De Deal - 6

Toen Caroline uiteindelijk klaar was en zich afgedroogd had, haalde Robert een stapeltje kleren uit zijn strandtas en overhandigde dat aan haar, waarna ze zich in het gebouw mocht gaan omkleden. Het waren niet haar eigen kleren, maar kleren die Robert blijkbaar zelf had meegebracht, net zoals het lingeriesetje van de avond ervoor. Caroline nam zelfs niet de tijd om te kijken wat voor kleren het waren. Ze gritste ze uit zijn handen en vluchtte het gebouw in, blij dat ze eindelijk haar halfnaakte lichaam kon bedekken. Het viel me echter op dat het stapeltje kleren nogal klein was.

Het duurde even voordat ze weer naar buiten kwam, en toen ze verscheen was het duidelijk dat ze allesbehalve blij was met de kleren die Robert haar had gegeven. Het witte rokje dat ze aan had was namelijk wel heel erg kort. Het bedekte haar kont maar amper. Verder had ze een wit katoenen topje met spaghettibandjes aan. Het kleine topje was bijzonder dun en zat zo strak dat het erop leek dat het elk ogenblik zou kunnen scheuren. Het stond helemaal strak over haar borsten gespannen, en daardoor werd ook het logo van het lokale voetbalteam dat op de voorkant stond helemaal uitgerokken.

Onder het topje had ze een felrode beha aan, die net als de behabandjes en de achterkant van de beha door de diepe uitsnijding voor en achter onder het topje uit kwam. De scherp contrasterende kleuren leken het feit dat het topje te klein was nog meer te benadrukken. De beha was eveneens diep uitgesneden, waardoor haar borsten naar boven gedrukt werden en uit de beha en het topje puilden. Mijn vrouw is een mooie vrouw, maar in die kleren zag ze er uit als een slet.

"Perfekt!" riep Robert tevreden toen hij haar zag. "Ik heb dat topje vanmorgen in het souvenierwinkeltje van het hotel gevonden."

Het was duidelijk dat Caroline zich allesbehalve gemakkelijk voelde in deze kleren. Maar er was nog iets anders. "Robert... ik... ik heb een slipje nodig," fluisterde ze nerveus.

Rbert lachte even. "Ja, dat zat er niet bij. Kurt zal je het de rest van de dag maar zonder slipje moeten doen."

Toen we even later in de auto zaten hadden we er geen idee van waar Robert naartoe reed totdat we de autosnelweg op reden en Robert vrolijk zei "oh, heb ik jullie al verteld dat we zodadelijk naar een voetbalwedstrijd gaan kijken?"

"Nee," zeiden Caroline en ik verbaasd, maar we vermoedden dat Robert al wist dat hij ons dat nog niet had verteld.

"Ja, Jan en Patrick hebben met enkele vrienden en collega's een aantal tickets gekocht, en ze hebben er drie over. Ze zijn daarom zo vriendelijk geweest om ons uit te nodigen om mee te gaan. Het zal geen eerste klasse voetbal zijn, want de lokale ploeg is blijkbaar niet zo goed, maar toch denk ik dat het wel leuk zal worden."

Caroline en ik keken mekaar met grote ogen aan. We durfden echter niets te zeggen.

Robert reed ons naar de parkeerplaats van een stadion. Het stadion en ook de parkeerplaats waren groter dan verwacht, en het was er druk, waardoor we even moesten zoeken voordat we Jan en Patrick zagen.

De twee mannen stonden bij een groepje mannen die volgens Robert vrienden en collega's waren, maar Robert herkende niemand. De vrienden en collega's waren uit hetzelfde hout gesneden als Patrick en Jan. Het waren namelijk voornamelijk dertigers, stevig gebouwd, en luidruchtig. Het waren allemaal mannen, waardoor Caroline de enige vrouw was in het groepje. Twee mannen vielen op omdat ze er nog erg jong uitzagen. Ik schatte dat ze niet ouder waren dan een jaar of 18, misschien 19. Iedereen had eten en drank bij, er werd al stevig gedronken, en Caroline kreeg ook al meteen meer aandacht dan ze prettig vond. De mannen staarden de hele tijd naar haar en konden hun ogen maar niet van haar afhouden. Ik vroeg me af of Patrick en Jan hen misschien verteld hadden dat ze even tevoren mijn vrouw hadden geneukt. Ik maakte me ook nerveus over wat Robert's verdere plannen waren voor de namiddag en de avond. Gelukkig zouden we de volgende ochtend al weer naar huis vliegen.

Enkele mannen waren met een bal aan het spelen. Al snel betrokken ze Caroline bij het spel door de bal naar haar te trappen, waarna zij hem moest terug trappen. Als ze hem niet snel genoeg wegtrapte werden de mannen af en toe nogal handtastelijk. De meeste mannen staarden met grote ogen naar haar borsten als ze achter de bal aanrende, waarbij de grote vleesbrokken in hun beha en het topje wild heen en weer en op en neer gingen. Telkens als ze de bal te pakken had liepen verschillende mannen naar haar toe en probeerden de bal weer van haar af te pakken, waarbij hun handen heel vaak 'toevallig' langs haar kont of haar borsten gleden. Door de manier waarop haar rokje regelmatig omhoog schoof werd het ook al snel voor iedereen duidelijk dat ze helemaal geen slipje aan had.

Mijn blaas was inmiddels zo vol dat ik me voelde alsof ik elk moment zou barsten, en ik moest me dus even verontschuldigen om naar het toilet te gaan. Dat deed ik echter met grote tegenzin, omdat ik Caroline niet alleen wilde achterlaten, ook al was er een drukke menigte om ons heen. Ik keek naar haar en wilde iets zeggen, maar Robert onderbrak me meteen met de woorden "Maak je maar geen zorgen. Ik zal ervoor zorgen dat niemand in haar kutje komt."

Snel liep ik naar de toiletten, en ik keerde zo snel mogelijk terug naar de auto. Van op een afstandje zag ik onze auto al, maar ik zag Caroline niet, en ik werd al bang dat Robert misschien zijn belofte gebroken had. Na wat gezoek vond ik haar echter, tussen twee busjes die naast elkaar geparkeerd stonden. Ze stond met haar rug tegen de zijkant van een van de busjes gedrukt, en Jan was samen met een van zijn vrienden bezig om haar om de beurt te kussen, haar borsten door haar topje en de beha te kneden, en onder haar korte rokje over haar naakte kutje te wrijven. Robert stond achter de busjes op wacht. Ik bleef van op een afstandje kijken, en het leek erop dat Robert zijn belofte gehouden had, want strikt genomen zat niemand "in" haar kutje, maar toch vond ik het bijzonder vernederend om machteloos toe te kijken hoe verschillende mannen om de beurt met haar wilden zoenen en haar wilden betasten.

Toen we na een poosje het sein hoorden dat de wedstrijd binnenkort zou beginnen, pakte iedereen zijn spullen bij elkaar, gingen we het stadion binnen, en zochten we naar onze plaatsen. Caroline moest op een stoeltje naast de gang gaan zitten, en Robert ging meteen naast haar zitten. Patrick en Jan zaten voor hen, op de volgende rij, en de rest van het groepje vrienden en collega's zat om ons heen.

Het eerste wat me meteen opviel was dat er in ons vak veel mannen zaten die al dronken waren. Het tweede wat me opviel was dat ze bijna allemaal naar Caroline's wiebelende borsten staarden terwijl ze de trappen opliep en ging zitten. En het derde wat me opviel nadat Caroline was gaan zitten was dat ze het blijkbaar erg moeilijk vond om haar kutje te verbergen, omdat het kleine, strak zittende rokje zo ver omhoog kroop.

Er kwamen nog steeds nieuwe mensen stadion binnen toen ik zag hoe Robert iets in het oor van Caroline fluisterde, en hij daarbij naar haar lange blote benen en haar korte rokje wees. Caroline's ogen werden heel groot, maar na wat geaarzel volgde ze Robert's bevel op en deed ze haar knieen uit elkaar. Van waar ik zat, twee rijen beneden Caroline en Robert, kon ik het naakte kutje van mijn vrouw nu heel duidelijk zien. Ik kon ook Robert's lippen lezen toen hij het woord "verder" in haar oor fluisterde, waarna ze haar knieen nog verder spreidde, zodat haar linkerknie in het gangpad hing, en haar rechterknie tegen de linkerknie van Robert aangedrukt werd. Haar donkerbruine schaamhaar was goed zichtbaar, maar ook haar rode schaamlippen waren nu duidelijk tussen haar naakte dijen te zien.

Ik keek om me heen en zag hoe bijna alle mannen om ons heen naar haar staarden. Het waren haar zware borsten en haar lange benen die als eerste hun aandacht trokken, maar hun ogen werden pas echt groot toen ze haar naakte kutje onder haar ultrakorte rokje opmerkten.

Toen de wedstrijd eenmaal begonnen was, bombardeerde Robert Caroline tot "haal-meisje". Verschillende keren stuurde hij haar naar het standje waar drank en snacks verkocht werden om iets te gaan halen. Daarvoor moest ze elke keer via de trappen naar beneden, en als ze terug naar boven kwam staarden alle mannen naar haar wiebelende tieten en haar zwaaiende kont. Veel van de mannen die het dichtst bij haar in de buurt zaten hadden haar naakte kutje al gezien, en enkele van de dronken mannen leunden zelfs voorover als ze voorbij kwam om onder haar rokje te gluren. En te oordelen naar hun gezichtsuitdrukking lukte hen dat redelijk goed. Zelfs de rondwandelende bierverkopers knielden regelmatig "toevallig" neer ter hoogte van de rij onder die van Caroline om onder haar rokje te kunnen kijken. Het viel op gegeven ogenblik ook op dat er in ons vak veel meer bierverkopers rondliepen dan in de andere vakken.

De wedstrijd stelde niet veel voor. Er was niet veel aktie te zien op het veld, en de spelers leken zich niet echt te willen inspannen. Maar het was lekker warm, en het bier vloeide rijkelijk, en de toeschouwers hadden Caroline om naar te kijken. Ik weet niet hoeveel mensen Caroline's kutje konden zien, maar het waren er zonder twijfel heel wat meer dan eerder die dag op het strand.

Halverwege de tweede helft was bijna iedereen in ons vak dronken, en werd er meer naar Caroline gekeken dan naar de wedstrijd. De mannen om ons heen begonnen nu ook telkens harder te roepen en te juichen als Caroline weer eens bier of een snack moest gaan halen. Tijdens een van haar tochtjes greep een vreemde kerel naar haar kont waardoor ze het dienblad met snacks bijna liet vallen.

Tijdens bijna de hele wedstrijd zaten Jan en Patrick en hun jonge collega's achterstevoren op hun zitjes om met Caroline te kunnen kletsen en tegelijkertijd ook naar haar kutje te kunnen gluren. Op gegeven ogenblik hoorde ik Patrick lachend opmerken "Caroline, jij bent zonder twijfel het spannendste onderdeel van deze hele wedstrijd."

Even later zei Jan "Verdomme, wat een saaie wedstrijd. Caroline, waarom laat jij je tieten niet even zien om de sfeer wat op te vrolijken?"

Caroline gaf geen antwoord op deze brutale vraag. Maar de twee jongere jongens, die inmiddels ook al behoorlijk dronken waren, hadden Jan's suggestie gehoord, en vonden het wel een goed idee. Met luide stem begonnen ze te roepen "Jaaaa, laat je tieten zien! Tie-ten! Tie-ten! Tie-ten!"

Meteen begonnen Jan en Patrick mee te roepen. En niet veel later begonnen ook alle andere mannen in ons vak en aan de overkant van de trap mee te doen. Ze hadden inmiddels al zoveel van Caroline gezien dat ze indruk hadden gekregen dat ze een of andere exhibitionistische slet was.

"Tie-ten! Tie-ten! Tie-ten! Tie-ten!"

De mensen in de andere vakken keken in onze richting, nieuwsgierig naar de oorzaak voor al deze ophef.

Caroline was duidelijk beschaamd over wat werd geroepen, maar ze kon niets anders doen dan met een rood hoofd voor zich uit kijken.

Toen het geroep nog luider werd en het er niet op leek dat ze er snel mee zouden stoppen, fluisterde Robert iets in Caroline's oor. Ik zag hoe haar mond openviel, hoe ze met grote ogen naar Robert keek, haar hoofd schudde en nee zei.

Maar Robert, die zelf ook al wat biertjes op had, was niet iemand die tegengesproken wilde worden, en dat was iets wat Caroline heel erg goed besefte. Toen Robert gebaarde dat ze op moest staan, gehoorzaamde ze meteen.

Ze keek uit over de massa mensen, die nog luidruchtiger werd toen ze zagen dat het onderwerp van hun brutale geroep recht stond.

Caroline stond te trillen op haar benen, en ze keek heel erg nerveus om zich heen. Na wat getreuzel greep ze naar de zoom van haar topje, en trok het omhoog. Het gebrul van de menigte werd meteen luider. Ze trok haar topje slechts heel even tot over haar beha, en trok het daarna meteen weer naar beneden. Maar de menigte was het daar niet mee eens. En Robert ook niet. Na wat boe-geroep begon het publiek weer luid te roepen dat ze tieten wilden zien.

Caroline keek naar Robert, en zijn blik liet geen twijfel over wat hij van haar wilde. Ze wist wat haar te doen stond, en op de een of andere manier vond ze ook de moed om het te doen. Opnieuw trok ze haar topje omhoog, maar deze keer greep ze tegelijkertijd ook de onderkant van de cups van haar beha vast, en trok deze mee omhoog. Meteen vielen haar zware borsten uit de cups en wiebelden vrij heen en weer terwijl Caroline haar topje en haar beha boven haar tieten hield.

Het publiek begon nu zelfs luider te roepen dan ze tot dan toe voor de thuisploeg gedaan had. Iedereen aan onze kant van het stadion stond recht. De mensen achter haar, links van haar, rechts van haar en voor haar helemaal tot beneden aan de rand van het veld stonden nu allemaal recht, en er stonden dus letterlijk duizenden mensen te staren naar mijn vrouw terwijl deze haar bovenlijf naar voor duwde en haar grote dikke tieten aan de menigte toonde. Ik denk dat Robert iets naar haar riep, want even later begon ze haar bovenlijf ook nog naar links en naar rechts te draaien, zodat de mensen haar tieten nog beter konden zien, en ze bewoog ook met haar schouders om haar tieten harder heen en weer te laten wiebelen. De menigte beloonde haar met een oorverdovend gejuich.

Caroline glimlachte, misschien omdat Robert haar dat had bevolen, maar het was voor mij duidelijk dat de blik in haar ogen er een van doodsangst was. Ik zag dat haar handen ook trilden terwijl ze het topje en de beha omhoog hield.

Ik zag verschillende flitstoestellen van cameras afgaan, en enkele mannen kwamen zelfs de trappen omhoog gelopen om beter naar haar tieten te kunnen kijken. Gelukkig liet Robert even toe dat Caroline haar topje en beha weer naar beneden trok en dat ze weer mocht gaan zitten. Ik zag hoe ze met haar oogleden tranen probeerde weg te knipperen terwijl ze haar borsten terug in de cups stopte en ze het topje weer naar beneden trok.

Toen het publiek weer een beetje begon te kalmeren zag ik hoe twee grote gespierde mannen in uniform de trap op kwamen gelopen. Ze zagen eruit alsof ze van de beveiliging waren, en het was duidelijk dat ze het op Caroline gemunt hadden.

Toen ze ter hoogte van de zitplaatsen van Robert en Caroline waren, gebaarden ze dat Caroline naar hen toe moest komen. Het leek erop dat Robert tegen haar zei dat ze moest blijven zitten, waarna hij zelf opstond en naar de twee bewakers liep. Er werd hevig gediscussieerd, en even later liepen ook Jan en Patrck naar hen toe en mengden zich in het gesprek. Ik begon al bang te worden dat ze Caroline zouden meenemen en haar misschien zelfs zouden overleveren aan de politie. Te oordelen naar de blik op Caroline's gezicht maakte ook zij zich behoorlijk zorgen.

Ik had er geen idee van wat er allemaal werd gezegd, maar na enkele minuten zag ik hoe de hoofden van de bewakers begonnen te knikken, alsof ze ergens mee instemden, en nog wat later werden er handen geschud, en liepen de bewakers weg.

Robert, Jan en Patrick bleven op de trap staan, en Robert riep Caroline en mij naar zich toe. Toen we bij hen waren zei Robert "Dat scheelde niet veel. Ze wilden Caroline arresteren voor openbaar onzedelijk gedrag, maar we hebben hen kunnen kalmeren. Maar dan moeten we wel nu meteen het stadion verlaten."

Opgelucht over het feit dat de dingen niet helemaal uit de hand waren gelopen, en ook blij dat we deze plaats eindelijk zouden mogen verlaten, liepen we achter de drie mannen aan en stonden we even later buiten het stadion op de parkeerplaats. We waren ook blij dat Jan en Patrick meteen zonder afscheid te nemen naar hun auto liepen, en Robert, Caroline en ikzelf even later alleen met ons drietjes in de huurauto zaten. Caroline was achterin gaan zitten, en wilde duidelijk met rust gelaten worden, en dus ging ik op de passagierszetel zitten, naast Robert die achter het stuur zat.

Het was al laat in de namiddag, en ik ging ervan uit dat we meteen terug naar het hotel zouden rijden. Daar verheugde ik me wel op, evenals op onze terugreis de volgende dag, en ik hoopte dat Robert Caroline tot dan een beetje met rust zou laten. En ik had de indruk dat Caroline ook al uitkeek naar onze kamer, en naar een douche, en naar onze terugreis naar huis de volgende dag.

We waren echter nog maar enkele minuten onderweg, of onze hoop en verwachtingen werden door Robert in de grond geboord. "Oh, Hans" zei hij op een toon alsof hij ons vergeten was om een of ander onbelangrijk detail te vertellen, "hier is een papiertje met een adres erop. Kun je dat alsjeblieft even voor me invoeren in het navigatiesysteem? Voordat we naar het hotel gaan, gaan we eerst even bij Patrick langs. Hij heeft voor na de wedstrijd bij hem thuis een barbeque georganizeerd voor een aantal van de vrienden en collega's die we net in het stadion gezien hebben. En hij heeft ons uitgenodigd om ook even langs te komen en de dag op een leuke manier af te sluiten."

Mijn mond viel open van verbazing. Dit had ik namelijk helemaal niet verwacht. Ik had gehoopt dat ik Patrick en Jan nooit meer zou hoeven te zien. Ik keek achter me naar Caroline en zag dat ook zij allesbehalve blij was met dit nieuws. We durfden echter geen woord te zeggen.

"Ik hou niet zo van barbeques, maar het zou onbeleefd zijn om Patrick's uitnodiging zomaar af te slaan, zeker nadat hij ons samen met Jan zo'n leuke namiddag bezorgd heeft." Robert moest hier even om lachen, maar hij was de enige in de auto die dit grappig vond. Ik zat verbaasd voor me uit te kijken. Toen Robert even later een beetje ongeduldig "nou, waar wacht je op?" zei, boog ik me meteen naar de bediening van het navigatiesysteem van de auto, en begon ik het adres dat op het papiertje stond in te voeren.

De rit duurde ongeveer een half uur, en tijdens die rit werd geen woord gezegd. Het huis van Patrick bleek in een heel sjieke buurt te liggen. Het was een mooi groot vrijstaand huis met een hoge omheining er omheen. Het was duidelijk dat Patrick's huidige baan hem veel geld opleverde. Ik voelde mezelf weer boos worden bij de gedachte dat Patrick die promotie gekregen had als beloning voor werk dat ik gedaan had, en dat ik eigenlijk degene was geweest die die promotie had verdiend, en die recht op gehad op een van de leuke, goed betaalde banen die Patrick en Jan nu hadden ingepikt. Ik was uiteraard boos op Jan en Patrick, maar ook op mezelf, omdat ik dat had laten gebeuren, en omdat ik niet meer voor mezelf was opgekomen.

We reden de oprit op, waar de auto van Jan en Patrick ook al stond. Patrick kwam ook al meteen naar buiten en verwelkomde ons hartelijk. "Ah, geweldig, ik ben blij dat jullie gekomen zijn. Door ons vroegtijdige vertrek duurt het nog even voordat de andere gasten komen, maar ik kan jullie al een rondleiding geven door mijn kleine stulpje." Als willoze lammetjes liepen Caroline en ik achter Patrick en Robert door het huis, en waren onder de indruk van hoe groot en mooi het was. Ook de tuin was prachtig, met een zwembad en een groot terras.

Op dat terras stonden een grote barbeque en enkele tafels met borden, bestek, en glazen. Jan was er ook. "Fijn dat jullie zijn gekomen. Caroline en Hans, zouden jullie de flessen drank, de salades en de kommen met vlees alsjeblieft uit de keuken kunnen halen en hier op de tafels zetten? Robert en ik gaan even verderop in de tuinstoelen zitten, want we hebben enkele dingen te bespreken."

Caroline en ik keken elkaar een beetje verontwaardigd aan, maar Robert's blik maakte duidelijk dat we best meteen aan de slag zouden gaan, en dus begonnen we met heen en weer te lopen tussen de keuken en het terras om het voedsel en de flessen drank die in de keuken stonden naar de tafels op het terras te brengen. Telkens als we in de grote keuken kwamen om dingen op te halen waren we even alleen, maar de eerste paar keren dat dit gebeurde durfde geen van ons beiden iets te zeggen. Toen we echter voor de vierde keer de keuken binnenliepen begon Caroline plots te huilen. Ik zette de dingen die ik net in mijn handen genomen had meteen weer neer, liep naar haar toe en nam haar in mijn armen. Ze begon nu nog heviger te huilen en zei snikkend "Hans, ik hou dit niet vol, ik kan er niet meer tegen." Ik trok haar nog steviger tegen me aan, en wist even niet wat ik moest zeggen. Ze had al zoveel moeten verduren en ondergaan dat ik verbaasd was dat ze niet eerder al ingestort was. We waren allebei nette, eerlijke, respektabele mensen die uit de routine van hun normale dagdagelijkse leven gerukt waren, en die de afgelopen dagen en weken gedwongen waren geweest om dingen te doen die helemaal niet pasten bij de normen en waarden waar we mee waren opgegroeid. We hadden echter geen andere keuze gehad. Zonder medicijnen zou Sam niet lang leven. En de enige die ervoor zou kunnen zorgen dat we die medicijnen zouden kunnen krijgen was Robert. En Robert wilde ons alleen maar helpen als we ons onderwierpen aan zijn perverse wensen. En daardoor had Caroline tijdens de afgelopen weken sex moeten hebben met meer mannen dan ze ervoor zelfs ooit gekust had, en hadden we ons moeten laten vernederen als nooit tevoren.

Ik besefte dat dit alles zwaar was voor Caroline. Veel zwaarder dan voor mij. Maar ik had zelf ook veel te verduren gekregen. Ik had namelijk machteloos moeten toezien hoe mijn lieve vrouw zich had laten gebruiken door Robert. En door zijn collega's. En eerder die dag op het strand door twee van mijn concurrenten. Ik voelde me daardoor hulpeloos. En boos. En gefrustreerd. En verward. Heel erg verward. Ik haatte Robert. Ik haatte mijn collega's. Ik haatte deze verdomde onfaire positie waarin we terechtgekomen waren. En ik haatte mezelf, want ik kon niet vermijden dat ik ondanks alles opgewonden was geworden en een stijve had gekregen. Ik draaide mijn heupen een beetje weg van haar in de hoop dat ze de bult in mijn broek niet zou voelen.

Ik probeerde haar te troosten, en zei "lieverd, ik weet dat je het moeilijk hebt, maar we hebben geen keuze. Denk aan Sam. Het is voor hem dat we dit doen. En morgen vliegen we alweer naar huis. Dus hoeven we nog maar heel even vol te houden."

Toen ze dit hoorde knikte Caroline, en probeerde ze zichzelf weer wat in de hand te krijgen. Ze keek me aan met grote, betraande ogen. Het was duidelijk dat ze allesbehalve gelukkig was met deze hele situatie, maar mijn woorden leken haar een beetje op te beuren. Ze keek me aan alsof ik haar rots in de branding was, en alsof ze ontzettend dankbaar was voor mijn steun, maar daardoor zorgde ze ervoor dat ik nog bozer werd op mezelf. Haar hulpeloze blik, de slettige kleren die ze aan had, de manier waarop ze haar dikke tieten en haar brede heupen beklemtoonden, de wetenschap van wat ze had moeten doen met al die andere gemene gewetenloze mannen, en de uitzichtloosheid van onze situatie wonden me namelijk zo enorm op dat ik sex met haar wilde - nee, dat ik haar wilde nemen, neuken, zoals ik haar nog nooit eerder geneukt had.

Dat kon nu echter niet. En dat mocht niet. Ik was haar man. En ze had me nodig. Ik wilde haar niet verraden, ook al deed mijn lichaam dat wel.

Robert, Jan en Patrick zaten gezellig in de tuinstoelen een biertje te drinken, en toen Caroline en ik klaar waren met het naar buiten dragen van de drank en het voedsel kwamen ook de eerste gasten al aan. Caroline en ik werden meteen weer aan het werk gezet: ik moest het vlees en de hamburgers beginnen braden op de barbeque, en Caroline moest voor gastvrouw spelen. Robert en Patrick wilden dat ze elke gast persoonlijk ging begroeten, naar het terras bracht, en een drankje bezorgde. En daarmee had ze heel wat werk, want er bleven maar mensen komen. En ik maakte me steeds meer zorgen over het feit dat het alleen maar mannen waren. Sommige van hen herkende ik van het voetbalstadion. Anderen herkende ik niet, maar waren blijkbaar ook bij de voetbalwedstrijd geweest, want ze herkenden Caroline meteen. Mijn vrouw deed haar best om haar werk als gastvrouw een beetje professioneel te doen, maar de slettige kleren, de kommentaren van sommige gasten over wat wat ze haar eerder in het stadion hadden zien doen en de handtastelijkheden van sommigen van hen maakte dat moeilijk.

Ook ik had het moeilijk om van op een afstandje te moeten toekijken hoe alle mannen met grote ogen naar haar gaapten, en naar hoe een aantal van hen het waagde om in haar kont en in haar borsten te knijpen. En tijdens dat alles had ik het ook erg druk met het braden van het vlees op de barbeque.

Uiteindelijk groeide het aantal gasten tot bijna 30. Caroline had het erg druk met het rondbrengen van drankjes (vooral bier). Na een poosje riep Robert haar bij zich, en leek het erop dat hij haar instrukties gaf, waarna ze van het ene groepje mannen naar het andere begon te wandelen en met hen begon te praten. Ze gedroeg zich als een gastvrouw die uit beleefdheid met elk van de gasten even een gesprekje wilde voeren. Robert liep echter de hele tijd met haar mee, alsof hij wilde controleren wat ze zei, en vooral na de eerste gesprekjes nam hij haar vaak even apart om het een en ander in haar oor te fluisteren, alsof hij kritiek aan het geven was. Ik had geen idee van wat ze zei, totdat ze uiteindelijk naar een groepje van drie mannen liep dat dicht bij mij stond.

Ze had een glimlach op haar gezicht, maar ik wist dat het een geforceerde glimlach was. "Hallo, wat fijn dat jullie naar Patrick's barbeque zijn kunnen komen. Ik ben Caroline, en ik ben jullie gastvrouw voor vanavond. Jullie hebben me misschien al gezien in het stadion."

"Nou, en of!" zei een van de mannen. Een ander zei "jij bent die met die dikke tieten!". De derde man zei "mogen we die nog een keertje zien?" Caroline liet hierop een gemaakt giechelend lachje horen, en ging meteen verder met "ik ben blij dat jullie van mijn kleine voorstelling genoten hebben. Ik hoop dat jullie vanavond een fijne avond beleven. Ik wil er alleszins voor zorgen dat jullie niets te kort komen, en mijn man zal ervoor zorgen dat de hamburgers en de worstjes lekker gebraden worden." Na het horen van deze woorden draaiden de mannen zich om naar mij en keken me aan alsof ze verbaasd waren dat ik haar man was. Toen ze zich weer naar Caroline omdraaiden was deze al verdergelopen naar het volgende groepje, gevolgd door een tevreden grijnzende Robert.

Ondanks het feit dat er veel gedronken werd, bleef alles relatief rustig. Na ongeveer een half uurtje kwam Robert naar me toegelopen en zei "Hans, ik heb nog een taakje voor je. Je lieftallige vrouwtje en ik blijven nog even hier, maar ik wil dat jij al een taxi neemt naar ons hotel, en dat je daar onze koffers al begint in te pakken, want morgenvroeg moeten we om 8 uur al naar de luchthaven gaan."

Ik was blij dat ik terug naar het hotel mocht gaan, maar ik voelde me absoluut niet prettig bij de gedachte mijn vrouw hier alleen achter te laten. Robert leek mijn gedachten te kunnen lezen, en ging verder met "maak je geen zorgen, Hans, bij mij is ze echt wel veilig. En we blijven echt maar heel even. Je zal merken dat we in no time weer bij je in het hotel zijn."

Ik vertrouwde de situatie niet, en wilde het er eerst met Caroline over hebben. Robert stak daar echter een stokje voor en zei "je hoeft je echt geen zorgen te maken. Ga jij nou maar lekker terug naar het hotel. Ik zal Caroline wel inlichten." Ik wilde protesteren, maar de blik in Robert's ogen maakte duidelijk dat dit geen verzoek was, maar een bevel. En dat hij geen tegenspraak duldde. En dat hij als ik tegen zou werken er geen probleem mee zou hebben om de deal af te blazen die we hadden over de medicijnen voor Sam. Een beetje wanhopig keek ik naar Caroline, die omringd werd door best wel veel mannen en haar best deed om een goede gastvrouw te zijn. Ze glimlachte en knikte heel even naar me, alsof ze wilde zeggen dat ze deze hele situatie allesbehalve leuk vond, maar dat mijn aanwezigheid haar wel veel steun gaf. Toen ze echter zag hoe ik door Robert naar de uitgang geleid werd, vielen haar ogen en haar mond open, alsof ze niet kon geloven dat ik weg zou gaan. En dat ik haar achter zou laten. Zonder iets te zeggen. Tussen al die vreemde kerels.

Op de oprit stond al een taxi op me te wachten. Ik moest echt op mijn tanden bijten om me in te houden. Ik wist namelijk dat dit verkeerd was. Ik wist dat het verkeerd was om mijn vrouw hier achter te laten. Ik wist dat het verkeerd was om haar zo in de steek te laten, ook al zou het volgens Robert maar voor heel even zijn. Ik wist echter ook dat ik geen keuze had. Sam's leven stond op het spel. En dus stapte ik met neergeslagen blik in de taxi, en liet ik mezelf naar het hotel rijden.

Een half uur later, rond zeven uur, kwam ik aan bij het hotel. Rond half acht was ik klaar met het inpakken van onze koffers. Het enige wat ik nog niet ingepakt had waren de toiletspullen en wat kleren voor de volgende dag. Robert had gezegd dat hij en Caroline niet lang bij Patrick zou blijven, en dus hoopte ik dat ze snel zouden opdagen. Om acht uur waren ze er echter nog niet. En ook niet om half negen. Toen het donker begon te worden besloot ik Hans te bellen op zijn mobiel. Hoe vaak ik echter ook belde, hij nam niet op. En ook Caroline nam haar mobiel niet op. Verschillende keren belde ik naar de receptie van het hotel met de vraag of er een bericht voor me was achtergelaten, maar ze hadden niks voor me. Hoe later het werd, hoe meer zorgen ik me begon te maken. Ik wilde teruggaan naar het huis van Patrick, maar ik kende het adres niet. Het werd tien uur. Elf uur. Twaalf uur. Een uur. Tegen twee uur viel ik in slaap, maar om vijf uur was ik alweer wakker. Nog steeds geen nieuws van Robert of Caroline. Ik ging zowat dood van de zenuwen en de zorgen.

Pas om iets na half negen ging de kamerdeur open en kwam Robert binnen, samen met Caroline. Caroline zag uit alsof ze pas gedoucht had, en ze had ook andere kleren aan - de kleren die ze de dag ervoor 's morgens had aangehad toen we naar het strand gingen. Ze zag echter uit alsof ze geradbraakt was. En ze durfde me niet aan te kijken. Ze wilde zelfs niet door mij vastgehouden worden. Ik was woest en verward en wilde vragen wat er gebeurd was, maar Robert zei dat we al laat waren voor onze vlucht, en wilde meteen vertrekken. Gehoorzaam deden we wat hij wilde, en pakten we de laatste spullen in onze koffers. En na drie kwartier stonden we op de luchthaven. En later die namiddag waren we alweer thuis.

Tijdens de hele reis zeiden Caroline en ik geen woord tegen mekaar. Ik had zoveel vragen, maar het leek alsof mijn vrouw een muur om zich heen had, want ze reageerde op niets. Ook niet toen we eindelijk thuis alleen waren.

Wordt vervolgd...