Ware Liefde - 8

Enjoy!

Ze glimlacht als ze me ziet. Langzaam zet ik een stap naar voren en zij doet hetzelfde. Dan volgt er nog een, en nog een en het is alsof de afstand tussen ons maar niet kleiner wordt.
Alsof we het afgesproken hebben zetten we allebei ineens snelle stappen en eindelijk, eindelijk kan ik haar weer aanraken.
We vallen elkaar om de hals en drukken ons stevig tegen elkaar aan. Ik druk mijn gezicht in haar hals en klamp me aan haar vast alsof het het einde van de wereld is.
Haar heerlijke geur dringt mijn neus binnen en ik voel me weer helemaal thuis.
"O, liefje", fluistert ze in mijn oor en een rilling van genot loopt over mijn lichaam. Heerlijk om haar lieve, zoete stem weer te horen.
Ik maak me los uit haar greep en houd haar op een armlengte afstand. Wouw... die trip naar Parijs heeft haar zeker goed gedaan. Haar blonde haren vallen als volle krullen over haar schouders, nog blonder dan ooit. Haar huidje is getinter dan ze was toen we uit Turkije terugkwamen en haar ogen... die ogen... ik voel alles in mijn lichaam smelten als was. Helderblauwe ogen staren in die van mij, een blik vol liefde en genegenheid.
Het is alsof ik haar weer voor het eerst zie en opslag word ik weer verliefd. Het enige verschil is dat ze mijn vrouw al is.
"Ja, dank je. Het was heel leuk", horen we Julie mopperen.
Lachend laat ik Rose los en spreid mijn armen. Ze komt op me af rennen en drukt zich tegen me aan. Heerlijk die momenten dat ze nog even kind is... Ik knuffel haar en kus haar warme hoofd. "Hoe is het met mijn mooie dochter?", vraag ik en houd ook haar op armlengte afstand.
"Goed", knikt ze en glimlacht met lichte blosjes op haar wangen van genot. Ook zij ziet er adembenemend uit. Ik kus opnieuw haar voorhoofd en laat haar los.
"Ga je tas uitpakken", glimlach ik, "dan zorg ik dat we kunnen eten."
Julie gaat naar boven met de tas van zichzelf en Rose.
Ik ga naar de keuken om het eten even opnieuw te verwarmen, als ik ineens armen om mijn lichaam voel. Ik sluit mijn ogen en geniet van het heerlijke gevoel dat ik een week heb moeten missen.
"O, schatje, wat heb ik jou gemist", zucht Rose met haar lippen tegen de huid van mijn nek.
Een geile rilling loopt langs mijn ruggengraat.
Ik draai me naar haar toe en sla mijn armen om haar heen. Een tijdje staren we elkaar aan. Haar prachtige ogen twinkelen van liefde. Als vanzelf bewegen onze hoofden naar elkaar toe en voel ik haar zachte lippen op die van mij.
Het duizelt me en ik verlies mezelf in haar kus. Haar tong dringt binnen en ik ben een met haar. Overal zijn handen, monden en tongen.
Hijgend laten we elkaar los en ik zak op mijn knieën. Verbaasd kijkt Rose me aan. "Wat doe je?"
"Kijken hoe het met onze kleine baby is", grinnik ik en kus haar buik, "je buik begint te zakken, wist je dat? Eerst zat de bolling meer hier", wijs ik, "en nu hier."
"Dat viel mij ook al op. Zou dat betekenen...?"
"Ik hoop het", jubel ik en sta weer op.
"Dat zou wel betekenen dat de baby een paar weken te vroeg is..."
"Dat maakt niets uit. Dat gebeurd soms."
"O, ik hoop het! Ik kan niet wachten om ons kleine wondertje te zien."
Glimlachend kijk ik haar aan en streel haar gezichtje. "Ik hou van je", vormen mijn lippen geluidloos.
Opnieuw zoenen we elkaar. Dit keer heftiger en vol passie.
Ik voel mijn opwinding ontvlammen en moet me inhouden niet hier en nu met haar te vrijen.
"Kunnen we... O", komt Julie binnen en stopt met haar zin als ze ons in een innige omhelzing ziet.
Ik laat Rose los en wijs naar de tafel. Ik ben bang dat mijn stem hijgend klinkt als ik nu wat moet zeggen. Dat wil ik Julie niet aan doen.
"Lekker, spaghetti", roept Rose verrukt als ik de borden op tafel zet en we beginnen te eten.
Julie begint met het vertellen van haar verhaal van Parijs. Wat ze er van vond en wat ze allemaal beleefd hebben. Glimlachend luister ik naar haar opgewonden stemmetje. God... wat heb ik dat gemist.
Af en toe lach ik om een verhaal van Julie of Rose en knik braaf, maar mijn gedachten zijn heel ergens anders...
Na het eten serveer ik ijs en geniet van het kleine stille moment tijdens het eten. Gek... een half uur geleden vond ik het nog heerlijk.
Ik grinnik en schud mijn hoofd als Julie en Rose me vragend aan kijken.

"Als je het niet erg vind, ga ik naar bed", zucht Julie als we twee uur later tv zitten te kijken.
"Ah, is het kleine meisje moe", plaagt Rose haar en krijgt als straf een kussen naar haar hoofd gegooid.
Lachend kijk ik toe hoe mijn twee vrouwen aan het stoeien slaan. De kussen vliegen in het rond en hun heerlijke schaterlachen doet de lucht in de kamer oplichten.
"Slaap lekker, schatje van me", zeg ik zachtjes als Julie me een kus komt geven. Haar mond wil zich op die van mij drukken, maar op het laatste moment draai ik mijn wang naar haar toe.
Even van de wijs gebracht staart ze me aan, haalt dan haar schouders op en gaat naar bed.
"Zo, en nu wij, madame...", zegt Rose gelijk.
"Hoezo?", vraag ik quasi onschuldig.
"Die cadeautjes, die foto's, die teksten... jij weet heel goed wat ik bedoel", zegt ze onheilspellend grijnzend.
"O, o..."
"Ja, zeg dat. Want wat ik met jou ga doen... Je verdiende loon, schatje", zegt ze nu glimlachend en klopt naast zich op de bank.
Ik zit nog niet of ze werpt zich in mijn armen en begint me hartstochtelijk te zoenen.
De geilheid komt opnieuw met razende schreden terug en zet me in vuur en vlam. "O, liefje", hijg ik.
"Ik weet het. Sst. Geniet."
Haar tong dringt mijn mond binnen, eist elke centimeter van mijn mond op. Haar handen glijden van mijn nek langzaam omlaag, tot ze mijn borsten raken. Haar hand houd stil op mijn borst en streelt vederlicht over mijn tepel.
Ik kreun zachtjes en geniet van haar aanraking. Ik wil haar ook vastpakken, maar ze duwt mijn handen weg.
"Nee, geniet er nou van, meisje. Ik hou zo veel van je, laat me het bewijzen."
"Ik weet dat je... Hmpf." Mijn zin wordt gesmoord door haar mond op de mijne en ik geef me over. Wat zij wil... Ik vind het niet erg!
Haar handen komen bij de zoom van mijn t-shirt en trekt die langzaam omhoog, over mijn buik, mijn borsten en uiteindelijk mijn hoofd.
Gelijk daar achteraan maakt ze mijn bh los en gooit die naast zich op de grond.
Haar mond gaat zuigend naar mijn nek en ze zet een zuigzoen. Ik protesteer een beetje, en ik hoor haar lachen in mijn nek. Gelijk is mijn protest weer over en laat ik het over me heen komen.
Haar mond maakt een nat spoor van mijn nek, naar mijn sleutelbeenderen, naar het kuiltje in mijn nek, naar mijn borsten, naar mijn tepels.
Plots neemt ze er een in haar mond en bijt er speels op. Ik grom en duw haar hoofd dichter tegen me aan. Mijn rug kromt zich naar haar lichaam toe.
Ze sabbelt en knabbelt en bijt zachtjes door, terwijl haar hand afzakt naar mijn hete middelpunt. Haar hand glijd onder de rand van mijn broek, zo mijn slipje in. Haar vingers woelen door het hele kleine streepje schaamhaar dat ik heb laten staan.
Als vanzelf glijd ze zo tussen mijn lippen en ik hoor haar hijgen. "Zo, liefje.. jij hebt er zin in."
Ik kreun alleen maar bevestigend en wiebel met mijn heupen onder haar vingers.
Ze komt overeind, maakt mijn broek los en trekt die samen met mijn slipje in een keer uit. Ze pakt mijn enkels en trekt er aan, waardoor ik helemaal onderuit zakt. Vervolgens legt ze mijn benen over haar schouders, waardoor ik bijna op de kop hang.
Plots duikt ze met een grom voorover en voel ik haar warme mond op mijn poesje.
Haar tong glijd door mijn gleufje, langs mijn clitje en mijn gaatje.
Ik kreun en druk me dichter tegen haar aan. Voor haar een teken om sneller te gaan.
Ze drukt twee vingers in me en draait cirkeltjes met haar tong om mijn klitje. Ik kreun genietend en wip op en neer, deinend op de golven van genot die door mijn lichaam trekken.
"O, roosje...", hijg ik en grijp haar andere hand. Mijn duim streelt onbewust liefkozend over haar hand.
Haar tempo versnelt nog wat en ik gil het bijna uit als ze mijn g-spot raakt met haar vingers.
Ik voel het heerlijke, zoete genot omhoog borrelen in mijn buik. "O, ja... ga door. Alsjeblieft", jammer ik en beweeg ongecontroleerd onder haar hand en mond.
"Aaaah, jaaa...", kreun en grom ik en krom mijn rug. Mijn lichaam begint te schokken en te beven en ik jammer als het hete, afschuwelijk lekkere gevoel door mijn lichaam schiet. Alles concentreert zich op dat ene punt en ik explodeer bijna in duizenden stukjes.

Als ik weer een beetje bijkom, ligt Rose naakt naast me op de bank. Haar hand streelt mijn buik liefkozend en een gelukzalige glimlach ligt rond haar lippen.
Ineens valt mijn oog op het enige wat ze nog aan heeft: Mijn slipje!
Ze ziet me kijken en begint te lachen. "O, was dat niet de reden dat je hem meegegeven hebt dan? Ik dacht dat je bang was dat ik te weinig ondergoed meegenomen had", plaagt ze me en haar vingertop cirkelt over mijn buik en borsten, wat kippenvel teweeg brengt.
"Kreng", fluister ik lachend en stort me op haar gulzige mond. Ik proef mijn eigen geil, vermengt met haar lekkere smaak.
"Neem me", fluistert ze en spreid haar benen gewillig voor me.
Voorzichtig neem ik boven haar plaats, zorgend dat ik niet op haar buik leun, en laat me iets zakken. Mijn rechterbeen zit tussen de hare en mijn linker aan de buitenkant. Op die manier raakt mijn dijbeen haar poesje en mijn poesje haar dijbeen.
Zachtjes begin ik de wiebelen en staar in haar troebele ogen. Ze hijgt en haar vingers klauwen in mijn rug. Zo... die is geil.
Ik voer het tempo iets op en geniet van haar kirrende geluidjes en het gevoel van haar poesje op mijn been.
Ik oefen iets meer druk uit en laat me gaan. Onze lichamen, bezweet en warm, bewegen synchroon tegen elkaar op, hijgend, klauwend en zoenend.
"Ik kom", roept Rose en haar ogen sperren wijd open. Haar lichaam begint te schokken en te trillen en tot mijn verbazing voel ik heel veel sap langs mijn been stromen. Wat geil! Ze spuit!
Deze gedachte wordt me te veel en hijgend en kreunend kom ik een tweede keer klaar.
Uitgeput laat ik me naast haar vallen en kijken we elkaar lachend aan. "Zo, hé.. ik heb je nog nooit zien spuiten."
"Nee, ik mezelf ook niet", grinnikt mijn mooie vrouw en ik kus haar wang.
"Laten we de bank schoonmaken en gaan douchen. Dat hebben we wel verdient", knipoog ik.
Zwoegend om die natte plek in de bank schoon te maken met wat water en zeep, vertrekken we uiteindelijk nog steeds bezweet naar boven.
De douche stralen voelen heerlijk aan op mijn klamme huid en ik laat me genietend wassen door mijn vrouw.
"Mijn buik voelt een beetje raar", mompelt ze ineens.
Ik doe mijn ogen open en kijk in haar bezorgde ogen.
"Hoe bedoel je?", vraag ik. Al mijn zintuigen staan ineens op scherp.
"Ik weet niet. Het zal wel het eten zijn dat ik aan het verteren ben", glimlacht ze geruststellend en ik ontspan.
"Wil je me niet zo laten schrikken, vrouwtje lief. Je bent hoogzwanger en kan ieder moment ontploffen. Ik dacht echt dat er iets was", grinnik ik om haar lachende gezicht.

We douchen ons, drogen ons af en kruipen dan lekker in ons warme bed. Voor het eerst die week, houd ik mijn vrouw weer lekker vast in bed en streel zachtjes over haar buik.
Langzaam val ik in slaap.

Ik droom over Rose, ik zie haar rennen en ik hoor haar gillen. Ik wil bij haar komen, maar ik kom er niet bij. Ze rent te hard. Voor wie? Voor mij? Angst omvat mijn hart en ik roep haar, en roep haar... terwijl zij mijn naam roept. "Caithlynn. Caithlynn. CAITHLYNN!"
Ik schrik wakker en schiet overeind. Dat was geen droom! Rose roept me echt.
"Rose? Rose, waar ben je?"
"In de badkamer." Hoor ik haar hijgen, gevolgd door een ijzige gil vol van pijn.
Ik weet niet hoe snel ik mijn bed uit moet komen, stoot mijn teen tegen de poot van het bed en sprint hinkend verder naar de badkamer.
Ik gooi de deur open en tref mijn vrouw zittend op haar knieën op de grond aan. Haar gezicht is vertrokken van pijn en haar handen zijn om haar buik gevouwen.
"Rose! Jezus. Ik bel 1-1-2", hijg ik en ren als een kip zonder kop rondjes in onze slaapkamer om mijn mobiel te zoeken.
Gewoon op mijn nachtkastje, muts... denk ik en toets het korte nummer in.
"Met de alarmcentrale", wordt er rustig opgenomen. Wat nou rustig? Mijn vrouw heeft pijn! Denk ik boos en verward en probeer mijn verhaal te doen.
"Rustig aan mevrouw, kunt u het nog eens rustig vertellen? Dan kunnen we u zo goed mogelijk helpen."
"Mijn vrouw... ik heb een ambulance nodig. De baby... ze heeft pijn", breng ik uit en de vrouw aan de andere kant van de lijn begint het te begrijpen.
Ik geef het adres door en ze zegt bij me te blijven tot de ambulance er is.
Inmiddels is Julie met een wit weggetrokken gezicht komen kijken, die begrijpt wat er gebeurd. Als de volwassene in huis begint ze de spullen bij elkaar te zoeken. Onze tassen, die klaar staan op de babykamer, de maxi-cosie en de rest van de spullen. Ze brengt ze al naar de auto, terwijl ik op de grond bij mijn kermende vrouw zit.
De tranen stromen over haar wangen en opnieuw klapt ze dubbel en gilt hartverscheurend.
"Laat haar de ademhalingstechnieken doen", hoor ik in mijn oor en herinner me ineens de babygymlessen weer.
Ik doe het een paar keer voor en Rose begint met me mee te doen. Ik zie haar een klein beetje ontspannen, tot ze een nieuwe wee krijgt en opnieuw gilt en huilt.
"Ga door, liefje. Het komt goed. Ze zullen er zo zijn", probeer ik kalm te zeggen, maar mijn stem verraad mijn angst en mijn zorgen.
Even kijkt ze glimlachend naar me op, tot er weer een wee aan komt.
"Het gaat erg snel. Hoe lang geleden is haar water gebroken?", hoor ik de vrouw vragen.
"Dat.. dat weet ik helemaal niet!", zeg ik verbaasd.
"Weet u het echt niet? Iets wat leek op plas of water of zo?"
Ineens begint er een lampje te branden... O, nee... ze kwam helemaal niet spuitend klaar, haar water brak!
Ik kreun en bevestig dat ik het weer weet. "Ik denk dat het een goede vijf of zes uur geleden is", zeg ik en kijk op de klok.
"Dat kan dan kloppen. Hebben jullie een kraampakket thuis?"
"Ja, maar ze wil in het ziekenhuis bevallen."
"Ik ben bang dat het niet meer gaat lukken. Haar weeën volgen zich al te snel op. Ze is in feite al bezig met de bevalling", zegt de vrouw rustig
Ik hoor de bel gaan, Julie die wat roept en dan snelle voetstappen en stemmen die de kamer binnen komen. Ik hang zonder wat te zeggen de telefoon op en roep dat we in de badkamer zijn.
Een man en een vrouw komen binnen en kijken naar Rose die kermend op de grond zit. Ze tillen haar op en leggen haar voorzichtig op het verhoogde bed.
"Ik ga even controleren hoever de baby al is, oké?", vraagt de vrouw aan Rose, die alleen maar huilt en kermt.
"Doe maar", zeg ik zachtjes en kijk toe hoe een andere vrouw haar vingers in de schede van mijn vrouw stopt. Weliswaar met handschoenen, maar toch...
Kom op, geen tijd voor jaloerse gevoelens nu! Maan ik mezelf tot kalmte en wacht af.
De vrouw trekt haar handen uit Rose en begint op de buik te duwen. Haar hele buik duikt in en de vrouw kijkt zorgelijk.
"We hebben een spoedgeval", richt ze zich tot haar collega. "De foetus ligt in stuitligging. We moeten onmiddellijk naar het ziekenhuis."
Haar collega gaat naar beneden, terwijl ze mij rustig probeert uit te leggen wat er is. "De baby ligt in feite met zijn of haar billetjes naar beneden, in plaats van het hoofdje. Van wat ik kan voelen, liggen de voetjes bijna naast het hoofdje en dat zou voor zowel moeder als baby grote gevolgen kunnen hebben. We brengen uw vrouw dus ook onmiddellijk naar het ziekenhuis voor een spoedkeizersnede. Oké?"
Ik knik beduusd en houd Rose haar hand vast. Haar ogen staan angstig, verward en vermoeid. Ik probeer haar gerust te stellen met een glimlach en wat lieve woorden, maar het werkt voor geen van ons beide.
De brancard wordt uitgeklapt en Rose wordt erop getild en vastgemaakt. Als verdoofd en heel angstig loop ik achter hen aan, de ambulance in.
Met gillende sirenes rijden we weg naar het ziekenhuis.
"Het komt wel goed, liefje. Hou vol", fluister ik bang en knijp in haar hand.
Ze glimlacht zwakjes en sluit haar ogen. Vervolgens klapt ze weer dubbel en kermt van de pijn. De ambulancemedewerkster kijkt met een bezorgd gezicht naar Rose en dan naar mij.
Na wat een eeuwigheid leek te duren, zijn we eindelijk bij het ziekenhuis en rennen we naar de ingang en de afdeling waar we moeten zijn.
Een dokter schud mij de hand, maar ik ben zijn naam al weer vergeten. Een paar zusters doen mij een steriel schort voor, een mutsje op, hoesjes over mijn schoenen en een mondkapje voor, voor ik met Rose mee naar binnen mag.
Een anesthesist heeft al een spuit in haar rug gezet en spuit hem leeg. Ik zie Rose vol angst naar me kijken en ik snel naar haar toe. "Rustig maar, liefje. Ze gaan ons kindje halen", fluister ik.
Ik durf niet over het grote doek dat er hangt te kijken, maar hoor dokters van alles tegen elkaar roepen. Ik knijp in Rose haar hand, leg mijn voorhoofd op haar klamme hoofd en wacht.
Plots lijkt de wereld stil te staan... alles gaat in flitsen voor me voorbij. Zusters, artsen, het zijn alleen nog vage strepen die voorbij schieten. Mijn blik is gefocust op dat ene punt... dat hele kleine wezentje, dat op een tafel ligt en onderzocht wordt. Een arts draait het schreeuwende wezentje alle kanten op, voelt overal en doet dan een mutsje op, een luier om en wordt in een doek gewikkeld.
Langzaam komt het pakketje op me af, in de armen van iemand die ik niet zie.
"Gefeliciteerd...", zegt de zuster, "het is een meisje."
Het kleine pakketje wordt in mijn armen gelegd en ik staar naar het volmaakte gezichtje in mijn armen. Haar haartjes, niet meer dan dons, nog helemaal onder het slijm. Net als haar gezichtje. Ineens gaan haar oogjes heel even open.
Ze kijken me recht aan, dwars door mijn ziel. Ik voel tranen prikken achter mijn ogen. Mijn dochter... mijn trots en mijn leven... wat is ze mooi!
Verdoofd loop ik naar Rose toe en geef het kleine pakketje aan haar. De tranen stromen over haar wangen als ze haar mooie dochtertje bekijkt. Ik houd het ook niet meer droog en samen huilen we, kijkend naar het meest prachtige kindje ooit ter wereld.
Ik voel in alles in mijn lichaam dat ik er alles aan zal doen om dit meisje gelukkig te maken en haar te beschermen tegen alles en iedereen die haar pijn wil doen.
"Wat is ze mooi", fluisteren we tegelijk en lachen naar elkaar.
Ik kus Rose zachtjes en daarna mijn dochter.
"Wat is haar naam?", vraagt een zuster plots.
Rose en ik kijken elkaar aan en knikken. "Sara."
"Een mooie naam voor een mooie en gezonde baby. Gefeliciteerd", zegt ze nogmaals en verdwijnt. Ik heb het gevoel alsof ik zweef, op een roze wolk om precies te zijn. Wat een geluk hebben we gehad... en wat is Sara mooi... Ik kan er niet over uit dat mijn vrouw dit helemaal heeft gedaan. Nou, eigenlijk ook wel. Sara's moeder is net zo mooi...
De gelukzalige glimlach om de lippen van Rose is niet te beschrijven. Ze straalt als nooit te voren, ze geeft bijna licht. Ze kust het hoofdje van de baby onophoudelijk en huilt tegelijk van blijdschap. Ik voel dat ik dit moment moet vereeuwigen en haal mijn fototoestel, die ik altijd in mijn tas heb, tevoorschijn.
Klik... de eerste foto van moeder en dochter. Een mooiere foto kon ik niet maken.
Ik laat mijn blik vallen op de dokters die nog steeds over Rose heen gebogen staan. "Wat zijn ze aan het doen?", vraag ik aan een verpleegster.
"Ze zijn haar keizersnede aan het hechten. Niets ernstigs", glimlacht ze geruststellend.
"Gelukkig. Liefje, ik ga even naar buiten om je vader, Julie en mijn broer te bellen, oké? Daarna ben ik gelijk terug! Geniet maar van je prachtige dochter."
"Is goed, liefste. Ik hou van je. Kijk wat we hebben gedaan...", glimlacht ze en streelt het wangetje van de slapende Sara.
Breed grijnzend loop ik de gang op en wordt verrast door twee armen die zich om mijn nek vouwen. "O, gelukkig! Is alles goed?", hoor ik Julie bezorgd vragen.
Hoe komt zij hier?
Ik draai me naar haar toe, neem haar hoofd in mijn handen en kijk haar glimlachend aan. "Gefeliciteerd. Je hebt een zusje", lach ik en schaterlach om haar gezicht, gilletje en dansje.
"Hoe heet ze, hoe heet ze? O, god.. een zusje! Dat heb ik altijd al gewild. Ik ga de beste zus worden die iemand maar kan wensen", roept ze opgelaten.
"Rustig, je bent in een ziekenhuis", lach ik, "haar naam is Sara."
"Wat een mooie naam! Ik hou nu al van haar. Mag ik haar zien?"
"Nog niet. Rose heeft een keizersnede gehad, dus ze zijn haar nog aan het hechten. Zodra ze op haar kamer ligt, mag je naar binnen. Oké?"
"Ahh... Oké", zegt ze teleurgesteld.
"Zeg, hoe kom je eigenlijk hier?"
"Opa", grijnst ze en op dat moment komt mijn schoonvader aangelopen met koffie en frisdrank.
Ik kan het niet helpen en vlieg hem om de hals van blijdschap. Alle zorgrimpels verdwijnen opslag als hij mijn gelukkige gezicht ziet.
"Zijn ze oké?", vraagt hij stilletjes.
"Meer dan oké. Je hebt een kleindochter, Sara", glimlach ik.
Hij begint te lachen, tilt me op en zwiert me door de lucht. "Yes. Een kleindochter! Wat goed van jullie. Ik ben trots", lacht hij en kust zowaar mijn voorhoofd.
Meteen voel ik me thuis bij hem. Dit is precies zoals mijn ouders hadden gereageerd...
O, pap, mam... ik wou dat jullie haar konden zien. Ze is zo mooi!
"Toen ik hoorde dat jij weg ging, heb ik opa gebeld en verteld wat er is gebeurd. Daarna heb ik oom John en tante Anne gebeld, en die zijn naar ons huis gegaan. Daardoor ben ik nu hier", glimlacht ze en overhandigd mij een tas met spullen van Rose en mij.
"Als jullie het niet erg vinden, ga ik even kijken naar Rose, oké?"
"Maar natuurlijk, lieverd. Zorg goed voor mijn dochter en kleindochter", glimlacht Ron warm.
Ik laat de tassen even in de wachtkamer en schiet de operatiekamer weer in. De dokters zijn net aan het opruimen en Rose wordt op een bed gelegd. De baby ligt in een klein wiegje in de kamer. Ze huilt zachtjes.
"Mag ik...?", vraag ik, wijzend naar Sara.
"Maar natuurlijk, mevrouw. Het is uw dochter ten slotte."
Ik bloos van geluk en pak mijn kleine pakketje op. Zachtjes wieg ik haar heen en weer en bewonder opnieuw haar volmaaktheid.
Haar kleine handjes slaan boos in het rond, en haar kleine mondje produceert genoeg kabaal voor een kind van vier jaar.
Ik grinnik. "Je lijkt op je moeder."
Rustig loop ik achter het bed van Rose aan, die inmiddels al ligt te slapen. Mijn arme vrouw... zoveel pijn die ze heeft moeten doorstaan.
Ik denk terug aan de afgelopen uren. Ik heb echt doodsangsten uitgestaan.
"Ja, klein pakketje van me, je hebt me wel laten schrikken hoor", mompel ik en kus haar slapende hoofdje.
Als Rose gestationeerd is, geef ik Sara terug aan een verpleegster, die Rose weer wakker maakt. Twee andere verpleegsters helpen haar overeind en halen haar operatiejas weg. De verpleegster met Sara, haalt de doeken weg en legt het hele kleine lijfje op de blote huid van Rose.
De rest gaat weg en een vrouw blijft. Ze legt wat uit over borstvoeding en dat soort dingen, maar ik hoor het niet echt. Mijn ogen zijn gefocust op mijn vrouw en mijn dochter. Naakt en kwetsbaar en zo ongelofelijk mooi... Rose straalt, ondanks haar vermoeidheid en pijn, als nooit tevoren. Ik hou zowaar nog meer van haar. Ik wist niet eens dat het ging...
De lippen van Sara sluiten zich om de bruine tepel van mijn meisje en sabbelen en zuigen. Ik zie Rose met een trotse blik naar haar kijken.
Als ze klaar is en begint te huilen, wiegt Rose haar zachtjes heen en weer en laat haar boeren. Daarna neemt de verpleegster Sara weer over en kleed haar aan met de kleertjes die we uitgezocht hebben.
Ze legt haar in de wieg, zodat ook zij rustig kan slapen. Het is voor haar ook een vermoeiende paar uur geweest... al die eerste indrukken.
"Wil je misschien hier blijven, de eerste nacht?", vraagt iemand achter mij.
Ik draai me om en zie een vrouw, een paar jaar jonger dan wij, breed glimlachen naar mij.
"Dat zou wel heel fijn zijn. Kan dat?"
"Natuurlijk. Ik maak stiekem een uitzondering. Blijf maar lekker bij je vrouw en pasgeboren trots", glimlacht ze.
Gelijk voel ik me helemaal op mijn gemak bij haar.
Nadat de verpleegster mijn bed heeft klaargemaakt, kleed ik mezelf om in mijn pyjama. Ondanks dat het pas tegen de middag is ben ik uitgeput.
Ik ga in bed liggen en kijk naar mijn kleine pakketje, dat in haar kleine wiegje tussen ons in ligt. Haar handjes liggen in vuistjes naast haar hoofd en haar mooie ogen gesloten.
"Slaap lekker, kleintje", fluister ik en zink weg in een diepe slaap.

"Ach, laat haar toch slapen. Ze is zo moe."
"Ik begrijp het, maar het moet toch een keer gebeuren. Je kan het beter nu doen, dan straks."
"Vooruit dan maar."
Ik open mijn ogen en zie de verpleegster van daarstraks op mij af komen.
"Ah, je bent al wakker", zegt ze vriendelijk en warm glimlachend. "Ik wil je graag leren hoe je een luier moet verschonen. Sara heeft gepoept, dus een goed moment."
Ik grinnik en spring uit bed. Voor ik met haar mee loop, ga ik naar Rose toe buig voorover en kus haar lippen. "Ik hou van je, mama", fluister ik en geniet van de twinkeling in haar ogen.
"Ga", fluistert ze terug en doet haar ogen weer dicht.
Ik loop achter de verpleegster aan en bedenk me dat ik het ongemakkelijk vind om haar naar niet te weten. Hoe moet ik haar nu aanspreken.
"Caithlynn", stel ik mezelf voor.
"Samantha. Maar iedereen noemt me Sam", zegt ze vriendelijk en overhandigd me een luier.
Ik zie dat Sara al op de commode ligt te spartelen en te huilen en mijn hart breekt. Ik wil niet dat ze huilt... ze moet gelukkig zijn.
Ik weet natuurlijk ook wel dat het normaal is, maar ik had nooit gedacht dat moedergevoelens zo sterk en absurd konden zijn.
"Hallo, popje", glimlach ik en streel haar hoofdje.
Sam legt me uit hoe ik het makkelijkst een luier kan verschonen en waar ik op moet letten. Dit keer let ik wel goed op, omdat ik dadelijk de enige ben die het kan en het Rose moet leren.
Nadat de luier schoon is pak ik haar op en leg haar tegen me aan. Haar wiebelende hoofd ligt in mijn nek en ik snuif haar heerlijke babygeur op. Jemig... wat hou ik van dit kind.

"Daar zijn mijn geweldige zusjes", roept John als hij ineens de kraamafdeling op komt stormen.
Ik schrik op uit mijn hazenslaapje en laat me versuft omhelzen door mijn broer.
"Waar is mijn mooie nichtje?"
Ik draai iets opzij, zodat hij in het wiegje kan kijken. Zijn ogen worden groot en zijn mond vormt een "o".
Even is hij stil. Hij loopt om het bed heen, gaat voor het wiegje staan en strijkt met zijn vinger langs haar lijfje. "Ze is echt heel mooi", fluistert hij.
Dit is nieuw... een fluisterende John?
Als hij naar me kijkt heeft hij tranen in zijn ogen. Verbaasd trek ik hem in mijn armen en troost hem als hij in snikken uit barst. "O, zusje. Ik mis ze zo. Ze hadden hier verdomme bij moeten zijn. Ze zouden zo trots geweest zijn op hun kleindochter. En op jou. En op Rose. Het is niet eerlijk..."
Voor het eerst in al die jaren voel ik geen brok in mijn keel. "Ze zijn bij ons. En ze zijn hartstikke trots op ons, hun kleindochter en ook op jullie en jullie ongeboren kindje", zeg ik zachtjes en voel hoe Rose en Anne vertederd naar ons kijken.
Als hij weer een beetje gekalmeerd is, pakt hij Sara op en knuffelt haar. "Doe je rustig? Dadelijk is ze nog kleiner omdat je haar plat drukt", grinnikt Rose en iedereen moet lachen.
Ook Anne krijgt haar in haar armen en knuffelt haar nichtje.
Op het allerlaatste moment komt Ron binnen lopen. Hij kust Rose op haar wangen en kijkt vertederd naar het kleine pakketje in haar armen. Daarna kust hij mij nogmaals en streelt de baby.
"je hebt het heel goed gedaan, liefje", zegt hij vaderlijk en vol trots.
Rose straalt en grijnst breed. Opnieuw staat ze haar dochter af om haar te laten knuffelen.
Na een half uur komt Sam de kamer binnen en zegt dat het bezoekuur voorbij is en dat Rose, Sara en ik weer gaan rusten.
Iedereen neemt afscheid van ons en vertrekken.

De volgende dagen vliegen voorbij. Al onze aandacht gaat op aan de kleine Sara. Eindelijk is het tijd om haar huis te gaan, met haar.
Het verbaasde ons dat Julie zich nog niet heeft laten zien. We maken er ons een beetje zorgen over. Maar iedere keer als we er naar vragen bij Ron, John en Anne krijgen we antwoorden als: Ze is een beetje ziek en wil de baby niet aansteken, of: Ze is druk bezig met haar school, omdat ze een belangrijk proefwerk heeft.
Ik vind het vreemd en vraag me af wat er echt aan de hand is. Zou ze niet durven? Vind ze het te confronterend? Ik denk terug aan hoe boos ze was toen ze er achter kwam dat haar vader Sara's verwekker is.
Voorzichtig help ik Rose de auto in, die kreunend naar haar buik grijpt.
"Ik wilde dat ik het even van je over kon nemen", zucht ik en maak de maxi-cosie vast achter in de auto.
"Het maakt niet uit. Het was voor een goed doel", knipoogt ze en streelt haar dochter.
Rustig rijd ik naar huis en probeer zoveel mogelijk hobbels en bobbels te mijden, om haar te sparen. Eindelijk, na een twintig minuten, zijn we thuis.
Verbaasd en lachend kijk ik naar onze voortuin. Er staat een enorme ooievaar met roze strikjes en ballonnen. Onder aan de ooievaar hangt heel groot "Sara".
Voor het raam hangen slingers "hoera een meisje" en ook daar hangen roze ballonnen.
"Er is iemand flink in de weer geweest", lacht Rose ook en gooit de deur open.
Ik ondersteun haar en loop met de maxi-cosie in mijn andere hand naar de voordeur. Net als ik mijn sleutel wil pakken en in het slot steken, gaat de deur open.
Julie staat greinzend in de deuropening en knuffelt ons enthousiast. Vervolgens knielt ze voor de maxi-cosie neer en kijkt verbaasd. "Jemig, ze lijkt veel op mij!"
Ik haal haar er uit en leg haar in Julie's armen. Aarzelend neemt ze haar zusje vast en kust haar. Ondertussen help ik Rose met haar jas en loop met haar naar de kamer.
Ik gooi de deur open en spring bijna een gat in het dak van schrik. In de kamer staan al onze vrienden en familie die tegelijk: SURPRISE! roepen.
Als ik een beetje bekomen ben begin ik te lachen en vraag wie dit georganiseerd heeft.
"Mijn kleindochter", roept Ron trots en Rose en ik draaien ons om naar Julie, die met Sara in haar armen staat te blozen.
"O, liefje. Kom hier", roep ik en omhels haar. Ik bedek haar hele gezicht met kusjes en als laatste een op haar mond. Die heeft ze wel verdient.
Rose neemt Sara over en neemt haar mee de kamer in.
"Gefeliciteerd", hoor ik Rianne roepen en mijn hart vult zich met warmte voor deze vrouw. Wat een lieverd...
Ze omhelst Rose, bewonderd Sara en daarna zoeken haar ogen naar mij. Ik ben net klaar met felicitaties in ontvangst nemen van onze buren, als ze me naar zich toe trekt en zegt: "Ik heb hele verhaal gehoord van Julie. Wat moet je bang geweest zijn. En wat hebben jullie het goed gedaan! Ze is prachtig."
Ik bedwing mijn tranen en glimlach naar haar. Mijn beste vriendin...
Als iedereen ons gefeliciteerd heeft, gaan we zitten en komt Julie langs met een schaal vol beschuit met muisjes. Ze heeft zich echt uitgesloofd!
Ik pak mijn glas van de tafel en ga staan. "Ik wil graag een toast uitbrengen."
Het gepraat van iedereen valt stil en ik hef mijn glas. "Op Julie, mijn mooie dochter. Zonder haar inzet en haar liefde hadden we hier nu niet gezeten. Ik ben trots op je", zeg ik tegen haar en zie tot mijn vreugde hoe ze begint te stralen onder het applaus, "en natuurlijk op Rose, mijn mooie en moedige vrouw. Ik heb een paar dagen geleden gezien hoe snel het leven kan eindigen. Het maar weer duidelijk dat je alles uit het leven moet halen voor het te laat is. En natuurlijk op mijn mooie dochter Sara. Op het nieuwe leven... Proost."
"Proost", roept iedereen en er barst een luid applaus los.
Het lawaai is Sara te veel en ze begint te huilen, wat een lachsalvo oproept. Ik pak haar over, verschoon haar luier en kleding en stop haar in haar nieuwe bedje.
"Kijk eens, liefje. Jouw eigen kamertje. Slaap lekker, popje."
Als ik beneden kom, gaat net de bel.
"Dat is de kraamverzorgster", roept Rose vanuit de kamer.
Ik doe open en kijk verbaasd. "Sam! Wat doe jij hier?", roep ik verrukt uit.
Sam lacht breed en omhelst me. "Verrassing. Ik werk in het ziekenhuis als verpleegster op de kraamafdeling, en ondertussen ook als kraamverzorgster. En de komende week mag ik bij jullie komen. Geweldig, niet?"
"Zeg dat", roep ik blij en omhels haar. "Dank je. Kom binnen."
Rose reageert hetzelfde op Sam als ik, wat opnieuw een grote lach van haar opbrengt.
Na een uur of twee besluiten onze familie en vrienden massaal te vertrekken en de kersverse moeders wat rust te gunnen.
We laten ons verwennen door Sam en bekijken alle cadeautjes nog eens. Van John en Anne hebben we het eerste babyboek gekregen, samen met een grote knuffel die tot aan mijn heupen komt.
"Kijk, wat we van pap hebben gekregen", zegt Rose lief en houd een piepklein armbandje omhoog met een zilveren plaatje er aan vast. Op dat plaatje staat Sara's naam gegraveerd.
"Wouw", zeg ik verbaasd en neem het in mijn handen. Het is net iets te groot voor één vinger van mij en wederom verbaas ik me over hoe klein Sara is.
Ik kijk de kamer nog eens rond en lach als ik alle geboortekaartjes zie hangen aan de grote slinger in het midden van de kamer. "Wat moesten we toch zonder Julie", mompel ik en voel Rose haar handen aan me trekken. Ik draai me naar haar toe en laat me zoenen.
"Ik hou van je. Ik was zo bang vrijdag... ik dacht echt dat ik het niet zou halen."
"Gekkerd. Je wist toch dat het pijn zou doen?", vraag ik. Stiekem probeer ik zo luchtig mogelijk te doen, om mijn eigen emoties te camoufleren.
"Doe niet zo. Je weet best dat dit geen normale bevalling was", zegt ze berispend en kijkt recht door me heen. Haar ogen staan vragend, wachtend tot ik met de bekentenis kom.
Ik zucht en sluit mijn ogen. "Ik was meer dan bang. Ik was... ik dacht... ik ben zo blij dat je er nog bent." Ik kan het niet meer houden en de angst en het verdriet van die nacht komen weer naar boven. Een eenzame traan rolt over mijn wang.
Rose veegt hem weg en kust mijn wang zachtjes. "Ik wist het wel. Altijd stoer willen doen, hé liefje. Dat hoeft niet hoor. Ik weet precies hoe je je gevoelt moet hebben. Ik was er namelijk bij, weet je?"
Ondanks mijn tranen moet ik toch lachen om haar woorden. "Je meent het? Dus het was jouw baby?"
"Onze baby", glimlacht ze en laat zich onderuit zakken. Haar hoofd rust op mijn schoot en ik strijk door haar haren.
"Het is vreemd je zonder grote buik te zien", zeg ik en leg heel voorzichtig mijn hand er op.
"Nou, ik vind het anders nog een aardige bolle buik hoor", lacht ze en pruilt.
"Dat zou wegtrekken zei de arts."
"Gelukkig! Ik wil geen hangbuikzwijn worden."
Ik schater het uit en kus Rose haar voorhoofd. "Gekke vrouw. Al zou je een olifant worden, ik zal altijd van je houden."
En voor het eerst sinds Sara haar geboorte raken we verwikkeld in een innige zoen. Haar tong vindt de mijne en cirkelt rond.
"Ik ben zo trots op ons en onze kleine spruit."
"Anders ik wel", knipoog ik en laat Rose voorzichtig overeind komen, "maar nu mama, is het tijd voor je middagdutje. Dit was alweer vermoeiend genoeg."
"Ja, baas."
"Nee, ja, mama."
Lachend staat Rose op en laat zich naar boven brengen door Sam.
Julie komt beneden en naast me op de bank zitten. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar tegen me aan. Haar hoofd tegen mijn schouder.
Een tijd lang zitten we zo, zonder wat te zeggen.
"Ik heb stiekem naar haar gekeken. Hoe ze ligt te slapen. Ze is zo klein...", verbreekt Julie de stilte.
"Ja, hè? Ik ben bang dat ik haar fijnknijp als ik haar vastpak, zo fragiel..."
"Dat doe je niet hoor. Je bent de beste moeder die een kindje zich kan wensen."
Ik verstrak mijn greep even ten teken dat ik het waardeer en geef haar haren een kus.
"Mag ik wat vragen?", vraagt ze na opnieuw een stilte.
"Natuurlijk, altijd."
"Waarom draaide je vrijdag je hoofd weg? Waarom mocht ik je geen kus op je mond geven?"
Ik zucht en laat haar recht zitten. Ik pak haar hoofd vast en kijk haar aan. "Lieverd, het is niet om jou. Het zijn mijn gevoelens die dwars zitten. Toen je zo ziek was die zaterdag, noemde je me mama. Er knapte iets in mij. Vanaf het begin had ik al het gevoel dat ik iets aan het doen was dat niet mocht, maar pas toen je me mama noemde wist ik dat ik het niet meer kan. Ik kan geen seks hebben met het meisje dat ik als mijn dochter zie. Dat is zo verkeerd... ook al doe je het heel goed."
Even is Julie stil en kijkt me verdrietig aan. "Zo'n idee had ik al..."
"Nogmaals; het ligt niet aan jou. Je bent geweldig, lief en mooi en ik ben trots op je."
Ze geeft me een knuffel en kijkt me aan. "Mag ik niet... mag ik niet nog één keer met je naar bed om het af te leren?"
"Nee, liefje. Het is over."
Zonder iets te zeggen staat ze op en loopt naar boven. Ik blijf moedeloos achter.
Waarom valt alles wat ik doe en zeg toch zo verkeerd? Het zal wel aan het puberen liggen...
Om Sam een beetje tegemoet te komen help ik haar met de afwas en het opruimen van de rommel die de gasten gemaakt hebben.
"Ik benijd wat jullie hebben. Een ware liefde, twee prachtige dochters, een gelukkig gezinnetje... wees er zuinig op", zegt Sam onder het afwassen.
"Ik weet het."
"Doe jij even open? Ik ben net even bezig met Sara", roep ik naar Julie als de bel gaat.
"Jow", roept ze terug en ik hoor haar van de trap af stormen. O, o... vroeg of laat ligt ze onderaan, denk ik hoofdschuddend.
"Mam, voor jou", roept ze naar boven.
"Welke?"
"Jou."
"Ik kom er aan." Ik overhandig Sara even aan Rose en ga naar beneden. Voor mij? Wie is het?
Verbaasd kijk ik in het gezicht van Remco.
"Ik, ehm... ik zag het bord in de tuin. Ik wilde je even komen feliciteren... ik wist niet dat je zwanger was?", vraagt hij.
Julie en ik schieten in de lach en ik leg uit hoe het kan dat er ineens een baby is.
"Dat verklaart een hoop", lacht ook Remco nu en ik laat hem binnen.
"Ga lekker zitten. Wil je wat te drinken?"
"Koffie, lekker."
Sam komt al aan met de koffie en beschuit met muisjes. "Alsjeblieft. Ik ben Sam, de kraamverzorgster", stelt ze zich voor.
"Aangenaam. Remco."
"Was je in de buurt?", vraag ik.
"Dat klopt. Ik was eens wat aan het rondlopen om de boel een beetje te verkennen en ik dacht: Laat ik eens gaan kijken hoe het huis van mijn enige vriendin erbij staat. En toen zag ik het bordje... ik dacht dat mijn broek afzakte van verbazing."
Opnieuw lachen Julie en ik, ondanks dat ik zijn woorden een beetje raar vind. "... enige vriendin...". Zo goed ken ik hem toch helemaal niet? Maar het zal wel aan mij liggen.
Gezellig kletsen we een uur door en Julie bestookt hem met allerlei vragen over waar hij heeft gewoond, waar hij nu woont, wat hij doet voor zijn werk, zelfs of hij een vriendin heeft.
"Julie", zeg ik berispend.
"Dat geeft niet hoor. Nee, ik ben single op het moment", zegt hij en knipoogt naar haar.
"Oké. Ik ga even naar boven, ik moet nog wat huiswerk voor maandag maken", zegt ze en vertrekt naar boven.
Ik ben alleen met Remco in de kamer en ik voel me een klein beetje opgelaten. Ik weet niet precies waarom, maar een akelig gevoel bekruipt me.
Stel je niet zo aan! Roep ik mezelf tot de orde en schenk hem een glimlach. Dat had ik beter niet kunnen doen...
Hij schuift een klein stukje naar me toe op de bank en zegt: "Weet je dat je mooi bent?"
"Ik, ehm..."
"Die glimlach van jou... God. Als je mijn vrouw was, dan wist ik wel wat ik met je zou doen."
Zit hij nou te flirten met me? "Tja, jammer voor jou dat ik voor de vrouwen ben en getrouwd."
"O, maar dat is zo teniet gedaan, toch? Tegenwoordig is het heel eenvoudig om de scheidingspapieren aan te vragen. Kom op, je gaat toch niet zeggen dat je de aantrekkingskracht niet voelt?"
"Sorry, maar ik denk dat je je vergist. Ik voel niets dan liefde voor mijn vrouw en pasgeboren kind."
"Even geloofde ik je", lacht hij en komt nog wat dichter bij.
Mijn ledematen bevriezen en ik kan me niet bewegen. Wat is dit?
"Zie je, je voelt het wel. Je bloost..."
Zijn handen pakken mijn schouders en zijn hoofd komt dichterbij. "Stop", kan ik nog net uitbrengen.
Even houdt hij stil en kijkt me vragend aan. Daarna verstevigd hij zijn greep en trekt me resoluut naar hem toe. Hij drukt zijn vieze mond op die van mij en ik kokhals bijna van walging en angst.
"Laat me los", piep ik en probeer me uit zijn greep te wurmen.
"Vindt je het niet gezellig dan?"
"Laat me los", herhaal ik nog eens.
Hij trekt zich er niets van aan en duwt me ruw omver. Met een klap kom ik met mijn hoofd op de harde leuning van de bank en ik kreun van de pijn. Alles om me heen wordt even wazig. Ik knipper een paar keer en merk tot mijn afschuw dat Remco boven op me zit.
"Wat doe je? Laat me los", zeg ik en begin te spartelen. Zijn handen dwalen over mijn lichaam en ik onderdruk een golf van misselijkheid.
Plots vind ik mijn stem terug en begin te gillen. Een harde, ijzige gil. Ik kan hem nog net slaken, voor Remco zijn grote hand om mijn mond en neus legt. Ik krijg bijna geen adem meer... In paniek probeer ik tussen zijn vingers door adem te halen en ruik tabak en iets dat me bekend voor komt... ik kan het niet thuis brengen.
Ik begin te proesten en de paniek groeit in mijn borst als zijn handen onder mijn shirt gaan en aan mijn borsten zitten.
Ineens hoor ik een klap en neemt de druk op mijn lichaam af. De hand verdwijnt van mijn mond en hoesten en proestend hap ik naar lucht. Mijn ogen vertroebeld door de tranen van angst.
"Blijf van haar af", hoor ik Sam tot mijn grote opluchting roepen en hoor opnieuw een klap en daarna een kreun van Remco.
Ik veeg de tranen uit mijn ogen en zie dat hij op de grond ligt. Sam torent hoog boven hem uit, met in haar handen een honkbalknuppel.
De knuppel die wij standaard onder het bed hebben liggen...
"Gaat het?", vraagt ze ademloos aan mij en kijkt naar het bewegingloze hoopje op de vloer.
"Ik denk het", fluister ik en ik hoor snelle voetstappen op de trap, gevolgd door nog een paar.
Rose komt de kamer binnen stormen, haar hechtingen helemaal vergetend. Ze ziet Remco aan de voeten van Sam liggen en mij angstig op de bank zittend.
"Godver", roept ze uit, stormt op Remco af en moet zichzelf tegenhouden om hem niet nog eens te trappen in zijn ribben. Daarna laat ze zich naast mij vallen en trekt me tegen haar aan.
Haar vertrouwde geur doet mijn dammen breken en ik begin te huilen. Ik voel zijn handen nog steeds overal op mijn lichaam en voel braaksel opwellen. Snel sta ik op, ren naar de keuken en geef over in de gootsteen.
Rose komt achter me aan en pakt me opnieuw vast. Haar gezicht vertrokken van woede en verdriet. "O, meisje...", fluistert ze zachtjes en streelt mijn haren, terwijl ik mijn hoofd in haar nek verberg.
In de verte hoor ik sirenes en besef me dat iemand de politie moet hebben gebeld. Er wordt aangebeld, Julie doet open en ik hoor stemmen. Vragende stemmen, stemmen die uitleggen, dan de stem van hem... "Ik zweer het, het was niet wat het leek! Ze wilde het zelf", roept hij en ik begin opnieuw te huilen.
Ik hoor Sam boos roepen dat hij meegenomen moet worden naar het bureau, omdat hij mij wel degelijk aan het aanranden was.
"Mevrouw?", hoor ik achter me en ik voel de greep van Rose verstrakken.
"Ze kan nu niet praten, zie je dat dan niet?", vraagt ze kil. Ik heb haar nog nooit zo gehoord...
"Het spijt me... ik wilde alleen even kijken of het gaat."
"Lijkt er niet op, hè?"
"Nogmaals sorry. Ik laat mijn kaartje hier achter, voor als ze weer in staat is om te praten."
Ik voel Rose knikken, hoor geruis en dan is het stil.
Langzaam lijdt Rose me naar een stoel, gaat zitten en trekt me op haar schoot. Als een kind krul ik me op en verstop me in haar armen. Ik durf niet op te kijken. Ik ben bang dat Remco er nog is.
"Hij is weg, lieverd", fluistert ze zachtjes, alweer mijn gedachtes lezend.
Ze legt een vinger onder mijn kin en dwingt me op te kijken. Haar blauwe ogen staan dof en kijken vol bezorgdheid en angst in die van mij.
Zodra ik ze zie begin opnieuw te huilen en geneer me over het feit dat ik niet kan stoppen. Zo ben ik helemaal niet.
"Sst", sust ze me en wiegt me heen en weer.
"Ik wil douchen", zeg ik. Mijn stem is niet meer dan een zuchtje in de wind, maar toch begrijpt Rose, mijn engel, mij.
Ze staat op en neemt me bij de hand. In de kamer zie ik Sam en Julie op de bank zitten, in elkaars armen.
Hun gezichten staan vragend en bezorgd als ze me na kijken, terwijl Rose me naar boven brengt.
In de badkamer begint ze me zonder wat te zeggen uit te kleden. Mijn kleren gooit ze in de was, tot ik helemaal naakt ben. Ze kleed zichzelf een beetje onhandig uit en ik schrik als ik de wond op haar buik zie. Door alle commotie en omdat ze niet rustig aan heeft gedaan, is het weer gaan bloeden.
Ze tilt mijn kin op, kijkt me aan en schudt haar hoofd. Ik weet dat ze niet wil dat ik daar nu over begin.
Ze duwt me onder de douche, gaat achter me staan en helpt het water over me heen stromen. Haar handen gaan door mijn haren, masseren mijn hoofdhuid. Dan pakt ze de shampoo en zeept mijn haren in, zo zorgvuldig dat ik iedere centimeter op mijn hoofdhuid voel kietelen door de bewegende shampoo.
Als ze daarmee klaar is pakt ze de douchegel, doet wat op haar handen en begint me te wassen, beginnend bij mijn hals. Langzaam werkt ze naar beneden, tot aan mijn tenen. Natuurlijk neemt ze mijn borsten en spleetje mee, maar niets daaraan is sensueel of geil bedoelt. Alleen vol zorg en liefde.
Ze pakt de douchekop van de wand en begint me af te spoelen. Mijn haren en mijn lichaam worden zorgvuldig schoongespoeld, zodat er geen resten zeep overblijven.
Langzaam voel ik me wat rustiger worden en ik kan weer ademhalen zonder die vieze geur van zijn handen te ruiken. Opnieuw moet ik overgeven en buig me voorover.
Ik voel hoe de spieren van Rose verstrakken als ze me ondersteunt en mijn haren uit mijn gezicht houdt. Dat gebaar zegt me meer dan duizend woorden. Ik voel haar woede, razende woede als ik me weer opricht. Ik draai me naar haar toe en kijk haar aan.
Zoals ik al dacht spreekt haar lieve gezichtje boekdelen voor mij. Ik pak haar vast en leg mijn hoofd op haar schouder. "Het spijt me", fluister ik.
"Hoe kon je zo naïef zijn?", begint ze te tieren, terwijl ze me steviger vastpakt.
"Ik... ik dacht echt dat hij vriendelijk en aardig was."
"Caithlynn, je bent echt onverbeterlijk. Dat goede vertrouwen van jou in mensen kost je nog eens je leven. Wat als dit was gebeurd terwijl wij in Parijs zaten? Dan was er geen Sam om je te redden en wie weet wat..." Ze maakt haar zin niet af, maar ik weet wat ze wil zeggen.
"Sorry."
"Ik wil je niet verliezen, ik kan je niet verliezen. O, god, Caithlynn, doe me dit nooit meer aan", zegt ze en breekt. Samen staan we te huilen en klampen ons aan elkaar vast.
"Ik was zo bang en ik voel me zo vies", fluister ik en voel hoe Rose langzaam ontspant en me langzaam los laat.
"Ik weet het."
Ik kijk haar niet begrijpend aan en zie een verandering in haar ogen. Het is maar een flits, maar het was er.
"Wat was dat?"
"Wat?"
"Die verandering van je stemming? Ik zag het wel."
Ze zucht. "Niet nu, Caithlynn. We hebben even genoeg om ons druk over te maken, oké?"
De ijzige toon van haar stem maakt me bang en als een hondje dat gestraft is loop ik de douche uit en laat me afdrogen.
Ik besef me dat ze nog niets aan haar wond doet, dus ik roep Sam, ook al zijn we nog naakt. Ze heeft Rose sowieso al vaker naakt gezien.
"Ja?", roept ze als ze op de kamer is.
"Ze bloed", zeg ik terug en gooi de badkamer deur open.
Sam komt binnen stormen en kijkt met een zorgelijk gezicht eerst naar mij en dan naar Rose om vervolgens naar de wond te kijken.
"Jemig, Rose. Je hebt je niet echt koest gehouden. Kijk wat er gebeurd is... De hechtingen zijn los gegaan. Ik denk niet dat de dokter daar zo blij mee is", mompelt ze en bekijkt het van dichtbij.
"Naïef?", fluister ik met een opgetrokken wenkbrauw, bedoelt voor Rose, maar Sam antwoordt.
"Nog al. Het had erger kunnen zijn en dan moest je weer terug naar het ziekenhuis."
"Nou en", snauwt Rose, grist een handdoek uit mijn handen en stampt de slaapkamer in. Ze droogt zich zo goed en zo kwaad als het gaat af en kleed zich aan. Zonder iets te zeggen stapt ze in bed, trekt de deken over zich heen en gaat slapen. Althans, dat is wat ze ons wil laten denken. Ik weet wel beter.
"Bel dokter Linus maar, komt goed", zeg ik tegen Sam, die begrijpend knikt en de kamer weer uit gaat.
Zuchtend ga ik naast Rose op bed liggen en aai haar arm. Ze trekt hem boos terug en ik vraag me af op wie ze nu werkelijk boos is.
"Rose...", begin ik.
Ze draait zich om en ik schrik van de woedende blik die ze me toewerpt. Ik deins iets achteruit, maar ze heeft het niet door.
"Verdomme Caithlynn. Waarom? Waarom moest je zo nodig hém naar binnen laten? Net nu we zo gelukkig waren en boem, alles is donker en grijs. Waarom?", roept ze kwaad en staat weer op.
Haar geschreeuw heeft Sara gewekt, die begint te krijsen.
"Zie je wat je doet?", roept ze nog eens en ik voel mijn hart ineenkrimpen.
Hoe kon ik nou weten wat die man voor intenties had toen hij de eerste keer naar me toe kwam? Ik voel me verscheurd. Ik wil Rose niet boos maken. Ik heb haar nog nooit zo gezien...
"Ik kon...", begin ik met een klein stemmetje, maar ze snauwt me gelijk weer af. "Nee, mond dicht. Ik... ik... argh." Ze draait zich om, pakt Sara op en wiegt haar ruwer op en neer dan normaal, wat niet echt helpt voor het gehuil.
Zachtjes loop ik naar haar toe, neem Sara over en leg haar troostend tegen me aan. Het geeft me een beetje rust.
Boos loopt Rose door de kamer te ijsberen en haalt haar handen continu door haar haren.
"Rose, alsjeblieft", probeer ik opnieuw, maar ze werpt me een vernietigende blik toe.
"Heb je enig idee hoe machteloos ik me hier voelde? Hoe verscheurd ik me voelde toen ik jouw gil hoorde? Hoe het voelde om Sam er op af te moeten sturen, omdat ik niet kon? Mijn eigen vrouw, verdomme, ik kon je niet eens beschermen. Hoe kan ik je nou tegen jezelf beschermen?", roept ze laat zich plots op de vloer zakken, slaat haar handen voor haar ogen en begint opnieuw te huilen. Dit keer zo hartverscheurend, dat mijn hart breekt.
Was dit echt mijn schuld?
Sara is inmiddels gekalmeerd, dus ik leg haar even terug in de wieg en loop naar Rose toe. Ik zie in heel haar houding dat ze probeert me niet nodig te hebben, maar het werkt niet. Ze heeft me nodig en dat weet zij net zo goed als ik.
Ik kniel naast haar neer en spreid mijn armen. Als vanzelf laat ze zich omvallen en huilt tegen mijn borst. "Het spijt me zo", mompel ik in haar haren en wieg haar.
Ik probeer mijn gedachtes op een rijtje te krijgen, maar ik heb het gevoel in een achtbaan te zitten en er niet uit te komen.
Ze droogt haar tranen en kijkt me aan, haar ogen groot. Ik kan lezen hoe bang ze geweest moet zijn en opnieuw voel ik me slecht. Slecht als vrouw, als vriendin en als haar beschermer.
Blijkbaar ziet ze het en schudt haar hoofd. "Het spijt mij. Ik had niet zo uit moeten vallen. Het is alleen... ik was zo bang dat je beschadigd zou zijn en dat ik je niet kon helpen... ik ben zo boos, zo ongelofelijk woest op die gozer... als ik hem ook maar één keer zie, dan schop ik zijn kloten naar de maan, echt waar."
Ondanks haar serieuze toon, begin ik te grinniken om haar vulgaire taalgebruik. Ook niets voor haar.
Rose kijkt me eerst even boos aan, maar begint dan mee te lachen. "We zijn toch ook een stelletje brokken makers, niet? Nooit kan hier eens wat normaal gaan. Het lijkt Goede tijden, Slechte tijden wel."
"Zeg dat... maar één ding verandert niet", zeg ik, "en dat is mijn onvoorwaardelijke liefde voor jou. Mijn god, liefje. Hoe je me toennet vasthield, me waste... ik voelde in elke zenuw in mijn lichaam dat ik niet meer van je kan houden dan ik nu doe."
Haar ogen hebben haar bekende glans weer terug en haar lippen zoeken de mijne. Happen in mijn lippen en zoeken hongerig naar verlossing.
Ik beantwoord haar kus en voel haar behoefte aan liefde en rust.
"Hallo", horen we een stem in de deuropening.
Beschaamd laten we elkaar los en ik help Rose overeind, die ineens veel meer last heeft van haar wond dan net.
Het is de arts van Rose.
"Hallo dokter Linus", zeg ik en schud zijn hand.
"Goed, laten we eens kijken", zegt hij tegen Rose en laat haar op het bed liggen. Hij doet haar pyjamashirt omhoog en kijkt hoofdschuddend naar mij.
Hij ook al? Waarom is dit nou mijn schuld? Denk ik boos en geef mezelf een standje, omdat het in feite wel mijn schuld is... Als ik geluisterd had naar mijn beste vriendin's voorgevoel, dan was dit nooit gebeurd.
"Dit zullen we even opnieuw moeten hechten. Ze zijn te ver gescheurd voor alleen een hechtpleister", zegt de arts tegen Rose en haalt zijn koffer tevoorschijn.
"Wacht? Wat? Hier?", vraagt ze verschrikt en kijkt mij aan. Ik knik. "Mooi niet! Niet met Sara erbij. Haal haar weg", zegt ze en zonder tegenspraak til ik onze dochter uit haar wiegje en druk haar beschermend tegen me aan. Sam staat op de gang te wachten, dus ik geef Sara aan haar, zodat ik terug naar mijn vrouw kan, die vast weer bang is.
Inderdaad. Als ik naast haar kom zitten grijpt ze mijn hand vast en knijpt er in.
"Hier komt de verdoving", zegt de arts en zet een spuit in haar buik. Ik kijk snel de andere kant op. Getver, ik kan veel aanzien, behalve een spuit.
"Voel je nog iets?", vraagt de arts en ik hoor hoe Rose zachtjes nee zegt. Haar gezicht is vertrokken van de pijn van die naald. Ik buig me voorover en kus haar voorhoofd.
Mijn dapper meisje. Mijn alles.
"Klaar", zegt de arts na vijf minuten en plakt een groot verband over de wond. "En nu niet meer zo wild doen, hè? Anders kan het verkeerd aflopen", zegt hij waarschuwend, zwaaiend met zijn vingertje.
Ik moet mijn lach inhouden en als hij de kamer uit is proest ik het uit. Ook Rose lacht.
"Ja, anders kan het verkeerd aflopen", imiteert ze hem en we gieren het uit.
Hijgend liggen we naast elkaar, hand in hand. Ik staar in haar lieve gezicht en mijn hart loopt over van emoties. Hoort dit ook bij moederschap? Of is dit iets van de afgelopen uren.
"Ga lekker slapen, liefje", fluistert ze en streelt mijn wang.
"Zeg jij. Jij bent hier net bevallen hoor, mama. Dan gaan we wel samen slapen, oké?"
"Oké."
"Maar eerst...", zeg ik, sta op en ga opzoek naar Sam.
Ik ga zachtjes naar beneden en hoor de stemmen van Sam en Julie. Ik kan het niet laten om te luisteren naar wat ze zeggen.
"Ik weet het niet..."
"Ik ook niet. Het is zo..."
"Gek."
"Ja, precies. En toch zo..."
"Fijn."
"Ja!"
"Ik voel hetzelfde..."
Ineens is het stil. Wat zijn ze aan het doen? Waar hebben ze het over? Zouden ze...?
Zachtjes loop ik naar de deur en open hem een klein beetje. Mijn adem stokt...
Op de bank zitten Julie en Sam, met hun armen om elkaar heen en hun monden op elkaar geplakt. Geen zedelijke kus, nee, ik zie de tongen op en neer bewegen.
Wow... Oké... Tijd om terug te trekken.
Ik wil me omdraaien, maar stoot tegen de kapstok, waardoor een paraplu naar beneden valt en op de grond klettert.
Goed gedaan, muts...
Nu kan ik het niet meer verbergen, dus doe net alsof ik net naar beneden kom.
"Hoi, waar is mijn dochter?", vraag ik.
"Hier", zegt Julie en strekt haar armen. Ik glimlach en knuffel haar, met de bankleuning tussen ons in.
"Gaat het, mam?", vraagt ze bezorgd en houd me op een armlengte afstand.
"Jawel. Geschrokken, maar verder is alles oké. Jij?"
"Ook geschrokken. Wat een eikel", roept ze.
Ik lach en kus haar wang. Gelijk snuif ik haar heerlijke geur op en prent die in. Mijn meisje wordt ook groter en volgens mij heeft ze eindelijk iemand gevonden om haar liefde mee te delen...
Warm glimlach ik naar Sam, die een klein beetje bloost.
Ik stap op haar af en omhels haar onverwacht. Ze is even verbaasd, maar knuffelt me dan terug. "Dank je voor je moed", fluister ik in haar oor en voel haar huiveren.
Ik schenk er geen aandacht aan en zoek de kamer rond, naar mijn andere dochter. Ik vind haar in de box.
"Hallo, poppetje van me. Het spijt me. Nog maar een dag op de wereld en dan al zo iets mee maken. Maar goed dat je er nog niets van begrijpt", zeg ik terwijl ik haar optil en haar warme hoofdje kus.
Sam kijkt over mijn schouder mee en streelt het wangetje van Sara. Haar mondje gaat gewillig open, ten teken dat ze honger heeft.
"Ja, echt je moeder", knik ik en ik hoor Sam en Julie lachen.
Ik zeg die twee gedag en loop met Sara in mijn armen naar boven, waar een lekkere warme maaltijd op haar wacht.
"Daar is mijn sterretje toch", roept Rose verrukt als ik de kamer binnen kom.
Ze neemt haar in haar armen en merkt hoe Sara haar tepel zoekt met haar mondje. "Jemig, meis, jij laat er ook geen gras over groeien", lacht ze en doet haar shirt omhoog.
"Raad eens wat ik net zag?", vraag ik als ze borstvoeding geeft.
"Vertel?"
"Onze oudste heeft een vriendin", glimlach ik en bevestig haar verbaasde gezicht.
"Ja, ik hoorde ze praten. Ik snapte er niet veel van, tot ik ging kijken en ze tongent op de bank zaten. Jemig, ik werd er stiekem geil van, zo gingen die twee in elkaar op."
"Dat vind ik fijn voor haar. Maar... is Sam niet een beetje oud voor Julie?"
"Dat weet ik eigenlijk niet eens. Hoe oud is Sam?"
"Geen idee", zegt Rose en haalt haar schouders op.
"Ach ja, het is een goede vrouw. Het zal Julie geen kwaad doen denk ik", zeg ik.
Rose knikt.
Als Sara geboerd heeft en lekker warm in haar bedje ligt, ga ik weer naast Rose liggen en laat me in haar armen koesteren.
"Hoe voel je je?", vraagt ze zachtjes, doelend op mijn aanranding.
"Het gaat wel", lieg ik en verzwijg dat ik iedere keer om elke hoek kijk of hij niet stiekem staat te wachten op me.
"Het gaat niet. Je bent nog steeds bang", zegt ze.
"Helemaal niet."
"Ik voel het aan je. Je spieren verstrakken. Dat... en ik weet hoe het voelt." Dat laatste zegt ze zo zachtjes, dat ik bijna denk dat ik het me verbeeld.
"Wat?", vraag ik en schiet overeind. Steunend op mijn elleboog kijk ik haar doordringend aan. Ze zucht en duwt me weer achterover.
"Het was januari, ik was dertien jaar oud. Het was koud buiten en een van onze leidingen was gesprongen door de kou. Een vriend van mijn vader was loodgieter en zou er direct aankomen. Omdat mijn vader wilde dat ik er was van zou opsteken, gaf hij me de opdracht om Harry te helpen. Harry had alleen hele andere plannen dan werken, toen hij merkte dat ik er was. Eerst was hij heel aardig. Bood me een snoepje aan, gaf me complimentjes over het werken. Steeds vaker raakte zijn hand de mijne, bij het aanpakken van gereedschap. Ik voelde me ongemakkelijk en wilde weer naar boven, maar hij hield me tegen. Hij had me nog even nodig. Ik wist dat mijn vader boos op mij zou worden als hij wist dat ik niet hielp, dus ik bleef braaf gereedschap aangeven. De strelingen over mijn hand gingen verder, over mijn arm, soms mijn hoofd en rug en steeds lager... tot op een zeker punt dat hij mijn billen raakte.
Ik raakte in paniek en wilde naar boven rennen, maar Harry greep me bij mijn armen, dwong me tegen de muur aan en plakte mijn mond dicht met een stuk ducktape die hij blijkbaar al klaar had liggen.
Het was alsof ik buiten mijn lichaam trad toen ik voelde hoe hij aan mijn ontluikende borstjes zat en zijn stijve lid tegen me aan drukte.
Hij gromde een beetje en ik rook zijn zweet en bierlucht. Dat is een geur die me altijd bij is gebleven. Hij kleedde me uit en legde me op een klein muurtje, die in de kelder stond. Net toen hij bij me binnen wilde dringen, werd hij omvergegooid door mijn vader.
Hij was woest en schopte en stampte zijn vriend. Hij schold hem uit en sloeg hem. Toen kwam mijn moeder kijken, die me daarna gelijk mee naar boven nam in haar armen en me in een deken wikkelde, waarna ze de politie belde.
Ik kan me nog heel goed herinneren hoe vies en waardeloos ik me voelde. Hoe verloren, omdat niemand begreep hoe ik me voelde.
Ik heb jarenlang nachtmerries gehad, en op school moest ik niets van andere jongens hebben, tot ik hulp zocht bij een psycholoog. Die heeft me eruit gekregen."
Het is even stil in de kamer. Een rilling loopt over mijn rug en ik denk aan een kleine Rose, gekneveld, naakt, koud en bang... Het is alsof iemand mijn keel dichtknijpt.
Ik pak haar vast en druk haar tegen me aan. Ik voel me meer dan ooit verbonden met deze vrouw.
"Het is goed. Ik heb het verwerkt. Maar ik weet hoe jij je voelt. En toen ik jouw gil hoorde... ik voelde gelijk dat het mis was. Dat je in diezelfde problemen zat als ik toen. En ik weet ook hoe vies je je voelt. Vandaar mijn poging om het er zo goed mogelijk af te wassen voor je."
"Ik hou van je", fluister ik.
"Ik ook van jou. Meer dan ik ooit zal kunnen beschrijven."
"Ga slapen, liefste. Het is een rot dag geweest. Morgen een betere", zeg ik en voel me opeens totaal uitgeput.
"Morgen ga je met een agent praten. Beloofd?"
"Beloofd", mompel ik en val met mijn hoofd op Rose haar schouder in slaap.

Hij scheurt mijn kleren van mijn lichaam. Zijn handen ruiken naar tabak en die ene geur. Ik wil gillen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Langzaam vormt zijn gezicht om naar een afschuwelijk monster met scherpe tanden en gele ogen. Ik probeer los te komen, maar met een hand houdt hij me omlaag gedrukt, tegen de grond.
Zijn handen bevoelen mijn lichaam, kneden en knijpen erin. Het doet pijn. Overal is pijn. Dan is hij in me, groot en ruw. Hij is te groot, het doet nog meer pijn. Ik wil het uitschreeuwen, maar opnieuw lukt het niet.
Ik haal diep adem en probeer het nog eens...
Met een harde gil schiet ik overeind en kijk hijgend en bang om me heen. Waar is het monster? Ineens voel ik zijn handen op mijn schouders en ik gil nog eens.
"Hé, rustig maar. Ik ben het. Het was maar een droom, kom hier", mompelt Rose en trekt me omlaag. Ik voel mijn bezwete lichaam aan de lakens plakken en hijg na. Mijn ogen gaan zoekend door de kamer, is hij er nog is.
"Hij is weg. Geen zorgen", zegt Rose en duwt mijn hoofd tegen haar borst.
Ik adem haar geur in en kalmeer een beetje.
"Hij was het, hè?", vraagt ze zachtjes en geeft kleine kusjes op mijn hoofd.
"Hmm", antwoord ik zachtjes, bijna te bang om hard op te antwoorden.
"Mijn arme meisje. Kijk toch wat hij met je gedaan heeft", zucht ze en houd me strakker vast. Ik geniet van haar warmte en geur en wil bijna in haar kruipen. Daar is het ten minste veilig.
"Slaap maar. Ik ben bij je. Er gebeurd je niets", fluistert ze en neuriet zachtjes het liedje van mijn moeder en mij.
Eindelijk kom ik tot rust en val weer in slaap.

"Goedemorgen", word ik opgeschrikt uit mijn slaap. Gapend wrijf ik in mijn ogen en kijk wie het is. Sam staat met een groot dienblad in de deuropening. "Een ontbijtje op bed is wel op zijn plaats geloof ik. Ik heb gehoord van Julie dat het een vreselijke nacht is geweest."
Ik kijk naar Rose en zie dat ze nog steeds ligt te slapen. "Liefje", fluister ik zachtjes en kus haar.
"Hmm?", vraagt ze slaperig en schiet overeind. "Waar is hij?"
"Wie? Er is hier niemand. Had jij nu ook al een nachtmerrie?", vraag ik.
Ze laat zich langzaam weer zakken en legt haar handen op haar pijnlijke buik.
"Nee, ik had geen droom. Maar omdat je me wakker maakte, legde ik de link met hem, denk ik."
"Geen zorgen. Sam is hier, met ontbijt op bed voor ons", zeg ik en wijs naar de deur.
"Ah, lekker! Ik heb zo'n zin in koffie", kirt ze en komt langzaam overeind.
"Dat komt goed uit dan", zegt Sam en overhandigd ons borden gevuld met broodjes met kaas en vlees een ei en een croissantje.
"O, wat lekker", roep ik verrukt en neem gelijk een hap. De geurende koffie vraagt om opgedronken te worden en dorstig neem ik een slok.
"Hé, het spijt me om jullie eetlust te moeten bederven, maar er is al een agent... of hij met je kan praten", richt ze zich tegen mij.
Ze heeft gelijk, mijn eetlust verdwijnt als sneeuw voor de zon.
"Ga maar", zegt Rose en duwt me uit bed. Ze weet dat ik niet ga als ze me niet dwingt.
"Maar..."
"Caithlynn!", zegt ze streng. Ze hoeft alleen maar mijn hele naam te gebruiken en ik luister gelijk. Ik grinnik. Dat is mijn vrouw.
Ik doe mijn badjas aan en loop naar beneden.
"Goedemorgen, Caithlynn", zegt de agent en ik ga naast hem zitten. "We willen je alleen wat vragen stellen."
"Oké."
"Eerst willen we weten... de verdachte had het over ene Dave. Ken jij een Dave?"
Het wordt wazig voor mijn ogen, het voelt alsof ik in een diepe put zak. O, nee... wat nu weer?