Monique & Carla - 12

Met een ongeïnteresseerde blik keek Monique de vrouw, die stonk naar zweet en niet al te fris uit haar mond rook, aan. De vrouw lachte naar haar in de hoop een goede, eerste indruk te maken. Helaas lukte dit niet echt.
‘Gelukkig ver weg van jou, dikke!’ antwoordde Monique kortaf en wendde zich van de vrouw af. Mathilde stond perplex. Even wist ze niet hoe ze dit verder moest aanpakken. Ze keek naar haar drie vriendinnen die zich verkneukelden, omdat ze vermoedden dat Mathilde bot had gevangen bij dit knappe, blonde meisje.
‘Ik ben Mathilde, ben je voor de eerste keer hier?’ probeerde ze nog eens zwakjes een gesprek met Monique te beginnen. Die reageerde hier niet op en met de staart tussen de benen droop de vrouw af.
De vriendinnen vingen haar grijnzend op en eentje troostte: ‘Tja meid, dat was te verwachten. Je bent een beetje overmoedig geweest, denk ik. Dacht je nou echt dat je enige kans bij zo’n knappe meid maakte?’
‘Bij zo’n verwaand nest is iedereen kansloos.’ gromde Mathilde. ‘Ik vraag me af wat ze eigenlijk hier komt doen?’ De drie vriendinnen keken tegelijkertijd naar Monique die opstond en naar het toilet liep. Eigenlijk had ze er al genoeg van. In dit café kwamen bijna alleen maar vrouwen die de dertig al gepasseerd waren en dat was niet bepaald haar doelgroep. Ze wilde voordat ze vertrok eerst nog naar de wc gaan. Toen ze klaar was en het toilet verliet, ging het mis. Ze zette koers naar de uitgang en passeerde een tafeltje waar een iets oudere meid dan zijzelf op datzelfde moment opstond. Met een vol glas rode wijn in haar, draaide die zich plots om en liep frontaal tegen Monique op. De inhoud van het glas belandde over Monique haar witte blouse die nu rood kleurde.
‘Oh nee, wat doe ik nu? Sorry, sorry, sorry!’ verontschuldigde de meid zich geschrokken. ‘Wat ben ik toch een kluns. Kom mee naar het toilet, dan probeer ik het schoon te maken.’ Beteuterd keek Monique naar haar blouse waar de wijn van af droop. Geïrriteerd liep ze mee naar het toilet waar de meid met papieren zakdoekjes de blouse probeerde schoon te maken. Ze wreef hierbij over Monique haar borsten en toen ze dat besefte, verontschuldigde ze zich weer: ‘Oh sorry, het was niet mijn bedoeling dat ik aan je borsten zou zitten.’ Monique wist niet hoe ze moest reageren, want per slot van rekening was het een ongelukje met dat glas. Ze bekeek met wie ze te doen had en zag een leuke meid met kort, blond stekeltjeshaar, gekleed in een spijkerbroek en daarboven een strak, roze naveltruitje. Ze droeg een moderne bril met een blauw montuur waar dikke glazen inzaten. Ze was iets langer dan Monique en had een tenger figuur. Meteen ontdooide Monique en reageerde berustend: ‘Geeft niets eh …?’
‘Roxy, ik ben Roxy Jansen.’
‘Ik ben Monique Jongejans. Luister, het was een ongelukje en dat kan iedereen overkomen. Ik ben alleen bang dat ik deze blouse kan afschrijven.’
‘Daar ben ik ook bang voor, want zulke wijnvlekken krijg je er bijna niet meer uit. Dat lukt alleen als je de blouse meteen met zout behandelt en…’
‘Ja, ja dat komt wel. Ik heb genoeg blousejes en deze heb ik toch al een tijdje.’ onderbrak Monique Roxy. ‘Laten we samen nog wat drinken binnen en dit ongelukje snel vergeten!’ Roxy keek Monique aan of ze haar oren niet kon geloven. ‘Ja, ja is goed. Laten we dat maar doen.’
Ze liepen het café weer in en Roxy bestelde twee glazen rode wijn en liep daar voorzichtig mee naar Monique die al aan een tafeltje was gaan zitten.
Mathilde zag het allemaal tandenknarsend aan en mopperde: ‘Ongelofelijk, als ik dat geweten had, dan had ikzelf een glas wijn over die witte blouse van die meid gegooid. Moet je ze daar nu gezellig zien zitten kletsen!’ Haar vriendinnen reageerden daar niet op, want ze hadden geen zin om Mathilde uit te leggen dat dat kwam, omdat die twee meiden leeftijdsgenoten waren. Een uur lang zaten Monique en Roxy gezellig bij elkaar en kletsten er vrolijk op los. Ze merkten dat ze elkaar aardig vonden en Monique vertelde wat er met Carla gebeurd was. Roxy sloeg een hand voor haar mond en condoleerde Monique met de dood van haar vriendin. Roxy vertelde op haar beurt dat ze weer vrijgezel was, omdat haar vriendin er na een half jaar met een andere meid vandoor was gegaan.
‘We hebben het allebei niet gemakkelijk gehad, Roxy. Ik vind het leuk dat ik je heb leren kennen; zeker op de manier waarop!’
Roxy reageerde lachend: ‘Ja, dat is inderdaad best bijzonder te noemen. Zeg, zullen we ergens een broodje gaan eten of zoiets. Een stuk verderop ligt een broodjeszaak waar je ook gezellig kunt zitten. Ik trakteer.’ Monique knikte en samen stonden ze op. Ze verlieten het café, nagekeken door een pruilende Mathilde die gromde dat er geen gerechtigheid meer in deze wereld bestond.
In de broodjeszaak aten Monique en Roxy allebei een stokbrood zalmsalade met een kop koffie. Monique voelde zich op haar gemak bij Roxy en ze merkte dat ze deze meid leuk vond. Roxy daarentegen kon nog niet geloven dat ze hier samen met een knappe, blonde meid zat. Normaal maakte ze niet zo snel contact met anderen en als ze Monique aankeek, dan voelde ze de bekende vlinders in haar buik. Ze praten nog over van alles en Monique kwam erachter dat Roxy op handbal zat en uiteraard vertelde Monique over de hockeyclub waar ze lid van was. Toen Roxy vertelde dat ze al op haar eigen woonde, vroeg Monique of ze die plek eens mocht zien. Roxy’s hart sloeg een slag over en ze antwoordde zenuwachtig: ‘Ja… ja, natuurlijk. We kunnen er nu heen gaan als je dat leuk vindt?’
‘Ja, waarom niet. Veel zin op terug naar dat café te gaan, heb ik niet meer.’
Roxy knikte en rekende bij de kassa af. Daarna liepen ze terug naar het café waar hun fietsen nog stonden. Tien minuten later stonden ze voor een appartementencomplex van vier etages. Ze stapten de lift in die hen naar de bovenste verdieping bracht.
‘Het is niet bijzonder hoor,’ zei Roxy, toen ze de woning betraden, ‘ik heb de beschikking over een huiskamer waar ook de keuken inzit, een slaapkamer en een douche met toilet.’ Nieuwsgierig keek Monique rond en zag dat de woning er gezellig en goed onderhouden uitzag. Roxy leidde haar rond en daarna ploften ze op de bank die in het midden van de huiskamer stond.
‘Chill zeg, dat je al op je eigen woont. Ik woon nog thuis met mijn stiefvader en jonger zusje. Die is vaak irritant, maar ik ben toch blij dat ze mijn zusje is.’
‘Ik heb een oudere broer die ik maar zelden zie. Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb alleen maar contact met mijn vader.’
‘Ik heb sinds kort weer contact met mijn moeder.’ Monique vertelde het verhaal hoe dat gekomen is en dat ze haar volgende week weer zou zien.
‘Leuk voor je, Monique en ik hoop mijn moeder ook weer eens te zien.’
‘Weet je dan niet waar ze nu woont?’
‘Nee, en ik heb haar al drie jaar niet meer gezien.’ Ze praten nog een tijdje door en toen Monique naar huis wilde gaan, kwam de regen met bakken uit de lucht. Met een sip gezicht keek ze naar buiten en zag er tegenop om door dit hondenweer nog een stuk te moeten fietsen.
‘Je kunt vannacht ook hier blijven slapen hoor,’ stelde Roxy aarzelend voor. ‘Mijn bed is groot genoeg voor twee personen en dan ga je toch morgen weer naar huis.’ Eventjes voerde Monique een tweestrijd uit met zichzelf. Aan de ene kant wilde ze niet al bij een meisje, dat ze net kende, blijven slapen, maar aan de andere kant vond ze het niet verstandig om door dit weer naar huis te gaan. Ze vond Roxy echter zo leuk dat dat de doorslag gaf. Ze keek Roxy aan en zei: ‘Is goed, maar dan stuur ik mijn stiefvader wel een bericht dat ik bij een vriendin blijf slapen.’ Roxy knikte en inwendig kon ze het wel uitschreeuwen van blijdschap. Ze liep naar de slaapkamer om schoon beddengoed op te leggen en gaf Monique een T-shirt om in te slapen. Die deed de inmiddels droge blouse uit en zag dat haar witte beha ook onder de rode wijnvlekken zat. Grinnikend zei ze: ‘Nog een slachtoffer.’ Ze trok de beha uit en met grote ogen keek Roxy naar de prachtige, stevige c-cup borsten. Ze slikte en kreeg een warm gevoel vanbinnen. Zelf kleedde ze zich ook uit en toen ze haar beha uitdeed, keek Monique op haar beurt belangstellend naar de kleinere b-cup borsten waar in beide tepels een piercing zat. Monique moest haar blik gauw afwenden, want ook zij voelde de temperatuur in haar lichaam stijgen. Roxy trok een nachtjaponnetje aan en kroop in bed. Monique ging naast haar liggen en zuchtte: ‘Gelukkig dat ik niet door die regen hoef, Roxy. Bedankt dat ik hier mag blijven slapen.’
‘Geen dank hoor. Ik vind het wel gezellig dat je er bent.’ Ze praten nog een half uurtje verder en toen ze slaperig werden, knipte Roxy het bedlampje uit.
‘Welterusten, Monique. Slaap lekker.’
‘Welterusten, Roxy.’
In slaap vallen, deden ze niet snel. Allebei lagen ze met hun eigen gedachten nog een tijdje wakker. Ze verlangden naar lichamelijk contact met elkaar, maar zowel Monique als Roxy durfde de eerste stap niet te zetten. Roxy niet, omdat Monique zo knap was en dit haar onzeker maakte. Monique niet omdat ze het te snel vond gaan en ze steeds aan Carla moest denken. Roxy viel uiteindelijk als in eerste in slaap en Monique hoorde haar zachtjes snurken. Zelf lag ze nog op de rug en onverwachts draaide Roxy zich op haar linkerzij. Ze legde zonder het te beseffen de rechterhand op Monique haar linkerborst. Stokstijf bleef ze liggen omdat ze twijfelde of ze Roxy hiervoor moest wakker maken. Echt onprettig vond ze het niet, want ze voelde de warmte die de hand door het T-shirt op haar borst uitstraalde. De tepel werd hard en onbewust schoof ze een hand tussen haar benen. Zachtjes streelde ze de gezwollen clitoris, terwijl ze de adem van het meisje in haar nek voelde. Ze kon de verleiding om Roxy op de mond te zoenen maar net weerstaan, want stel dat ze daar dan wakker van werd. Monique voelde dat haar vagina nat werd en genoot van haar eigen vingerspel. Ze schrok toen Roxy onverwachts de ogen opende en haar aankeek.
‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg ze slaperig, ‘Je ligt zo te wiebelen.’
Monique kleurde iets rood in haar gezicht en voelde zich enigszins betrapt.
‘Ik eh… kan niet in slaap vallen en eh… je houdt mijn borst al een tijdje vast.’ Roxy sperde haar ogen open, besefte dat Monique gelijk had en riep, terwijl ze haar hand terugtrok: ‘Oh, sorry, Monique, dat was niet mijn bedoeling en ik…’
‘Rustig maar, Roxy. Ik vond het eigenlijk wel fijn en het gebeurde in je slaap, dus je kon er eigenlijk niets aan doen.’ Roxy knipte het bedlampje aan en keek Monique met grote, vragende ogen aan. ‘Hoe bedoel je dat je het wel fijn vond?’