd op de grond geduwd. De jongens sloegen met hun vuisten op zijn borstkas, zijn rug en zijn ballen. De meiden krasten hun nagels op zijn borstkas. De jongen riep het uit van pijn en schrik maar ze bleven op hem inbeuken. Na een tijdje rukten ze al zijn kleren van zijn lijf en zat hij daar naakt ineengedoken hopend dat het snel voorbij zou zijn dit keer. Marc filmde vanuit zijn busje alles wat er gebeurde en had moeite om niet tussen beide te komen. De jongen zat daar nog steeds naakt. De jongens haalden hun lul uit hun broek en pisten de knaap onder, terwijl ze maar bleven herhalen dat hij zijn gore bek open moest doen. De vernedering was compleet toen hij daarna elke lul proper moest likken. Hij kreeg de boodschap nog mee dat er niets naar buiten mocht komen van wat daar gebeurd was en dat ze hem anders wel zouden vinden. Lachend vertrokken ze richting stad, alsof er niets gebeurd was, maar ze hadden er duidelijk lol in.
Marc volgde hen discreet en bracht in kaart waar ze naartoe gingen welke winkels ze binnen gingen en welke kroegen ze bezochten. Hij volgde hun bewegingen ook de komende dagen en wist nu waar en wanneerhij ze kon vinden. Het was de week na het incident met de roodharige jongen dat Marc, verkleed als politieagent op de twee meiden afstapte terwijl ze brutaal op een terras al wat drankjes binnen hadden en licht aangeschoten veel kabaal maakten. ‘Zijn jullie al meerderjarig? Laat jullie identiteitspapieren maar eens zien’ zei Marc stoer. De meiden waren niet onder de indruk en joelden en lachten dat ze die niet bij hadden en ze nog thuis lagen. ‘Dan gaan we die even halen, stap maar in de bus’. Ze gierden het uit en vonden het geweldig met zijn geblindeerde en anonieme politiebus mee te kunnen rijden. Ze zouden hier nog veel plezier aan beleven dachten ze. Halfdronken stapten ze in de bus terwijl ze over elkaar struikelden. ‘Even jullie vastmaken dat er geen ongelukken gebeuren’ zei Marc en voor ze het doorhadden waren hun polsen allemaal vastgeklikt aan de zetels van het busje. Marc startte de motor en reed er vandoor. De sfeer was achteraan nog helemaal uitgelaten en ze hadden de grootste pret tot …... Marc plots een filmpje startte waar ze zelf de hoofdrol in speelden en ze zichzelf zagen met het roodharig jongetj. De sfeer sloeg plots helemaal om. ‘Wat betekent dit gore klootzak? Stop hiermee en laat ons onmiddellijk gaan.’ Ze vloekten, tierden en smeekten maar Marc reed onverbiddelijk door naar de afgelegen schuur die hij gehuurd en verbouwd had om zijn wraakplannen te realiseren.
Hoe eenvoudig de schuur ervan buiten uit zag, zo gesofisticeerd was ze aan de binnenkant. 6 aangesloten cellen die met elkaar verbonden konden worden. 3 andreaskruisen, 3 bokken, haken en ogen aan muren, vloer en plafond, een tiental camera’s die alles wat er gebeurde vanuit elke hoek kon filmen, en een wand vol zwepen, pluggen,
dildo’s, kettingen, klemmen allerhande en nog veel meer.
Marc controleerde nog eenmaal de schuur en zette twee celdeuren open. Hij liep terug naar de bestelwagen en opende de deur met de nog steeds jammerende meiden. Met een beetje verdovingsgas zorgde hij ervoor dat hij ze één voor één uit de wagen kon halen en zonder veel tegenstribbelen naar hun cel kon brengen. Alvorens ze de cel in werden geduwd rukte hij hun kleren van hun lijf. Het duurde maar even tot ze terug bij helemaal helder waren en beseften dat ze nu naakt in een cel zaten. Ze tierden en riepen de longen uit hun lijf, maar Marc glimlachte, zei dat ze kilometers van de bewoonde wereld zaten en niemand hen kon horen. Vervolgens zette hij de beelden van het pesten van de roodharige jongen in een loop en vertrok, de meisjes alleen latend.
24 u. later keerde hij terug; via de camera’s had hij kunnen volgen dat de meiden na uren verzet zich eindelijk gewonnen gaven en huilend op hun houten brits onrustig in slaap vielen. Toe hij binnenkwam waren de meiden al wakker en in plaats van te roepen smeekten ze hem nu. Ze hadden het koud en honger en hun lesje wel geleerd zeiden ze, en beiden moesten dringend plassen.
Via een luik duwde Marc een bord met brood in hun cel én een metalen emmer. De meiden keken verbaasd naar de emmer, keken elkaar vragend aan en zeiden 'Dit is toch niet voor wat we denken dat het is?' Toch wel zei Marc, vanaf nu zijn jullie willoze teefjes, zonder privacy en ik denk nog niet dat jullie je lesje geleerd hebben. Dus eet jullie brood en maak het jullie makkelijk in jullie nieuwe woning voor de volgende dagen. De meiden aten gretig van het brood, maar van de emmer maakten ze geen gebruik, dat was te vernederend. Ze hielden zich in zolang ze konden, maar uiteindelijk won de natuur het en loosden ze beiden hun vocht. Doordat het een metalen emmer was kletterde hun straal keihard door de ruimte. Ze moesten er niet aan denken hoe ze hun grote boodschap moesten doen. Deze vernedering sneed diep en zachtjes begonnen beiden te huilen. Op dat moment zette Marc een video op waar het roodharig jongentje ook aan het huilen was door de pesterijen en het hele groepje het uitgierde van het lachen.
Wordt vervolgd
