De tweeling zijn onafscheidelijk. Sinds hun geboorte delen ze alles met elkaar, doen ze alles samen. Ze hebben dezelfde fijne gezichten, dezelfde ranke soepele lijfjes, hetzelfde halflange donkerblonde haar, dezelfde grijsblauwe ogen met dezelfde vrolijke oogopslag.
Ze spelen in dezelfde voetbalploeg, zitten in dezelfde klas, zitten op dezelfde paardrijfclub.
Ze slapen ook op dezelfde kamer, in hetzelfde bed. Als het koud is, slapen ze in dezelfde pyjama’s en als het warm is, slapen ze in hetzelfde naakte niksje.
Hun leven is eenvoudig, onschuldig: school, sporten, spelen, elkaar.
Maar toch, maar toch. Ze zijn niet meer de kindertjes die ze zo lang waren. Zusje krijgt kleine borstjes, waar Broertje in bed graag mee speelt. Ze gaan zo grappig rechtop staan, dan. En Broertje krijgt steeds vaker een stijve piemel in bed, waar Zusje dan weer graag mee speelt. Zo grappig opwippend als je ertegen tikt, zo leuk hoe dat velletje op en neer gaat.
Ze weten dat het normaal is, dat dingen gaan groeien. Ze hebben gezien hoe Grote Zus en Grote Broer groter werden, hoe Mama en Papa er anders uitzien dan zij. Ze hebben ook geleerd dat het niet normaal is dat broertjes aan de borstjes van hun zusjes zitten en zusjes aan de piemels van hun broertjes, maar ze vinden dat dat niet geldt voor tweelingen – en zeker niet voor hen.
Tijdens het samen douchen worden hun bewegingen doelgerichter dan vroeger. Ze wassen elkaars billen nu grondiger, zijn piemel en zakje worden beter geboend, haar poesjes netter uitgespoeld (‘geen zeep daar’, zegt Mama altijd). Het elkaar afdrogen gaat nu trager, zorgvuldiger en ook een beetje hijgerig.
Vanavond zijn ze allebei rozig en loom van de douche. Met nog natte haartjes staan ze naakt naast elkaar hun tanden te poetsen. In de grote badkamerspiegel bekijken ze elkaar. Wat ziet Broertjes piemel er anders uit, denkt Zusje. Hij staat kaarsrecht, wiegt zachtjes heen en weer op het ritme van zijn poetsen en aan de helemaal blote eikel zit een glinsterende druppel dik vocht. Voor het eerst ziet Zusje Broertjes piemel niet meer als een stuk grappig speelgoed maar als iets dat haar op een onzegbare manier aantrekt. Broertje ziet Zusjes gefascineerde blik op zijn piemel en ziet hoe tegelijkertijd de parelmoeren binnenkant van haar poesje vochtig oplicht. Diep vanbinnen begint iets te kriebelen in zijn buik, in zijn balletjes, in zijn piemel.
Na het tandenpoetsen hoeven ze niets meer te zeggen. Ze nemen elkaars hand en als in een trance gaan ze naar hun slaapkamer. Mama ziet ze door de gang lopen, hand in hand en zo bloot als toen ze uit haar buik kwamen; Broertjes piemel als wichelroede voorop, zoetig sap zacht opwellend uit Zusjes poesje. Ze glimlacht, ze wist dat dit moment ooit zou komen en is blij dat ze dat mocht zien. Geniet van elkaar, lieverds, fluistert ze. En ze realiseert zich dat ze nog steeds dolverliefd is op die 2.
In hun slaapkamer aangekomen, knielt de tweeling tegenover elkaar op hun bed. Terwijl ze Broertje strak aankijkt, neemt Zusje zijn piemel in haar knuistje. Met haar duim smeert ze een laagje vocht over de eikel, tot die ervan glanst. Dan begint ze haar hand heen en weer te bewegen over de piemel. Ze zet haar knieën iets uit elkaar, haar poesje gaat nu open. Bovenin springt een knopje naar buiten, haar klitje dat zich voor het eerst in haar leven trots naar buiten de bescherming van haar schaamlippen waagt. Broertje weet instinctief wat hij moet doen: hij legt zijn hand op Zusjes onderbuik, haalt zijn middelvinger zachtjes door haar poesje en legt die dan glinsterend van haar vocht op dat onbekende knopje. Hij begint voorzichtig rondjes te draaien op het felroze klitje. Ze knikt hem toe, hij doet het goed.
Zusje gaat even met haar duim over Broertjes eikel, steekt die dan in haar mond en zuigt erop zoals ze deed toen ze een klein meisje was. Voor het eerst proeft ze Broertjes allerintiemste smaak. Broertje volgt haar voorbeeld en zuigt gulzig op zijn middelvinger, hij is razend benieuwd naar Zusjes aroma. En dan buigen ze zich naar elkaar toe en kussen ze elkaar zoals ze Mama en Papa dat ook al hebben zien doen: hun tongen raken elkaar en beginnen een dans. Ze proeven elkaar en ze proeven zichzelf en alles vermengt zich tot een smaak die de essentie van hun zijn bevat, de perfecte tweelingsmaak.
Ze verbreken hun kus en concentreren zich weer op elkaars lijf. Ze leggen hun vrije hand op elkaars schouders om hun evenwicht te bewaren en gaan voorzichtig en ernstig verder met het aftrekken en vingeren. Hun harten gaan tegelijkertijd harder kloppen, hun wangen worden tegelijkertijd roder, hun ademhaling wordt tegelijkertijd dieper. Het is alsof ze samen een berg beklimmen: ze weten niet waar de top is, alleen dat ze naar boven moeten, dat ze voor hun inspanningen beloond zullen worden en dat ze samen moeten aankomen. En dan, tegelijkertijd, schiet de vlam in hun binnenste omhoog. Ze begrijpen niet wat hen overkomt maar ze begrijpen wel dat dit zo hoort, dat dit het moment is waar ze hun hele jonge leven naar onderweg zijn geweest. Zusje is de eerste bij wie de dijk breekt: Broertjes vinger op haar klitje trekt haar allereerste orgasme naar boven en met een kreetje ‘Broertje’ komt ze klaar. Ook Broertje heeft nu de top bereikt. ‘Zusje’, snikt hij en zijn
sperma schiet naar buiten. Zusje richt zijn piemel op haar poesje en het zaad belandt op haar nog steeds laaiende, stampende, schokkende schoot. Het frisse zaad kan de brand in haar poesje niet blussen, integendeel: het sist en schuimt op haar klitje en tussen haar schaamlippen zorgt voor een tweede explosie van passie en genot.
Ongelovig, blij, verwonderd kijken Zusje en Broertje elkaar aan. Zo blijven ze een hele poos zwijgend geknield tegenover elkaar zitten. De enige beweging is die van Zusje die dromerig het zaad haar poesje in masseert.
‘Wat was dat?’, verbreekt Broertje de lange stilte. ‘Ik weet het niet precies, alleen dat het heel fijn was’.
Ze gaan liggen. Ze omklemmen elkaar, proberen zo veel mogelijk van elkaar te voelen, te proeven, te ruiken. Zo vallen ze in slaap en hebben ze zoete dromen – maar geen zo zoet als dat wat ze net samen hebben beleefd.
