De Leerling - 11

Zijn hand wrijft door zijn ogen en stil staart hij naar buiten, hij ziet er moe uit dat is een constatering die niet echt te missen is als ik naar hem kijk en zie dat hij nauwelijks geslapen heeft.
Een onrust trekt door mijn lichaam heen als ik nu beter naar hem kijk, ik weet donders goed dat ons geheim op dit moment ,dat gene wat we de afgelopen maanden met elkaar deelde nu geen geheim meer is.
Ik heb de neiging om niks meer te vragen te doen of alles nog oké is tussen ons het gaspedaal in te drukken en weg te rijden, zo ver mogelijk weg van alles samen met hem alleen.
Maar het enigste wat ik op dit moment doe is zwijgend naar hem kijken 'ze weten het? Je ouders of niet? Vraag ik met een stem die niet eens meer op mijn stem lijkt.
Hij kijkt op en zijn ogen lijken de mijne te ontwijken als hij zacht knikt.
'Hoe dan Milan? fluister ik.
Onrustig schuift hij heen en weer 'Ik heb ze het niet verteld als je dat soms denkt!
'Dat zeg ik ook ... 'Ze hebben in mijn telefoon gekeken' onderbreekt hij me 'ze hebben stiekem zonder dat ik ervan afwist in mijn telefoon gekeken.'
Ik kijk hem aan 'hoe bedoel je? Je zou alle gespreken toch wissen? dat was de afspraak Milan!
'Dat heb ik ook gedaan maar ..
'Maar wat? Milan?
Hij twijfeld en met een onzekere stem hoor ik hem zeggen 'ik heb alles elke keer gewist maar gister toen je naast me lag in bed kon ik me niet beheersen ik wilde een aandenken iets tastbaars van je hebben... ik heb een foto van je gemaakt één maar, ik wilde deze voor mezelf bewaren.

Hoewel het bijna vleidend is voel ik nu een verontwaardiging 'wat voor een foto Milan?
Hij lijkt zich te generen en met een kleur op zijn wangen bekend hij 'uuhm je lag naakt langs me dus..
'Je dacht dan neem ik toch een naakt foto van hem, wat ga je ermee doen Milan? Het aan iedereen laten zien? Jezelf erop afrukken?
Boos kijkt hij naar me 'nee natuurlijk niet ik wilde alleen iets van je hebben.'
'Je hebt verdomme alles van me gehad, of was je onze neuk partijen vergeten? antwoord ik boos.
Het valt stil en ik voel me verward en verraden door zijn actie, hij kijkt naar me en ziet hoe ik stil zwijgend naar buiten kijk.
Zijn hand pakt de mijne vast en ik voel hoe hij me bijna wanhopig probeerd gerust te stellen door me naar hem toe te trekken.
'Het spijt me', zegt hij haast onverstaanbaar.
'Ik dacht er niet over na, het spijt me echt Cas ik bedoelde er echt niets mee.'

Ik kijk hem nog steeds niet aan 'dus je ouders zijn nu getuigen van een naakte man in je telefoon? antwoord ik langzaam.
'Cas, ik kon toch niet weten dat ze in mijn telefoon zou gaan neuzen.' Ik maak mijn handen los van hem 'waarom hebben ze dit gedaan dan?
Hij gaat weer terug recht op zijn stoel zitten en staart nu ook naar buiten en kijkt net als ik naar de bladderen die vanuit de grond omhoog geblazen worden door de harde kille wind.
'Ze zijn erachter gekomen dat ik afgelopen weekend niet bij een vriend ben blijven slapen,mijn moeder vond dat ik de laatste tijd nogal geheimzinnig deed en toen ik gister van je huis af kwam zag mijn vader dat ik uit jou auto stapte toen hij een wandeling maakte met de hond wat hij nooit doet rond die tijd'.
Hij zwijgt en gaat verder 'ik heb mijn telefoon in mijn jaszak laten zitten en ben gaan douchen, toen ik weer terug de huiskamer in liep om wat drinken te pakken zaten mijn beide ouders met mijn telefoon in mijn vaders hand naast elkaar op de bank.'
'Ze hadden verdomme het recht niet om dit zo te doen' hoor ik hem boos zeggen.
'En nu? Milan?
Ze zijn woedend vooral mijn vader hij bleef maar zeggen .. Hij stopt en kijkt me aan als hij zacht zegt 'dat hij niet kan begrijpen dat zijn zoon zich laat gebruiken door een man, een volwassen man die zijn handen thuis had moeten houden van zijn zoon.'
Ik kijk naar hem en zwijg 'ze snappen het niet , ze snappen niet dat we elkaar leuk vinden dat ik van je hou Cas, hoor ik hem zeggen.
'Misschien hebben ze gelijk' antwoord ik, zonder nog verder naar hem te luisteren.
Hij kijkt me enigszins verward aan 'wat bedoel je?
'Ik had beter moeten weten ik had .. mijn handen gaan onrustig door mijn haren 'ik heb me opgedrongen net zoals zij dit deed, ik ..
De paniek slaat door mijn hoofd en ik voel dat ik niet langer meer helder kan nadenken, de walging over mezelf overheerst.
Hij ziet het en ik zie hoe hij langzaam probeerd te begrijpen wat er nu eigenlijk speelt.

Hij kijkt naar me ' Cas als het niet gaat dan.. 'het gaat goed Michel' antwoord ik geïrriteerd.
Samen zitten we op zijn kantoor, hij kijkt naar me en zwijgt terwijl hij een nieuw stapeltje papieren oppakt en deze voor ons neer legt.
Ik sta op en schenk mijn zoveelste kop koffie in, pak hier een grote slok uit en probeer me weer te focussen op de letters die voor me op het vel papier dansen.
De deur gaat open en ik zie hoe mijn vader binnen komt gelopen. Een grote statige man in zijn afgemeten maat pak, met zijn donkere haren lijkt hij nog steeds veel jonger dan zijn leeftijd zou vermoeden.
We kijken elkaar een ogenblik aan de ongemakkelijkheid tussen ons beide lijkt steeds meer een feit te worden, hoewel ik zag hoe het mijn vader aangreep toen hij de brief las is er geen opening meer tussen ons geweest om er over te praten.
Beide lijken we niet goed te weten hoe je over zoiets groots moet beginnen, ik voel ook geen behoefte om er met hem over te praten.
Hij neemt plaats tegen over ons 'hoe gaat het hier' hoor ik hem vragen. Michel kijkt hem aan en lijkt voor ons beide te antwoorden 'prima pa alleen lijkt Cas er niet helemaal bij te zijn.'
Ik kijk hem aan en antwoord 'dat is jou conclusie Michel ik voel me prima.'
Mijn vader kijkt naar me en blijft dit doen 'is dat zo Cas gaat het wel goed met je? Ik zwijg en pak het stapeltje papieren voor me op en lees opnieuw de tekst die ik waarschijnlijk al drie keer gelezen heb.
Ik voel de hand van mijn vader aan het stapeltje papieren en trekt deze met een ruk uit mijn handen. Legt deze voor hem neer en kijkt me recht aan.
'Je moeder en ik hebben gepraat, ze maakt zich zorgen om je net als ik en Michel je bent je zelf niet Cas,en dat is logisch gezien de gebeurtenissen.
'De gebeurtenissen' herhaal ik.
'Je weet wat we bedoelen.'
Ik kijk mijn vader en Michel beide aan 'wat is dit? Waarom zitten we eigenlijk hier? Ik heb het gevoel dat we hier niet meer zitten om het over het werk te hebben.
Mijn vader pak een grote envelop uit zijn tas en legt deze voor me op tafel 'aandelen van het bedrijf ik wil dat jij deze aanneemt.'
Ik kijk naar de envelop 'de aandelen van haar of niet?
'Maakt dat iets uit? Antwoord mijn vader.
Ik kijk naar de envelop en schuif deze terug naar mijn vader 'ik wil het niet.'
Ik kijkt beide opnieuw aan 'denk je nu echt dat dit alles goed maakt?
' Wat denken jullie nu eigenlijk? ik wil haar geld niet!!
'Cas, met dit geld kun je er een tijd tussen uit een wereld reis maken die je altijd al wilde maken, jezelf rust gunnen, werken aan..
Ik sta op en kijkt beide woedend aan 'weet je wat ik nodig heb?

De woorden zijn eruit als ze al niet genoeg geschokeerd waren door mijn verleden en bekentenis dat ik op mannen val, zullen ze waarschijnlijk nu nog meer geschokeerd zijn door mijn woorden.
Het maakt me niet meer uit wat iedereen ervan vind ik hou van hem, hij is degene die ik nodig heb om mezelf gelukkig te kunnen maken.
Het kan me niet eens meer schelen of ze me het bedrijf uit knikkeren, of me verbannen uit het gezin het lijkt me allemaal niets meer te doen en enigste wat ik wil is rust.
'Ik heb hem nodig om me weer normaal te voelen en niemand anders' roep ik boos naar mijn vader en Michel als ik het kantoor uit been.

De voorbel is amper gegaan als ik de deur open trek. We kijken elkaar aan ik zoen hem recht op zijn mond en trek hem naar binnen als ik de deur achter me dicht trek.
Het is pas drie uur in de middag, eigenlijk horen we hier niet te zijn.
Ik til hem op en duw hem tegen de muur, ik duw mezelf tussen zijn benen die ik nog maar met één hand ondersteun terwijl mijn andere hand de muur stevig vast houdt.
Ik kus hem overal op zijn mond in zijn nek, snuif zijn geur op en kijk hem ten slotte aan. 'Ik wil je niet kwijt Milan, ik hou van je' zeg ik als ik hem recht aankijk.
Ik voel hoe zijn benen naar beneden glijden en hij deze weer terug op de grond zet. Verbluft kijk hij me recht aan, met zijn ene hand duwt hij mijn hoofd tegen zijn borst voordat hij me met zijn twee armen omarmt.
Hij fluisterd als hij zijn hoofd tegen mijn hoofd aanlegd 'ik ook van jou.'
We blijven zo een tijdje staan en ik voel hoe hij zich los maakt van me en naar me kijkt 'Cas waarom zeg je al die woorden?
Ik kijk hem aan 'woorden?
'Die woorden vanmorgen in de auto dat je jezelf opgedrongen zou hebben aan mij ?Dat je walgt van jezelf?
'Waarom zeg je zulke dingen?
Hij blijft naar me kijken terwijl ik zwijg ' weet je Cas? de hele dag heb ik alleen maar aan deze woorden moeten denken.. Hij twijfelt even voordat hij voorzichtig zegt 'iemand moet je veel pijn gedaan of niet? Om zoiets verschrikkelijks over jezelf te zeggen en te denken ,wat absoluut niet klopt bij hou je bent.'
Ik knik langzaam 'Milan, ik .. Ik weet dat het moeilijk voor me is om iemand toe te laten maar wat ik net tegen je zei is waar ik vind je ontzettend leuk en hou van je.'
'Mijn woorden zijn ook niet gelogen' antwoord hij.
Hij glimlacht en streelt over mijn gezicht en geeft me een kus.
'Milan begin ik voorzichtig ik ..
Ik streel hem over zijn gezicht 'Mijn verleden is een puinhoop Milan, die ik probeer te begrijpen een plaats probeer te geven, ik doe mijn best maar soms zijn de kuilen zo diep en zwart dat het moeilijk is om eruit te kruipen, ik snap als dit teveel voor je is om bij me te blijven ik zal het je niet eens kwalijk nemen als je bij me vandaan loopt.
Hij schudt zijn hoofd 'ik ga niet bij je weg Cas, niet voor je verleden, niet voor mijn ouders en zeker niet voor wat andere van ons vinden.

Zijn vingers strelen zacht door mijn haren over mijn gezicht, hij pakt mijn beide handen vast en zijn vingers omklemmen mijn vingers terwijl hij me een zachte bijna luchtige kus op mijn mond geeft.
Hij glimlacht 'niemand maar dan ook niemand houdt me weg bij jou.' ik glimlach terug en streel hem over zijn gezicht en geef hem opnieuw een kus.
'Wat doen we nu met je ouders?
Hij kijkt me aan ' ik heb ze gezegd dat als ze me gaan verbieden om naar je toe te mogen gaan ik mijn spullen pak en vertrek en niet meer thuis kom.'
'Ik denk niet dat dit een goed idee is Milan, het zijn nog altijd je ouders en je bent nog geen achttien' antwoord ik.
'Misschien moeten we samen met ze praten, zodat ze kunnen zien dat ik geen oude viezerik ben die met hun zoon het bed deelt, misschien moeten we ook hun kant onder ogen zien je bent ten slotte hun zoon.
'Dan hadden ze ook normaal met me kunnen praten en naar me kunnen luisteren.'
'Misschien wel maar plaats je zelf eens in hun positie ze zijn waarschijnlijk in schok omdat ze dit waarschijnlijk allerminst verwacht hadden.'
Ik zie hoe hij nadenkt 'ik ga zo naar huis en zal eerst met ze praten oké, misschien dat jij later kunt komen?
Ik knik 'als jij dit wilt dan zal ik er zijn.'

Mijn telefoon gaat af als ik in de auto zit, het scherm geeft aan dat Michel belt ik twijfel maar druk hem toch op de speaker.
Ik geef geen antwoord 'Cas' hoor ik hem zeggen 'ben je daar?
'Ja.
Het valt even stil als ik bijna het gevoel heb dat hij zoekt naar woorden' is het echt waar van jou en Milan? Vraagt hij dan ten slotte.
'Dat heb ik toch gezegd Michel!
Een lange stilte volgt.
'Ja het is waar en het spijt me als ik jullie weer teleurstel maar het is mijn leven' antwoord ik bijna kalm en rustig.
'Ik heb geen zin meer in geheimen Michel, mijn hele leven heeft bestaan uit alleen maar geheimen het maakt me langzaam kapot' ik zwijg.
Ik sla de bekende wijk in en luister naar de stilte aan de ander kant van de telefoon, als ik hem ten slotte hoor zeggen 'Als dit je gelukkig maakt dan is het denk ik goed' antwoord hij langzaam.
Ik knik wat hij natuurlijk niet kan zien 'ja Michel hij maakt me gelukkig na jaren kan ik eindelijk weer voelen wat ik moet voelen, misschien kun jij dit moeilijk begrijpen maar .. 'ik snap het Cas' antwoord hij.
Ik rij zijn straat in en parkeer mijn auto in één van de vakken tegenover de rij met huizen.
'Ik moet ophangen Michel.'
'Cas?
'Ja?
'Ik bewonder je, alles wat je gedaan hebt verdient alleen maar respect, en ja jij moet gelukkig worden dat verdien je.'
Ik glimlach 'gaan we nu sentimenteel doen?
Ik hoor hem bijna glimlachen 'zoiets.'
' Bedankt Michel voor alles wat je de laatste tijd voor me hebt gedaan, zie je snel.'
'Tot snel broertje' ik moet lachen hij weet hoe ik me erger als hij me 'broertje' noemt ,met mijn 1,90 ben ik ruim een kop groter dan hem, maar nu kan ik er alleen maar om lachen.
Ik sluit het gesprek af en pak de telefoon uit de houder, voordat ik hem in mijn broekzak steek.
In open de deur van de auto en stap uit,nog één keer haal ik diep adem voordat ik naar zijn huis loop niet wetend of dit goed of slecht is.