Wat Begon Als Afscheid - 1

Vanaf het moment dat ik mijn ontslag had aangekondigd, had ik nooit verwacht dat we in de situatie zouden belanden waar we nu in zitten. Wat waren we hier nog onschuldig he, Meester.

De wekker gaat. Slaperig open ik mijn ogen en druk nog een keer op de snooze knop. Ik heb nog even geen zin om op te staan vandaag. Buiten regent het en het is koud op de slaapkamer.

De volgende wekker. Ik rek me uit, wrijf in mijn ogen en maak me klaar om op te staan.

De voornaamste reden dat ik moeite met opstaan heb vandaag, is omdat ik vandaag mijn ontslag ga indienen. Ik heb een ontzettend leuke, nieuwe baan gevonden, maar het afscheid neem ik wel met pijn in mijn hart. Ik weet dat ik de collega’s die ik hier heb nooit meer terug ga krijgen. Terwijl ik mijn tanden poets kijk ik mezelf aan in de spiegel en bereid ik in mijn hoofd het gesprek voor.

Voor ieder ander start de werkdag zoals gebruikelijk. Hier en daar een praatje, koffie en aan de gang. Om 10 uur heb ik het gesprek ingepland. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voor het zover is.

Mijn agenda herinnert me eraan dat het tijd is om te gaan. Met mijn ontslagbrief in mijn hand loop ik het kantoor binnen en sluit de deur. Ik heb besloten om het nieuws meteen op tafel te gooien, zodat het eruit is. Ik voel meteen een last van mijn schouders vallen en ontspan voor het eerst die dag. Mijn manager reageert er gelukkig goed op. Tegen de tijd dat ik haar kantoor weer verlaat, hebben we een fijn gesprek achter de rug en ben ik blij met hoe alles gelopen is. Ze heeft me wel gevraagd om nog even te wachten met het nieuws aan iedereen te vertellen. Dat vind ik jammer, maar respecteer ik. Al heb ik wel een aantal collega’s die ik meteen in vertrouwen wil nemen.

Jij bent er één van. De laatste maanden hebben we zo intensief aan een project samengewerkt en het ziet ernaar uit dat ik een groot deel van mijn werkzaamheden aan je ga overdragen. Ik wacht dus liever niet om het jou te vertellen, want de nodige ups en downs, daar zijn we samen al doorheen gekomen. Ik besluit om je niet meteen te bellen, maar om je ’s middags in te lichten, zodat het bij mijn manager geen argwaan wekt.

Na de lunch kom ik je tegen in de gang. Je lacht, zoals bijna altijd. Ik besluit meteen aan je te vragen of je mee wilt lopen naar mijn kantoor. We hebben wel vaker besprekingen met de deur dicht, dus je gaat er waarschijnlijk van uit dat het gewoon iets werkgerelateerds is. En ergens is dat ook zo natuurlijk.

Ik doe de deur achter me dicht en besluit om maar voor dezelfde aanpak te kiezen als bij mijn manager vanochtend. Je ogen worden groot. Dit zag je niet aankomen, maar je reactie is lief: je bent blij voor me dat ik een nieuwe uitdaging heb gevonden, maar je gaat me wel missen. Ik kan niet anders zeggen dan dat dat geheel wederzijds is. Maar hey, met nog een maand te gaan hebben we nog ruim de tijd om ons voor te bereiden op mijn afscheid. Na een knuffel en een kus op mijn wang loop je weer terug naar je werkplek en is het over tot de orde van de dag.

De week vliegt voorbij en inmiddels is het nieuws van mijn vertrek aan iedereen bekendgemaakt. Het moest ook wel, want mijn vermoedens over mijn overdracht klopten. Met een grijns stap ik je kantoor binnen en besluit je even te plagen.

“Zeg, ik heb net mijn gesprek over mijn overdracht gehad. Mag jij eens raden wie mijn grootste project gaat overnemen. In zijn geheel.”

Je lach verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het project dat ik sinds enkele maanden draai is een helse klus waar echt niemand blij van wordt.

“Jezus, dit meen je toch niet. Hier heb ik dus echt geen zin in. Ik ga hier niet mee akkoord hoor, dat ze dat maar weten,” sputter je, terwijl je uit het raam kijkt. Ondertussen kan ik mijn lach niet meer inhouden. Je kijkt me aan en zucht. “Draak. Ik had kunnen weten dat je me voor de gek zat te houden. Maar hoe zit het nou wel dan?”

Ik ben nog steeds in een plagerige bui. Ik haal mijn schouders op, lach een keer lief naar je en loop je kantoor uit. Het is niet voor het eerst dat we geintjes uithalen met elkaar, maar op de één of andere manier voelt het nu anders. Iets kriebelt... Ik wuif het weg.

Ik log in op mijn computer en zie een mailtje van je binnenkomen:

Hou daar eens mee op. Nu weet ik nog steeds niet wat de bedoeling is.

Hehe, het laat je niet los. Ik druk op Beantwoorden en typ een reactie:

Kom je vanzelf achter.

En na even twijfelen voeg ik er achteraan:

Jij hebt me voorheen nog veeeeel erger geplaagd, dus dit is nog niks.

Ik scroll door mijn andere mails heen om ze te gaan beantwoorden, maar meteen komt de pop-up weer tevoorschijn:

Jongens plagen...

Weer die kriebel. Ik staar naar je reactie. Een berichtje dat overduidelijk een onderliggende boodschap bevat. Ik weet even niet wat ik ermee moet doen. Wat wil je? Ik besluit dat dit gewoon wat onschuldig geflirt is en ga mee in het spel om te kijken wat er gebeurt:

Ik heb geen idee wat je daarmee bedoelt? :)

Vanaf mijn werkplek zie ik je de gang oplopen om koffie te halen, dus je ziet mijn berichtje een paar minuten later. Zodra je weer op je plek zit komt de pop-up meteen weer in beeld.

Dat weet jij volgens mij heel goed.

Oké, nu weet ik het zeker. Mijn gedachten dwalen naar je af. Ik heb je altijd alleen maar op een vriendschappelijke manier bekeken. We zijn twee totaal verschillende types, dus het is ook nooit in me opgekomen om over je te fantaseren. Maar nu je woorden zo zwart op wit op mijn scherm staan, verandert mijn gedachtegang ineens van koers. Je ziet er goed uit, dat sowieso. Je hebt nooit moeite gehad om je charmes in de strijd te gooien en je weet goed hoe je met vrouwen om moet gaan. Ik bekeek je nooit op die manier, maar ik merk dat ik er wel nieuwsgierig naar word. Ik besluit, tegen beter weten in, om de grens wat verder te gaan opzoeken.

Oké, you got me...

Pop-up. Ik heb het gevoel dat dit geen productieve dag gaat worden.

Dat dacht ik al. Wanneer hebben wij onze eerstvolgende meeting weer staan?

Whoa. Ik kom weer even bij zinnen en besef me wat ik aan het doen ben. Het voelt niet goed, maar ergens kan ik het niet weerstaan. Die mailwisseling is inmiddels niet meer voor de ogen van andere collega’s aan het raken.

Volgende week pas, maar mocht je me eerder ergens voor nodig hebben: heb je eind van de dag nog een paar minuutjes?

Het blijft stil. Zou je van je plek zijn? Ik heb je niet de gang op zien lopen. Ben ik te ver gegaan? Ik betwijfel het. Ik schrik uit mijn gedachten van de telefoon die gaat. Shit, een klant. Moet ik me nog gaan concentreren ook. Ik neem op en verzet mijn gedachten richting het gesprek.

Met de hoorn tussen mijn schouder en oor geklemd zit ik op een papiertje punten uit het gesprek op te krabbelen, tot jij ineens de deur opent en met een grijns mijn kantoor binnenstapt. Ik schrik me rot. Slecht geweten. Ik moet moeite doen om het gesprek te blijven volgen terwijl je naar me toe loopt en achter me komt staan, te wachten tot ik mijn gesprek heb afgerond. Je staat dichterbij dan normaal.

Uit alle macht concentreer ik me weer op het telefoontje. En dan ineens voel ik het. Je nagel gaat langzaam van mijn nek over mijn ruggengraat naar beneden. Het kippenvel verspreidt zich over mijn hele lichaam en ik voel mijn tepels hard worden. Ik heb spijt van het plagen, want dit is je manier om me terug te pakken. Shit. Ik rond het telefoongesprek onhandig af, leg de hoorn erop en draai me om om je aan te kijken. Je grijnst.

Ik grijns terug en hou mijn handen omhoog alsof ik onder schot wordt gehouden. “Oké, you got me.”

“Ik heb zeker nog een momentje voor je eind van de dag, maar dat wordt dan wel écht eind van de dag, na werktijd. Oké?” Je blik spreekt boekdelen en voor ik het weet heb ik “oké” geantwoord. Shit, shit, shit, wat ben ik aan het doen. Geamuseerd kijk je me aan. De twijfel zal wel van mijn gezicht afdruipen. Waarom ben ik ook zo’n open boek?

“Maak je geen zorgen,” zeg je, “ik heb serieus iets werkgerelateerds dat ik nog met je wil bespreken en dat is behoorlijk saai. Dus stop maar met die mooie, onzekere blik van je. We gaan niet te ver.”

Het droop inderdaad van mijn gezicht af, dus. Great. Ik wou dat ik nu gewoon even naar een hutje op de hei kon teleporteren. Ik mompel snel iets over koffie en loop mijn kantoor uit in een poging mijn concentratie weer terug te winnen. Ik voel je ogen in mijn rug branden.

De rest van de dag is waardeloos. Ik had net zo goed thuis kunnen blijven, want niks lukt meer. Je mailtjes heb ik nog niet verwijderd en ik betrap mezelf erop dat ik ze steeds weer terug zit te lezen. Ik vervloek mezelf omdat mijn kutje er nat van wordt. Waarom laat ik me nou ineens zo meeslepen in je spel? Ik neem me voor om eind van de middag het gesprek gewoon zakelijk te houden en de deur van mijn kantoor open te laten, zodat het niet te privé wordt.

Om vijf uur stap je bij me binnen en denkt er blijkbaar anders over, want de deur gaat meteen dicht. Plan mislukt. Ik voel mijn hartslag stijgen. Je gaat naast me zitten en begint inderdaad, alsof er niets is gebeurd, gewoon te praten over het meest saaie klusje wat er maar bestaat. Hoe doe je dat in godsnaam? Ondertussen kan ik me voor geen meter concentreren. Mijn blik gaat naar je ogen, je lippen en verder naar beneden...

“Hallo, ik zit hier he?”

Shit, busted. “Sorry,” zeg ik lachend. “Sinds onze mailwisseling van vanmiddag is mijn concentratie niet al te best meer.”

“Niet? Hoe komt het?”

Ugh, dat doe je nou altijd. Ongemakkelijke vragen stellen. Je wil het me horen zeggen, ik zie het aan je lach die je niet goed verborgen kunt houden. Ik wend mijn blik af en kijk lachend naar de grond. “Moet ik dit echt zeggen?” vraag ik.

“Haha, nee hoor, ik denk dat ik al wel een idee heb.” Je legt je hand op mijn knie. Ik schrik van je aanraking en sta op om een paar stappen terug te doen. “Wacht...” zeg ik. “Dit is niet oké. Ik...” Ik kom niet uit mijn woorden.

“Relax,” zeg je, terwijl je naar me toe loopt. “Vanaf het moment dat die mailtjes serieuzer werden gaan we er niet onderuit komen dat we meer willen. Dat weten jij en ik allebei heel goed.”

Die gedachte maakt me geil. We zijn nog steeds op kantoor, maar iedereen is de deur al uit. Ik adem een keer diep in en uit, zet mijn zorgen opzij en kijk je met een nieuwe vastberadenheid aan. “En wat versta jij onder meer dan?”

“Laten we hier maar eens mee beginnen.” Je gezicht komt dichterbij en je pakt mijn hoofd vast om me heftig te zoenen. Fuck, wat lekker. Ik beantwoord zonder twijfelen je kus en trek je aan je blouse dichter naar me toe. Voor ik het weet gaan je handen naar mijn hals en verder naar beneden naar mijn borsten. Ik kan een kreun niet onderdrukken als je ermee begint te spelen en ik laat mijn handen verder afdwalen, langs je blouse naar beneden.

Bij je riem aangekomen aarzel ik. We staan nog steeds in een verlicht kantoor. Er is niemand meer, maar om nou te zeggen dat het echt privé is... Ik verbreek de kus en kijk je onzeker aan.

“Daar zijn ze weer, die mooie onzekere bruine ogen.” Je lacht. Ik zie aan je dat je behoorlijk geil bent en van je blik word mijn kutje nog natter. Ik betrap mezelf op de gedachte dat ik blij ben dat ik een jurkje aan heb getrokken vandaag. Easy access. Mijn onzekerheid verdwijnt verder en verder. Ik word geil van je, en daarmee vervagen mijn grenzen. Ik ga in stijl afscheid nemen van je de komende tijd, door zoveel mogelijk plekken van het kantoor te benutten om geile spelletjes met je te spelen.

Ik trek je weer naar me toe om je te zoenen en pak je hand vast om hem onder mijn jurkje te begeleiden. Zonder moeite schuiven je vingers mijn string opzij en ze beginnen met mijn kletsnatte kutje te spelen. Van boven tot onder bewegen ze langzaam tussen mijn schaamlippen heen en weer en maken alles nat. Hmm, je weet wat je doet. Mijn ene been sla ik om je heen om je beter toegang te geven. Je pakt me bij mijn kontje vast en drukt me tegen de muur, terwijl je met je andere hand heerlijk je vingers mijn kutje in laat glijden.

“Ik wist wel dat je een lekker geil ding was,” grom je in mijn oor, terwijl je vingers steeds sneller beginnen te bewegen. Van je woorden worden mijn knieën week. Ja, ik ben inderdaad een lekker geil ding. Ik kan het niet helpen.

Je trekt je vingers terug en gebaart me om op het bureau te gaan zitten. Mijn poesje is kletsnat, mijn haar zit wild en mijn blik is verre van onzeker meer. Bloedgeil. Ik gehoorzaam meteen en spreid mijn benen. Je gaat voor me zitten, schuift mijn jurkje verder omhoog en trekt mijn stringetje uit. Het kletsnatte stukje stof valt naast je neer. Je duikt tussen mijn benen en begint met je tong heerlijk mijn klitje te bewerken. Fuck, je bent echt zo goed. Ik grijp je bij je haren en kreun als je vingers zich weer diep in mijn kutje begraven.

Je likt, speelt, bijt, ik word helemaal zwak in je handen. Ik voel mijn orgasme dichterbij komen, de rillingen lopen over mijn rug van genot. Je voelt dat ik er dicht tegenaan zit, want ineens dringt je tong mijn poesje binnen. Die laatste handeling maakt alles los. Mijn kutje begint zich heerlijk samen te trekken en ik kom geweldig lekker klaar. Mijn orgasme lijkt wel een eeuwigheid te duren en gedurende die hele tijd blijft je tong me lekker verwennen. Je kunt er, net als ik, geen genoeg van krijgen. Wat een afscheid.

Verderop in het gebouw klinkt gestommel. Shit, blijkbaar was er toch nog iemand aan het werk. Ik fatsoeneer mezelf vlug en geef je een kus. Morgen ben jij aan de beurt.