Lydia 07. Monaco

Ik haast me met mijn glad geschoren gezicht naar de ontbijtzaal. Het hele gezelschap zit er al. De stoel naast Lydia is vrij.
"Looking very good today Martin. Did you like your shave?"
"It was very special, thank you Lydia."
"You should thank Dassie. Now let me feel the result."
Haar hand aait zachtjes over mijn wang, ze pakt mijn hoofd en trekt het zachtjes naar zich toe. Ze tuit haar lippen en zoent me op mijn mond. Het begint te wennen, Lydia die me kust.
Ze glimlacht.
"I was surprised Lydia, Dassie was very beautiful.”
"I like to challenge people. Do you like challenges?"
"Yes Lydia."
Iedereen ziet er bijzonder elegant uit. George en Richard dragen een blazer en een overhemd. De dames dragen sjieke jurken. Ik val uit de toon met mijn oude spijkerbroek en mijn vale Starwars T-shirt.
We rijden met zijn zessen in een moderne taxibus. Lydia kent de chauffeur. Ze kletsen geanimeerd in het Italiaans. Claremont zit links van me, Lydia aan de andere kant. Richard, Dassie en George zitten achter ons.
Lydia buigt zich naar mij en Claremont toe en aait ons over onze hoofden.
"You two look very nice together.”
We kijken elkaar aan, alsof we willen checken of dat echt zo is. Ik wil haar graag aanraken, een arm om haar heenslaan. Maar ik durf niet. Claremont kijkt door het raam.
Claremont is vaker in Monaco geweest, ze vertelt over het koningshuis en over het merkwaardige leven van Stéphanie van Monaco. Het verbaast me dat ze er zoveel over weet.
"Why do you know so much about them?"
"I saw Stéphanie at a concert in Tel Aviv years ago. She was a role model for me back then."
We stappen uit bij de haven van Monaco. We bekijken de luxe jachten, de dure auto's en de chique kledingwinkels. Er zijn veel toeristen.
Lydia loopt zonder iets te zeggen een kledingwinkel binnen, Club Monaco. We volgen haar naar binnen. Richard en Dassie lopen langs de kledingrekken. Lydia en George gaan rustig op een bank zitten. De verkoopster loopt naar Lydia en vraagt wat haar wens is. Ze wil een wit kort jurkje voor Claremont en een lichtgekleurde blazer en broek voor mij.
"I don't need a blazer Lydia."
"You need one tonight."
George lacht. "Skip the protest Martin. It's useless."
Twee verkoopsters pakken kleding uit de rekken en geven het aan Claremont en mij. Wij trekken het aan in een pashokje en laten het zien aan Lydia.
Het duurt lang. Ik heb zes pakken aangetrokken voordat Lydia een keuze maakt. Claremont is veel sneller klaar, Lydia kiest voor haar een kort glad wit jurkje, een Romeins model. De oude kleren van Claremont gaan in een tas en ze gaat in haar nieuwe jurkje naast Lydia zitten.
Als Lydia de keuze voor mij heeft gemaakt moet ik schoenen passen. Het worden witte schoenen met kleine ronde gaatjes. Als ik eindelijk klaar ben verdwijnen mijn oude kleren en schoenen ook in een tas. Lydia wil dat ik de kleding meteen aanhoud, net als Claremont.
Ik wil de kleren eigenlijk niet aannemen, maar weigeren is onmogelijk.
"Martin, I cannot take you to the restaurant if you wear dirty jeans. I like well dressed people." Lydia rekent af en George draagt de tassen met de oude kleren.
We gaan naar een oud kunstmuseum in Monaco. Af en toe corrigeert Lydia me als ik gebogen sta. Ze strijkt over mijn ruggengraat. "If you look like a prince, you walk like a prince."
Ik protesteer niet meer. En ze heeft gelijk. Tot mijn verbazing kijkt Claremont ineens veel vriendelijker naar me. Ik had niet verwacht dat zij kleding zo belangrijk zou vinden.