Dit verhaal gaat over Mira, een 23-jarige geneeskundestudent. Ze is 1.75, heeft een slank en sportief postuur, met een mooie C-cup.
Ondanks de spanning is Mira er helemaal klaar voor: Ze gaat stagelopen bij Professor Van den Bergh, een veelgeprezen arts in het universitaire ziekenhuis. Mira mag hier voor de komende 6 maanden onderzoek gaan doen en Professor Van den Bergh zal haar dan persoonlijk begeleiden. Het is de laatste stage die ze moet afronden voordat ze mag gaan afstuderen.
Precies om 08:30 klopt Mira aan op de kamerdeur van het kantoor van de professor. “Binnen”, hoort ze een zware stem. Mira opent de deur en ziet de professor achter zijn bureau zitten. Het is een grote man van 55 jaar, met sprekende ogen. Ook zijn grote handen, die gevouwen op zijn bureau rusten, vallen Mira gelijk op. Behalve het bureau is de kamer voorzien van een onderzoekstafel. “Goedemorgen, ”zegt Mira. “Ik heb begrepen dat ik me gelijk bij u mocht melden voor het begin van mijn stage.” De professor bekijkt haar even van top tot teen. “Dat klopt, fijn dat je er bent. Kom maar even zitten.” Mira gaat op de stoel tegenover zijn bureau zitten, de plek waar meestal patiënten zitten als ze een
afspraak met de arts hebben.
“Zo Mira,” zegt Professor Van den Bergh, “Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen. Ik verwacht een heleboel van jou. Je hebt een prachtig CV, maar je moet het nu ook gaan waarmaken. Ik heb helaas al een stagiaire naar huis moeten sturen, omdat ze niet aan mijn verwachtingen voldeed.”
Mira had al gehoord dat deze professor alleen de beste studenten wil begeleiden. Dat maakt haar juist extra trots dat ze nu is uitgekozen om een stage bij hem te komen lopen.
“Ik zal mijn uiterste best doen om voor de volle 100% aan uw verwachtingen te voldoen,” bevestigt Mira. “Waar kan ik mee beginnen?”
“Ik zou je graag wat beter willen leren kennen, om er zeker van te zijn dat ik niet weer mijn tijd sta te verdoen. Als jij een goede arts wil worden, is het belangrijk om goed te luisteren naar mijn instructies. Als jij dit niet opvolgt, zal ik je helaas ook naar huis moeten sturen.” De professor staat op een wijst naar de onderzoekstafel die tegen de muur aanstaat. “Ga daar maar even op liggen, alsof je één van mijn patiënten bent”. Hij laat een bulderlach horen.
Mira snapt niet helemaal wat zijn bedoeling hiervan is, maar volgt zijn instructies toch maar braaf op. Terwijl ze op de tafel klimt wordt ze tot de orde geroepen. “Denk jij dat mijn patiënten met kleding aan op de onderzoekstafel gaan liggen? Heb jij wel opgelet tijdens die studie van jou? Weer die bulderlach.
Mira schrikt. Is dit normaal op een eerste stagedag? Ze durft er niet naar te vragen. Hij is immers de professor en zal wel weten wat normaal is. Gegeneerd kijkt ze om zich heen. Ze ziet geen omkleedruimte of een gordijntje. Onder toeziend oog van de professor knoopt ze voorzichtig haar blouse open. Langzaam volgen haar sokken, broek, bh en
string. Ze voelt zich enorm bekeken en zou het liefst willen vluchten. Maar ze weet dat ze maar één keer kans krijgt op zo’n belangrijke stageplek. Snel klimt ze de tafel op en gaat op haar rug liggen.
De professor knikt goedkeurend, terwijl hij haar nogmaals goed bekijkt. “Hm”, mompelt hij. “Niet slecht”. Zijn vingertoppen raken haar dijbeen aan. Mira voelt een lichte siddering door haar lichaam trekken. Wat wil deze man van haar?
Alsof hij haar gedachten kan lezen begint de professor te praten. “Ik vind het belangrijk om af en toe stoom te kunnen afblazen. Ik heb nou eenmaal een drukke baan. Dus hierbij mijn voorstel: jij meldt je voortaan twee keer per dag hier op mijn kantoor, voor en na mijn dienst, en ik bepaal wat er dan gebeurt. En dan haal jij je stage met vlag en wimpel.” Zijn hand aait over haar been en verplaatst zich steeds wat meer richting haar lies.
Mira raakt in paniek. Ze weet niet wat ze moet doen. Ze wil graag stage blijven lopen, maar onder deze voorwaarden?! Ze stamelt “Ik... ik weet niet…”
Terwijl ze de juiste woorden probeert te zoeken, knijpt de professor in één onverwachte beweging met twee vingers in haar klit.” Mira slaakt een gilletje. “Zeg maar niks, jij gaat het ook hartstikke fijn vinden,” mompelt de professor. Hij likt aan zijn vingers en duwt ze allebei vervolgens ruw in Mira’s kutje. Mira ziet de blik in zijn ogen veranderen. Hij kijkt glazig naar haar lichaam. Mira durft zich niet te bewegen. Ze merkt dat ze nat begint te worden van zijn vingers. Hij merkt het ook. “Hm, lekker nat word je al. Zie je wel wat voor fijne samenwerking wij gaan hebben?”
Met zijn vrije hand maakt hij zijn gulp open en laat hij zijn broek en onderbroek zakken. Een enorme pik springt omhoog. Mira kijkt met grote ogen toe. Wat staat haar te wachten?
De professor gaat aan het voeteneinde van de tafel staan en trekt Mira aan haar enkels naar zich toe. Mira sluit haar ogen, ze wil dit niet zien. Haar handen klemmen zich om de rand van de onderzoekstafel. Ze voelt zijn dikke eikel tegen haar schaamlippen drukken en ze probeert zich te ontspannen. Hoe minder weerstand ik geef, hoe sneller hij klaar is, denkt ze.
In een ruwe beweging duwt de professor zijn pik bij Mira naar binnen. Ze kan een kleine gil niet onderdrukken. Gelijk begint hij hard te stoten. Ze voelt de pik diep tegen haar baarmoederhals aanstoten. Met zijn handen grijpt hij haar borsten en knijpt erin. Hij hijgt en zijn ademhaling gaat steeds sneller. Hij pakt haar stevig vast bij haar heupen en stoot zo hard mogelijk zijn pik diep in haar. Dan voelt Mira dat er een warme golf zaad diep in haar kut wordt gespoten. De professor kreunt. “Zo, dat was dat.”
Zonder verder nog wat te zeggen, trekt hij zijn pik uit haar. Hij trekt zijn broek weer aan, desinfecteert zijn handen en neemt weer plaats achter zijn bureau, zonder Mira ook nog maar een blik te gunnen. “Ik zie je aan het eind van de middag”, zegt hij.
Verwilderd klimt Mira van de tafel. Het zaad druipt uit haar kut. Ze durft niks meer te zeggen. Snel kleedt ze zich aan en loopt het kantoor uit. Wat moet ze nu?
