Cato - 2

Nee… hij gaat haar echt als een teefje naar het park leiden! schiet het door haar hoofd als ze achter hem aan over de drempel stapt. Of nou ja, meer struikelt omdat hij stevig aan de riem trekt, maar ze weet zich al snel te herstellen. Hij sluit de deur en begint in een stevig tempo te lopen in de richting van het park.

”Meester, mag het…?”

“Stil, teefje! Ik wil je niet horen! We gaan eens even een paar regels voor vanavond duidelijk maken.

Regel één; Ik wil dat alles wat je uit je zelf wilt zeggen start met ‘Meester, uw teefje voelt de behoefte om wat te zeggen of te vragen. Mag uw teefje toestemming hiervoor?’ en dan wacht je ook netjes met verder iets zeggen tot ik die toestemming heb verleend.

Uiteraard antwoord je wel rechtstreeks en correct als ik je een vraag stel. Begrepen?”

Ze voelt haar boosheid weer in alle hevigheid in zich opborrelen. Hij weet hoe moeilijk ze het al vindt om überhaupt Meester te zeggen als ze iets wil vragen, laat staan dat ze zichzelf nu ook nog eens teefje moet gaan noemen! En dan ook nog eens zo rond gesleurd worden als een onwillige hond aan een riem, maakt dat ze bijna kookt van binnen. Maar ze weet ook beter dan nu op dit moment met hem hierover in discussie te gaan. Dus ze mompelt iets van een ja.

Meester lijkt tevreden, want hij gaat verder met praten.

”Regel twee en dit is een heel belangrijke. Je mag te allen tijde vragen om een pauze, maar ik bepaal. En ik ken je goed genoeg om te weten wanneer dingen echt te zwaar voor je worden. Maak dus geen misbruik van deze regel!

Wordt het je echt te zwaar, dan mag je uiteraard altijd je stopwoord gebruiken. Deze regel verandert nooit.

En dan de derde en laatste regel. Ik bepaal wat er gebeurt vanavond; wat, wanneer, hoe en met wie. Als ik zeg spring, dan spring je. Als ik zeg loslaten, dan laat je ook los. Geen gepiep, geen geklaag en geen gezeur! Mijn geduld met jou is zo langzamerhand een beetje op. Ben ik duidelijk geweest?”

Ze voelt een rilling langs haar ruggengraat omhoog kruipen als ze zijn woorden op zich in laat werken. Zei hij nu echt ‘met wie’ net? Angst en boosheid om de situatie waarin ze zich nu bevindt strijden om voorrang in haar hoofd. Maar veel tijd om erover na te denken krijgt ze niet, want er wordt ongeduldig aan haar riem gerukt dat ze moet blijven volgen.

”Ja Meester, ik heb het begrepen.”, krijgt ze er hijgend uitgeperst. Het tempo is moordend op haar toch net iets te hoge hakken voor haar doen.

Een diep gebrom uit zijn keel is haar teken dat hij tevreden is met haar antwoord.

Ze lopen de hoek om en hoeven nu alleen nog maar de straat over te steken om uit te komen in het park. Meester trekt een keer fel aan haar riem als teken dat ze stil moet blijven staan voor het oversteken. Hij kijkt overdreven een keer naar links, dan naar rechts en weer naar links voor hij weer een korte ruk aan de riem geeft dat ze hem moet volgen.

Ze lopen nu recht op de hekjes af die de ingang van het park afsluiten. Maar waar ze de hele weg al bang voor is geweest ziet ze nu voor haar ogen ontstaan. Er komt een man samen met zijn hond uit het park lopen. Ze duikt zo ver mogelijk weg in de kraag van haar jas en durft niet te kijken, maar ze hoort zijn voetstappen naderen.

”Goedenavond.”, hoort ze Meester zeggen, terwijl hij gewoon doorloopt en de man passeert, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij hier met een aangelijnde vrouw loopt.

”Goedenavond. Meneer is zijn teefje ook even aan het uitlaten zie ik?”, is het lachende antwoord van de onbekende man.

Ze wil terplekke wel door de grond zakken of gewoon oplossen in het niets als ze Meesters bulderlach hoort. Ze probeert voorzichtig door haar wimpers te gluren naar de onbekende, maar ziet niets in het donker.

”Ja, ze moet nog even wat energie kwijt, ze liep als een stuiterbal door het huis te stuiteren. Dus eens even kijken of ik haar nog een beetje kan afmatten hier. Fijne avond nog!”

Ze lopen verder het park in en verlaten de verharde paden, tot ze op een wat meer beschut stuk grasveld komen. Meester blijft staan en trekt haar aan de riem voor zich, zodat ze met haar gezicht naar hem toe staat. Hij laat de riem vieren en duwt met één hand onder haar kin haar hoofd omhoog, zodat ze hem ook moet aankijken.

Een glimlach glijdt over zijn gezicht als hij in haar ogen kijkt. Hij ziet de mengeling van emoties die door haar heen gaan.

“Dat vuur in je ogen wat je nu laat zien, maken het al meer dan de moeite waard, lief meisje van me.”

Even hoort ze weer de haar zo vertrouwde tederheid in zijn stem. Zijn trots maakt dat ze onbewust rechter op gaat staan. Dit is de Meester die ze kent, waar ze zo gek op is. Ze voelt haar onderbuik weer krampen, maar nu wel van opwinding.

”Presenteer jezelf!

Ze legt haar handen in haar nek en duwt haar ellebogen naar achteren, waardoor haar borstkast verder naar voren komt. Ze plaats haar voeten wat verder uit elkaar en geeft Meester zo toegang tussen haar benen.

Hij doet een stap dichterbij en laat ruw één hand tussen haar benen glijden en hij knijpt met zijn volle hand in haar schaamheuvel. Met zijn andere hand opent hij de knopen van haar jas. Zijn gezicht is zo dicht bij het hare dat ze zijn warme ademhaling over haar huid voelt strelen.

Zijn vingers tussen haar benen trekken de stof van haar string opzij en hij duwt ze tussen haar lipjes. Het kost ze geen enkele moeite om zich daar een toegang te verschaffen, zo glibberig is het. Ze schokt haar heupen naar voren als hij plots twee vingers naar binnen duwt en gelijktijdig zijn duim hard op haar klitje drukt. Een siddering van genot schiet door haar lijf.

“Sta stil!”

Zijn vingers verlaten haar kutje en hij doet een stap naar achteren. Ze voelt zijn ogen op haar gericht als hij in een langzaam tempo om haar heen begint te lopen.

“Kijk, dat is de enige juiste houding voor een geil teefje.”, zegt hij plots, naar wat voor haar gevoel minuten heeft geduurd. ”En maar zeggen dat vernedering je niets doet hè, slet. Je loopt hier gewoon te lekken.”

Demonstratief brengt hij zijn vingers naar zijn neus en snuift er luidruchtig aan. Hij weet dat ze dat vreselijk vindt!

“Pas maar op dat je geen hitsige reutjes aantrekt met die geile lucht van jou hier in het park!”

Hij draait zich om en loopt met zijn tas naar de rand van het grasveld. Hij zet de tas daar neer en opent hem. Zijn hand zoekt er even in. Nieuwsgierig volgt ze met haar ogen zijn handelingen, maar ze kan niet zien wat hij uit de tas haalt.

Hij komt weer op haar toelopen, maar houdt één hand achter zijn rug verborgen.

“Maakt dit teefje haar baasje graag blij?”, vraagt hij zacht, terwijl hij haar diep in de ogen aankijkt.

“Ja Meester.”

Meer dan een fluistering kan ze het niet noemen.

Hij draait zich zo snel om dat ze er van schrikt en zwaait zijn arm naar achteren. Ze ziet hem iets met een krachtige boog het donker in gooien.

”Apport dan!”

Met stomheid geslagen laat ze pardoes haar armen zakken. Met open mond staart ze hem aan. Verwacht hij nu werkelijk dat ze die bal achterna gaat rennen?

Dan wint haar boosheid het van de verbazing. Demonstratief zet ze haar handen in haar zij, terwijl haar ogen vuur spuwen.

“Meester, dit gaat…..”

Maar verder komt ze niet, want al het geluid wat ze weet te produceren wordt overstemd door zijn schaterlach, die door de stille nacht heen knettert.