Wat Wilt Ze Bekennen?

Lieve lezers, allereerst wil ik jullie heel erg bedanken voor jullie reacties. Dit heeft me goed gedaan waardoor ik verder met m’n verhaal ga. Dit is het vervolg op ‘Ben Ik Lesbisch?’. Veel leesplezier.

‘Hee lieverd, ik ben vandaag om half 1 klaar. Ik kom wel naar jou toe als je dat goed vind. Dan ben ik om 1uur bij jou. Ik hoop dat het niets ergs is. Tot straks. xxDanielle’

Dit stuurde ik haar, ik was erg onzeker over wat ze wil bekennen. Het is dus woensdag, en op woensdag ben ik altijd om 4 uur klaar. Maarja, zoals je ziet ga ik dus een paar uurtjes eerder. Jullie kunnen het spijbelen noemen, ik noem het ziek zijn. Ziek zijn van liefde, met de angst dat zij mij totaal niet leuk vind. Dat ze gewoon hetero is. Want ja, ik weet nu wel dat ik lesbisch ben wat ik moeilijk zal vinden om het tegen mijn familie en vriendinnen zal vertellen. Maar ik moet er toch gewoon aan geloven. Mijn vraag op ‘Ben ik Lesbisch?’ is beantwoord. Ja, ik ben lesbisch. Maar mijn vraag gaat nu een stap verder. Wat wilt ze bekennen? Toen ik dit allemaal bedacht kreeg ik een sms.

‘Hee Danielle, kan jij donderdagavond op Gio passen, ik heb dan een tenniswedstrijd. Tussen 7 en 11uur. Laat me even weten of je kunt. Groetjes Patricia.’

Het was Patricia, de moeder van Gio waar ik af en toe kom oppassen. Die avond was ik vrij dus kon ik natuurlijk wel. Dus ik sms de haar dat ik kon, en dat ik het leuk vind om weer eens op Gio op te mogen passen. Maar toch was ik niet zo blij. Ik wou iets van Rachel horen, niet van Patricia. Ik zat maar op school een beetje te vervelen. Al mijn werk voor de volgende uren had ik al af. Dus kon ik makkelijk eerder naar huis. 10 minuten op school gezeten heb kreeg ik een w’app. ‘Rachel’ stond er. Ik was eindelijk weer blij. Ik glunder weer helemaal.

‘1uur bij mij is goed. Ik hoop dat je het niet erg zal vinden wat ik ga vertellen. Tot strakkies xxxxx’

Om 1 uur zie ik Rachel weer.. Meteen ben ik weer vrolijk. Nikki vroeg me nog waarom ik zo blij was, maar ik deed alsof ik ziek was. Ik moest m’n houding wel veranderen. Anders zouden de decaan het door hebben dat ik helemaal niet ziek ben. Om kwart over 12 ik ging uit de les. Ik was ziek. Dus ging ik naar de Decaan. Hij vertelde me dat ik naar huis mocht als ik wel voorzichtig doe. Hij vroeg me natuurlijk of 1 van m’n ouders thuis waren. Mijn moeder was thuis. Dit wist ik, daarom heb ik afgesproken om bij Rachel te praten. Dus ik vertelde dat mijn moeder thuis is en dat ze weet dat ik naar huis wil. Het was iets voor half 1 en ik ging naar Rachel. Zoals altijd fiets ik naar huis met muziek. Dit keer niet naar huis maar naar Rachel al voelde dat wel een beetje thuis. Altijd kan ik door mijn muziek mijn gedachten verplaatsen. Maar ik moest zelfs met muziek nog alleen maar aan Rachel denken. Ik zat op de fiets te dagdromen, hierdoor kreeg ik nog bijna een aanrijding. Toen ik in Nieuwland om het hoekje van Rachel’s huis deed ik nog even mijn haren goed. En zette m’n fiets tegen het muurtje. Ik belde aan en ze deed open. Ze gaf me een kus op m’n wang en ik mocht binnenkomen. Ze vroeg me of ik wat wou drinken. "Cola graag". Natuurlijk vroeg ik haar hoe het met haar voet ging. "Het gaat al wel iets beter. Maar ik heb er nog steeds erg last van. Het komt vooral door jouw hulp gister dat het beter gaat." "Achja, dat was niets hoor. Daardoor heb ik nu een hele goede vriendin erbij.. Tenminste dat hoop ik. Want ik ben benieuwd wat je me wil bekennen". Toen werd het stil. En ze kwam naar me toe. Met 2 halfvolle glazen in 1 hand lukte het beter dan gister. Ze kwam naast me op de bank zitten en gaf een glas aan mij. Ik nam een slokje en nam de leiding. "Zo Rachel, wat wil je vertellen". Ze keek toen heel erg verlegen, en haar hoofd hing een beetje naar beneden. Toen ze me recht in de ogen aankeek gaf ze me een kus op m’n mond. Een korte kus helaas. "Nouja dit dus" zei ze toen. "Hoe bedoel je?" vroeg ik. "Ik hoop dat je niet boos word of iets, maar ik ben al sinds het eerste moment dat ik je zag verliefd op je. Ik kan sindsdien alleen nog maar aan jou denken." Ik lachte verliefd. Ik beantwoorde haar met een zoen. Ik trok mezelf naar haar toe en pakte haar nek vast met m’n duim streelde ik haar wang. Onze monden gingen langzaam open en we voelde elkaars tongen. Intiem zoende we elkaar minutenlang. Toen we stopte glimlachte we allebei heel verliefd naar elkaar. "Schat, ik heb nooit geweten dat ik op een meisje kon vallen. Ik kon ook alleen maar aan jou denken. Ik miste je onder het eten gister, ik miste je onder de training en daarna. Ik droomde over jou en ik miste je de hele ochtend. Toen je me een bericht verstuurde was ik weer meteen blij. Vandaag zou ik niet om half 1 maar om 4uur uit zijn. Ik heb me ziek gemeld. Maar ik ben nu achteraf helemaal niet ziek. Ik ben verliefd, verliefd op jou. Wil je asjeblieeeftt…." Ik kon mijn zin niet afmaken want ze zoende me weer. We zoende elkaar nu veel langer en ik liet me achterover op de bank vallen waardoor Rachel op me kwam liggen. Ik streelde haar in haar nek en over haar rug en zij streelde me over me hele bovenlichaam over m’n buik, m’n nek, de zijkanten. En toen.. toen over m’n borst. Ze liet haar hand rusten op m’n rechterborst en stopte met de kus die voor mijn gevoel 3uur duurde terwijl de zoen maar 15minuten duurde. "Ja liefje, ik wil dolgraag met je". We zoende elkaar weer verder en ze kneed in m’n borst, heel teder en lief. Toen hoorde we de deur. Haar vader kwam binnen en betrapte ons.

Snel gingen we weer goed zitten en pakte we onze glazen, en namen we een slokje. Haar vader zei niets. Hij was ook niet geschrokken. Hij liep naar de keuken en ging alles in de kasten zetten, hij had blijkbaar boodschappen gedaan. Rachel gaf me een vlugge maar liefdevolle kus en liep naar de keuken om met haar vader te praten. Ik bleef op de bank zenuwachtig zitten, wachtend tot ze weer terug komt.

Dit is mijn tweede deel. Na al jullie leuke reacties gezien mijn vorige deel ben ik van plan om meer delen te schrijven. Maar jullie lezen het. En ik wil dat jullie een leuk verhaal lezen. Dus als jullie dit ook een leuk verhaal vinden zal ik meer delen schrijven.

Liefs, Danielle