Ware Liefde - 22

Lieve lezers,

Eindelijk is deel 22 van Ware Liefde af. Jullie geduld wordt - zo hoop ik tenminste - beloond. Er komen zeker nog vervolg delen, maar ik weet alleen niet wanneer die af zijn. Maar blijf zeker in de gaten houden! Bedankt voor al jullie lieve berichtjes.
Veel lees plezier,

Yoekie.


"Ik weet nog steeds niet wat er is gebeurd die dag dat je een ongeluk kreeg", zeg ik tegen Rose als we 's avonds in bed liggen.
"Ik moet bekennen dat ik me ook nog steeds afvraag hoe het kan. Het ging allemaal zo snel. Ik reed met Jaylynn naar het consultatiebureau en ik weet nog dat ik me af vroeg of ze nu wel eens positief commentaar zou krijgen. Toen kwam er ineens uit het niets een auto van de zijkant, waardoor ik enorm schrok. Ik stuurde naar de zijkant, maar hij ramde al vol in op de auto. Weet je die verhogingen aan de zijkant van de weg daar?" Ik knik. "Nou, op de een of andere manier sloegen we er over heen. Het laatste dat ik me kan herinneren is dat ik mijn ogen open deed, alles pijn deed en ik Jaylynn kwijt was. Daarna werd opnieuw alles zwart."
Ik zucht. "Gelukkig ben je in orde. Ik wist niet waar ik het zoeken moest toen ik een telefoontje kreeg van het consultatiebureau."
Rose trekt me tegen zich aan en legt haar hand teder op mijn buik. "Wanneer wilde je het me gaan vertellen?"
"Die dag dat je een ongeluk kreeg. Ik had de hele kamer versierd en de zwangerschapstest leuk verpakt... maar ja. En daarna wilde ik het doen op de dag dat je thuis kwam, alleen dat ging ook al niet als gepland."
"Het spijt me nog steeds. Ik dacht echt wat anders te zien dan er was. Ik was gewoon zo moe, bezorgd en blij dat ik naar huis mocht, dat ik alle emoties er uit heb gegooid als woede. Het was nooit mijn bedoeling om je pijn te doen."
"Dat weet ik, liefje. Dat heb je pas honderd keer gezegd", lach ik.
"Ja.. nou... Ik voel me echt schuldig. Gelukkig is er niets met de baby, maar anders had ik het mezelf helemaal nooit vergeven."
"Het waren gewoon mijn buikspieren die samentrokken door de klap, dat heb je de dokter zelf horen zeggen. Er is niets aan de hand. Vergeet het nu maar, schat. Je maakt het jezelf heel moeilijk zo..."
Ze zucht. "Ik weet het."
"Hoe gaat het met de wonden?"
"Ze beginnen te jeuken, dus dat is een goed teken. Ik moet morgen voor de laatste controle naar het ziekenhuis, dus ik hoop dat ik er daarna vanaf ben."
"Laten we het hopen. Hé, ik ga vandaag een afspraak maken voor de eerste echo. Je gaat toch wel mee, hè?"
"Natuurlijk! Wat denk jij nou... Ik wil de eerste foto van ons kindje niet missen hoor", lacht ze.
"Ik zal het niet op woensdag proberen te plannen."
"Als het niet anders kan is het ook geen probleem hoor. Het is niet dat ik voor het geld werk of zo..."
"Nee, dat weet ik, maar toch. Die ene dag in de week dat je werkt... We boffen wel met de erfenis van je vader."
"Nou, zeg dat wel. Weet je dat ik serieus niet wist dat hij zo veel geld had? Ik weet niet waar hij het vandaan heeft gehaald, maar ik ben er reuze blij mee. Ik mis hem alleen zo erg."
"Ik snap het als geen ander, mijn liefste. Gelukkig heb je jouw moeders nog."
"En jou, niet te vergeten", knipoogt ze en staart in mijn ogen.
Ze kijkt me verliefd aan en ik kan een glimlach niet onderdrukken. De twinkeling in haar heldere ogen blijft me verwonderen. Die paar lachrimpels die om haar ogen verschijnen zijn alleen nog maar een toevoeging aan haar schoonheid, ook al vindt zij het vreselijk.
Ik draai mijn hoofd en kijk naar de babyfoon, om te zien of die enig teken van leven geeft. Gelukkig blijft het stil.
"Je maakt je zorgen, hè?" vraagt Rose.
Ik knik. "Ik vind het maar niets wat hier allemaal gebeurd. Het is dat ik niet in het paranormale geloof anders zou ik nog bijna gaan denken dat we een ongewenste entiteit in ons huis hebben. Die vreemde gebeurtenissen, de geluiden, het vreemde gedrag van Kate, Jaylynn die ineens vastgebonden is op haar bed, geen sporen van inbraak of iets dergelijks... Ik begrijp het niet."
"Nou, inderdaad. Ik vind het ook raar en het zint me helemaal niets. Ik vraag me af wat er met Kate is. Misschien moeten we eens gaan overwegen om hulp te gaan zoeken met haar? We hebben er nu alles aan gedaan om haar weer onze vrolijke meid te laten zijn, maar het baat niet. Misschien is er wat anders met haar aan de hand en durft ze dat tegen ons niet te uiten."
"Ja, ze wordt lastig gevallen. Tenminste, dat zegt ze. Maar tot nu toe hebben zowel Julie als ik nog niets vreemds gezien of gehoord. Op de vreemde gesprekken van Kate in de nachtelijke uurtjes na. Ook zo iets vreemds."
Rose zucht en trekt me in haar armen. "Ik weet het. Bij de eerst volgende rare gebeurtenis vragen we Sarah om hulp, oké? Iets zegt me dat we dit niet te lang alleen moeten doen."
"Goed", knik ik. Aangifte hebben we al gedaan, maar misschien is het inderdaad geen slecht idee om Sarah te vragen eens naar de zaak te kijken.
"Ga nu maar lekker slapen", fluistert Rose in mijn oor.
Ik geef haar een kus en ga op mijn zij liggen. Ik ben doodmoe van de hele dag en de zwangerschap. Ik denk dat mijn leeftijd meespeelt dit keer, want ik ben veel vermoeider dan bij mijn vorige zwangerschap.

Opnieuw voert Kate een gesprek. De lampjes van de babyfoon lichten op en ik hoor haar fluisterende stemmetje. Ik heb al niet eens meer zin om te gaan kijken, omdat ik weet dat ik niets zal aantreffen. Ze zegt ook eigenlijk niets anders dan anders. Dat ze niet wil, dat ze haar met rust moeten laten, etc. Het is bijna alsof ze een bandje afspeelt.
Toch is er iets anders deze keer. Ik voel aan mijn water dat er iets niet klopt. Langzaam kom ik overeind en knip het nachtlampje aan.
"Wat is er?" mompelt Rose.
"Er klopt iets niet."
Gelijk is Rose wakker. Ze komt ook overeind en luistert naar Kate's stem. Ze kijkt me vragend aan.
"Ik weet dat het niet klopt dat Kate 's nachts lijkt te praten, maar wat is er anders dan normaal dan?"
"Luister maar eens goed", zeg ik en span mezelf in. Het klinkt als een soort gemompel. Ik zou bijna denken dat een gesmoord geschreeuw is.
"Wat is dat?" vraagt Rose verbaasd.
Ik draai mijn hoofd naar haar toe en hoor het opeens nog duidelijker. Het is net of het van de kamer van... "Sara!" roep ik. Ik gooi de dekens van me af, stap razendsnel mijn bed uit en ren naar de deur. Rose is me al voor en gooit hem open. Op de gang is het nog duidelijker te horen en is het overduidelijk een gedempt geschreeuw.
"Sara", roep ik in paniek. Flashbacks van bijna vijftien jaar geleden komen in alle hevigheid terug.
"De deur zit dicht", roept Rose en bonkt op de deur.
"Houd vol, lieverd. We komen eraan", roep ik en ren naar beneden om de accuboor opnieuw te halen. Als ik boven kom staat Julie met Jessica in haar armen bij Rose en rammelt aan de deurklink. Ik zie de angst op haar gezicht staan en weet instinctief dat zij dezelfde flashbacks heeft als ik.
"Aan de kant", hijg ik en draai de schroeven eruit. Ongelofelijk. Dit is al de tweede keer in een aantal weken. Als ik de laatste schroef losgedraaid heb, laat ik het ding op de grond vallen en geef een fikse duw tegen de deur. Eigenlijk ben ik bang voor wat we aan zullen treffen, maar mijn moederinstincten nemen het over.
Wat we echter aantreffen gaat mijn verstand te boven. Sara ligt spartelend op haar bed, net zo vastgebonden als Jaylynn. Alleen heeft Sara een knevelbal in haar mond. Hoe kan dit in godsnaam?
"O, god Sara", zeg ik en stoot een snik uit. Met zijn drieën maken we haar los. Als we de band rond haar hoofd losmaken en de bal uit haar mond halen gilt ze het uit. Rose en ik nemen haar tegelijk in onze armen en wiegen haar heen en weer. Ze is hysterisch en beeft over haar hele lichaam.
"Verdomme", horen we Julie roepen en daarna het gooien van een voorwerp tegen de muur.
Ik laat Rose bij Sara en loop naar Julie toe. Ze mag dan volwassen zijn, maar soms heeft ze haar moeder nodig. Ik sla mijn armen om haar heen en ze verbergt haar gezicht snikkend in mijn haren.
"Mama, wie doet dit? Hoe kan dit? Ik dacht even... Heel even was ik bang..."
"Sst. Ik weet het", fluister ik en streel haar haren. Ik weet precies wat ze dacht. "Ik dacht het ook."
"We bellen de politie, nu", hoor ik Rose zeggen.
Ik knik en loop naar onze slaapkamer. Ik gris mijn telefoon van het nachtkastje en toets Sarah's nummer in.
"Caithlynn?" neemt ze slaperig op.
"Sarah, met mij", zeg ik geheel overbodig. "Ik heb je hulp nodig."
"Wat is er aan de hand?" ik hoor dat ik haar aandacht gelijk getrokken heb. Ik bel normaal ook niet, tenzij het ernstig is.
Ik leg haar het hele verhaal uit en laat mijn tranen de vrije loop.
"Jezus, Caithlynn. Waarom heb je me niet eerder ingeschakeld? Geef me een half uur, dan ben ik er met het team."

Ik hang op en draai me naar de deur. Ik schrik van Julie, die me blijkbaar gevolgd was en daar staat te wachten tot ik klaar ben.
"We moeten bij Jaylynn en Kate kijken, maar ik durf niet alleen", fluistert ze. In een flits zie ik de kleine, zestienjarige Julie weer. Bevend en natte, betraande wangen. Mijn hart breekt.
Mijn een kloppend hart open ik de deur van Jaylynn. Ik maak me eerlijk gezegd minder zorgen om Kate, aangezien er bij haar schijnbaar nooit zulke dingen gebeuren.
Jaylynn ligt als een klein hoopje op haar bed, met haar deken helemaal over zich heen getrokken. Als ik de deken van haar af trek kijkt ze me met grote, bange ogen aan. Het breekt mijn hart in nog kleinere stukjes. Ik houd het niet meer droog en begin te huilen. Hartverscheurend snikkend trek ik Jaylynn tegen me aan en mompel dat het me spijt.
"Caithlynn?" hoor ik Rose vragen. Ik kan alleen niets uitbrengen.
"Mama", piept Jaylynn.
"Ik kom er aan", roept ze. Ik hoor haar voetstappen naar ons toekomen, zodra Julie bij Sara is.

"Liefje", fluistert Rose en knielt naast me neer. Ik laat mijn hoofd tegen haar schouder zakken, maar blijf Jaylynn in een houtgreep vasthouden.
"Schat, laat Jay los. Je knijpt haar bijna fijn", fluistert Rose en veegt teder een lok van mijn haren achter mijn oor. Langzaam verslap ik mijn greep, maar Jaylynn gaat niet van mijn schoot af, zoals ik wel verwacht had. In plaats daarvan slaat ze haar kleine armpjes om mijn nek en zegt dat ze van me houd.
Dit tedere gebaar van mijn jongste dochter is een trigger om nog harder te gaan huilen. Tranen stromen als watervallen over mijn wangen.
"Wie doet dit, verdomme? Laat de lafaard zichzelf zien, dan zal ik hem eens laten voelen wat het betekend om met ons gezin te spotten!" De woede in mijn binnenste is abnormaal hoog. Het is alsof ik uit elkaar barst. Ik wil schreeuwen, slaan, gooien met spullen, schelden... maar wat heeft het voor zin. Ik heb het gevoel dat ons hele gezin uit elkaar valt. Iedereen heeft hulp nodig, maar er zijn zoveel problemen dat niemand elkaar nog kan helpen.
Opeens heb ik het gevoel dat mijn gezinsleden bij elkaar moeten komen. Iedereen is in een andere kamer en ik heb het gevoel dat ik het overzicht verlies. Dat mag niet gebeuren. Ik veeg mijn tranen af, til Jaylynn op en loop met Rose in mijn kielzog naar de kamer van Sara, die bevend in de armen van haar grote zus zit.
Ik zet Jaylynn bij hen neer en loop naar de kamer van Kate. Het kan niet dat ze nu nog slaapt.
"Meisje?" zeg ik zachtjes als ik de deur open.
Ze zit rechtop in haar bed, met het dekbed tot haar neus opgetrokken. Met een onderzoekende blik in haar ogen bekijkt ze me. Ze lijkt zo veel op mij... Het doet me pijn dat juist ik haar dan niet kan helpen.
"Kom je mee?" vraag ik zachtjes en ga op de rand van haar bed zitten.
"Waar gaan we heen?" vraagt ze
"Naar de kamer van Sara. Ik wil dat iedereen nu even bij elkaar is."
"Moet dat?"
"Katherine, alsjeblieft. Wil je voor één keer eens gewoon doen wat ik van je vraag? Ik ben het zo zat om je te moeten smeken. Ik weet niet meer wat ik moet doen om tot je door te dringen dat we er zijn om je te helpen. Nu heb ik het een keer écht heel erg nodig dat je met me mee komt. Alsjeblieft?"
Ik zie dat mijn woorden wel effect op haar hebben. Ik zie twijfel in haar ogen en ze komt een beetje naar voren. Maar zo snel als ik dat zag, laat ze zich ook weer tegen de muur aan vallen.
"Nee."
Dat is het. Nee. Na alles wat ik haar net gezegd heb, is nee het antwoord dat ze kan geven. Ik weet niet of het door de gebeurtenissen van net komt, maar plots word ik razend. Zo ongelofelijk boos, dat ik mijzelf niet meer in de hand heb.
Resoluut sta ik op, trek de dekens van mijn dochter af, pak haar bij haar arm en sleur haar uit bed. Aangezien ze tegenstribbelt zal dat niet zachtzinnig zijn.
"Mama, laat me los. Je doet me pijn", roept ze nijdig.
Ik doe echter net of ik haar niet hoor, zorg dat ze op haar voeten staat en duw haar hardhandig voor me uit naar de kamer van Sara. Bijna struikelend komt ze de kamer binnen en wil gelijk naar Rose vluchten om daar troost te zoeken, maar ze weert Kate af.
"Nee, Kate. Je bent te ver gegaan. Ik heb mama nog nooit zo boos gezien, dus je bent over een grens gegaan waar je niet overheen wil gaan. Ik ga je nu niet helpen, los het zelf maar op", zegt ze. Ik zie de houding van Kate veranderen. Ze verstrakt, recht haar schouders, loopt naar het raam en staart naar buiten. Geen emoties, geen woord, niets. Hoe is dit mogelijk? Hoe kan een kind van tien jaar haar emoties zo goed onder controle houden? Geen kind wil zich afgewezen voelen door haar moeder, maar dat is net wel gebeurd. Hoe kan ze zo koel reageren. Ik zou alles geven om te weten wat er op dit moment door dat kleine hoofdje van haar gaat. Ondanks mijn woede houd ik toch zielsveel van haar, maar ik weet gewoon niet meer wat ik met haar aan moet.

Zuchtend ga ik naast Rose zitten, die haar armen om mij heen slaat. Ze verbergt haar gezicht in mijn nek en fluistert dat ze het verschrikkelijk vond om dit te doen.
"Ik weet het", fluister ik terug en druk een kus in haar haren. Ik kijk naar mijn kinderen, die ineen gestrengeld bij elkaar zitten, op Kate na dan. Dat is één. Nu moeten we wachten op Sarah. Ik heb geen idee wat ze gaat doen, maar dat maakt me ook niet uit. Als we maar hulp krijgen.
Ik laat me achterover vallen. Julie legt Jessica op mijn borst. Ik voel dat de andere kinderen naar me toe kruipen en bij me komen liggen. Rose blijft zitten, maar haar hand streelt zachtjes over mijn buik. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op de ademhaling van Kate. Daar valt ook niets raars aan op te merken. Moedeloos is een term dat we allang gepasseerd zijn. Radeloos komt er dicht bij in de buurt, als we daar niet al gearriveerd zijn.

"Waarom hebben jullie niet eerder aan de bel getrokken?" vraagt Sarah als we haar binnenlaten.
"Omdat ik dacht dat het wel over zou gaan. Van Jaylynn hebben we wel aangifte gedaan, maar ze konden niet echt iets vinden waar ze wat mee konden", zeg ik.
"Amateurs. Laat ons maar eens even... Ik wil tot in de details weten wat er gebeurd, wanneer het gebeurd en hoe dat gebeurd", zegt ze beslist.
Gelijk voel ik me een stuk veiliger. Sarah is er... Ze helpt me. Alweer. Opluchting overspoelt me.
Sarah en haar mensen lopen het huis door en inspecteren dingen op aanwijzing van onze verhalen. Op de kamer van Sara kijken ze naar de ramen, onder haar bed en tussen en onder kleine spullen in haar kamer. Ik vraag me af waarom.
"Die geluiden kunnen mogelijk verklaard worden door geluidsapparatuur. Ik weet niet of het zo is, maar het zou een hoop kunnen verklaren. Natuurlijk blijft de vraag dan wie er achter zit, maar dat is van latere zorg. Eerst maar eens wat aanwijzingen zoeken."
Ze controleren alles tot in de kleinste details, nemen monsters van de touwen die om Sara's polsen en enkels zaten en ondervragen Sara.
Al die tijd zitten de kinderen beneden stilletjes op de bank. Zelfs Julie is stil, wat voor haar gebruikelijke doen vreemd is. Ik weet dat de herinneringen aan haar ontvoering terugkomen en ik vervloek degene die dit doet. Alsof we nog niet genoeg meegemaakt hebben.

Al een tijd zitten we stilletjes op de bank naar een tv-programma te kijken, als ik het welletjes geweest vind.
"Zo, meiden. Opstaan, aankleden en hier weer verzamelen", zeg ik resoluut als ik de televisie plots uit zet. Verbaasd kijken vijf paar ogen me aan.
"We gaan hier weg. Het heeft geen zin om te zitten kniezen en wachten tot Sarah misschien wat gevonden heeft, we gaan er gewoon een leuke dag van maken."
Rose glimlacht, klapt in haar handen en staat op. "Mama heeft gelijk. Wat gaan we doen?"
"Dat ga ik zo even bedenken, gaan jullie je maar aankleden", zeg ik en probeer de kinderen enthousiast te maken. Bij Jaylynn is dat niet zo moeilijk, die vindt alles leuk. Toch zie ik aan Sara en Julie dat ze opgelucht zijn dat we hier even weg gaan. De kinderen gaan naar boven, dus Rose en ik blijven alleen achter beneden.
"Wat ben je van plan?" vraagt ze.
"Ik weet het nog niet. We kunnen niets doen waarbij veel inspanning nodig is, want jij moet herstellen", zeg ik.
"Maak je om mij maar niet druk."
"Jawel, liefje. Ik houd van je, ik maak me altijd druk om jou."
Rose glimlacht teder naar me en legt haar hand tegen mijn wang. Met haar duim streelt ze mijn slaap. "Het is al best lang geleden dat we elkaar voor het laatst bemint hebben, vind je ook niet?" grijnst ze ineens.
Ik begin te lachen. "Ongelofelijk. Hoe draai jij in godsnaam zo snel om? Het ene moment zijn we allemaal in de stress om wat er gebeurd, het andere moment heb je ineens zin in seks."
Rose lacht met me mee. "Ik weet het, ik weet het." Plots drukt ze haar lippen op die van mij. Even ben ik helemaal overrompeld, maar daarna geef ik me over aan de statische elektriciteit die ineens van ons af spat. Het is net of we beiden tot ons maximum geladen zijn en alles nu met een grote knal tot uiting komt.

"Ik ben blij om te zien dat al dit gedoe in ieder geval geen effect heeft op jullie relatie", hoor ik Sarah ineens grinniken. Lachend laten we elkaar los en kijken haar verontschuldigend aan.
"O, nee joh. Je hoeft je niet te verontschuldigen! Soms is het nodig, ik weet er alles van", knipoogt ze. "We zijn klaar voor nu. Ik begrijp dat jullie weg gaan?"
"Dat klopt. Waarheen weten we nog niet, maar we moeten even het huis uit."
"Verstandig. Is het geen idee om eens even een weekje er tussenuit te gaan? Even nieuwe energie opdoen. Misschien brengt dat tot nieuwe inzichten wat betreft Katherine en wie weet ook wel met betrekking tot de gebeurtenissen in huis."
Ik denk even na. Eigenlijk is het zo'n slecht idee nog niet. Het is al weer een tijdje geleden dat we op vakantie zijn geweest... Misschien zal wat familietijd zonder problemen ons goed doen...
"We zullen er eens over nadenken. Bedankt in ieder geval. Ik ben blij dat je er bent", zeg ik en omhels mijn lieve vriendin.
"Natuurlijk. Als ik het had geweten was ik er al vanaf het begin bij! Gekkie. In het vervolg niet meer zo lang wachten, hè?"
Ik lach. "Ja, mama."
We nemen afscheid en doen de deur achter haar en de forensisch onderzoekers dicht.

"Eigenlijk vind ik het geen slecht idee om op vakantie te gaan", zegt Rose als ik de kamer weer binnen kom.
"Ik ook niet, de laatste keer was toen Jaylynn twee was. Dat is al weer wat jaar geleden", zucht ik.
"Ja, schaamteloos", grinnikt Rose met een knipoog.
"We zullen het de kinderen eens voorleggen, misschien zijn zij het er helemaal niet mee eens", knipoog ik terug en hoor Rose lachen. Als dat zou gebeuren dan ga ik met ze naar de dokter.
Misschien is het ook geen slecht idee om met Kate naar de dokter te gaan en daar te vragen voor psychische hulp. We kunnen dit echt niet meer alleen aan.

"Waar gaan we nou heen?" vraagt Rose, mij uit mijn gedachtestroom halend.
"Het maakt me eigenlijk niet veel uit, als we maar even rust hebben."
"Wat dacht je van het bos? Even lekker uitwaaien. En daarna wat eten bij je broer?"
"Klinkt prima!"
Rose en ik gaan naar boven om ons aan te kleden. Julie is al in de badkamer met haar make-up bezig, net als Sara. Nou ja, ze mag van ons niet te veel op doen, maar een beetje oogpotlood en mascara kan geen kwaad. Zo zijn we beiden tevreden.
"Hé, "liefje. Ben je nog niet aangekleed?" vraag ik als ik op de kamer van Jaylynn kom en ze nog steeds in haar pyjamaatje op haar bed zit.
"Nee, mama. Ik wist niet welke kleren ik aan moet doen", zucht ze gefrustreerd en slaat met haar handen op bed.
Ik lach. "Gekke meid. Kom kijken, dan zoeken we samen wat uit."
We kiezen een leuk setje uit en ik help haar met aankleden. Haar haren vlecht ik in en speld twee speldjes met bloemen erop in haar haren. Ze is zo schattig.
Ik druk een kus op haar voorhoofd en ga naar mijn slaapkamer, waar Rose net bezig is om haar prachtige lokken op te steken.
Mijn armen laat ik van achter haar om haar heen glijden en kijk over haar over haar schouder aan in de spiegel. "Lekker ding", fluister ik zachtjes in haar oor. Ik voel haar rillen onder mijn handen en grinnik. "Heerlijk dat ik dat effect nog steeds op je heb, na al die jaren."
"Je moest eens weten", zegt ze zachtjes en kijkt me verliefd aan. Snel maak ik me los, omdat ik de bekende kriebels in mijn onderbuik voel. Als ik nu niet stop, dan wordt het nog moeilijk om van haar af te blijven vandaag.

Een half uur later staan we bij de voordeur te wachten tot iedereen zijn jassen en schoenen aan heeft. Ik moet lachen. Welkom in huize Ducain, waar je twee uur nodig hebt voor je überhaupt het huis uit bent.
"Ik ben mijn moeder gebeld. Zij en Tirza komen ook!" zegt Rose.
"Gezellig. We hebben ze voor hun doen al weer een tijdje niet gezien", zeg ik.
Rose grinnikt. "Voor hun doen is een week lang ja."
"Mama, mag ik thuis blijven? Ik voel me niet lekker", zegt Kate zachtjes.
"Nee, je gaat gewoon met ons mee."
"Alsjeblieft", smeekt ze. Ze kijkt me recht aan en ik meen een spoortje angst te zien in haar ogen, maar ik geef er niet aan toe. Ze heeft het niet echt verdient om zielig gevonden te worden.
"Nee, je gaat mee en daarmee uit."
Ze ritst haar jas dicht tot aan haar kin, alsof het vriest buiten en loopt ineen gedoken naar de voordeur. Ik gesp Jaylynn in haar autostoeltje en wacht tot Sara en Kate ook geïnstalleerd zijn. Julie gaat met haar eigen auto, met Jessica achterin.
"We gaan wel een grotere auto nodig hebben", mompel ik eigenlijk meer in mijzelf.
"Nee, joh. We zetten Sara gewoon op het dak", grinnikt Rose, die me blijkbaar hoorde.
"Waarom moet ik op het dak?" vraagt Sara, die dat blijkbaar opgevangen heeft.
Rose en ik lachen. "Dat vertellen we je straks wel, goed?"
"Nou, waarom niet nu?"
"Omdat we willen dat iedereen erbij is!"
Sara zucht overdreven.
"Hoe gaat het nu met je, lieverd?" vraagt Rose aan Sara.
"Goed", zegt ze. Maar aan haar stem horen we dat het tegenovergestelde waar is.
"Je bent bang, hè?"
Haar stille zwijgen bevestigd onze vermoedens. Weemoed maakt zich van me meester. Mijn arme meisje... Alsof ze nog niet genoeg meegemaakt heeft. Ze heeft jarenlang therapie nodig gehad om alle traumatische gebeurtenissen met Dave te verwerken. En nu dit...

"Mama?" vraagt Jaylynn als we bij het bos zijn. Heather en Tirza komen op ons af gelopen.
"Ja, liefje?"
"Waarom doet Katie zo?" vraagt ze.
"Kate is aan het puberen."
"Wat is dat?"
"Dat betekend dat er hele kleine mensjes in haar lichaam zitten - zo klein dat je ze niet kan zien - die haar lichaam gaan verbouwen van binnenin. Dat doet geen pijn en je merkt het ook niet, je wordt er alleen soms heel chagrijnig of moe van", zeg ik.
Jaylynn knikt begrijpend en is even stil. "Kate merkt ze wel, hè?" vraagt ze uiteindelijk.
"Nee, niemand voelt dat."
"Kate wel."
"Hoezo, lieverd?"
"Omdat zij altijd tegen de mensjes praat 's nachts."
Ik blijf staan en kniel voor haar neer. "Wat bedoel je?"
"Nou, als ik in het donker wakker word en ik moet plassen dan ga ik wel eens kijken bij Sara en Katie om te kijken of ze nog slapen. En dan hoor ik Katie praten tegen de mensjes."
"Wat zegt ze dan?"
"Dat ze wil dat ze weggaan en haar en ons geen pijn doen. Maar die mensjes kunnen ons toch helemaal geen pijn doen? Ze zitten in Katie's lichaam."
"Dat kan inderdaad niet", stel ik haar gerust. Ik ben echter alles behalve gerust. Wie wil ons - en vooral Kate - pijn doen?

Met Jaylynn's hand in de mijne rennen we naar de rest van de groep toe. Heather, Tirza, Julie en Rose zijn druk in gesprek over koetjes en kalfjes. Sara loopt voorop en kijkt omhoog, naar het bladerendek. Ik weet dat ze ontzettend van natuur geniet en glimlach even. Ze is al zo groot.
Kate loopt naast Rose, met haar hoofd gebogen en haar schouders afgezakt. Haar glanzende bruine haren zitten nog in haar jas. Ik doe een paar grote stappen naar haar toe en haal met twee handen haar lange haren uit haar jas. Ze lijkt te schrikken van het tedere gebaar en even verstijfd ze. Maar daarna ontspant ze weer en sjokt verder.
Zijn we niet te hard voor haar geweest? Ik kan me al niet eens meer herinneren wanneer er een dag is geweest dat ik niet op haar heb gemopperd. Dat ik haar vanmorgen vroeg aan haar arm uit bed sleurde was ook niet goed, maar ik was zo radeloos.
Ik ga naast haar lopen en sla een arm om haar smalle schouders. In een lief gebaar trek ik haar even tegen me aan, om te laten voelen dat ik nog steeds zielsveel van haar houd. Ik merk dat ze zich geen houding weet te geven, maar ook niet onder mijn omhelzing uit probeer te komen. Met mijn duim streel ik haar wang. Heel aarzelend komt haar arm omhoog en pakt haar kleine handje mijn hand vast. Mijn hart smelt. Dit kleine gebaar bewijst me dat mijn Katie er nog is. Waar, dat weet ik niet. Maar ze is er nog.
Ineens rent Jaylynn lachend voor ons uit. Aan de rand van het pad stopt ze, raapt een hoop bladeren bij elkaar en gooit die in de lucht, over Sara heen. Sara begint te lachen, klopt alle bladeren van zich af en pakt zelf ook een hoop om Jaylynn terug te pakken. Jaylynn rent gierend van het lachen weg, maar Sara is natuurlijk veel sneller.

Beiden pakken ze nu een hoopje bladeren en komen dreigend op mij en Kate af gelopen.
"O, nee! Genade!" roep ik lachen en trek Kate achter me. Ik probeer de bladeren te ontwijken, maar de meiden zijn echt vliegensvlug. Lachend klop ik de bladeren uit mijn haren en van mijn jas en kijk achter me, naar Kate.
Ze staat een beetje onbeholpen te kijken, met een aantal blaadjes op haar hoofd en in haar capuchon. Ineens begint ze te lachen. Niet zomaar een lach, nee een heuse schaterlach. Mijn hart begint te zingen, maar ik probeer er niet te veel aandacht aan te besteden. Misschien schrikt dat haar weer af.
Ik merk aan de rest dat ze er even stil van zijn, maar dan met z'n allen mee lachen. Door al het bladeren gooien zijn we gestopt met lopen. In mijn ooghoek zie ik Rose naar de rand van het pad sluipen om ook wat bladeren bij elkaar te rapen.
"Niet weer", gil ik lachend als ze ineens op me af stormt. Ze lacht en heeft haar handen bij elkaar - wat rennen vermoeilijkt -, maar ze heeft een voorsprong. Wanneer ze de bladeren over mij heen gooit, buk ik me. Hierdoor verlies ik mijn evenwicht en struikel uiteindelijk over een simpel takje. Door de snelheid kan Rose niet meer afremmen en struikelt over mijn voeten. Gillend belanden we - gelukkig - in een zacht bed van bladeren iets verderop. Gelijk krabbel ik overeind om te kijken of het met Rose gaat. Als ik zie dat ze me verbaasd aankijkt, borrelt er een lach omhoog. Ik kan er niets aan doen, maar het ziet er gewoon ontzettend komisch uit. Ik proest het uit en al snel volgt Rose mijn voorbeeld. Heather, Tirza en de kinderen komen naar ons toe gesneld en gooien zich naast ons neer.
Ik voel de kleine hand van Kate in die van mij glijden, terwijl we uithijgend naar de bomen liggen te kijken. Ik kijk even opzij en zie dat ze naar me kijkt. Als ik naar haar glimlach, krijgt ze tranen in haar ogen. Aan haar hand trek ik haar dichter naar me toe, zodat ze met haar hoofd op mijn schouder eindigt. Zachtjes streel ik haar haren en rug, terwijl ze in snikken uitbarst. Zelfs Jaylynn schijnt te begrijpen dat ze nu even stil moet zijn, op moet staan en mee moet lopen met de rest, terwijl ik met Kate achterblijf.
"Mijn kleine meisje", mompel ik tegen haar hoofd. Het zorgt ervoor dat ze nog harder begint te huilen, maar dat is alleen maar goed. Laat het maar eens, misschien helpt het haar. "Ik houd zo ongelofelijk veel van jou, Katherine. Je bent mijn kindje, mijn meisje. Ik vind het verschrikkelijk dat jij je ellendig voelt en bang bent. Ik wil je zo graag helpen, maar ik weet niet meer hoe ik dat moet doen. Je sluit me buiten en dat maakt mij bang. Ik heb geen grip meer op jou", zeg ik zachtjes.
"Het spijt me, mama", snikt ze hartverscheurend.
"Dankjewel. Hoe moet ik je helpen, Katie?"
"Dat kan je niet."
"Zulke antwoorden maken me zo bang, liefje. Waarom kan ik je niet helpen? Ik ben jouw moeder, ik ben politieagente... Niets of niemand kan mij stoppen om jou te helpen en beschermen."
"Je hoeft mij niet te beschermen. Er gebeurd mij niets, tenzij..." Ze breekt haar zin af. Toch is die bekende muur - die normaal gelijk tevoorschijn komt - nog niet opgetrokken.
"Tenzij wat?"
"Dat kan ik niet vertellen..."
"Waarom niet?"
Ze blijft stil.
"Dreigt iemand je pijn te doen als je niet luistert?" vraag ik. Onbewust huiver ik bij de gedachte.
"Nee", fluistert ze bijna onhoorbaar, maar ze kruipt nog dichter tegen me aan en verbergt haar hoofd in mijn nek. Alsof ze wil zeggen: "Help me, mama. Ik ben in gevaar."
Mijn moederinstinct slaat op tilt. Het is niet goed. Iemand valt Kate lastig, maar onze observaties hebben niets opgeleverd. Aangezien Kate niet praat, kunnen we helemaal niets. We staan machteloos aan de zijlijn toe te kijken hoe onze dochter meer en meer van ons vervreemd.

Langzaam kalmeert Kate weer. Ze snikt af en toe nog, maar verder is ze stil. Al die tijd blijf ik haar knuffelen, wiegen en strelen. Ze heeft me nodig, ik moet er voor haar zijn. Wat voor een draak ze ook kan zijn.
"Zullen we gaan zoeken waar mama en je zussen zijn?" vraag ik uiteindelijk. Kate knikt en komt overeind. Ik neem haar gezicht in mijn handen, veeg haar tranen met mijn duimen weg en druk mijn lippen op haar voorhoofd. Lange tijd blijf ik zo zitten, genietend van het moment. Wie weet wanneer ik dit weer kan doen...
Uiteindelijk sta ik op, trek haar overeind en loop hand in hand met haar over het bospad.
"Kate, er is iets dat ik je wil vertellen. Niemand behalve mama weet het nog, ik wil dat jij de eerste bent die het weet." Ik zie dat ze verbaasd naar me opkijkt en een nieuwsgierige blik in haar ogen krijgt. God wat lijkt ze toch op mij.
"Wat dan?"
"Je krijgt er een broertje of zusje bij", zeg ik. Onbewust houd ik mijn adem in en wacht haar reactie af. Wat er vervolgens gebeurd verwart me ontzettend. In Kate's ogen zie ik blijdschap, warmte en liefde, maar uit haar mond komen de woorden: "Waarom nog een? Ik wil geen nieuw zusje of broertje."
"Waarom niet?" vraag ik een beetje ontredderd.
"Daarom niet. Jaylynn is mijn kleine zusje, ik wil er niet nog een."
"Dan hebben we nu toch een probleem, liefje. Ik ben al zwanger", zeg ik. Opnieuw zie ik trots en blijdschap in haar ogen, maar ze probeert het met alle macht weg te drukken en haar houding te laten spreken alsof ze er tegenop ziet.
"Waarom uit je niet dat je blij bent?" vraag ik haar. Ik zie dat ze er van schrikt.
"Ik ben er niet blij om."
"Katie, ik ken je door en door. Bovendien lijk je als twee druppels water op mij en mijn ogen zijn ook altijd net als een open boek."
Ze kijkt met een ruk naar de grond. Gelijk zie ik de muur weer omhoog komen.
"Katie, alsjeblieft. Niet doen. Sluit je niet voor me af, lieverd", smeek ik, maar het is te laat. Mezelf vervloekend - waarom weet ik eigenlijk niet - lopen we zwijgend verder, tot we de rest ingehaald hebben.

Rose bekijkt Kate en mij onderzoekend, maar vraagt niets. Nog niet. Dat komt vanavond wel. Heather komt naar me toe en slaat haar moederlijke armen om me heen. Ze voelt veilloos aan dat ik wel een steuntje in de rug kan gebruiken. Ik zucht even diep en laat me omhelzen.
"Het valt niet mee allemaal, hè? Rose heeft ons net op de hoogte gebracht van de laatste nieuwtjes. Ik snap niet wie jullie dit aandoet. Jullie verdienen dit absoluut niet", zegt ze. "Waarom komen jullie vanavond niet lekker bij ons logeren? Even een hele nacht doorslapen, energie opdoen. Bovendien hoef je dan even niet om de kinderen te denken, dat doen wij wel."
Ik kijk Rose aan, die gretig knikt. Ik weet dat zij net zo min als ik graag terug wil naar huis. Het jaagt ons angst aan en bezorgd ons onrustige nachten. Een nacht bij mijn schoonouders klinkt zo slecht nog niet.
"Waar ga je ons allemaal laten?" grinnik ik. Heather en Tirza weten gelijk dat we ermee akkoord gaan.
"Luchtbedden, dekens en kussens genoeg!" zegt Tirza verrukt en klapt even in haar handen. Ik moet lachen om haar eeuwige enthousiasme. Wat er ook gebeurd, ze probeert altijd het positieve ervan in te zien. Het werkt soms echt verhelderend.
"Kinderen, we gaan vanavond bij de oma's logeren!" roep ik.
Julie, Sara en Jaylynn juichen. Alleen Kate blijft stil. Ik wil haar niet buitensluiten, maar haar vragen of ze het leuk vindt hoef ik ook niet. Ik weet haar antwoord toch wel. Net als alle andere spontane uitstapjes zal ze het afkeuren.

"Caithlynn en ik moeten jullie iets vertellen", zegt Rose als we na een korte lunchpauze verder lopen.
"Ik ben benieuwd", repliceert Tirza nieuwsgierig.
"We krijgen nog een kindje..."
Even blijft het stil. Dan barst er een gejuich uit van de kinderen en oma's. Sara springt op en neer en omhelst ons één voor één.
"Nog een klein zusje of broertje! Ik vind het helemaal geweldig!", roept ze blij. Julie wist het natuurlijk al, maar toch omhelst ze Rose en mij.
Heather en Tirza stralen. "Wat ben ik blij voor jullie!", roept Heather.
"Ik ook! Alleen één kleine vraag: Maken jullie je geen zorgen over leeftijd?" vraagt Tirza.
Ik lach. "Ik ben nog niet eens veertig. Nee, ik maak me geen zorgen. We beseffen ons wel dat de verhoudingen tussen Jessica en de baby wel wat raar zullen zijn, maar ach. Wat maakt het ook uit."
"Dus jij bent zwanger?" vraagt Sara. Ik knik.
"Mag ik de baby eens zien?" vraagt Jaylynn. Ze kijkt nieuwsgierig naar mijn buik.
"Dat gaat nog niet, lieverd. De baby is nog veel te klein", lacht Rose en aait over haar hoofd.
"Zit de baby dan nog in mama's buik verstopt?"
"Dat klopt. Het kindje is nog niet groter dan een boontje."
Jaylynn kijkt bedenkelijk. "Dat is raar, mama. Boontjes zijn groen. De baby is toch niet groen? Of wel?"
Iedereen lacht om haar heerlijke, jeugdige onwetendheid.

Als we thuis komen is Julie wat stilletjes. Wanneer Rose met de kinderen naar boven is om de tassen te pakken ben ik even alleen met Julie.
"Wat is er, lieverd?" vraag ik haar.
"Niets", glimlacht ze geforceerd. Ik hoef haar alleen maar zwijgend aan te staren, voordat ze begint te praten. "Oké, oké. Morgen is het zondag en Jessica zou van zondag op maandag bij Sam slapen. Ik ben er alleen helemaal niet gerust op dat ik Jess bij haar achter kan laten. Ze is zo boos, mam... Straks doet ze Jess wat aan..."
"Ik begrijp het", knik ik. Ik kan een beetje voorstellen hoe ze zich voelt, omdat Rose en ik ook ooit op zo'n punt zijn geweest. Ik vond het ook verschrikkelijk om Julie en Sara naar Rose te sturen, alleen wist ik dat ze wel in goede handen waren daar. Ik wil niet eens weten hoe het voelt om je kind naar iemand te sturen die misschien niet goed voor je kleintje zorgt. "Wil je dat ik met je mee ga? Dan kijken we hoe Sam er aan toe is en of het veilig genoeg is om Jess daar achter te laten."
"Zou je dat willen doen?" vraagt ze.
"Natuurlijk, liefje. Ik doe alles voor je, dat weet je."
Ze kijkt me aan. Dankbaarheid spreekt uit haar ogen, ze hoeft niets te zeggen. Ik leg mijn hand tegen haar wang en druk een tedere kus op haar voorhoofd. Het is nog altijd zo raar voor me om te weten dat mijn koppige tiener nu zelf moeder is. En ik oma. Ik voel me nog helemaal geen oma... Gelukkig. Het leventje in mijn buik is daar het bewijs van.
"Ik ga de tas van Jessica en mij ook even inpakken. Ik vind het leuk om weer eens bij hen te gaan logeren! Dat is al zo lang geleden!"

Net als ik ook naar boven wil gaan, piept mijn mobiel. Een berichtje. Van Rianne!
>> Ha, lieverd. Ben je thuis? Ik heb wat voor je!
<< Ja, ik ben wel thuis, maar ga straks weer weg. Je maakt me nieuwsgierig, wat heb je voor me?
>> Doe de deur maar open!
Ik begin te lachen. Ik had het kunnen weten. Mijn gekke vriendin heeft altijd van die leuke ideeën. Snel ga ik de deur open maken en omhels Rianne lachend. Ze drukt een dikke kus op mijn wang en loopt voor me uit naar de woonkamer.
In de keuken gaat ze op een stoel zitten en legt een pakketje voor me op tafel.
"Wat is dat?" vraag ik.
"Ja, tuttebel. Dan moet je het openmaken. Dan zie je het!" lacht ze.
Nieuwsgierig til ik het langwerpige pakketje op en rammel er even mee. Het klinkt raar...
"Niet doen, maak nou open", jubelt Rianne enthousiast. Ze wiebelt er van op haar stoel. Gekke meid.
Voorzichtig haal ik het papier van het cadeautje af en zie langzaam een rood doosje tevoorschijn komen. Ik draai het om en om, maar kan niet ontdekken wat er in zit.
"Maak nu open!" roept Rianne en lacht om haar eigen ongeduld.
Maar al te bereid haar wens in te willigen maak ik het doosje open. Het beneemt me de adem voor een paar seconden. Het doosje is vanbinnen bekleed met fluweel. Midden in de prachtige stof ligt een echte zilveren rammelaar. Zo een die baby's vroeger altijd kregen.
"O, Rianne", zeg ik zachtjes, niet wetend wat te zeggen. Ik ben sprakeloos. Het is echt een heel duur en héél mooi cadeau.
"Graag gedaan", zegt ze. Als ik haar aankijk is haar glimlach zo teder dat ik bijna terplekke smelt. Ik loop naar haar toe, trek haar omhoog en sla mijn armen om haar heen. Nog steeds weet ik niet wat ik moet zeggen, maar voel tranen van ontroering omhoog borrelen. Ik laat ze ook lekker lopen, zodat Rianne kan zien hoeveel dit voor me betekend.
Ze kust mijn wang en slaat haar armen ook om mij heen. Rustig aait ze mijn haren en rug. Dat wat begon als tranen van ontroering, gaat over in tranen van... ja, van wat? Ik denk van alles wat er gebeurd. Alle spanning, angst en verdriet. Alle pijn, wanhoop en smart.
Rianne voelt het veilloos aan en houdt me vast zonder iets te zeggen. Door de kleine gebaren weet ik dat ze me aanmoedigt het eruit te gooien.
"Je verdient zo veel meer dan wat er nu gebeurd, liefje. Het cadeautje was een kleinigheidje om te helpen herinneren dat niet alles in de wereld slecht geworden is en dat er altijd mensen zullen zijn die achter jullie staan. Je kunt dag en nacht bij mij terecht, meisje. Altijd. Vergeet dat alsjeblieft nooit", prevelt ze zachtjes.
Ik haal mijn hoofd van haar schouder af en kijk haar met betraande ogen aan. "Dank je wel, Rianne. Met heel mijn hart... Ik weet niet hoe ik je moet bedanken. Zolang je maar weet dat - wat er zich ook in mijn leven afspeelt - jij ook altijd bij mij terecht kan. Echt."
"Dat weet ik, dank je wel", glimlacht ze. Ze wil mijn betraande wang kussen, maar net op dat moment draai ik mijn hoofd, waardoor haar lippen die van mij raken. Alsof ze door een bij is gestoken trekt ze zich terug en kijkt me aan. De blik in haar ogen is veranderd. Ik weet dat ik me los moet maken van haar starende ogen, maar iets houd me tegen.

"Caithlynn? Wie was dat waar je... O, hé Rianne!" zegt Rose als ze de keuken in komt. Ze loopt op Rianne af, die zich snel losscheurt van mijn ogen en laat zich omhelzen. "Wat leuk dat je er bent! Wil je wat drinken?" vraagt Rose blij.
"Nee, dank je. Ik kwam alleen even wat brengen", zegt ze. Haar stem klinkt onvast. Ik weet dat het nu mijn beurt is om wat te zeggen, om Rianne te ontlasten.
"Kijk wat we hebben gekregen, liefje", zeg ik en laat Rose de prachtige rammelaar zien. Rose' ogen worden groot en ik merk dat ze ook even niet weet wat ze moet zeggen.
Datzelfde wat Rianne tegen mij heeft gezegd, zegt ze nu ook tegen Rose en ook zij knuffelen elkaar nog eens. Ook Rose heeft tranen in haar ogen staan en zoekt steun bij mij, door haar arm om mijn middel te slaan en me tegen zich aan te trekken. Al die tijd weet ik niet zo goed welke houding ik mijzelf moet geven. Wat gebeurde er net? Wat was dat in Rianne's ogen?

"Ik ga er weer vandoor. Ik vernam dat jullie zo weer weg gaan", zegt Rianne. Ze kijkt mij niet aan, maar praat tegen Rose.
"Dat klopt. We gaan bij mijn ouders logeren vannacht."
"Lekker, laat je maar eens lekker in de watten leggen."
"Zullen we doen", grinnikt Rose en loopt achter Rianne aan naar de voordeur. Ik blijf verdwaasd achter in de keuken en kijk naar de rammelaar in mijn handen.
"Wat lief, hè? Een vriendin uit duizenden", zegt Rose als ze ineens weer naast me staat. Ik schrik ervan. Ik had haar niet horen aankomen.
"Wat is er?" vraagt Rose.
"Nee, niets", zeg ik snel.
"Ik zie het aan je."
"Gewoon de emoties, denk ik", lieg ik. Rose mag dit absoluut niet weten. Wat het ook was. Ze zou Rianne anders gaan bekijken en dat wil ik hen beiden niet aan doen. Ook al was het maar een heel onschuldig ongeluk. Toch waarschuwt een klein belletje in mijn hoofd me dat er meer aan de hand is.
"Dat snap ik. Het is ook ontzettend lief. Ik heb ergens gelezen dat je een paar keer per dag even met zo'n rammelaar voor je buik moet rammelen. De baby hoort dat en als het dan geboren is zal het kalmeren zodra hij of zij het geluid van de rammelaar hoort. Gek, hè?"
Ik knik, maar kan nog steeds niets zeggen. Ik ben bang dat mijn stem mij verraad. Gelukkig pakt Rose het op als ontroering door het cadeau. Ze slaat haar armen om mijn nek en legt haar voorhoofd tegen die van mij. Ik ruik haar parfum en voel haar adem over mijn lippen strijken. Het kalmeert me. Langzaam verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.
"Ha, daar is ze weer", zegt Rose zachtjes.
Als antwoord strijk ik met het puntje van mijn tong over haar lippen, wat een hapering in Rose' ademhaling veroorzaakt. Ik begin te grijnzen.
"Ik ben blij dat mijn leed jou kan vermaken", zegt Rose quasi beledigd.
Ik proest. "Jouw leed? Ik zal je eens laten voelen wat lijden is", zeg ik, trek haar met een ruk strakker tegen me aan en duw mijn lippen strak op die van haar. Ik neem bezit van haar mond. Kus haar, streel haar, bijt plagend op haar lippen, tong en in haar nek. Door mijn plotselinge aanval is Rose even te verbaasd om te reageren. Net als ze me vast wil pakken, laat ik haar los en loop heupwiegend naar de woonkamer.
"Jij trut", roept ze me na. Ik lach even.

's Avonds - als alle rust is wedergekeerd - liggen Rose en ik in elkaars armen in het tweepersoonsbed op de logeerkamer. Jaylynn ligt bij ons op een luchtbedje en Julie, Jessica, Sara en Kate liggen op de zolderkamer.
"Het is echt heerlijk om eens niet te hoeven denken aan de was, koken, baddertijd en alles wat er altijd bij komt kijken", fluistert Rose dicht bij mijn oor.
Ondanks dat het de meest onschuldige woorden zijn, loopt er toch een rilling langs mijn ruggengraat door de sensatie van Rose' fluisterende woorden in mijn oor.
"Ben ik met je eens", fluister ik terug, me bewust van het feit dat mijn stem onvast is.
"Liefje, ik ben echt botergeil. Ik verlang ontzettend naar je", fluistert Rose zwoel. Haar lippen raken mijn oor vederlicht en ze veranderd de aanraking in een kus. Ze kust de bovenkant van mijn oor en sabbelt vervolgens aan mijn oorlelletje. Een explosie aan emoties en verlangens gaan door me heen. Haar kussen gaan verder naar het plekje achter mijn oor, omlaag naar mijn nek.
"O, liefste", fluister ik schor. "Het kan niet nu... Wat als we Jaylynn wakker maken."
"Dan zullen we zachtjes moeten doen", fluistert ze. Ik kan haar grijns bijna horen. Ze weet dat ik me niet zal verzetten, dat ik veel te veel naar haar verlang om haar te weigeren. Als ik dat normaal al zou kunnen. Ongestoord gaat ze door met het kussen van mijn nek. Haar warme hand glijd over mijn buik naar beneden, tot aan de rand van mijn pyjamashirt. Langzaam, teder en liefdevol streelt haar hand over mijn blote buik naar boven, mijn pyjama meenemend. Als ze bij de onderkant van mijn borsten komt houdt ze even stil en streelt de huid er onder. Net als ik haar wil smeken verder te gaan tilt ze haar hand op en legt hem bovenop mijn borst. Mijn tepel word onmiddellijk stijf van haar aanraking. Ik kreun zachtjes, achter gesloten mond. Ze kijkt me aan met ogen vol liefde en passie. Om haar lippen ligt de meest liefelijke glimlach die ze heeft. Het maakt me week en doet me smelten. Mijn grote liefde...

Ze buigt haar hoofd, terwijl ze mijn pyjamashirt nog verder omhoog trekt en begint mijn borsten te liefkozen. De ene borst streelt ze met haar hand, de ander met haar mond. Ik gooi mijn hoofd achterover in extase als ze speels in mijn tepel bijt. Ze kust, likt en zuigt, zonder dat er een einde aan komt. Haar andere hand streelt mijn borst en tepel. Alles samen zorgt voor het tintelende gevoel dat naar mijn schoot trekt.
"Eens kijken of we je zo tot een orgasme kunnen leiden", fluistert ze tegen mijn borst. Het is haar al eerder gelukt, dus mij hoeft ze niet te overtuigen. Zeker niet wanneer ze opnieuw in mijn tepel bijt en er verrukkelijke kriebels naar mijn schoot schieten. Ik verlang zo erg naar bevrijding dat ik weet dat er niet veel voor nodig is om mij naar mijn alles overweldigende hoogtepunt te brengen. Rose gaat door met het liefkozen van mijn borsten, terwijl ik meer en meer onder haar begin te kronkelen. Ik ben me bewust van het geluid dat ik produceer. Of liever gezegd: Niet produceer. Ik moet mijn uiterste best doen om het niet uit te schreeuwen.
Als Rose haar mond van mijn natte tepel haalt en begint te blazen, is dat het laatste zetje dat ik nodig heb. Mijn lichaam wordt naar grote hoogte getild en spat daar in duizenden stukjes uit elkaar. Ik bijt in mijn eigen bovenarm om het geluid dat ik wil maken te smoren. Schokkend en bevend kom ik terug naar de werkelijkheid.
Rose komt een klein stukje omhoog en kijkt me teder aan. Ze kust mijn voorhoofd, mijn oogleden, mijn neus en tenslotte mijn mond. "Ik houd van je", prevelt ze tegen mijn lippen.
Ik ben nog te ver heen om te kunnen reageren. Pas als ik een beetje bijgekomen ben sla ik mijn armen om haar nek en trek haar naar me toe. Zachtjes en teder plaats ik mijn lippen tegen die van haar en kus haar. Rustig, liefdevol en teder. Onze kus verdiept zich echter al snel in een passionele omhelzing. Ik voel Rose' verlangen in haar kussen.

Met een klein duwtje zorg ik ervoor dat Rose op haar rug rolt en ik nu boven op haar lig. Mijn mond liefkoost ieder stukje blote huid dat ik tegen kom, met goedkeuring van Rose, die onder mij kronkelt. Terwijl ik haar nek liefkoos laat ik mijn hand via haar borsten en buik naar omlaag glijden, om te eindigen bij de elastieken rand van haar slipje. Ze heeft geen pyjamabroek aan, wat er voor zorgt dat ik bijna meteen toegang tot haar schoot heb. Tergend langzaam laat ik mijn vingers in haar slipje glijden, iedere centimeter strelend. De kreunt even gefrustreerd en duwt haar heupen omhoog naar mijn hand, tot ik mijn vingers tussen haar lipjes door laat glijden. Ze huivert, valt met haar heupen terug op bed en slaakt een zucht van verlangen. Glimlachend begin ik met mijn vinger rondjes over haar knopje te draaien. Het is net of er een schok door haar heen gaat. Haar lichaam spant zich in één keer helemaal aan, haar ogen sperren zich wijd open en met open mond kijkt ze me aan. Ik buig me over haar heen en laat mijn tong in haar mond glijden. Meteen reageert ze daarop door me onstuimig terug te zoenen. Haar handen vouwen zich achter mijn hoofd en houden die op zijn plaats, terwijl mijn vingers hun werk doen in haar schoot.
Ik weet dat ze van het meest simpele ongelofelijk klaar kan komen, dus ik ga door tot ze aan haar orgasme komt. Daar hoef ik alleen niet lang op te wachten. Ik voel al snel hoe ze begint te beven en schokken, waarna ze al haar spieren opnieuw aanspant en uiteindelijk stuiptrekkend explodeert. Ze kreunt in mijn mond, trekt me bijna in zich en klampt zich aan me vast. Door de ontlading op zowel lichamelijk als emotioneel gebied, laat ze zich uitgeput terugzakken in haar kussen en kijkt zuchtend naar het plafond.

Als ik naar haar kijk zie ik dat er tranen in haar ogen staan. Zonder iets te zeggen druk ik mezelf opnieuw tegen haar aan en leg mijn hand beschermend over haar hoofd heen. Even blijft ze stil, maar dan begint ze te huilen. Eerst zachtjes, maar steeds heviger. Tot ze uiteindelijk zo hard moet huilen dat het niet meer geluidloos kan. Ik zeg niets, streel haar alleen. Ik was al aan het wachten tot het moment dat het er bij haar uit zou komen. Vreemd is het natuurlijk niet, want ik weet zeker dat de hele gebeurtenissen rondom de kinderen haar niet koud laat en dat ook zij achterna gezeten wordt door demonen uit het verleden.
"Waarom, Caithlynn? Waarom doet iemand dit? Zijn we nog niet genoeg gestraft voor wat we ook gedaan hebben? O, god. Toen ik Sara... Ik..." ze komt niet meer uit haar woorden. Snikkend verbergt ze haar hoofd nog dieper tegen mijn nek.
Ik begin te neuriën. Het bekende liedje dat haar tot nu toe altijd gekalmeerd heeft. Ik weet hoe ze zich voelt en wat ze bedoelt. Dave komt in alle hevigheid terug, ook al hebben we allemaal therapie gehad. Ze hadden ons er al voor gewaarschuwd dat het nooit helemaal weg zou gaan, maar dat je er wel mee kan leven. Niemand had ons echter voorbereid op de hevigheid van de emoties. De angst, de onzekerheid, het verdriet... Het is overweldigend. Gelukkig hebben we de liefde van onze familie en kinderen nog, maar anders...
Waarschijnlijk voelen diezelfde kinderen en familie nu aan dat ze Rose even met rust moeten laten, want niemand komt kijken. Ik hoor aan het geschuifel naast ons bed dat kleine Jaylynn wakker is, maar ze komt niet naar ons toe. Ze wordt al zo groot en begrijpt al zo veel... Ik vind het vreselijk dat dit soort dingen zich in haar leventje moeten afspelen. Ze hoort onbezonnen en onbezorgd te kunnen opgroeien, maar de kans wordt haar zo iedere keer ontnomen. En dan de baby... Ik vraag me af of het niet beter is als we het kindje laten weghalen. Ik weet natuurlijk niet hoe het over zeven maanden is, maar nu kan het nog. Nu is het nog klein genoeg... Ik walg van mijn eigen gedachten. Het gaat ontzettend tegen mijn moraal in. Ik denk ook niet dat ik het zou kunnen, maar misschien moet ik er nog maar eens over denken. Het gaat tenslotte wel over het welzijn van de baby.

"Het spijt me", mompelt Rose na een tijdje als ze weer wat gekalmeerd is.
"Rose, je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik vroeg me al af wanneer het eruit zou komen. Ook jij hebt verdriet en bent bang", fluister ik. Zachtjes veeg ik een verdwaalde krul uit haar gezicht.
"Ik denk dat we gewoon op vakantie gaan. Het zal ons goed doen. En de kinderen ook. Hoe was het gesprek met Kate trouwens?" vraagt ze.
"Zullen we het daar morgen over hebben? Je hebt je slaap nodig", fluister ik in haar haren.
"Ik? Jij zul je bedoelen", zegt ze. Tot mijn grote opluchting hoor ik een zweem van een grinnik in haar stem.
Ik kus haar op haar lippen en blijf met haar in mijn armen liggen. Ze legt haar hoofd tegen mijn borsten, drukt er een vederlichte kus op en zucht een keer diep.

"Mama?" horen we als we bijna slapen. Ik herinner me gelijk weer dat Jaylynn wakker was geworden.
"Kom maar hier, liefje", fluistert Rose slaperig. We horen het ritselen van het luchtbed en haar dekens, waarna ik het matras aan mijn kant voel indeuken. Met haar tong uit haar mond kruipt ze over me heen en rolt op de plek die we hebben vrijgemaakt. Ze kruipt omhoog en legt haar kleine, blonde koppie op een kussen. Rose en ik leggen beiden een arm over haar warme lijfje en kussen haar hoofd.
"Dat is lang geleden dat ik alleen bij jullie heb gelegen", fluistert Jaylynn slaperig.
"Ik weet het. Slaap maar lekker, kleintje", fluistert Rose teder en kust haar slaap.
"Ik ben geen... kleintje", zegt ze langzaam, al bijna in slaap. Rose glimlacht naar me en stuurt me een luchtkus. Ik doe hetzelfde en sluit mijn ogen. Vermoeidheid neemt de controle en al snel zink ik weg in een diepe slaap.