Van Advocate Naar... - 2

Voordat ik over de vastgoedsector begin, ga ik toch nog even terug naar mijn advocatentijd. Ik ben jullie toch een verklaring schuldig waarom Willemijn het merendeel van de “mediaaandacht-zaken” kreeg? Of niet dan?

Twee jaar lang heb ik mijn mondwerk te beschikking gesteld - zonder te morren, maar wel te morsen - in de hoop om een grote zaak te krijgen. Ik mocht zeker niet klagen. Vergeleken met de rest was ik aardig goed onderweg. Ik kreeg interessante zaken, inhoudelijk toch, die mij uitdaagden en voldoening brachten, maar ik greeg nooit een zaak die de media zou halen. Het was telkens Willemijn die het tijdens de ontbijtsessies maakte. Was dat met opzet? Was het misschien ter bescherming? Van wie, in godsnaam? Ik wilde sprongen maken, ik wilde publieke erkenning. Ja, ik begreep dat dat veel risico’s met zich meebrengt, prive en professioneel. Maar ik begreep niet dat Willemijn telkens de juiste argumenten naar boven haalde bij de ontbijtsessies. Inhoudelijk was er ook niets op aan te merken en ja, ik moest toegeven dat ze ook wel briljante oplossingen had.

Tegelijk vond ik haar niet bijster intelligent, zeker niet slimmer dan ik. Ze had twee jaar voorsprong, maar ik kon me ook niet voorstellen dat dat nou de reden was voor haar success. Ik werd gefrustreed en achterdochtig. Doordat ik geen voor mij logische verklaring had, waar al die wijsheid vandaan kwam, greep ik naar illegale middelen. Voordat ik dat deed, ging ik met mijn vader lunchen. Ik had een 2de opinie nodig, om mijn stap te kunnen verantwoorden.

Mijn vader stapte uit zijn S-Klasse en liep naar de ingang van de brasserie. Een grote statige man met grijs haar. Bij de begroeting bekeek hij mij van top tot teen, met een trotse glimlach gaf hij mij een zoen op mijn wang. Ik legde de situatie uit, zonder namen te noemen en naardat ik klaar was vroeg hij om wie het specifiek ging. Mijn vader, die Van Tiepen via de rotary kende, had misschhien een naam horen vallen die het eea kon verklaren. Op het moment dat ik de naam Willemijn noemde, meende ik een glinstering in de ogen van mijn vader te zien. Het maakte mij onzeker. Was Willemijn nou zo goed, dat Van Tiepen op de rotarty met haar zat te pronken en dat mijn vader haar kende? En daarbij een emotionele reactie voortbracht? Hij kende haar niet persoonlijk, nee, dat verzekerde hij mij. Maar hij hoorde wel verhalen over haar. Welke verhalen, waarover, door wie verteld? Gewoon, verhaaltjes, dat iemand iets heel goed kan en daardoor beloond wordt. Hij bleef vaag, maar in zijn mondhoeken zag ik een lichte aanzet tot een jongensachtige glimlach. Ik werd er niet wijzer van en mijn lunchtijd was over. Ik boog over de tafel, mijn decolletee zichtbaar voor Jan en alleman, gaf hem een zoen en ging terug naar kantoor.

Ik deed mijn werk, maar bleef piekeren of ik het zou doen of niet. Juist op het moment dat ik op het internet naar mijn benodigheden wilde zoeken, liep Van Tiepen mijn kantoor binnen. “Marieke…” hij sloot behoedzaam de geluidswerende deur. Een glimlach, een geforceerde glimlach terug. Wat zullen we nu krijgen, midden op de dag. “Ik heb dadelijk een belangrijke pitch. Een internationale corporatie zoekt een advokatenkantoor voor hun aktiviteiten in europa. Willemijn en je collega’s hebben alles goed voorbereid. In 20 min moet ik presenteren, en ik ben een beetje gestresst.” Stoom afblazen dus, concludeerde ik en wist wat te doen. Gewoon meedraaien Marieke, zei ik tegen mezelf. “Oh, maar meneer Van Tiepen, daar heb ik wel een remedie voor” mijn wenkbrouw schoot omhoog, terwijl mijn handen mijn blouse openknoopten. Dit werkte altijd - mannen zijn zo simpel - en ik wilde dit zo snel mogelijk laten passereren. “Hoe wilt u het vandaag?” Ik haalde mijn borsten uit mijn cups. “Lekker hard in mijn strotje? Met korte, harde stoten? Of juist heel langzaam? Lekker hard, met smakkende geluiden?” Terwijl ik dit zei, kwam hij op me af, pakte mij vast en smakte me met mijn rug op mijn bureau. Hij trok mijn hoofd tot over de rand van het bureau, haalde zijn harde pik uit zijn broek en ramde hem in een keer in mijn strot. “Ohrrgg ja, jij pijpslet…” Zijn handen hielden mijn hoofd vast terwijl hij hard in me beukte. “Fuck, fuck, in je strot jij goedkope pijpslet. Ochg, laat je mondje lekker uitwonen voor een vervolgopdracht.” Hij ging breeder staan, stootte dieper en harder. “Kneed je neukuiers, druk ze samen” Ik deed wat mij was gevraagd, speeksel droop langs mijn mondhoeken op de vloer. Ik hoorde hem roggelen, en voor ik het wist, had hij mijn borsten voorzien van een laag spuug. “Wrijf ze in, die dikke uiers van jou” Hij haalde zijn pik uit mijn strot, legde een hand op mijn hals een kneep toe. Hij ramde zijn pik in mijn strot “nog strakker, hehe” en ik kreeg amper lucht, mijn handen zochten naar houvast, lichte paniek steeg in mijn hoofd. Hij haalde hem in een ruk uit, mijn longen zogen zich vol met lucht, tranen in mijn ogen, gevoel van oplucht… nee te vroeg, weer hard in mijn strot, mijn luchtpijp dichtgeknepen door zijn hand en zijn harde pik. “jij laat je zomaar gebruiken he? Het maakt jou allemaal niets uit, dit geneuk en gebruik…Hier proef dit eens” Hij haalde zijn pik uit, stapte naar voren en geleidde mijn mond naar zijn kontgat. “Steek je tong erin...” Hij begon mijn borsten te neuken. “Toe…” Dit had ik nog nooit gedaan. Ik walgde van het idee. “Toe” zei hij en duwde mijn mond naar zijn kontgat. “Verdomme, steek je tong erin, pijpslet, anders weet ik wel nog iemand die het doet.” Ik aarzelde. “Nee? Goed, dan niet.” Hij haalde zijn harde pik uit mijn mond, wreef hem nog schoon op mijn wangen en fatsoeneerde zich. Zonder iets te zeggen ging hij weg.

Shit, shit, shit, wat had ik nou gedaan? Fuuhuck, wat nu? Hij was niet eens klaargekomen. Maar ik ga toch echt niet zijn kontgat tongen? Deze gedachten bleven mijn dagen achtervolgen. Ik was onzeker, soms zelfs bang, dat ik alles had verloren. Nog vijf dagen tot de volgende ontbijtsessie en dan zou ik het weten wat me dit zou kosten. Nog vijf dagen om uit te zoeken waarom Willemijn de topzaken in de wacht sleepte.

Ik had niks meer te verliezen. Nadat ik mij had gefatsoneerd, borsten in de cups, blouse rechtgetrokken, gezicht gewassen en geingecremed, zocht ik op internet naar spy gear. Ik zocht een video pen, die ik stiekem op het bureau van Willemijn kon plaatsen en ik zocht ook audioopname apparatuur. Een videopen kon ik niet vinden, een geschikte audioopname evenmin, maar wel een fotopen die in intervallen foto’s nam. Besteld, volgende dag geleverd.

De fotopen was simpel. Je stelde een interval in en daarna pakte hij fotos. Ik stelde de interval in op 3 minuten, klopte aan Willemijns deur en verzon ter plekke een smoes om met haar te babbelen. Willemijn was in het algemeen niet bijzonder warm of sympathiek, en alles wat ook maar een emotionele waarde had, was ingestudeerd. Wat dat betreft was ze heel erg professioneel, en toegegeven, ze beperkte daarmee de risico’s die mediazaken met zich meebrengen. Tijdens de babbel leunde ik met mijn handen op haar bureau, in mijn linker hand de pen die zij niet zag, omdat haar computerscherm tussen mijn hand en haar ogen in stond. Haar blouse was tot de aanzet van haar borsten open en beloofden een heuse vrouwelijkheid, iets wat mijn jaloezie zeker niet verminderde. Ik plaatste de pen, sloot met een glimlach af en ging terug naar mijn kantoor.

De volgende dag klopte Willemijn aan mijn deur “Je pen vergeten… amateur-… tje?” zei ze met een gespeelde, maar toch ingestudeerde knipoog. “Oh ja, ik zocht hem al de hele dag… “ “Niets beters te doen zeker” zei ze voordat ik mij kon bedankten, bitch. Ze draaide zich om en sloot achter zich de deur. Ik dwong mezelf tot 15 te tellen, misschien kwam ze nog terug met een andere sneer. Maar nee, dus bestanden uploaden en bekijken. Wat ik zag verklaarde alles.

De fotopen had 500 beelden gemaakt, met telkens intervallen van 3 minuten. De eerste 80 beelden was er niets te zien, behalve een lege zithoek. Op het 81ste beeld was Willemijn te zien, in de zithoek, met haar handen aan de knopen van haar bloes. Het volgende beeld: zittend op haar poef, haar bloes open, haar grote borsten - de grootte had ik dus zeker onderschat - uit haar cups, haar blazer half-uit en over haar schouders. Het volgende beeld: Willemijn met een blinddoek, haar kleren net zoals 3 minuten geleden. De volgende beelden gebeurt niets, Willemijn afwachtend op wat gaat komen. Dan, Van Tiepen die tussen Willemijn en de fotopen staat. Daarna zijn broek uit. De volgende foto toont hem, gebukt voor Willemijn, met zijn kont naar haar toe. Willemijn steekt haar tong maximaal uit, Van Tiepen met beide handen op zijn kont, trekt zijn billen uitelkaar. De volgende foto: Willemijns gezicht helemaal verzonken in Van Tiepens kont. Tien foto’s volgen als variatie van Willemijn die Van Tiepen’s kont uitlebbert. Tien foto’s! Dat is een halfuur! Oh god. Van Tiepen staat nu voor Willemijn. Zijn keiharde pik priemt vooruit. Hij bukt en likt haar borsten. Hij bijt erin, er blijven bijtssporen achter. Willemijn die in pijn haar gezicht wegtrekt. Van Tiepen die uithaalt om haar een oorlel te geven. Van Tiepens pik blijft keihard. Dan, Willemijn tegen de zithoek aan, zittend op de grond, leunend tegen de zetel. Van Tiepen staat breed over haar. Zijn pik diep in haar neukstrot, zijn handen vast om haar uiers, je ziet dat hij hard knijpt. Slijmdraden op haar grote neuktieten. Dan weer meppen. Van Tiepen omgedraaid, met zijn kont weer in Willemijns gezicht. Zij zijn kont uitlikken en haar tong diep in zijn strontanus boren. Dit allemaal in 50 beelden; twee en half uur... Willemijn met haar knieen op de zithoek, haar schouders leunen half op de rugleuning, haar handen armen op haar rug. Haar borsten hangen zwaar naar beneden. Van Tiepen van achteren, waarschijnlijk in haar kont. Een glimlach van Willemijn, de eerste. Zou ze het fijn vinden? Heeft ze plezier? Is het dat wat haar van mij onderscheid? Langzaam besef ik de omvang van perversiteiten die nodig zijn om verder te geraken. Willemijn weer op de poef, haar blinddoek af. Van Tiepen heeft haar haar vast, Willemijn spert haar mond open. Van Tiepen roggelt in haar bek, en ramt zijn harde pik in haar strot. Van Tiepen met kleren aan, zuigt nog een keer aan haar grote pornotieten en is daarna niet meer op een foto te zien. Willemijn die in de zithoek zit, uitgeput. Willemijn met haar benen wijd, haar hand tussen haar benen, tieten tussen haar armen geperst en haar hoofd in haar nek. Die hoer maakt zich zelf nog klaar ook. Spetters op de salon tafel, een huilende Willemijn, al liggend in de zithoek.

Kan ik dit? Wil ik dit? Enkel voor publieklijke (h)erkenning? Wat moest ik wel niet doen om dit te overtreffen? Zeker nadat ik alles had verloren?