Na Een Zware Dag Zeilen - 2

Zodra ik recht ga zitten om mijn rug even te ontspannen zie ik iets in mijn ooghoek bewegen. Hij is nog best ver weg. Maar er komt een heel snel bootje recht op ons af. “We krijgen bezoek” mompel ik zachtjes terwijl mijn rechterhand zich zachtjes om zijn zak sluit. Na zijn ballen zachtjes wat heen en weer te hebben bewogen druk ik nu mijn nagels in het vel en begin ook zacht te trekken. Ik weet hoe geil het is en kan er zelf ook intens van genieten. Met een wat vertrokken gezicht draai Ronald zich langzaam in de richting van de naderende sportcatamaran.
Wanneer ik omhoog kijk zie ik ook waar ze die snelheid vandaan halen. Er zijn wat wolken binnen gedreven en sommigen er van hebben ook wat donkere kantjes gekregen. De catamaran bemenst is met een mannetje en een vrouwtje zo te zien.

Terwijl ik de spanning van zijn zak haal, maar de ballen nog wel vasthou, zeg ik dat we geen hulp van hun hoeven te verwachten met een knipoog in de richting van Ronald.

Daar we op de bodem van de boot zitten denk ik niet dat we inkijk hebben en hoewel ze vast hebben gezien dat ik voorover gebogen zat om Ronald zijn jonge heer te verwennen. We doen net alsof we onschuldig aan het eten zijn. En allebei halen we ook onze drinkfles boven water om onze onschuld kracht bij te zetten.

De inzittenden van de cat blijven nieuwsgierig en komen met een meter of vijf wel heel dichtbij, vriendelijk lachen ze naar ons en natuurlijk zwaaien we vrolijk terug. Wel lekker die spanning.

Zodra de cat overstag is gegaan en we tegen hun ruggen aankijken geef ik een speelse tik tegen R zijn geslacht en zeg “denk dat we zo ook maar eens moeten gaan, we kwamen immers om te zeilen”. En met een sierlijke boog spring ik in het water om wat af te koelen. Anders krijg ik nooit mijn broek meer aan.

Een kwartier later staan de zeilen weer bol en ligt het anker uit te lekken in de boot. De wind is aardig aangetrokken en het wordt zowaar nog sportief zeilweer. Ondanks de snelheid en de duidelijk zichtbare lol die Ronald heeft in zijn beurt aan het roer kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat het kwa zeilen niet heel laat gaat worden vandaag. Gelukkig zijn we toch nog een eind van de haven gekomen en geniet ik nog ruim een uur van de snelheid over het water.

Weer terug in de haven dekken we snel de boot af. Zodra alles weer strak is aan boord. Wat wel vaker het geval is bij de homosexuele man, is me opgevallen, heeft alles zijn vaste plek en wordt de boot netjes achter gelaten zoals we hem aantroffen. En met dat iets wat overdreven netheid bedoel ik dat het me opvalt dat alles net even netter en strakker geregeld is in die kringen. Stiekem vind ik dat wel een erg positief ding.

Op de terugweg is er dan ook nog een traditie: uit eten. Bij een redelijk leuk restaurant ruim. Maar das snel meer dan een uur rijden over bochtige weggetjes door het Friesche landschap. Dat kan zo zijn charme hebben, begrijp me niet verkeerd, maar door de honger na zo’n dag op het water word ik er altijd een beetje wagenziek van.
Maar als ik terloops meld dat ik ook wel te porren ben voor een Chineesje bij hem thuis zie ik tot mijn grote blijdschap dat de wagen de snelweg opdraait. Zonder aarzelen vis ik mijn creditcard uit mijn tas en steek die met een sierlijke boog in mijn borstzak. “Mijn dank” denk ik bij mijn eigen.

De terugreis is weinig enerverend. We kletsen over van alles en nog wat. Bij de chinees is het een echte zaterdag en dus druk. Ik ben dan ook blij als ik weer in de auto plof met een berg eten die in voorzichtig tussen mijn benen plaats.

Net als het uitruimen van de boot verloopt het uitladen van zijn auto als de gesmeerde bliksem. Zodra ik binnen ben zet ik het eten op het aanrecht om vervolgens mijn schoenen uit te schoppen en samen met mijn broek in een hoekje van de woonkamer te schuiven. Die heb ik voorlopig niet meer nodig. Snel fris ik me ff op in de badkamer en als ik de woonkamer weer in kom zie ik dat de tafel is gedekt en ik schuif zo op een van de stoelen. Ronald kijkt nog terloops naar mijn naaktheid, zie ik uit mijn ooghoek, maar zegt niks. Ik zie dat hij twijfelt maar de honger gaat voor.

Na een lange dag op pad en op het water laten we ons het eten goed smaken.
Als ik na het eten met een zucht op de bank plof zie ik hem de spullen van de dag oprapen en de gang in verdwijnen. Ik sluit mijn ogen en zak wat onderuit. “Best een beetje moe” denk ik bij mezelf.

Nu ik alleen ben kan ik de verleiding niet weerstaan en begin mijn pik lekker te masseren. Als ik mezelf half hard heb gekneed hoor ik Ronald binnen komen en op de bank naast me komen zitten. Ik open mijn ogen en zie ik dat ook hij van tenue is gewisseld. Ik gniffel zacht en nog voor hij iets kan doen laat ik me langzaam van de bank glijden.
Ik vindt het mateloos interessant om te zien. Als je zo kijkt naar die ongeveer 8 cm zou je teleurgesteld kunnen raken. Veel zullen denken “maar ik wil het wel voelen als ik genomen wordt”. Intussen weet ik wel beter: er is niks mis mee en begin dan ook met het masseren van zijn ballen. Ik hoor een zucht boven me en die z’n pik licht schokken. Met mijn andere hand neem ik voorzichtig zijn eikel vast zonder de ballen los te laten.

Zachtjes stroop ik het vel naar achter en laat het puntje van mijn toch op het puntje van zijn eikel neerkomen. Al rondjes draaiend laat ik de eikel steeds verder naar binnen glijden. Als ik bij het randje van de helm aankom sluit ik mijn mond en zuig met volle overgave de rest van het lid naar binnen.

Terwijl zijn pik begint te groeien in mijn mond laat ik de zak los en laat ik mijn hand verder naar onder glijden om de basis van zijn pik te masseren.

Wat heel veel mensen niet weten, of domweg vergeten, is dat de pik veel langer is dan alleen het gedeelte dat je ziet. En het masseren van die verborgen lengte is net zo lekker, zo niet lekkerder, als het zichtbare gedeelte masseren.

Ja ik snap het wel; mijn vriendin heeft me wel eens verteld dat die kleine pikkies het leukst zijn; die kunnen zo mooi groeien. Met enige trots bekijk ik dan ook mijn werk. Geen idee hoe veel cm vlees er voor me staat maar als ik het vergelijk met mijn eigen gereedschap dan is het toch ruim 18 metrische centimeters. Ik krijg niet alles er van naar binnen meer helaas. Toch maar eens uitvinden hoe ze dat doen, bedenk ik mezelf.
Langzaam kom ik omhoog en laat dat harde vlees uit mijn mond glijden. Nog een rondje rond de helm en dan met een licht plop laat ik hem los.

Poeh, wat een mens allemaal moet doen voor een koffie, zeg ik met een brede glimlach. Met een lichte teleurstelling op zijn gezicht zegt Ronald “dus je wilde koffie?”