Ware Liefde - 14

Voor ik jullie een nieuwe geef, wil ik even één ding kwijt:
Ik krijg van verscheidene mensen de vraag of ik ze niet meer zo lang zou willen laten wachten, maar een ding moet je begrijpen: Ik heb ook mijn eigen (gezins)leven. Ik blijf echt wel schrijven, belooft. Maar het kan zo nu en dan wat langer duren, bij voor baad sorry. Voor vragen kan je me ook altijd mailen.
Yoekie

Aan de andere kant van de gate staat een man. Hij draait zich net om op het moment dat ik mij omdraai en hij loopt weg.
Ik sta verstijfd. Hij lijkt heel erg veel op... op... Dave! Shit.
Omdat ik weet dat Rose me niet zal geloven als ik het haar vertel, pak ik haar hand en sleur haar plots mee. Ik hoor haar protesten en vragen, maar blijf haar mee trekken in de richting van waar ik Dave weg zag lopen.
Achter de pilaar waarachter hij verdween kijk ik om me heen en zoek hem. Er zijn ook zo veel mensen!
Mijn oog valt op hem. Die dikke bos, zwart haar valt niet te missen.
"Daar is Dave", sis ik en trek haar opnieuw mee.
Ik hoor Rose wat roepen als haar hand uit de mijne schiet, maar ik blijf doorlopen. Ze volgt me toch wel.
"Ik heb je. En nu ga je mee naar de politie voor stalken en poging tot moord, vieze klootzak", roep ik als ik bij de Dave ben en draai hem ruw om aan zijn schouder.
Als hij me aankijkt verbleek ik.
Dit is Dave helemaal niet...
Maar... maar... ik dacht toch echt...
"I'm so sorry, my wife thought you were someone else", mompelt Rose als ze bij me komt en pakt me bij mijn elleboog vast. Aan de manier waarop kan ik voelen dat ze niet blij met me is.
Hoe kon ik ook zo stom zijn? Hij leek er écht op.
De man kijkt me nors aan en draait zich weer om, waarop Rose me meetrekt naar de dames wc.
"Verdomme, Caithlynn, waar sloeg dit op? Sinds wanneer is die obsessie van jou zo uit de hand gelopen dat je onschuldige mannen gaat lastigvallen omdat je denkt dat het Dave is? Dit kan niet, Caithlynn! Voor hetzelfde geld was het een heetgebakerd mannetje en had je nu een blauw oog of hij was naar de politie gegaan, of wat dan ook.
En stél het was Dave... wat dacht je te gaan doen? Hem persoonlijk overhandigen aan de politie? Je wéét dat hij gevaarlijk is en je kan hem niet aan, zeker niet met onze dochter bij je. Waar zaten je hersens!", roept ze boos en zwaait wild met haar armen.
De tranen prikken in mijn ogen. Ik weet dat ze gelijk heeft en ik schaam me dood. Maar ik dacht echt dat hij het was... "Hij leek er zo veel op", maak ik mijn zin hardop af.
"En wat dan nog? Jezus, Caithlynn... dit gaat echt te ver hoor!"
Ze trekt de deur open en verlaat de wc.
Ik staar naar mezelf in de spiegel. Mijn ogen rood betraand en wallen er onder. Ik lijk wel een lijk... zo wit.
Mijn hartslag gaat als een razende tekeer. O, god... hoe los ik dit nu weer op. Misschien moet ik thuis toch maar eens hulp gaan zoeken. Misschien heeft Rose wel gelijk en is het gewoon een uit de hand gelopen obsessie.
Met een laatste snik verlaat ik de wc en droog mijn tranen voor ik terug loop naar de rest. De vlucht staat klaar en zonder een woord stappen we allemaal in. Julie en Sam zijn zo wijselijk om hun mond te houden en te doen alsof ze niets door hebben.
Sara zit op mijn schoot, als Rose haar er af tilt. Ik kijk haar vragend aan, maar Rose ontwijkt mijn blik en drukt Sara tegen zich aan.
Shit, ze is echt woedend.
En ik kan haar geen ongelijk geven.
Zwijgend stijgen we op en als we boven in de lucht zijn sluit ik mijn ogen en doe een dutje.
"Verdomme, Sara."
Ik word wakker en kijk om me heen. Oké, we zijn nog steeds in de lucht. Waar werd ik wakker van? Ik kijk naast me en zie hoe Rose opstaat met Sara met gestrekte armen voor zich uit. In één oogopslag zie ik dat Sara een enorme diarree luier heeft en tot aan haar nek toe onder zit. Het is door haar kleding heen gekomen, en dus, kun je raden, zit ook Rose onder de vlekken. Weliswaar alleen vocht, maar dan nog.
"Kon je dat niet inhouden", roept ze boos en ik zie mensen hier en daar verstoord naar haar opkijken. Ik neem snel het voortouw en tik Sam aan dat ze me moet komen helpen. Met de luiertas en Sara bij ons gaan we naar het toilet, waar gelukkig een verschoontafel is die we kunnen uitklappen. Sam laat het kleine wasbakje vol met lauw water lopen en ik kleed Sara uit. Oef... dat stinkt.
Haar kleding verdwijnt in een plastic zakje, die een van de stewardessen ons komt brengen en Sam laat Sara in het water zitten. Met haar hand giet ze het water over het hoofdje en ruggetje van Sara, waardoor alles langzaam eraf wast.
"Getsie, Saar... voel je je niet lekker?", vraagt ze medelijdend en kust haar voorhoofdje.
Als ze weer schoon is doe ik haar schone kleren aan en controleer extra goed of haar luier overal goed aansluit op haar benen en billen.
Helemaal opgeschoond lopen we terug naar de stoelen, waar Rose nog steeds mopperend in haar stoel zit. Ze heeft nu natuurlijk geen schone kleding bij zich, dus ze zal moeten wachten tot we geland zijn.
"Alsjeblieft", zeg ik en wil Sara op haar schoot zetten, maar ze houdt haar handen afwerend op. Ze kijkt me boos aan.
Ik haal mijn schouders op en krul mezelf op, met mijn kleine popje op mijn schoot.
Nog geen vijf minuten later kondigt de piloot aan dat we gaan landen. We maken de riemen vast en bereiden ons voor.

Ik vind vliegen niet erg, maar toch ben ik blij als we weer met twee benen tegelijk op de grond staan en wachten op onze koffers.
Rose vindt de hare als eerste en zonder zich te generen opent ze die en trekt waar iedereen bij is haar shirt uit. Ze staat alleen in haar weinig verhullende bh en zoekt boos een ander shirt. Blozend ga ik een beetje in haar zicht staan, zodat alle kwijlende mannen een andere kant op moeten kijken.
"Moest dat nou?", vraag ik als ze weer aangekleed is.
"Ja."
"Rose, doe even normaal. We zijn op vakantie."
"Kom, we gaan", zegt ze, mijn opmerking negerend, en neemt Sam en Julie aan hun arm mee. Ik voel me een beetje genegeerd en alleen.
Buiten staat er een bord die aangeeft dat we naar een loket moeten voor de huurauto. We komen in een soort van gigantische parkeergarage en lopen naar de balie waar we onze gegevens afgeven. De man geeft ons een nummer van de parkeerplaats, de sleutel en heel wat papieren, waarna hij ons vervolgens een fijne vakantie toewenst.
We zoeken hem en bewonderen de enorme ruime en fel witte SUV wagen, inclusief een kinderstoeltje! Perfect.
We stappen in en zetten de verwarming aan. Het is tenslotte niet echt warm buiten. De auto is prima voor ons. Groot, ruim, zachte stoelen en enorm veel beenruimte. Julie en Sam hebben ieder een apart bedienbare stoel en achter hen in het midden zit onze kleine prinses die inmiddels al weer in slaap is gevallen. Slaapkop.
De tom-tom wordt ingesteld op onze eerste verblijfsplaats en we vertrekken.
Ik kijk mijn ogen uit.
Overal waar we kijken zijn uitgestrekte velden en platteland met ineens uit het niets een enorme steile wand van bergen. Het is prachtig.
"Hé, meiden... dit is natuurlijk niets, hè? We hebben gedaan alsof we niets zien, maar het hangt als een donderwolk in de lucht. Jullie gaan toch niet de hele vakantie zwijgen, of wel? Stop langs de weg en ga het uitpraten. Voor ieders bestwil", zegt Sam plots.
Ik voel me schuldig. Ze heeft gelijk. Dit is voor hen net zo min leuk als voor ons. Rose lijkt zich dit ook te beseffen want ze stopt langs de weg en haalt zuchtend een hand door haar krullen.
"Kom mee", zegt ze nors en stapt uit.
"Letten jullie even op Sara en de spullen?", vraag ik geheel overbodig.
Ik kom naast Rose lopen en pijnlijk zwijgend lopen we een stuk van de auto vandaan. Ik kijk om me heen en ben me bewust van onze stilte. Niets voor ons.
"Dus...", zeg ik zachtjes.
Ze pakt mijn hand en stopt. Ze dwingt me zwijgend om haar aan te kijken.
"Luister, Caith... ik wil niet boos op je zijn en ik wil je steunen in alles wat je doet en hoe je je voelt, maar wat je daarstraks deed... ik herkende je niet meer terug. Ik weet dat je normaal ook wel impulsieve acties hebt, maar die gaan nooit op die manier ten koste van iemand anders. Ik schaamde me dood, lieverd. Dat kan je echt niet zomaar doen. Die man was nog vriendelijk tegen je. Als iemand dat bij mij zou doen had ik hem wel wat anders verteld, begrijp je dat? Ik snap dat je bang en verward bent door de wetenschap dat Dave ergens in Nederland rondloopt en het heeft gemunt op onze dochters, maar misschien moet je thuis maar eens hulp gaan zoeken. Net als ik. Ik wil desnoods nog wel met je mee gaan, oké?"
Even ben ik stil en knik dan. Misschien is het maar beter ook.
Dan is het er weer. Die enorme, mooie, oogverblindende glimlach van haar. Ze omhelst me stevig en streelt me zachtjes door mijn haar. "Je bent een mooie, lieve en zorgzame vrouw en ik hou van je. Onthoud dat goed", mompelt ze zachtjes en wiegt me zachtjes als ik me aan haar vastklamp. Even voel ik me weer drie en gestraft door mijn moeder om vervolgens een stevige knuffel te krijgen.
"Geef me eens een kus", fluistert ze, alsof ze voelt dat ik iets anders nodig heb om te merken dat ik niet tegen mijn moeder praat.
Gewillig doe ik wat ze zegt en druk mijn lippen wanhopig op die van haar. Ze beantwoordt mijn kus even wanhopig en we klampen onszelf aan elkaar vast.
"Kom, liefje. Terug naar de auto. Sara zal zo wel honger krijgen... arm kind. Ze zal wel buikpijn hebben met die enorme diarree aanval", zegt Rose.
Ik knik. "Geloof me, het zat tot in haar haren. Arm meisje. Misschien moeten we maar even uitkijken met wat we haar geven, voor ze echt iets oploopt."
Arm in arm lopen we terug en stappen terug in de warme auto.
"Tevreden?", vraag ik quasi beledigd en draai me om naar Sam. Ik zie haar verbleken.
"Mam, doe normaal", roept Julie. Ik kan mijn lach niet meer inhouden en giechel en vervolgens nog harder als Sam haar tong naar me uitsteekt bij gebrek aan woorden.
Dankbaar knipoog ik naar haar en bedenk me hoeveel geluk we hebben met een schoondochter als zij.
Ik zet de radio aan en hoor een bekend liedje. Wij allemaal. En luidkeels zingen we mee, onze reis hervattend naar ons eerste stekje.

Na een goed uur rijden zijn we in een klein plaatsje aangekomen, genaamd Rawlins. Het is een stadje met evenveel inwoners als mijn vingers op één hand.
Dat is natuurlijk wat overdreven, maar het is niet groot. En dus perfect.
We checken in in het motel en laten ons de kamersleutel geven. Omdat het motel al vol zit, zullen we een kamer met z'n vijven moeten delen. Geen hete seks dus... helaas.
We installeren onszelf en vragen na of hier ergens een goede tent is om te eten. Natuurlijk is de vrouw enorm gastvrij en biedt ons aan om bij haar te eten. Na heel wat onderhandelen kunnen we haar er toch van overtuigen dat we dat vanavond toch echt liever niet hebben.
Ik heb enorme behoefte aan mijn eigen gezin en wij alleen.
Nadat we een adres hebben gekregen van een goed restaurant gaan we daar eten en genieten van de aandacht van elkaar.
Dit had ik echt even nodig.
Glimlachend bekijk ik Julie en Rose, die naast elkaar zitten, beide met glimmende ogen en een brede glimlach. God, wat houd ik van ze... niets in de wereld kan mij dat nog afpakken, denk ik gelukkig.
Ik neem net een hap van mijn overheerlijke steak, als ik een voet over mijn been voel glijden. Verbaasd en bestraffend kijk ik Rose aan, die doet alsof ze niet door heeft waar ik het over heb.
Ik besluit haar te plagen en laat mijn handen bijna onzichtbaar onder de tafel glijden en grijp onverwacht de voet vast die mijn been streelt.
Rose slaakt een gilletje en veert iets omhoog als ze haar voet als door een wespensteek getroffen wegtrekt. Ze kijkt me met grote ogen aan en begint dan te lachen. "Daar had je me."
Julie en Sam kijken ons vragend aan, maar halen hun schouders op.
We eten ons diner op en geeuwend besluiten we terug te gaan naar het motel en daar lekker te douchen en tv te kijken.
Als eerste besluiten Sam en Julie te gaan douchen, dus wij installeren ons met een warme fles melk voor Sara en Sara zelf op bed en zetten de tv aan.
Ik neurie zachtjes terwijl Sara haar melk opdrinkt alsof ze in geen dagen te eten heeft gehad. Haar kleine knuistjes zijn rond het flesje gevouwen en proberen hem recht te houden.
"Hé, Rose... misschien kunnen we, als jij dat wil, eens gaan denken of we ooit nog eens een tweede kindje zouden willen", zeg ik zachtjes en streel het hoofd van Sara.
"Zou je dat willen?", vraagt ze verbaasd.
Ik knik en besef me dat ik er wel klaar voor ben. Ik bedoel... als ik zie hoeveel ik van een klein hummeltje kan houden die ik niet zelf gebaard heb... ik kan alleen maar hetzelfde voor het nieuwe kindje voelen.
"Dat had ik nooit verwacht uit jouw mond te horen. Maar... zou je dan zelf zwanger willen zijn? Of wil je dat ik het moet dragen?"
"Zelf."
"O, Caith, je blijft me verbazen. Ik hou van je, weet je dat? Laten we het doen. In de toekomst. Ik weet niet wanneer dat is, maar als de tijd rijp is. Oké?"
"Oké", knik ik opnieuw en beantwoordt haar hartstochtelijke kus.
Na een paar boertjes kleed ik Sara om en laat haar nog even met haar andere mama knuffelen om haar daarna in haar eigen campingbedje te leggen. Het is echt een makkelijke baby, want zonder te morren of te huilen valt ze als een blok in slaap. Zelfs na alle slaapjes die ze overdag al gedaan heeft.
Ik vraag me af waar Sam en Julie zo lang over doen en ga aan de badkamer deur staan om te luisteren.
Langzaam voel ik mijn opwinding stijgen, als ik zacht gekreun en gehijg vanuit de badkamer hoor. Ik span me nog iets meer in en hoor vaag het wel heel bekende geluid van soppende kutjes.
"Rose", fluister ik en sein haar dat ze naar me toe moet komen.
Op haar tenen komt ze naar me toe en luister. "Geil", fluistert ze en ik glimlach. Fout, maar inderdaad erg geil. Onze eigen live porno, welliswaar zonder beeld, maar even geil.
Ik trek Rose mee naar ons tweepersoons bed en duw haar achterover. "Zo, dus mevrouwtje wordt wel geil van het geluid van onze kleine vrouw die geniet van haar vriendin?", vraag ik met een lage stem en kom boven haar hangen.
"O, je gaat me niet zeggen dat het jou niets deed", fluistert ze rauw terug en staart me geil aan. Express laat ze haar tong over haar lip glijden, sensueler kan niet.
"Dus je hebt wel zin in een geil vluggertje, terwijl Julie en Sam onder de douche bezig zijn?", vraag ik grommend en krijg als antwoord een vurige kus op mijn lippen.
Mijn handen klauwen zich vast in haar stevige krullen en ik kus haar hartstochtelijk terug.
"Neem me", fluistert Rose hijgend en verlangend.
"Graag", fluister ik terug en zak gelijk af naar haar smachtende grotje. In een paar seconden heb ik haar broek naar beneden getrokken. Ze spreidt haar benen gewillig en ik bekijk haar voor een paar seconden. Wat is ze toch mooi... haar blonde krullen gespreid om haar hoofd, haar wangen licht rood van het blozen, haar ogen stralend van verlangen en liefde, en haar mond... die mond... mijn hart slaat drie keer over als ik die prachtige, verleidelijke glimlach van haar zie.
Ik kruip opnieuw over haar heen en zuig zachtjes op haar onderlip. Haar handen strelen mijn rug en billen en kneden die zachtjes.
Ze opent mijn knoop en maakt aanstalten om mijn broek uit te trekken. Ik laat me omrollen en ze kruipt boven op me om me uit mijn broek te helpen.
Als we beide naakt zijn vanaf de middel, kruipt ze achterstevoren over me heen en laat zich boven mijn gezicht zakken. De bedoelingen zijn wel duidelijk.
Hongerig en geil val ik aan op haar druipend natte poesje. Mijn tong glibbert tussen haar lipjes door en ik proef haar heerlijke nectar.
Tegelijk buigt Rose zich voorover en valt aan op mijn grotje.
Ik grom en druk mijn tong als reactie diep bij haar naar binnen. Ze kromt haar rug en duwt zich nog dichter op mijn tong, als ze langzaam begint te rijden.
Mijn nagels boren zich in haar billen, als ze haar tanden heel zachtjes in mijn knopje zet en zuigt. "O, Rose", kreun ik.
"Sst", fluistert ze en steekt twee vingers in me, waarmee ze op en neer begint te bewegen.
Ik doe haar na en imiteer haar bewegingen.
Ze begint steeds harder te hijgen en te wiebelen en ik weet dat ze, net als ik, niet ver meer van het hoogtepunt is.
"Ja... ga door", fluister ik zachtjes en span mijn spieren aan. Ergens vanuit mijn tenen voel ik opnieuw die heerlijke tinteling door mijn lichaam trekken tot die uiteindelijk explodeert bij mijn knopje. Ik kan er niets aan doen, maar kreun het uit als ik stuiptrekkend klaarkom. Ook Rose laat zich gaan en schokt en gromt boven op mij.
Als we een beetje bekomen zijn laat Rose zich van mij af glijden en komt naast me liggen, mij in haar armen trekkend. Haar hand streelt over mijn buik en ze kijkt me verliefd aan. "Vroeg of laat zit hier een wezentje, net zo klein als Sara was, die helemaal van ons zal zijn. Opnieuw. Ik kan niet wachten", fluistert ze liefdevol en ik voel tranen van ontroering in mijn ogen prikken. Ze ziet het en komt wat overeind. Zachtjes kust ze mijn beide ogen en veegt met haar duim een weggerolde traan af.
"Niet huilen. Je moet lachen", zegt ze zachtjes en gaat zitten, "kom, doe je broek aan. De meiden zullen zo wel klaar zijn."
Snel schiet ik in mijn broek en Rose had gelijk, nog geen minuut later komen ze beide met natte haren de douche uit.
"Jullie kunnen", zegt Julie en we besluiten beide maar niets te zeggen over hun avontuurtje. Laat ze maar.
Voorzichtig stappen we onder de warme kraan en in een innige omhelzing staan we te genieten van elkaar.
"Nog een kindje... jemig, Caith, je hebt me wel van mijn stuk gebracht door die uitspraak. Ik ben echt helemaal verbaasd", fluistert ze en ik begin te lachen. Ik merk het.
"Ik heb zin in Kersmis. Morgen nog een dag rijden naar het volgende plaatsje, met tussentijdse stops en dan vieren we eindelijk kerstavond", fluister ik terug en kus haar lekker geurende nek zachtjes.
Na een paar minuten krijg ik het koud door mijn natte lijf en we zetten de douche uit. Teder droogt Rose me af, me ondertussen overal zoenend. "Rose!", sis ik zachtjes als ze bij mijn middelpunt komt.
"Geniet, schatje. Dan horen ze het maar", zegt ze tegen mijn grotje aan en de trillingen van haar stem dringen door tot in mijn tenen en oren.
Haar tong vindt zijn weg naar mijn klitje en likt. Bijna zak ik door mijn benen en om ongelukken te voorkomen laat ik me op de badrand zakken.
Haar handen vouwen zich ineen achter mijn billen en trekken me dichter tegen haar mond aan. Mijn hand steunt op de rand en mijn andere gaat door haar vochtige haren.
Ik kreun zachtjes en probeer het te smoren door op mijn lip te bijten. Rose kijkt op en grijnst heel ondeugend naar me.
"O, nee... waag het niet", sis ik en probeer mijn benen te sluiten.
Ik hoor haar grinniken en dan hapt ze in een keer toe. Ze bijt, zuigt en likt tegelijk en ik weet niet meer wat de onder en bovenkant van de badkamer is. Ik slaak een verrukte gil en kreun. Blozend besef ik me dan dat Julie en Sam die niet gemist kunnen hebben.
Zachtjes trek ik aan haar haren en probeer haar bestraffend aan te kijken, maar ze gaat gewoon door met een ondeugende blik in haar prachtige ogen.
Ik besluit me gewoon te laten gaan en gooi mijn hoofd in mijn nek. Mijn ogen rollen naar boven en mijn lichaam staat gespannen onder haar vakkundige mond.
"O, liefje", kreun ik en span mijn spieren nog meer aan. Ik voel het niet aankomen. Het is er gewoon in eens. Totaal overvallen en een beetje verbaasd begin ik te schokken en te kreunen. Mijn handen klauwen in de badrand en haar haren en ik stuiptrek bijna van de rand af.
Rose trekt me er af, en laat me op haar schoot glijden. Haar armen vouwen zich liefkozend om me heen en ze knuffelt me, lang en warm.
"Ik hou van je", fluistert ze in mijn haren en kust ze zachtjes.
Ik ben nog te moe om te antwoorden. Ze helpt me overeind te komen en we kleden ons aan. Slaperig loop ik naar het bed toe.
"Was het lekker?", vraagt Julie met glimmende oogjes.
"Wat?", vraag ik geeuwend.
"O, liefje", doet ze me na en ik gooi blozend een kussen naar haar hoofd.
Het valt me op dat Sam wat stil is, dus ik kijk haar aan en bloos nog dieper als ik haar betrap terwijl ze mijn bijna naakte lichaam bekijkt. Mijn negligé is niet veel verhullend en komt tot net onder mijn billen. Mijn lange benen steken er ook nog eens naakt onder uit.
Snel laat ik me tussen de lakens glijden en kruip in de armen van mijn lieve vrouw, die inmiddels ook in bed ligt.
De tv staat aan, maar ik ben te moe om mijn ogen überhaupt nog open te houden.
"Slaap maar, liefje", fluistert Rose in mijn oor en haar hand ligt opnieuw strelend op mijn buik. Het valt me nu gewoon op, maar eigenlijk doet ze dat wel vaker.
Langzaam zak ik weg in een slaap met de tv geluiden op de achtergrond in mijn hoofd.

Ik zucht en draai me nog eens om. Stijf houd ik mijn ogen dicht, maar het helpt niet en opnieuw draai ik me. Verdorie...
Iemand van de kinderen ligt hard te snurken. En ik denk niet dat het Sara is. Dus er blijven er maar twee over.
Ik heb sinds twee uur al geen oog meer dicht gedaan en het is inmiddels half vijf. Ik word moe van het liggen draaien, maar slapen? Ho maar.
Uiteindelijk gooi ik mijn benen zuchtend over de rand van het bed en hijs mezelf eruit. Mijn badjas haal ik uit mijn koffer en trek die strak om me heen.
Ik ga naar buiten en trek de deur zachtjes achter me dicht. Ah... heerlijk! Frisse lucht. IJskoude frisse lucht... ik bibber even. Ach, beter dan draaien in mijn bed.
Tussen onze kamer en de kamer naast ons staat een bankje en ik ga er op zitten. Door mijn badjas heen voel ik de kou, maar het is ergens wel fijn.
Slaperig staar ik naar de heldere sterrenhemel en bedenk me hoeveel donkerder het hier is dan bij ons in Nederland. Al die lampen halen de pikzwarte hemel weg. En hier... het is adembenemend.
Naast me gaat een deur open en in mijn ooghoek zie ik Rose verschijnen. "Ah, hier ben je. Ik was je al kwijt. Kom gauw binnen, tut, het is veel te koud!"
"Ik kan niet slapen", mompel ik en ze komt naast me zitten. Mijn hoofd leg ik op haar schouder en samen staren we naar de nacht.
Ineens gaan er felle lampen aan, die recht op ons gericht zijn. Ik ben onmiddellijk verblind, net als Rose die een hand voor haar ogen slaat. "Jezus, wie doet dat!", roept ze en we horen het starten van een motor. Een auto? Nu?
We horen de gierende banden, het knarsen van de kiezels eronder en het gas waarmee de bestuurder wegrijdt. En plots is het weer helemaal donker.
Ik zie nu weer helemaal niets. Het is écht pik-zwart.
"Wat was dat?", vraag ik verbaasd.
"Ik heb geen idee. Ik geloof dat iemand haast had. Ik dacht al iemand in een auto te zien zitten, maar toen ik me inspande om te kijken of het klopte, gingen die lampen aan. Vreemd."
Een ijzige rilling loopt ineens over mijn rug... iemand in de auto? Midden in de nacht? En iemand die plots wegrijdt als Rose hem of haar bijna ziet? Shit... zou het dan toch kunnen? Nee! Nee, Caithlynn, er is niets aan de hand. Vast een dronken gast of zo, maan ik mezelf tot rust. Mijn ademhaling is snel en gejaagd.
"Rustig maar, Caith. Het was niets. Vast dronken of zo", zegt ze geruststellend en slaat een arm om mijn schouder. Toch kan ze de bezorgdheid in haar stem niet helemaal verbloemen en ik kijk haar aan.
"Jij denkt hetzelfde, hè? Ontken maar niet, ik ken je."
"Ik denk helemaal niets. Het was vreemd ja, maar dat hoeft nog niets te betekenen."
"Je weet wat ik bedoel, dus je denkt het wel."
"Ik ben gewoon in de ban van jou paranoïde gedrag", antwoordt ze geïrriteerd. Woa... sorry hoor.
Zwijgend sta ik op en ga weer naar binnen. Ik hoor Rose zuchten en achter me aankomen.
Binnen merk ik pas hoe koud ik ben en kruip snel onder de warme dekens.
"Sorry", fluistert Rose zachtjes, maar ik antwoord niet en val uiteindelijk toch nog in slaap.

"Mama. Mammma. Mamamama." Ik word gewekt door de kreten van mijn kleine Sara, die haar enige woordje allerlei rare vormen geeft.
Ik lach, sta op en til haar uit haar wiegje. "Heb je lekker geslapen, poppetje?"
Snel geef ik haar een flesje en kleed haar aan, waarna ik mezelf aankleed en met Sara naar Wendy's ga om bagels met creamcheese te gaan bestellen.
Als ik terugkom met een geurende zak vol, zijn Rose, Julie en Sam ook al klaar. Samen verorberen we ons het simpele, maar heerlijke ontbijt.
Mijn telefoon gaat als we net weer in de auto zitten.
"Zusje! Met mij", roept John door de telefoon. Ik begin gelijk te lachen. Mijn lieve broertje.
"John! Hoe gaat het?", vraag ik.
"Geweldig. Micah wordt al zo'n grote jongen, ik ben ontzettend trots op hem. Hoe is jullie vakantie?"
"Tot nu toe geweldig. Echt waar. De mensen zijn aardig, alles is mooi en groot, het eten is goed... en onze auto.. je zou er jaloers op worden", grinnik ik.
"Mooi zo, geniet er maar van. Je verdient het."
"Dank je."
"Hé... waar ik eigenlijk voor belde...", begint hij en hoor al aan zijn stem dat hij wat wil gaan vragen. "Ik wil Anne ten huwelijk gaan vragen."
"Echt? O, John! Wat leuk! Wanneer en hoe en wat?"
"Nou, dat wilde ik dus aan jou vragen. Waar zijn jullie met oud en nieuw?"
"In Las Vegas."
"Perfect. Ik wilde voorstellen om naar jullie toe te komen... ik wil graag dat jullie erbij zijn."
"Graag! O, ik ben zo blij voor je! Ik kan niet wachten", roep ik opgewonden en lach mee als hij begint te schaterlachen.
"Goed zo. Dat is dan geregeld. Ik ga de vlucht boeken. Welk hotel?"
"Het luxor."
"Een van die peperdure?!"
"Ja."
"Wow. Jullie maken het jezelf wel naar de zin", lacht hij. "Goed, doen we. Dan zie ik jullie de 31ste."
"Hou van je, broertje."
"Ik ook van jou, Caithlynn."
Glimlachend hang ik op en vertel het nieuws aan Rose. Ook zij is opgewonden en ratelt door over wat we kunnen doen om hen te verrassen.
"Een vrijgezellenfeest!", roept Julie.
"Ja, dat doen we als we thuis zijn", lach ik.
We rijden verder, op naar Rock Springs. Het cadeautje dat ik voor Rose heb, brandt een gat in mijn tas. Ik kan niet wachten tot ze het open maakt. Ik weet zeker dat ze het mooi vind.
We zingen mee met de kerstliedjes op de radio en stoppen onderweg bij mooie uitzichtpunten. Het verbaasd me hoe ontzettend groot hier alles is.
Om een uur of drie komen we eindelijk aan in Rock Springs en zoeken we het Days Inn hotel op. Na een goed halfuur door de stad zijn we er eindelijk en parkeren onze auto. Deze stad is groter dan Rawlins, dat is duidelijk te zien aan de enorme hoeveelheid straten en winkels. Heerlijk.
Alles is versierd met kerstversiering en in de winkels klinken de vrolijke noten van kerstliedjes.
"She is so cute", roept een baliemedewerkster van het hotel als ze Sara in het oog krijgt.
"Can I hold her?"
Rose heeft Sara zonder pardon aan de vrouw en gaat verder met het tekenen voor de sleutel. Ik vind het eigenlijk niet fijn. Mijn kleine poppetje... ik ken die vrouw helemaal niet.
Ik steek mijn armen naar Sara uit en krijg haar gelijk terug. Gerustgesteld druk ik haar tegen me aan en zing een liedje.
We hebben dit hotel wel van te voren geboekt, in verband met drukke dagen rond Kerst. Daardoor hebben we ook rekening kunnen houden met aparte kamers. Dan hebben de eiden en wij tenminste wat privacy tijdens de nachturen. Ik bloos bij het idee dat ik Rose vannacht kan beminnen en verwennen zonder bang te zijn dat Julie en Sam het horen.
We verkennen onze kamers en gaan ons omkleden en opmaken voor die avond.
"Wil je me even helpen?", vraagt Rose als we gedouched en aangekleed zijn. Ze zit op een stoel voor een spiegel en probeert onhandig haar springende lokken opgestoken te krijgen.
"Tuurlijk, liefje", zeg ik en ga achter haar staan. Gewoon omdat ze het lekker vindt, borstel ik haar haren opnieuw en laat mijn handen door haar prachtige gouden haren glijden. Ik geloof niet dat ik ooit genoeg van die haren krijg. Mijn engeltje. Zal Sara later ook zo'n mooie krullen hebben?
Een voor een maak ik haar lokken vast en laat aan de zijkanten van haar gezicht van losse plukjes hangen. Nu lijkt ze nog meer op een engel, met die verleidelijke glimlach waarmee ze me via de spiegel aankijkt.
"Ik hou van je", vormen haar lippen geluidloos en als antwoord kus ik haar wang en nek.
"Ik heb een klein cadeautje voor je vanavond", fluister ik in haar oor en zie haar verbaasd kijken.
"Jij hebt me op het idee gebracht."
"Dat had je niet hoeven doen. Ik heb er helemaal geen rekening mee gehouden", roept ze.
"Ik vind het al genoeg dat je hier bij mij bent, op vakantie, samen met ons gezin. Het is maar een kleinigheidje hoor, geen zorgen", knipoog ik en kus haar wang nog eens.
"Nou... oké, dan. Ik heb geen keus", glimlacht ze draait zich om. "Kom eens."
Ik ga op haar schoot zitten en laat me in haar armen nemen. Haar lippen kussen mijn gezicht vederlicht en haar handen liefkozen mijn lichaam. "Ik hou zo veel van je. Het liefst was ik opnieuw en opnieuw met je getrouwd om het aan iedereen te laten zien."
Ik glimlach en streel met mijn vingertoppen over haar gezicht. "Als we thuis zijn, gaan we gelijk kijken of we een baby'tje kunnen gaan maken, oké? Ik kan
Een tijd lang blijven we zo zitten, zwijgend, dromend en genietend.
Onze dagdroom wordt verstoord als er op de deur geklopt wordt. "Zijn jullie zo ver?", roept Sam.
"Ja, we komen er aan", roep ik terug en doe de deur voor haar open. "Waar is Julie?"
"O, die ligt nog even op bed. Ze voelt zich niet helemaal lekker", antwoordt Sam en ik zie de bezorgdheid in haar ogen.
"Geen zorgen. Dat heeft ze wel vaker. Vanavond is ze weer in orde", probeer ik haar gerust te stellen en knuffel haar. "Bedankt dat je zo goed voor haar zorgt."
We zijn allemaal mooi aangekleed, in onze chique kleding voor Kerst. Sara heeft haar eerste kerstpakje aan en het staat haar echt geweldig.
Het restaurant waar we eten is versierd en op onze tafel staat een klein kaarsje in de vorm van een ster. Het kerstmenu ligt voor ons op tafel, zodat we precies kunnen zien wat we te eten krijgen. Ik vind het nu al leuk.
"Eerst wat eten of eerst een cadeautje?", vraag ik aan Rose.
Ze haalt haar schouders op.
"Cadeautje", zegt Julie en knikt heftig.
"Dus jij hebt er ook al mee te maken? Wachten jullie maar", gniffelt Rose en kijkt verwachtingsvol naar het kleine doosje dat ik in haar handen leg.
"Wat zit er in?", vraagt ze nieuwsgierig.
Ik lach. "Slimmerd, dan moet je het open maken dan zie je het."
Opnieuw grinnikt ze en haalt het strikje en het papier eraf. Nog steeds ziet ze niet veel meer dan de naam van de juwelier waar ik het heb gehaald.
Ze opent het en haar ogen worden groter.
"O, Caith... wouw... ik ben sprakeloos", mompelt ze.
In het doosje zit een armbandje van fijne, zilveren schakels met een paar bedeltjes er aan. Geen gewone, maar bedels met ieder een afdruk van een van ons. Een symbool van vrouwen met mijn vingerafdruk, een babyvoetje met Sara's handafdruk en een hartje met Julie's vingerafdruk. Ik vond het nog niet gepast om er ook een van Sam aan te hangen...
"Zoals ik al zei: ik heb het idee van jou gepikt", zeg ik zachtjes en laat me stevig omhelzen door mijn lieve vrouw.
"Dank je", fluistert ze in mijn oor en knabbelt even ongezien aan mijn oorlel. Ik weet gelijk wat voor avond het gaat worden straks. De opwinding stijgt al.
"Mooi, hè? Ik kon niet ophouden ernaar te kijken", zegt Julie en babbelt verder over het armbandje, etc. terwijl ik hem om Rose' pols hang. Haar vingers verstrengelen zich in die van mij en haar duim streelt mijn knokkels.
Als we ons voorgerecht ophebben, haal ik nog een klein pakketje uit mijn tas.
"Nog een?", vraagt Rose verbaasd.
"Ja, maar deze is voor onze kleine Sara. Omdat het haar eerste Kerst is."
Sara grijpt naar het cadeautje, maar wil het gelijk in haar mond stoppen. Ze begrijpt natuurlijk nog niet dat ze het papier er af moet halen, dus helpt Rose haar een handje.
Het is een witglimmende kerstbal, met de datum van vandaag en een foto van haar. Eronder staat in grote, glimmende letters: "Baby's first Christmas."
"Het is heel mooi", zegt Rose zachtjes en probeert het uit de handen van Sara te houden. Hij gaat de tafel rond en wordt daarna weer veilig opgeborgen in het doosje.
Inmiddels is het al tijd voor het hoofdgerecht en kletsend en genietend eten we ons maal. Ook het dessert, bestaand uit chocolade ijs, cake en saus, is overheerlijk.
"Sara is moe, denk ik", zegt Rose die probeert de huilende Sara te troosten.
"Kom hier", zeg ik en til haar op mijn schoot. Even is ze afgeleidt door de verandering van omgeving, maar al snel beseft ze dat ook hier haar bed niet is en begint weer te jammeren. Ik geef haar mijn haarborstel, zodat ze wat te doen heeft en concentreer me weer op het gesprek waar we in bezig waren.
"Caith! Kijk uit!", roept Rose plots en trekt Sara achteruit. In een fractie van een seconde begrijp ik wat er gaande is, maar ik ben al te laat.
Sara zet het op een gillen, oorverdovend hard. Haar handje is per ongeluk in de vlam van de kaars gekomen. "Shit, hoe kan dat nou? Die stond veel verder weg", zeg ik verbaasd en probeer mijn oversture dochter weer stil te krijgen.
Met Sara in mijn armen ga ik vragen om een bakje lauw water en leg haar handje er in. Dat zal wel even helpen.
Nu is het natuurlijk helemaal gedaan en zuchtend staan we op om naar onze kamers te gaan. Dan nog maar even met z'n alle tv kijken.
Nadat Sara in bad is geweest en haar fles heeft gehad, is ze weer wat stiller en slaapt ze al voor we haar in bed leggen. Gelukkig zitten er geen brandwonden op haar hand.
"Zo, die slaapt. Wat gaan we kijken?", vraag ik en kruip bij de meiden in bed. Met z'n vieren in een tweepersoonsbed is wel wat krapjes, maar ach... lekker knus.
We kijken een kerstfilm, eten wat lekkers en drinken een wijntje.
Ik merk aan Sam dat ze eigenlijk doodmoe is en wil gaan slapen, maar uit fatsoen niet vraagt of we willen gaan.
"Kom, schatje. De meiden willen slapen", knipoog ik naar Rose en hand in hand verlaten we de kamer na een nachtzoen.
"En nu wij", zegt Rose donker en duwt me tegen de muur voor de hotelkamer. Haar been duwt zich tussen de mijne en ik begin haar zoenen.
"Naar binnen", zeg ik tussen de kussen door en onhandig maak ik de deur open. Rose leidt me af met de kusjes in mijn nek.
De deur valt net is het slot als mijn shirt én die van Rose al uit zijn.
"O, schatje... wat ben ik geil. Ik kan niet meer wachten", roept ze en short haar broek naar beneden. Ik doe die van mezelf en kan haar woorden alleen maar beamen. Ik moet zeggen dat ik ook niet veel zin in voorspel heb.
Ze duwt me op bed en gaat met een vinger door mijn gleufje. Zeik nat...
"Je bent er al helemaal klaar voor", zegt ze laag en diep waardoor de haren op mijn armen overeind gaan staan van opwinding.
Opnieuw dringt haar been zich tussen die van mij en gaat ze wat naar achter hangen. Haar been schiet onder die van mij, waardoor onze grotjes elkaar raken. Ik grom en ga mee in het ritme waarin Rose begint te bewegen. "O, Caithlynn... zo lekker... ga door alsjeblieft", kreunt mijn mooie vrouwtje.
Ik geef maar al te graag toe en beweeg wulps mee.
Voor ik het weet, begint Rose te schokken en te schudden en komt ze met een diepe, oerkreun klaar. Ik voel haar sappen over mijn grotje lopen.
"Kom hier", hijgt ze als ze wat bijgekomen is en gaat naast me liggen. Ze trekt mijn been over de hare heen en haar vingers zoeken mijn klitje. In een razend tempo begint ze me te vingeren. Zo snel, dat ik nog niet eens de tijd heb om te kreunen. Het is heerlijk... wat zeg ik? Allesomvattend goed en lekker. Ik voel mijn spieren al krampen en met een luide kreun en grom kom ik kei hard klaar. Mijn lichaam vouwt zich bijna dubbel van genot en ik trek Rose' hand tussen mijn benen vandaan, omdat het ineens zo gevoelig is.
Zuchtend wikkelen we ons in de dekens en wat nazoenend en strelend, vallen we zonder te douchen en tandenpoetsen in slaap.

De Kerstdagen verlopen rustig. We maken wat wandelingen, genieten van het eten en de mensen hier en vooral van elkaar natuurlijk.
Al de hele kerstdagen heb ik geen last van paranoïde gevoelens... misschien heb ik me wel echt aangesteld. Ik kan ineens veel meer genieten van onze vakantie en maak me niet telkens zo'n zorgen.

"We zijn er", zeg ik als ik een bordje met Green River aangegeven zie staan. We zijn er samen met Sara op uit om nog een lekkere wandeling te gaan maken, voor we verder trekken richting Las Vegas.
Julie en Sam wilden liever in het hotel blijven om te zwemmen... ja ja...
We parkeren de auto en stappen uit. Bij een smal paadje lopen we naar binnen en horen het kletteren van het water al. Een heerlijk geluid. Maar wel heel koud!
We staan bijna aan het begin van het water, met een paar grote passen ben je aan de overkant, maar hoe verder je kijkt, hoe breder het wordt. En hoe hoger het pad...
Met Sara op mijn rug lopen we hand in hand, en luisteren we naar de natuur. Hier en daar een vogel, en het geluid van wild water.
We maken foto's en eten wat broodjes na een paar uur lopen. Als Sara weer wakker is na haar zoveelste slaapje, besluiten we maar eens terug te gaan lopen. Dat is toch nog wat kilometer.
Halverwege gaat mijn mobiel af. "Julie", staat er in het scherm.
"Ha, wijffie. Zeg het eens", neem ik op.
"I'm sorry. Are you one of Julie's parents?", vraagt een onbekende mannenstem aan de andere kant van de lijn. Mijn gezicht trekt wit weg. O, nee... wat is dit?
Rose merkt het en houdt ons staande. Ik zet hem op luidspreker.
"Yes, this is her."
"Het spijt me dat ik u zo moet bellen, maar we moeten u vervelend nieuws vertellen. Kunt u naar het hotel komen?", vervolgt de man.
"Nou, dat duurt nog wel even. We zijn ergens bij Green River. Wat is er aan de hand? Is ze oké?", vraag ik.
"Mevrouw, dat vertel ik liever niet via de telefoon."
Ik voel Rose verstijven en mijn eigen lichaam doet ook niet veel meer.
"Mevrouw?"
"Ja. Ja, we komen er zo snel mogelijk aan", mompel ik en hang op.
"Ren", roept Rose en begint te rennen. De adrenaline giert door mijn lichaam en zorgt ervoor dat ik abnormaal snel kan rennen. Mijn hoofd is bij Julie. O, please... laat het niets ernstigs zijn. Alsjeblieft!
Rose pakt mijn hand vast, zodat ik weet dat ze nog achter me is. Sara huilt op het ritme van mijn rennen, maar ik kan nu echt even geen rekening met haar houden.
Als we boven aan een dal zijn, houd ik heel even hijgend in, maar mijn geest dwingt mijn lichaam om door te rennen. Julie, Julie, Julie, galmt het door mijn hoofd.
Plots gaat het heel snel. Een gil, de ruk waarmee Rose' hand uit de mijne wordt getrokken, het geluid van vallende en rollende stenen en een keiharde plons. Even is het stil.
Het is alsof de wereld stopt met draaien. De vogels hangen stil, het water is stil... ik hoor alleen mijn eigen ademhaling. Alsof iemand op de knop duwt, komt al het geluid en het besef bij me binnen.
"Rose", gil ik en kijk over de rand. Ze is naar beneden gegleden en in het ijskoude water gevallen. "Rose", gil ik opnieuw, als ik haar niet zie.
Plots komt ze proestend en schreeuwend boven. "Caith! Help!", roept ze. Door de sterke stroming wordt ze meegesleurd verder de rivier in.
"Godver. Nee! Probeer je vast te houden", roep ik zo hard ik kan en begin opnieuw het dal in de rennen. Dit keer nog harder dan voorheen. O, wat moet ik nou? Rose! Julie! O, god. De tranen wellen op in mijn ogen, maar verwoed dring ik ze weg. Nee! Niet nu. Er staan levens op het spel.
"Hou je vast", roep ik nog eens als ik zie dat ze richting een grote tak drijft.
Een klein sprankje hoop ontwaakt in mijn lichaam als ik zie hoe Rose haar armen om de tak klemt en zich stevig, klappertandend, vasthoudt.
"Ik kom er aan, hou je vast", roep ik.
Even sta ik radeloos langs de kant. Wat moet ik nou? Ik heb Sara op mijn rug... stel nou dat ik ook in het water val... Veel tijd om na te denken heb ik niet, dus met een knoop in mijn maag haal ik Sara van mijn rug en zet haar tegen een boom. Ze zal wel veilig zijn, toch? Dit is in iedergeval beter dan het gevaar van het water... probeer ik mezelf gerust te stellen.
Rose slaakt een gil en ik draai me met een ruk om. De tak is verplaats door haar gewicht er aan. O god... "Hou vol", roep ik en moedig begin ik over een tak naast die van haar te lopen. Hij wiebelt en is spekglad door het opspattende water, maar mijn nog grotere adrenaline stroom drijft me voort.
Als ik bijna bij haar ben, schiet haar tak los en ze slaakt een gil. Ik neem een sprong en beland op mijn buik op de tak. Oef... pijnlijk.
"Zwem", roep ik en steek mijn hand zo ver mogelijk uit.
Driftig begint ze met haar handen en voeten te trappelen en slaan, om ook maar een centimeter vooruit te komen. Meer is het niet.
"Je kunt het, kom op", moedig ik haar aan. Doodsbang... de angst die mijn hart omvat is niet te beschrijven. Ik bezwijk er bijna aan. Niet nu! Roep ik boos.
"Nog een klein stukje", roep ik en voel ineens een golf van opluchting door me heen gaan als haar vingers zich in de mijne verstrengelen.
Ik trek haar naar me toe en overlaadt haar gezicht met kusjes van opluchting. "Nu nog het water uit", zeg ik en kijk rond. De enige mogelijkheid die ik zie, is dat ik terugkruip en haar mee sleep. Wat ik dus ook doe.
Aan de kraag van haar jas sleur ik haar hijgend en trekkend mee naar de kant. Hij komt centimeter voor centimeter dichter bij. "Nog even", mompel ik en met mijn laatste kracht leg ik het laatste stuk af. Mijn voeten voelen weer vast land onder zich en iets zelfverzekerder trek ik Rose het strandje op. Ze is niet meer bij bewustzijn.
"O, kom op, Rose! Niet nu", roep ik en laat me naast haar vallen. Ik luister of ze nog ademhaalt en raak in paniek als ik die niet hoor of voel.
"Nee, niet gaan. Laat me niet achter", gil ik en zet mijn handen op haar borstbeen.
"Kom terug", roep ik, "1, 2, 3, 4, 5... 14, 15", tel ik hardop en beadem haar twee keer. Opnieuw en opnieuw herhaal ik deze handeling, maar ze komt niet bij.
Na wat een eeuwigheid lijkt te zijn laat ik me verslagen op haar vallen. "Nee", klinkt het rauw uit mijn keel.
"Nee", roep ik nogmaals, kei en kei hard en sla met al mijn kracht boven op haar borstkas.
Proestend en hoestend en kokhalzend schiet ze overeind en werpt zich op haar zij als een hele rivier aan water haar longen uit stroomt.
"Goed zo, hoesten", roep ik en tranen stromen over mijn wangen.
Ze gaat huilend weer liggen. Haar mond is blauw van de kou en het zuurstoftekort.
"Help", roep ik zo hard ik kan. "Help me dan."
Niemand reageert.
Ik haal mijn mobiel uit mijn zak en met verstijfde handen toets ik het nummer van Julie in.
"Mevrouw?", neemt de agent op.
"Alsjeblieft, help ons", stotter ik snikkend.
"Rustig aan, mevrouw. Wat is er precies gebeurd. Waar bent u?"
"Green River, nog steeds... Rose... mijn vrouw, ze is in de rivier gevallen. Ik heb haar eruit weten te halen... maar ze is koud, zo koud. Toe help ons nou", snik ik.
"Is er nog iemand anders bij u?"
"Nee, alleen ik, Rose en Sara..." Sara! Waar is ze? Mijn blik vliegt langs de bomen. Welke was het ook al weer? Ik sta op en ren er naar toe. Waar is ze? "Sara", roep ik.
"Mevrouw?", vraagt de agent die ik nog steeds aan de lijn heb.
Ineens dringt het kille besef tot me door... We renden een flinke afstand van de rand vandaan... Rose kan daar helemaal niet gevallen zijn, tenzij iemand haar geduwd heeft... Dave!
"O, god... Nee, nee, nee!", roep ik hartverscheurend. "Mijn kindje, mijn baby", gil ik.
De agent blijft aan de lijn en praat wat tegen me, maar ik versta er niets van. Sara, niet mijn poppetje! Nee! Ik huil en huil en laat me door mijn knieën zakken.
Ik weet niet hoe lang ik hier al zit, maar ergens ver in de verte hoor ik sirenes en de wieken van een helikopter.
"Mevrouw?", hoor ik stemmen roepen, "Caithlynn?"
"Hier", roep ik terug, verdoofd van de kou en het verdriet.
Een groep mannen en vrouwen komen het dal in gerend. Een paar werpen zich gelijk op mijn vrouw, die volgens mij weer buiten westen is, en een paar sjorren er aan mij. Ik laat ze begaan. Ik heb de puf niet meer om wat te doen.
Ik merk hoe ze me op een brancard tillen en hobbelend met me naar de uitgang rennen.
Sara... denk ik heel moe en sluit mijn ogen.

"Caithlynn? Ben je wakker?", vraagt iemand. Ik doe mijn ogen open.
Waar ben ik?
Een man in witte jas staat voor mijn bed. Dokter? Huh?
Hij ziet mijn verwarring. "Hallo, Caithlynn, mijn naam is dokter Shephard. U bent buiten bewustzijn geweest nadat wij u en uw vrouw hebben gered", zegt hij.
Gered? Even blijf ik liggen en denken. Gered waarvan? Plots dringt het allesomvattende pijnlijke besef tot me door... Ik schiet overeind.
"Mijn dochter. Sara! Julie! Waar zijn ze? Rose! O, alsjeblieft! Waar zijn ze", gil ik en wil uit bed komen. De arts houdt me tegen.
"U moet rust houden."
"Rust? Rust!?", roep ik kwaad. "Mijn kinderen zijn weg, mijn vrouw is dood, hoe kan ik rustig blijven?", gil ik en begin verslagen te huilen. Ik krijg bijna geen adem meer.
"Uw vrouw is niet dood. Ze is onderkoelt, maar niet dood. Ze ligt in een kamer hier naast. Wat betreft uw kinderen... een groot politiekorps en de FBI zijn opzoek naar ze."
"Ik wil naar Rose", mompel ik.
De arts helpt me uit bed en neemt me mee naar de kamer ernaast. Daar ligt ze, aan de hartmonitor, gewikkeld in dekens.
"Hoi", mompelt ze zachtjes.
Klaarblijkelijk weet ze nog niets van Sara en Julie.
"O, Rose", ik begin opnieuw te huilen en werp me op haar. Ze kan haar armen niet bewegen, maar ze kust mijn haar.
"Rose, ze zijn weg. Ze zijn er niet meer", snik ik.
"Wie? Wat? Waar heb je het over?", vraagt ze wantrouwend. Ik hoor de angst.
"Sara... Julie! Ze zijn meegenomen", huil ik.
Rose blijft heel stil liggen. Ik kijk op en zie haar staren naar het plafond. Haar mond is vertrokken in een strakke streep en haar ogen staan groot en angstig.
"En nu?", vraagt ze zachtjes en zie haar lip trillen. Een traan loop over haar wang.
"Ze zijn naar hen opzoek. Ze vinden ze wel", snik ik zachtjes. Ik moet nu sterk zijn voor haar.
"Rose? Caithlynn?", horen we zachtjes in de deuropening.
Ik draai me om en zie Sam met hangende schouders en een arm in een mitella in de deuropening staan. "O, meisje", snik ik opnieuw.
Ze komt op me afgelopen en werpt zich in mijn armen. Ze huilt hartverscheurend. "Het was zo eng. En ik kon helemaal niets doen! Het spijt me zo", snikt ze.
"Hé", zeg ik verbaasd en hou haar op armlengte afstand. "Jij kon hier helemaal niets aan doen. Ik had al een vermoeden dat zo iets ooit zou gebeuren en ik ben niet voorzichtig genoeg geweest. Als iemand er schuld heeft, ben ik het."
"Ik heb zo hard gevochten, Caith... ik heb gebeten, geslagen, geschopt... alles om haar maar te bevrijden uit die armen. Maar een draai aan mijn arm en een klap op mijn hoofd en alles is over", snikt ze opnieuw op mijn schouder.
"Rustig maar. Ze vinden ze wel."