Gaaap - 12

Wat als verleiding, opwinding en seks even normaal zijn als elkaar begroeten, een hand geven en adem halen? Wat als bijna iedereen in een permanente staat van opwinding verkeert? Overal. Hoe vreselijk saaai is het leven dan wel niet?

=23=

Ben

Gek, maar zodra hij bijkwam, wist hij ogenblikkelijk waar hij was en waarom. Hij had al heel wat boeken gelezen waarin mensen minuten en soms wel uren nodig hadden om te begrijpen wat er was gebeurd. 'Waar ben ik?' vroegen ze dan, stomverbaasd over de situatie waarin ze terecht waren gekomen en met toenemende angst voor het onbekende.

Maar Ben Ruckert wist zonder aarzeling dat hij in een ziekenhuisbed lag, zelfs dat dit bed in het Tweede Vagijn Gasthuis stond, zo genoemd nadat het in 1128 gestichte Vaegeijn Gasthuys voor 'vreemden en passanten' na de stadsbrand van 1258 was herbouwd en in de volksmond als het Tweede Kutziekenhuis door het leven ging.

Ben herinnerde zich ook hoe hij hier verzeild was geraakt: na een val van zo'n drie meter, nadat hij door een deur was gestapt waarachter door de verbouwing van het biologielokaal de tussenvloer was gesloopt. De klap zelf was uit zijn herinnering gewist, maar dat leek hem wel logisch. Hij had immers zijn bewustzijn verloren.

'Godverdomme, hij is er weer,' zei een heldere stem.

Hij keek in het vriendelijke gezicht van een vrouw die een stuk ouder leek dan hij zelf was, maar ook een stuk jonger dan zijn moeder. Ze droeg haar bruine haar in een staartje en had fonkelende oorknopjes. Het lachje om haar mond werkte aanstekelijk. Hij merkte dat hij zelf ook begon te grijnzen.

'Klopt,' zei Ben.

De vrouw, gekleed in een witte jas, legde haar koele hand op zijn voorhoofd. 'Godver, was dat even schrikken, hè?' Ze gleed met een wijsvinger over zijn lippen. 'Ik ben dokter Rita en jij bent Ben, hè? Ben Ruckert. Spannende naam, zeg.'

'Mijn vader heeft Vlaamse voorouders,' zei hij. 'Mijn opa en oma woonden in Spermalie, West-Vlaanderen, een deelgemeente van Middelkerke. Toen zij...' Fronsend onderbrak hij zichzelf. Waar had-ie dat nou ineens vandaan? Het klopte wel, maar wat een geleuter in een situatie als deze.

'Volgens mij heb je verdomd veel geluk gehad, beste Ben,' zei dokter Rita. Ze sloeg het dunne laken weg dat over hem heen lag en knikte naar iemand aan de andere kant van het bed. 'Dat is zuster Margriet.'

Langzaam verdraaide hij zijn hoofd. Een tweede vrouw in het wit glimlachte hem toe. Ook zij droeg haar haar in een staartje. Als hij haar leeftijd mocht schatten, zou hij zeggen dat ze nog geen dertig was. 'Hoi, Ben,' zei ze.

Ondanks alles begon hij het hier best leuk te vinden. Zo'n grote portie vriendelijkheid deed een mens goed.

'Luister, Ben,' zei dokter Rita. 'Ik moet even nagaan of je geen hersenschudding hebt opgelopen.'

'Dat zou eigenlijk alles zijn,' zei zuster Margriet. 'Op wat schaafwondjes na dan. Het zou ons niks verbaasd hebben als je een paar ribben gebroken had, maar blijkbaar ben jij een sterke knaap.' Bij die woorden reikte ze naar zijn onderlijf en voelde hij tot zijn verrassing dat ze zijn slappe piemel streelde. Het drong nu pas tot hem door dat hij poedelnaakt tussen twee mooie vrouwen in lag. Die piemel begon zich haastig op te richten.

'Godverdomme, wacht daar nou mee,' foeterde dokter Rita. Ze duwde de hand van de verpleegster weg.

'Oeps,' lachte zuster Margriet. 'Schitterende lul trouwens.'

'Ja, ja.' De dokter haalde een dun zaklampje uit haar schort en scheen ermee in Bens ogen. Hij kneep zijn pupillen dicht. 'Mooi.' Ze stopte het lampje weer weg. 'Ik ga je nu een paar vragen stellen, oké, Ben? Verbaas je nergens over, ook als je vindt dat het stomme vragen zijn. Probeer ze rustig te beantwoorden, goed?'

Terwijl hij voelde dat zijn lul weer langzaam wegdommelde, merkte hij ook dat de verpleegster een voet op de rand van het bed zette. Hij hoefde zijn arm maar een klein stukje op te tillen om zijn hand onder haar rok te kunnen brengen. Maar misschien was het verstandiger om daar nog even mee te wachten.

'Vraag een,' begon dokter Rita. 'Wat zijn de labia minora pudendi?'

'De binnenste schaamlippen,' antwoordde Ben.

'En futuere, wat is dat?'

'Neuken.'

'Welke dag is het vandaag?'

Hier aarzelde hij eventjes. 'Freya, genoemd naar de godin van de wellust.'

'Heb jij wel eens last van ejaculatio praecox?'

'Vroegtijdige zaadlozing? Nou nee, dacht het niet.'

De dokter klopte hem bemoedigend op zijn buik. 'Laatste vraag: wel van penistumescentie misschien?'

'Last van erecties?'

Beide vrouwen lachten. Toen boog dokter Rita zich omlaag en likte zijn lippen. 'Je bent godverdomme helemaal in orde, knul.' Bij die woorden liet ze haar vingers naar zijn lies lopen en begon ze zijn lul te masseren. Opgelucht stopte Ben eindelijk zijn linker hand onder de rok van zuster Margriet en greep met zijn andere achterom naar de billen van de dokter.

De arts tongde hem. Hij gaf kneepjes in haar kont en vingerde de verpleegster door haar broekje heen. Ondanks de gevoelens die in hem opspeelden, begon hij zich te vragen wat er daarnet gebeurd was. De dokter had hem vragen gesteld die hij zonder blikken of blozen op de juiste manier had beantwoord. Zonder echt na te hoeven denken, alsof hij zelf ook een afgestudeerde dokter was. De ene na de andere Latijnse term was uit zijn mond geflapt.

Maar hij stopte met nadenken toen zuster Margriet hem begon te pijpen en de dokter haar jasschort open knoopte, haar truitje omhoog trok en haar tieten over zijn gezicht wreef. 'Je hebt geen hersenschudding,' mompelde ze, 'dus dit kan geen kwaad godverdomme.'

Maar toen er plotseling luid gejammer opklonk, trokken de vrouwen zich verschrikt terug.

'O, o, o...!' riep een wanhopige stem, die Ben onmiddellijk als die van zijn moeder herkende. Ze verscheen met een bezweet gezicht in zijn blikveld en greep zijn hoofd beet. 'Lieve jongen, wat is er toch allemaal gebeurd?'

'Sorry, maar wie ben jij nou weer, godverdomme?' vroeg dokter Rita. Ze wilde Bens moeder bij hem wegtrekken, maar ze verzette zich. Zuster Margriet stond een beetje beteuterd toe te kijken.

'Mijn moeder,' zei Ben moeizaam, want ze kneep onverwacht hard in zijn wangen.

Ze kuste zijn voorhoofd, neus, lippen, wangen en kin. Opeens liet ze hem los, stapte achteruit en begon haar onderbroek uit te trekken. Nog geen twee seconden later zonk ze met haar jurk hoog opgetrokken en de benen wijd over zijn stokstijf opgerichte lul. 'O, Ben, lieverd...'

'Godverdomme,' zei dokter Rita. Samen met de verpleegster nam ze het tafereel met opengesperde, glanzende ogen op.

'Hoe weet jij...?' begon Ben, terwijl zijn moeder driftig op en neer wipte. Ze had haar hoofd achterover gegooid en snoof als een wild paard.

'Ze belden me,' zei ze hijgend. 'De school, de directrice, ze belde me. Ik schrok me dood!'

'Hem mankeert niets,' zei dokter Rita. Ze had haar arm om de billen van zuster Margriet geslagen en vingerde haar door haar rok heen. 'Hij heeft veel geluk gehad.' Na die woorden stopte de verpleegster haar tong in de mond van de dokter.

'Ik sleep die kloteschool voor de rechter!' beloofde mevrouw Ruckert. Ze lag nu voorover en duwde haar gezicht naast het hoofd van haar zoon in het kussen. Ondertussen werden haar neukbewegingen alsmaar feller. 'Daar gaan koppen rollen, ik zweer het je!'

'Mam...,' kreunde Ben.

'Nee, ik laat het er niet bij zitten. Je had verdomme morsdood kunnen zijn of op zijn minst invalide. Toch?'

'Ik ben niet dood, mam.'

'Goddank niet, nee. Ik voel wat ik voel, maar het is toch schandalig wat jou kon overkomen? Welke idioot... ze hadden die deur toch kunnen afsluiten? Niet dan? Ik...' Ze stopte met praten omdat ze klaarkwam.

'Mam, toch,' zuchtte Ben toen zijn moeder als een natte dweil op hem neerzeeg en ook nog eens een flinke wind liet.

Zuster Margriet hield het ook niet meer. Ze greep zich vast aan dokter Rita, klapte haar dijen tegen elkaar en uitte een lange kreet. De dokter wankelde met haar naar het bed en plofte naast Ben en diens moeder neer. De verpleegster kwam weer bij zinnen.

Ze verdraaide zich dusdanig tot ze een duik kon nemen tussen de gespreide benen van de dokter en begon haar door haar slipje heen af te likken. 'Godverdomme, godverdomme, godverdomme,' riep deze. 'Wat ben je hier toch goed in, godverdomme. Ga door ga door ga door ga...'

De moeder van Ben trok haar kut uit zijn lul en stapte op de vloer. Nóg meer zweet bedekte haar gezicht. Ze keek even naar de medische experts die het bed deden steigeren en knikte. 'Ja, ik doe die school een proces aan.'

'Mam, denk er nog eventjes wat langer over na, oké?'

'Waarom?' Ze bracht haar kleren in orde. In de tussentijd had dokter Rita weer een vloek geslaakt en haar eerste climax bereikt. Tussen de tweede en derde nam mevrouw Ruckert afscheid van haar zoon, die beloofde te bellen zodra hij wist wanneer hij naar huis mocht, en liep ze met nijdige passen de ziekenkamer uit.

Ben keek haar na. Hij deinde mee met de ruige bewegingen van het tweetal naast hem. Terwijl de dames elkaar het ene na het andere hoogtepunt bezorgden, lag hij zich hulpeloos af te trekken. Niemand had aandacht voor hem, zelfs niet zijn moeder die de benen had genomen zodra ze zelf aan haar gerief was gekomen.

Hij spoot en negeerde het gekir, gesteun, gekreun, gezucht, gesnuif en gekerm vlak bij zijn oor. Er overviel hem een lome vermoeidheid.

Het liefst was hij nu als een foetus in elkaar gekropen om een paar uurtjes te slapen.

(Hier eindigt hoofdstuk 23. Wordt vervolgd).