Voetbalvrouwen - 9

Die nacht had ik weer die nare droom dat ik gehuld in pek en veren door het dorp gedragen werd. Weer die joelende menigte, maar dit keer leek mijn moeder wel op dertig plaatsen tegelijk langs de route te staan. Overal waar ik keek zag ik haar staan en hoorde ik haar verwensingen. Ik schrok wakker en heel even was ik doodsbang. Ik keek naast me en zag Joy met een glimlach op haar gezicht op haar zij liggen. “Poeh” zuchtte ik, “het is maar een droom Suus”. De wekker gaf ‘6:30’ aan, wat ik veel te vroeg vond om op te staan. In plaats daarvan kroop ik lekker tegen Joy aan, legde mijn arm om haar heen en viel weer in slaap. De nare droom bleef nu uit. Sterker nog, ditmaal droomde ik dat ik een week lang met Joy in bed lag en in dromen hoef je niet te eten en hoef je niet te plassen. Een week lang van elkaar genieten. Heerlijke droom.

Plotseling loeide de wekker met en voor mij onbekend lawaai. Da’s waar ook, Joy moest gewoon naar school vandaag. Joy was gewend aan die herrie, dus ze werd maar langzaam wakker, draaide zich naar me toe en kroop dicht tegen me aan. “Hmmmm Suusje, lekkere Suusje van me, wat heerlijk om naast je wakker te worden” en ze leek weer in slaap te vallen. Ik gaf haar geen ongelijk. Met mijn arm zocht ik de wekker en gaf er een klap op. Zo, die was uit. Wat een herrie. Heerlijk om haar warme, zachte en blote lichaam tegen me aan te voelen. Dit zou ik wel een week kunnen volhouden. Ze duwde afwisselend haar bovenlijf en heupen tegen me aan en zo kronkelde ze een tijdje door. Ik streelde haar schouder en bovenarm waardoor ze ging spinnen als een klein poesje en haar linkerbeen optrok, zodat die nu half over mijn buik lag. Met haar heupen duwde ze steeds zachtjes tegen me aan en ik voelde zo haar poesje tegen mijn dijbeen aanrijden. Wat was het leven toch mooi.

En wat moesten we nu opstaan.

Tijdens het ontbijt konden we onze ogen niet van elkaar afhouden en ik zag dat ook zij baalde dat ze naar die vervloekte school moest. Ook zij had andere ideeën, maar die moesten helaas wachten. Bij het afruimen bleven we maar ‘per ongeluk’ tegen elkaar opbotsen en de hilariteit was groot. “Wat ga je je moeder vertellen?” was de mokerslag die Joy me ineens toediende. De vraag was totaal terecht, maar hij kwam binnen als een vrachtwagen die door een porseleinwinkel dendert. Wat moest ik hier op antwoorden en tegelijk: hoe ging ik de confrontatie met mijn moeder aan? Ik staarde haar aan en zweeg in alle toonaarden. “Ga je het haar vertellen?” probeerde ze. “Of ga je om de hete brij heen draaien Suus?”. Het lood stond in mijn schoenen en ik keek haar smekend aan: “Oh Joy, wat moet ik doen? Help me, alsjeblieft!”. Joy sloeg haar armen om me heen en knuffelde me: “Ik zou graag met je mee gaan, maar ik moet naar die kutschool toe”. We knuffelden elkaar nog een tijdje en toen was het echt tijd voor Joy om te gaan. “Trek de deur maar achter je dicht als je naar huis gaat, Suus” zei ze nadat we elkaar innig hadden gezoend. Daar fietste ze de straat uit. Die fantastische meid.

Ik schonk nog een kop koffie in en ging in de woonkamer op de bank zitten mijmeren. Ik kwelde mezelf door maar niet naar huis te gaan. Ik moest gewoon even door de zure appel heen bijten en dan was ik er vanaf. Mijn moeder zou me toch wel begrijpen? Mijn vader was een ander verhaal. Hij was nogal conservatief om het zo maar te zeggen en ik denk dat hij er meer moeite mee zou hebben. Mijn vader dacht in simpele redeneringen. Ideaalbeelden over hoe het hoort. Man en vrouw, trouwen en kinderen. Studeren en een vaste baan. Hij hield van de hoekstenen van de samenleving. Aan de andere kant, ik ben 18 en geen kind meer. Kom op, ze moeten me maar respecteren om wie ik ben. En met die gedachte besloot ik dan toch maar de knoop door te hakken en naar huis te gaan. Ik zette het kopje in de vaatwasser en liep naar de deur. Ik keek nog even achterom, naar de woonkamer met de bank waarop we geknuffeld hadden, naar de trap waar bovenaan haar slaapkamer was waar we fantastische seks hadden gehad. Ik wilde vanavond weer bij haar zijn.

Ik fietste zo langzaam mogelijk en voelde me als een lam dat naar de slachtbank moest. Het was onontkoombaar en op mijn iPod klonk ‘Someone like you’ van Adele en dat maakte me nog melancholieker. Oooh, kon ik maar verdwijnen. Waarom is het leven toch zo ontzettend moeilijk? Hoe langzaam ik ook fietste, mijn straat kwam dichterbij, mijn huis kwam dichterbij, mijn moeder kwam dichterbij. Ik moest niets laten merken. Ik moest volslagen blanco het gesprek aangaan. Ik zette mijn fiets in de schuur en liep zo naturel mogelijk richting de achterdeur. Door het raam zag ik mijn moeder al aan de keukentafel zitten. Er was geen weg meer terug. Ik opende de achterdeur en liep naar binnen: “Hoi mam!” en ik nam plaatst tegenover mijn moeder. “Zo jongedame” was haar begroeting. “Je zat dus niet bij een vriendje, maar bij een vriendin. Hoe heette ze ook alweer?” Ze keek streng, of beter gezegd, ze probeerde streng te kijken. Waarom? Wat had ik misdaan? “Wat kijk je raar, mam, is er wat?” Ze had haar armen over elkaar.

“Wie is die vriendin? Ik geloof niet dat ik je ooit over haar..” en ik onderbrak haar: “Joy, mam, ze heet Joy”. Nu sloeg ik mijn armen ook over elkaar en leunde naar achter. Ik keek mijn moeder strak aan: “Wat? Wat is er toch? Wat is het probleem? We hebben 2 dvd-tjes gekeken en bij de tweede viel ik in slaap. Papa valt ook altijd in slaap voor de tv. Nou en toen was het laat, ik was moe en had geen zin meer om te fietsen en ben blijven slapen. Mam! Wat is het probleem?!” Er viel even een stilte en toen begon mijn moeder met haar verhaal. “Susan, natuurlijk is het geen probleem als je ergens blijft logeren, maar lieverd, laat dat dan voortaan even weten. Ik was ongerust, papa was ongerust. We haalden ons van alles in het hoofd. Begrijp je dat lieverd?” en na een korte onderbreking: “Het probleem is dat ik jóu heb moeten bellen. Van een 18-jarige dochter verwacht ik iets meer verantwoordelijkheid. Dat is eigenlijk alles.” En zo had het gesprek ten einde kunnen zijn. Kunnen zijn ja.

“Sorry” zei ik zacht, “ik was in slaap gevallen, anders had ik wel gebeld”. Er was iets in de blik van mijn moeder dat ze het maar half geloofde en geef haar eens ongelijk. Twee giebelende meiden voor de tv vallen niet in slaap. Never. Ze stond op en schonk twee koppen koffie in en ging weer tegenover me zitten. “Je vader en ik maken ons wel eens zorgen over jou. Nou ja, zorgen niet echt, maar we hebben wel eens vragen.” Waar ging dit gesprek nou heen vroeg ik me af. “Hoe bedoel je?” vroeg ik, “wat voor vragen?” Mijn moeder aarzelde even en zei toen: “Nou ja, eeeeeh, je bent een mooie meid en eeeeeh, we horen je bijvoorbeeld nooit over een vriendje of zo en ja, als je dan ineens niet thuiskomt, dan gaan bij ons de gedachtes natuurlijk ook uit naar eeeeeh, zou ze misschien stiekem...”. Ik zette mijn koffie hard op tafel en onderbrak haar luid: “Mám, hier heb ik zó ontzettend géén zin in. Wat halen jullie je wel niet allemaal in je hoofd?!” en ik wilde opstaan om naar mijn kamer te rennen, maar mijn moeder hield me tegen. “Lieverd, alsjeblieft, blijf even zitten” en vervolgens richting de kamer: “Frits! Kom jij er ook even bij?” Mijn God, mijn vader was ook thuis.

Mijn vader kwam de keuken binnen en maakte nu niet echt de meest handige opmerking als binnenkomer: “Zo, jongedame, weet je wel hoe ontzéttend ongerust we waren?” en mijn moeder gebaarde dat hij even moest dimmen. Ik daarentegen stond nu op ploffen: “Waar bemoeien jullie je mee? Al lag ik met een vriendje te rampetampen, wat dan nog? Ik ben verdomme 18 jaar. Lopen jullie me te controleren of zo?” Ik weet niet hoe het in me opkwam, maar de meest briljante zin uit de hele discussie floepte er in één keer uit: “Al lag ik met een lekker wijf in bed, wat dan nog?” en ik zag mijn vader ongemakkelijk worden en er viel een lange stilte. “Bij wijze van, bedoel ik. Wat gaat jullie het aan óf en met wíe ik iets heb?” en voegde er aan toe: “dat is privé”. Die opmerking werkte voor mijn vader als een rode lap op een stier: “Niet zolang jij hier bij ons in huis woont, jongedame!” en mijn moeder had de grootste moeite om hem te bedaren. De discussie liep volledig uit de rails en ging wat argumenten betreft helemaal nergens meer over.

Mijn vader kwam zoals gebruikelijk flink op dreef met zijn onredelijke argumenten: “Oh, onze lieve dochter ligt met een vriendje te rotzooien. Mogen wíj niks van weten. Wie het is? Niet belangrijk? Wie weet is het wel een viespeuk van in de 50? Je ouders mogen het niet weten. Waarom ook? Nee, mevrouw valt in slaap voor een dvd bij een vriendin waar wij nog nóóit van gehoord hebben. Wie is dat die... hoe heet ze eigenlijk?” Hij bleef ook staan, zodat hij op me neer keek. Heel stoer pa. Ik wil iets vertellen en ik krijg voor ik de kans krijg de wind van voren. “Wat is dat voor een griet?”. Nu was het mijn beurt en ik sloeg op tafel: “En nú houden jullie even jullie bekken dicht. Joy zit bij mij op school, haar moeder is een weekje weg, haar broer woont op kamers in Amsterdam en haar vader woont ergens anders in het dorp. Ja, pap, die zijn gescheiden ja. Errug hè. Dat hoort niet hè! Ik had een hele leuke avond en nu verpesten jullie alles weer” en ik stond op en rende de keuken uit op weg naar mijn kamer. Bij de deur draaide ik me even om: “Oh, en voor ik het vergeet te vertellen, vanavond ga ik wéér naar Joy en blijf ik daar wéér slapen” en ik sloeg de deur hard achter me dicht.

Op mijn kamer plofte ik voorover op mijn bed en ik moest vreselijk huilen. Hoe moet ik zúlke ouders nou vertellen wat er met me aan de hand is. Dat ik val op vrouwen. Dat ik stapelverliefd ben op Joy. Als een avondje logeren al een drama is...? Na een tijdje werd er op m’n deur geklopt; het was mijn moeder: “Lieverd, wat is er toch aan de hand?” “GA WEG! GA WEG! LAAT ME MET RUST!” en gelukkig was mijn moeder zo wijs om niet te blijven aandringen. Ik pakte mijn mobiel en Appte Joy dat het gesprek niet gevoerd was en dat ik het haar vanavond zou uitleggen. Ik zag dat ze wat tikte en las toen: ‘ik ben om 3 uur uit, kom je dan langs? Gaan we ook lekker koken’. Ineens was ik niet meer verdrietig, maar als een kind zo blij. De gedachte dat ik Joy al om drie uur weer zou zien deed mijn bed veranderen in een roze wolk. Oh ja, en als puber van deze tijd stuurde ik mijn moeder een sms dat ik niet mee zou eten vanavond. Laat me met rust.