Quint's Liefde - 16

Wauw, ik ben eerlijkwaar overrompeld door alle positieve, toffe en leuke reacties! Heel veel dank daarvoor, doet me echt veel goed. Het is dat ik jullie niet allemaal niet persoonlijk kan bedanken voor de reacties, anders had ik dat zeker gedaan. X Ik wilde dit deel eerder posten, maar door persoonlijke omstandigheden lukte dat niet. Mijn excuses dat jullie zó lang moesten wachten op het zestiende deel, maar hopelijk wel het wachten waard!

Maandagochtend, vroeg gaat de wekker. De eerste vroege wekker sinds dagen. Die heb ik natuurlijk totaal niet gemist. Ik zucht en kreun hard. Zó. Geen. Zin. In. Maandag. Ik druk op snooze. ‘Paar minuutjes nog.’ Maar niet veel later gaat de wekker weer af. Direct ga ik omhoog zitten om m’n wekker uit te zetten. Maar dat is iets wat ik totaal niét moet doen… Al snel volgt er een pijnkreet. ‘Auw! Aaah!’ ‘Sukkel’ zeg ik zachtjes in mezelf. Direct zwaait de deur open. Het is Levi: ‘Quint wat is er?!’ roept hij hard. ‘Chill… Ik kwam wat te snel omhoog zitten…’ zeg ik schor en met knijpende ogen. Doordat hij de deur zo openzwaaide kwam er direct al dat licht naar binnen zetten. Levi komt de kamer ingelopen en gaat op het randje van het bed zitten. ‘Je weet het he?’ zegt hij als hij z’n arm om m’n nek legt. Ik knik instemmend. ‘Ik app je als hij z’n shit heeft gepakt en weer weg is.’ Hij geeft me nog een aai over m’n bol en loopt de kamer uit.

Ik herpak mezelf, pak één van m’n krukken en ik sta op. Pak m’n outfitje van de dag en loop naar de douche. Met m’n gebroken voet duurt het douchen drie keer zo lang dan normaal, aan de ene kant niet erg, maar aan de andere kant: ’s ochtends vroeg de wekker. Want ik wil per se ’s ochtends douchen in plaats van ’s avonds. Ik doe wat muziek aan in de badkamer en draai de douche aan. Moeizaam doe ik m’n boxer uit en doe ik een hoes om m’n gebroken voet heen, zodat het gips niet nat word. Ik steun op m’n andere voet en sta tegen de muur aan, onder de warme regendouche. Op m’n mobiel stuur ik iedereen nog een ‘Goodmorning Snap’ en beantwoord ik nog wat appjes van iedereen. Maar ineens kreeg ik een snap van Stenn. Snel open ik ‘m. ‘Goeiemorgen leuke jongen <3’. Een foto waar z’n abs en z’n schaamstreek op staan. Al snel voel ik beneden wat groeien. Maar echt fappen gaat ‘m niet worden, omdat ik anders niet m’n evenwicht kan houden ben ik bang. Snel stuur ik een Snap terug met hoe ik onder de douche sta. En direct daarna was ik m’n haartjes en m’n lichaam.

Na de lekkere warme douche, droog ik mezelf af en trek m’n outfit aan. Beneden op de bank eet ik m’n ontbijt op, cereals. ‘Quint ben je zo ver? Dan breng ik je naar school’ komt m’n moeder de woonkamer binnen gelopen. ‘Ik eet dit nog even op en dan kom ik!’ antwoord ik. ‘Ik wacht in de auto in de garage.’ Gehaast eet ik nog het laatste beetje op, sta op en loop naar de garderobe kast om m’n jas te pakken. Niet veel later neem ik plaats in de auto naast m’n moeder. ‘Niet eerder dan vier uur thuis komen he vanmiddag’ zegt m’n moeder. ‘Ja mam…’ antwoord ik zachtjes. ‘Sorry schat, het kan even niet anders. Ik ben er ook niet blij mee.’ Vanmiddag komt m’n vader thuis om enkele spullen op te halen die hij nodig heeft voor z’n werk en voor zichzelf. Maar iedereen wilt niet dat ik op dat moment thuis ben, en zelf wil ik dat ook niet om heel eerlijk te zijn. De hele rit van huis naar school is het stil in de auto. Normaal als m’n moeder me naar school brengt is het altijd karaoke in de auto, maakt niet uit hoe vroeg het is in de ochtend. Maar door alle gebeurtenissen, en dat m’n vader thuis is vanmiddag in het vooruitzicht, maakt de stemming er niet beter op. En daarbij: ik ben hartstikke zenuwachtig. De laatste keer dat ik op school was, is een week geleden, m’n comingout op school die totaal misging, een gevecht met Thomas…

Thomas. Sinds die aanvaring heb ik hem niet gezien en gesproken. Ik weet niet hoe ik ga reageren als ik hem zie, maar ik weet ook niet wat hij gaat doen als hij mij ziet. En daar maak ik me best druk om. ‘Quint, we zijn er!’ zegt m’n moeder. Ik was even helemaal op in m’n gedachten. ‘Als er wat is, bel je me. Ik heb je mentor nog voor het weekend gesproken dus hij is overal van op de hoogte.’ Typisch m’n moeder. Ze geeft me nog een zoen. Terwijl ik m’n hand wil reiken naar de deur om ‘m open te doen, doet iemand ineens de portier van de auto open. ‘Goedemorgen meneer Quint, goedemorgen moeder van meneer Quint’ zegt Stenn met een grijns. ‘Stennie!’ zeg ik in alle vreugde. ‘De krukken liggen op de achterbank Stenn!’ zegt m’n moeder. Ik kijk haar verbaasd aan. ‘Ah, vandaar dat jij al niet uitstapte om eerst m’n krukken te pakken. Je hebt Stenn gewoon geseind?’ zeg ik tegen d’r. ‘Ja tuurlijk!’ zegt m’n moeder lachend. Stenn geeft de krukken en met enige moeite stap ik op uit de auto, Stenn pakt m’n schooltas. ‘Succes op school mannen!’ zegt m’n moeder, en met gierende banden gaat ze weg.

Onhandig geeft hij me een knuffel, maar ik kan niet m’n armen om hem heen slaan vanwege de krukken. ‘Ik heb je zo gemist baby’ fluistert hij in m’n oor. ‘Ik jou ook Stenn’ zeg ik met een grote glimlach. We blozen een beetje, draaien af en toe de ogen van elkaar weg. Het voelt anders om nu op school te zijn, iedereen die het nu weet, en zoveel gay’s lopen er hier niet rond, naast mij en Stenn, nog twee jongens. Althans, die openlijk gay zijn. ‘Hey tortelduifjes!’ Het is Kim die vanaf het schoolplein schreeuwt. ‘Kom, laten we naar de rest gaan’ zegt Stenn. Niet veel later komen we aan bij de ingang van de school op het schoolplein. ‘QUUUINT!’ schreeuwen de meiden hard. Ze rennen op me af, en knuffelen me voorzichtig. Wat lief! ‘Het schatje is weer terug’ zeggen ze in koor. Ook de jongens komen naar me toe gelopen: ‘Blij dat je er weer bent maat, zit ik niet meer alleen’ zegt Jelmer met een knipoog. Ook Tom en Timo geven me een handdruk. Druk pratend lopen we het schoolgebouw binnen, en komen we terecht in de aula. Om en om vertellen ze me halve verhalen. De een geeft de ander de kans niet om het verhaal af te maken of iemand begint alweer over een nieuw verhaal. Zodra we de aula binnen zijn gaat m’n aandacht meer naar de mensen die daar zitten, ik kijk over de mensen heen, omdat de aula op een lager niveau ligt. Al snel zie ik wat hoofden die naar ons toekijken, mensen die zacht met elkaar praten, en het geluid is ook overduidelijk zachter aan het worden. Al snel klinkt mijn naam uit de hoek waar we altijd zitten, zware ‘mannen’ stemmen die m’n naam hardop roepen. We lopen er heen en onderweg zegt iedereen me wel gedag, of houd me even aan om te vragen hoe het gaat en et cetera.

Aangekomen bij ‘De Tafel’ weer het zelfde ritueel hoe blij iedereen is dat ik er ben. Veelal mensen uit de hoogste sportklas en wat chille mensen uit onze klas. Terwijl ik druk in gesprek ben met Tom, voel ik ineens een tikkende vinger op m’n schouder. Ik draai me om en de stilte valt rond onze tafel. Het is Thomas. Ik klap helemaal dicht, weet even niet wat ik moet denken, laat staan zeggen… Stenn komt gauw naast me staan. ‘Quint, heb je misschien tijd om te praten? Onder vier ogen…’ vraagt Thomas. Z’n stem klinkt zachter dan normaal. Al snel gaat Kim naast hem staan en fluistert wat in zijn oor. Ook Stenn fluistert wat in m’n oor: ‘Quint, misschien is het verstandig om dat later te doen, er is iets wat je nog moet weten.’ ‘Quint? Kunnen we even praten? Ik moet je wat vertellen’ begint Thomas weer. In de verte zie ik m’n mentor, meneer Jansens, en de teamleider van onze afdeling onze kant op kijken. ‘Wat heb je te vertellen dan?’ zeg ik met een verheffende stem. Hij begint te blozen, kijkt een beetje om zich heen. ‘Maat, misschien handig als we dat onder vier ogen doen, kunnen we…’ ‘Wacht even, maat? Begrijp ik het nou goed? Ik hoorde juist dat we geen beste vrienden zijn omdat ik een ‘flikker’ ben’ zeg ik hard. Om ons heen is het stil. ‘Quint, chill even…’ probeert Stenn me te kalmeren. ‘Sorry, ik kan niet chill doen tegen zo’n iemand die me vorige week nog voor flikker uitmaakte.’ Thomas stapt langzaam op me af. ‘Luister Quint, het spijt…’ Maar voordat hij vlak voor me staat, duw ik hem naar achteren met m’n kruk. Hij valt achterover tegen wat stoelen aan. De bel gaat. ‘Laten we naar de les gaan’ zeg ik op terwijl ik arrogant neerkijk op Thomas. Iedereen pakt z’n spullen en in één grote kudde loopt iedereen naar zijn of haar les. ‘Quint! Quint!’ klinkt er achter me. Het is m’n mentor. Hij haalt me uit de stroom met scholieren, samen met Stenn. ‘Wat was dat nou daarnet? Thomas probeert zijn excuses aan te bieden vanwege die foto die hij stuurde en wat hij tegen je heeft gedaan’ zegt meneer Jansens. ‘Wat? Heeft hij die foto verstuurd?!’ zeg ik verbaasd. Verbaasd kijkt de mentor naar Stenn die rood wordt. ‘Kom maar mee naar het kantoor’ dirigeert de mentor ons.

Zodra de deur open gaat zie ik Thomas in de stoel voor het bureau zitten. Hij kijkt naar de deuropening waar ik sta. ‘Oh nee! No f*cking way’ zeg ik. ‘Quint, naar binnen, nu!’ zegt de mentor. Geïrriteerd loop ik naar binnen. ‘Stenn, wacht jij maar even op de gang’ en meneer Jansens sluit de deur en neemt plaats op z’n bureaustoel. Ik ga nog achter de stoel. ‘Quint ga zitten, alsjeblieft…’ ‘Ik ga niet naast hem zitten’ zeg ik boos. Thomas zwijgt verstandig. ‘Quint, als je nu niet gaat zitten…’ zegt de mentor geïrriteerd. Met een diepe zucht ga ik uiteindelijk zitten. ‘Luister naar wat Thomas te zeggen heeft, onderbreek ‘m alsjeblieft niet.’ Ik draai m’n ogen naar een hoek in het kantoor, terwijl Thomas begint met praten: ‘Het spijt me van alles, van het moment dat ik de foto maakte tot het moment dat ik de confrontatie met je opzocht. Ik heb zoveel spijt dat ik onze vriendschap op het spel heb gezet. Dat is gewoon stom van me. Ik kan me geen betere beste vriend wensen dan jij.’ Ik probeer zo ongeïnteresseerd te luisteren, maar ik krijg alles mee. ‘Ik weet niet wat me bezielde op het moment dat ik die foto maakte, misschien omdat ik teveel gedronken had en...’ ‘Ach hou toch op man. Ga niet de drank de schuld geven, jij besluit om te drinken, jij besluit om een foto te maken van mij en Stenn. En op het moment dat de drank al lang uit je lichaam is, besluit je om de foto in de groepsapp te gooien, ga niet achterlijk doen man’ zeg ik met een verheffende stem. ‘Quint! Taalgebruik! En wat zei ik nou over het onderbreken?!’ zegt meneer Jansens. Opnieuw zuch ik diep. ‘Ja je hebt gelijk. Ik weet niet wat ik bezielde om die foto te sturen. En ik kan me er niet onderuit praten, dat wil ik ook niet. Het is mijn schuld, mijn schuld dat je zo bent toegetakeld, mijn schuld dat je die aanrijding hebt gehad, gewoon alles is mijn schuld… En ik zit er echt al dagenlang mee.’ En Thomas begint te huilen. ‘Het spijt me gewoon verschrikkelijk Quint!’ Ik hoor het gesnik even aan, maar het stopt niet. ‘Het is al goed’ zeg ik zachtjes. ‘Wat zei je Quint?’ zegt de mentor die met z’n ogen seint naar Thomas. Ik draai m’n hoofd om naar Thomas en leg m’n hand op z’n schouder. ‘Het is al goed Tho, ik vergeef het je’ zeg ik ‘m toe. Stiekem kan ik het ook niet aanzien om hem zo te zien, ondanks wat er is gebeurd staan er ook nog allerlei leuke momenten tegenover. ‘Kom op man, stop met huilen. Hetero’s huilen niet, tenzij je me wat moet vertellen’ zeg ik met een grijns. ‘Wat? Echt niet!’ deinst hij gelijk terug. We moeten allemaal lachen. ‘Is het echt, écht goed?’ vraagt Thomas. ‘Ja man’ en ik geef hem een handdruk. Vervolgens kijken we beiden vragend naar de mentor. Die op zijn beurt weer vragend naar ons kijkt. ‘Dit wilde je toch zien ofwat?’ zeg ik. ‘Quint, wat ben je toch weer lekker ouderwets direct’ zegt hij lachend. ‘Maar ik hoop dat het wel echt goed is tussen jullie, het is niet niks wat er is gebeurd.’ ‘Meneer Janssens’ zeg ik nadrukkelijk. ‘Het is echt goed, we zijn gewoon beste vrienden, en die hebben soms ruzie’ zeg ik terwijl ik naar Thomas kijk. Thomas knikt. ‘Goed, naar de les jullie twee’ vervolgt de mentor. Tegelijk staan we op en lopen we het kantoor uit. Druk in gesprek met Thomas loop ik langzaam de trappen op, Thomas probeert me te ondersteunen.

‘Hij ziet me nog geen eens staan’ zegt Stenn tegen de mentor hard. Direct kijk ik naar achteren: ‘Jawel, maar ik ben in gesprek’ zeg ik met een grijns en een knipoog. Terwijl Thomas en ik naar boven lopen, zijn Stenn en de mentor nog eventjes in gesprek. ‘Ik weet niet wat u heeft gedaan, maar u heeft het voor elkaar gekregen’ zegt Stenn. ‘Ach er is wel meer nodig dan dit om die twee uit elkaar te krijgen. Ik ken deze klas al wat langer dan vandaag’ knipoogt hij naar Stenn. ‘Maar jij moet ook naar je les!’ Aangekomen bij het lokaal, doet Thomas de deur weer open. Ik zie blije gezichten, maar dat veranderd wanneer Thomas na mij het lokaal binnenkomt. Ook Stenn komt het lokaal binnen. ‘En weer beste vrienden jongens?’ vraagt Zoey. Thomas en ik knikken. ‘Ze zijn weer bij elkaar!’ grapt Stenn. ‘Wat fijn dat het weer goed is tussen jullie, neem plaats’ vervolgt de docent.

De dag duurt lang. Ik had de keuze om enkele lessen niet te volgen, zodat ik korte dagen had, maar dat zou niet verstandig zijn met de schoolexamens in het vooruitzicht. Gelukkig viel het laatste uur uit: tien over half drie, iedereen gaat naar de lockers toe om de tas te legen en te vullen met boeken. Nadat ik dit ook heb gedaan, loop ik naar de aula waar ik plaats neem bij een tafel. Niet veel later komen Kim, Zoey, Jelmer en Stenn naar me toe gelopen. ‘Moet je wachten op vervoer?’ vraagt Jelmer. ‘Ehm… Ja man…’ antwoord ik vaag. Ze weten natuurlijk niet dat ik om een bepaalde reden niet op tijd thuis kan zijn. ‘Zal ik anders m’n vader vragen om je thuis te brengen?’ vraagt Kim lief. ‘Aaw nee, dat hoeft niet, anders moet ik m’n moeder weer afzeggen en zo…’ ‘Ik wacht wel hier met Quint, gaan jullie maar lekker naar huis’ en zo red Stenn me van de komende vragen. Ik had hem gisteravond verteld over dat m’n pa eventjes thuis zou zijn. We zeggen elkaar nog gedag en geven elkaar nog een knuffel.

We babbelen wat met elkaar, maar na zo’n dag met elkaar optrekken, de eindeloze Whatsapp gesprekken die we hebben buiten schooltijd, zorgt er wel voor dat je wel eens uitgepraat bent, en nu ook. Zenuwachtig kijk ik telkens op m’n iPhone of m’n Watch, om te kijken hoe laat het is, of een seintje dat ik naar huis kan komen. Ineens voel legt Stenn zijn handen op mijn trillende handen. ‘Quint’je, probeer te ontspannen… Hij is echt wel weg als je thuis bent. Je familie wilt niet voor niets dat jij niet thuis bent als hij er is, komt goed oke?’ en hij geeft me een kusje op m’n wang. Het is weer eventjes stil. De zenuwen zijn nog steeds niet weg. ‘Zeg, ik zag die piano bij jou thuis, kan je nou piano spelen?’ vraagt hij me. Ik kijk naar de piano die achter ons staat, in de hoek van de aula. Vervolgens kijk ik hem aan, en met een grijns kijkt hij naar mij. ‘Snap je de hint?’ vraagt Stenn. ‘Ja, maar dat ga ik niet hier in de aula doen’ antwoord ik. ‘Hoezo niet? Er loopt hier toch niemand, iedereen zit in de les of is al naar huis’ en Stenn staat op om de hoes van de piano te doen. Hij gebaard naar de piano toe. Ik zuch maar glimlach ook. ‘Vooruit dan maar.’ ‘Speel eens iets’ vraagt Stenn. Ik denk eventjes na. ‘Deze ken je vast wel!’ Ondanks dat de piano niet helemaal soepel klinkt, begin ik met spelen. ‘JA! JA! Die ken ik! Ehm… Hoe heet die ook alweer…’ vraagt Stenn zich af. Ondertussen speel ik verder. ‘Nee het is niet ‘hoe heet die ook alweer’ grijns ik. ‘All of me!’ schreeuwt Stenn. Ik knik bevestigend. Hij neemt plaats naast me, en gaat dicht tegen me aan zitten. Aandachtig volgt hij m’n vingers die over de toetsen gaan en af en toe naar hoe ik geconcentreerd kijk naar wat ik doe. Zodra ik klaar ben met het nummer, klinkt er applaus aan de andere kant van de aula. Het is de muziekleraar die naar ons toe komt gelopen. ‘Ik hoopte het al toen ik die piano hoorde’ zegt hij. Zijn lokaal zit niet ver van de aula. Na een korte babbel over hoe het gaat, vraagt hij: ‘Wanneer kom je weer eens jammen? Die mooie akkoorden op de gitaar mis ik! Evenals je stem.’ Stenn kijkt me verbaasd aan: ‘Huh? Gitaar..? Stem..?’ Ik bloos een beetje. ‘Jaja Stenn, je hebt een muzikaal vriendje!’ antwoordt de muziekleraar. Hij slaat z’n arm om me heen, duwt me tegen zich aan en duwt mijn gezicht tegen de zijne. ‘Waarom wist ik dat niet Quint’je?’ vraagt hij plagerig. ‘Omdat het niet ‘stoer’ is’ knipoogt de muziekleraar. ‘Dat is wel zo’ antwoord ik lachend. Ondertussen trilt m’n telefoon, een bericht van Levi: ‘De kust is veilig!’ en ik laat het Stenn lezen. ‘Hoe dan ook, Quint, ik heb misschien wel wat leuks, of niet, het is maar net hoe je er tegenaan kijkt. Over een paar weken is er een wedstrijd in de stad, alle scholen sturen één scholier die het opneemt tegen de rest om de beste zanger of zangeres van de stad te worden. En ik vind jou de perfecte kandidaat ervoor’ zegt de muziekleraar. ‘Ja Quint! Dat moet je echt doen!’ zegt Stenn enthousiast. Ik kijk hem twijfelachtig aan. ‘Denk er maar over na, je weet me te vinden!’ en hij loopt weer weg.

‘Hoe ga je eigenlijk naar huis?’ vraagt Stenn op het moment dat we naar de uitgang van de school lopen. ‘Met de bus’ zeg ik somber met een zucht. ‘Je kan ook bij mij achterop’ zegt Stenn twijfelachtig. ‘Ehm… Ik weet het niet… Straks vallen we en breek ik nóg iets’ zeg ik hem toe. ‘Ik zal voorzichtig rijden, dat beloof ik schatje.’ Even twijfel ik. ‘Ik hoop dat ik er geen spijt van krijg’ zeg ik een beetje onzeker. Niet veel later zitten we op de fiets, met m’n krukken in m’n hand. ‘Dit is echt zo dom…’ zeg ik nog. ‘Komt goed! Je zit achterop bij de beste fietser van Zuid-Holland!’ zegt Stenn. ‘De slechtste zul je bedoelen’ plaag ik hem. Bij ieder moment dat we stopten, maakte ik me zorgen of we weer reden of dat we omvielen. Maar gelukkig, gebeurde dat laatste niet!

Bij m’n huis aangekomen, rijden we de oprit op naar de voordeur. Gelukkig staat de auto van m’n vader er niet, ik voel me in één moment ontspannen. ‘Zie je nou?’ zegt Stenn op het moment dat hij z’n fiets tegen de trap van de voordeur zet. Ik doe de sleutels in de deur en maak de deur open. We stappen de grote hal binnen en op dat moment komt m’n moeder aanzetten. ‘Hey boys, hoe ging het op school?’ Stenn geeft beleefd antwoord. Ondanks dat m’n vader z’n auto niet op de oprit staat, kijk ik nog om me heen, naar boven naar de eerste verdieping, de hal naar de keuken… ‘Hij is weg Quint’ en ze geeft me een knuffel. ‘Ik moet wel weer weg, ik heb nog een afspraak. Levi zit wat te gamen in de Basement. Bram heeft tot laat college en Anna speelt bij een vriendinnetje waar ze blijft eten. Bestel maar iets van pizza vanavond, geld ligt in de keuken.’ Ze geeft me een kus op m’n voorhoofd en een aai door Stenn z’n haren. ‘Tot vanavond!’ en ze sluit de deur achter d’r dicht. ‘Dus… Ik weet wel wat we kunnen doen’ en Stenn kijkt me met een grijns aan. ‘Ehm… Levi is ook thuis eh…’ zeg ik twijfelachtig. ‘Die zit toch beneden in de kelder’ en hij komt tegen me aanstaan. Hij begint me te zoenen. Dit konden we de hele dag niet doen, we waren geen moment alleen op school. Onze tongen zijn minutenlang met elkaar verstrengeld. Ik voelde m’n piemel hard worden, maar ik kon niet aan die van hem voelen, want m’n handen moeten m’n krukken vasthouden. Maar hij heeft z’n handen wel vrij, hij voelt aan m’n bulge. Ik merk dat hij z’n mondhoeken optrekt en zachtjes lacht. Hij stopt met zoenen en kijkt me met een ondeugende lach aan. ‘Kom, Levi zit toch beneden, hij hoort dat écht niet’ zegt hij terwijl hij me bijna-smekend aankijkt. ‘Wat hoor ik niet?’ horen we ineens. Het is Levi die met een grijns die naar ons toe loopt. ‘Oh! Niks hoor!’ lach ik als een boer met kiespijn. ‘Zal ik anders meedoen?’ zegt Levi opeens. Er valt een stilte. Ik kijk Stenn verbaasd aan, hij kijkt mij verbaasd aan en om de beurt kijken we naar Levi. We worden rood. Ineens begint Levi te brullen van het lachen. ‘Moet je die hoofden zien van jullie!’ Hij komt bijna niet bij van het lachen, plast zowat in z’n broek. Wij daarentegen, lachen als een boer met kiespijn. ‘Grappig Levi…’ zeg ik als Levi is uitgelachen. ‘Maar zullen we wat drinken?’ praat Levi er overheen. Eenmaal in de keuken zitten we aan het keukeneiland wat te drinken. We hebben het eigenlijk vooral over Stenn z’n leven. Levi is oprecht geïnteresseerd in ‘m, verder kennen ze elkaar eigenlijk alleen van de feestjes in de buurt, maar dat is het ook wel. Niet veel later horen we wat gerommel bij de voordeur. ‘Ik ga wel even kijken’ zegt Levi, en hij loopt de keuken uit.

‘Ik schrok echt even toen Levi zei ‘Zal ik anders meedoen?’ verteld Stenn. ‘Ik ook, typisch een opmerking voor Levi ook’ zeg ik Stenn toe. Bij de voordeur horen we wat hard gepraat, soms tot schreeuwen aan toe. Stenn en ik kijken de hal in, met gespitste oren proberen we te luisteren. Maar het is zo ver weg van de keuken dat we het niet duidelijk kunnen verstaan. Stenn staat op en loopt naar de opening van de hal. Aandachtig probeert hij te luisteren. Het geschreeuw wordt harder. ‘Nee je komt er niet in!’ ‘Je kan er nu niet zijn!’ Het is Levi die zo schreeuwt, tussendoor hoor ik een zware stem. M’n ogen worden groot en ik hou m’n adem in. Dat kan er maar één zijn: m’n vader. Ik voel m’n hart weer in m’n keel kloppen, m’n handen trillen. Stenn komt naar me toe en knuffelt me. De tranen springen in m’n ogen. Stenn probeert me te kalmeren. Maar het geschreeuw van Levi wordt luider en luider, het geluid komt dichterbij. ‘Je kan de keuken niet in gaan!’ schreeuwt Levi. ‘Waar is Quint Levi?’ ‘Quint is niet thuis! Ga alsjeblieft weg! Nu!’ ‘Waarom kan ik de keuken niet in?’ ‘Omdat mama daar zit’ zegt Levi. De voetstappen op de tegels worden luider. Ik knijp steeds meer in de trui die Stenn aan heeft, ik knijp steeds meer m’n ogen dicht. Ik ben nog nooit zo bang geweest voor m’n vader dan nu, m’n hart maakt kloppingen die ik nog nooit eerder heb gevoeld. ‘BLIJF UIT DIE KEUKEN!’ schreeuwt Levi. De voetstappen zijn gestopt, ik hoor nog wat kleine voetstappen maar die ook snel stoppen. Stenn draait zich om naar de opening toe. Ik zit bang en trillend achter hem op een stoel, nog steeds knijpend met m’n ogen en ik hou Stenn stevig vast. Ik hoor een diepe zucht. ‘Ga weg, NU! Of ik bel de politie’ schreeuwt Stenn. Er volgt nu een stilte.

‘Quint..? Ik wil met je praten jongen…’ zegt m’n vader. ‘Pap, dit is echt de laatste keer! Wegwezen nu!’ ‘Ik bel de politie nu’ zegt Levi en ik hoor de toetsgeluiden van z’n telefoon. ‘Quint, alsjeblieft, kijk me aan.’ Ik knijp steeds steviger in de trui van Stenn. ‘Ziet u niet dat hij bang voor u is..?’ zegt Stenn confronterend. Ondertussen hoor ik Levi in gesprek met iemand aan de telefoon. ‘Quint, kijk me alsjeblieft aan…’ ‘Pap, oprotten nu!’ zegt Levi. ‘Quint..?’ ‘Het is misschien beter dat u gaat’ zegt Stenn. ‘Ga weg’ zeg ik zacht, maar onverstaanbaar voor de rest. ‘Wat zeg je Quint ?’ vraagt m’n vader. ‘Ga weg’ en probeer m’n stem te verheffen, maar dat lijkt nergens op met dat gejank. Ik til m’n hoofd op en kijk ‘m aan, de tranen staan in m’n ogen. Stenn staat met z’n rug tegen de stoel aan waar ik op zit, houdt zijn handen vast aan me. ‘Quint, jongen toch… Ik heb dit nooit gewild…’ ‘Nee hij is nog steeds niet weg, ik heb het al paar keer gevraagd’ zegt Levi aan de telefoon. Direct draait m’n pa zich om. ‘Levi ophangen nu! Het is mijn huis!’ commandeert m’n vader. ‘Ga weg dan, de politie is al onderweg’ zegt Levi standvastig. ‘En nu ophangen!’ en terwijl m’n vader dat zegt, rukt hij de telefoon uit de hand van Levi. Maar die valt op de grond. ‘Ga weg nu!’ oppert Levi voor de zoveelste keer die m’n vader probeert weg te duwen. Maar m’n vader duwt hem terug en stapt op Stenn en mij af. Uit een schrikbeweging wil ik weg, maar ik vergeet dat ik op een stoel zit en dat ik een onhandige voet heb, en val met stoel en al op de grond. Stenn draait zich vlug om naar mij, maar ook vlug terug naar m’n vader en probeert hem tegen te houden. ‘Raak ‘m niet aan!’ schreeuwt Stenn. Levi duikt bovenop m’n pa. Al snel horen we de sirene van de politie luider en luider worden. M’n vader verzet zich niet meer en Levi trekt ‘m naar achter, van Stenn en mij vandaan. ‘Okay, okay…’ zegt m’n vader. ‘Ik doe niks’ zegt hij ‘onschuldig’. ‘Politie! We komen binnen!’

Hoewel de laatste scene van het verhaal niet past bij de genre van deze site, wilde ik deze scene toch niet onthouden van dit verhaal. Zodat de totaliteit van dit verhaal behouden blijft. Zoals ik in het slot van deel 15 heb gezegd: ik wil het aan de ene kant niet stil houden uit schaamte en schuldgevoel. Als dit te confronterend was voor sommigen, dan spijt me dat, maar hopelijk begrijpen jullie het ook. Het volgende deel zal niet lang op zich wachten: volgend weekend. Laat me weten wat jullie ervan vonden. Liefs, Quint X

Wordt vervolgd in deel 17...