Fjorden - 3

BELANGRIJKE WAARSCHUWING VOORAF: in deze episode kan een zeer donkere dame voorkomen. Daar kunnen grapjes over worden gemaakt of toespelingen die louter grappig bedoeld zijn**. Mocht je je hebben aangesloten bij dat deel van de bevolking dat zich werkelijk over alles opwindt en zich overal persoonlijk over voelt aangesproken, dan raad ik je aan om niet verder te lezen en te gaan Googelen waar je binnen nu en een uur weer met je spandoek de straat op kunt gaan; beleef je veel meer plezier aan. Behoor je tot de rest van de bevolking? Lees lekker verder. Maak nu je keuze……



Hoewel ik een aangeboren afkeer had van het openbaar vervoer leek het me in dit ene geval toch verstandiger om per trein naar onze eerste date te gaan. Station Amsterdam RAI lag op een steenworp van de broodjeszaak en parkeren is echt wel een ding in Amsterdam. Naast de idiote prijzen is het vinden van een plek waar je langer dan een uur kunt staan ook een hele uitdaging. En stiekem hoopte ik natuurlijk dat de afspraak zou eindigen in een Tante Sjaan kroeg in de Jordaan, waar Hazes Senior en de meters bier je om de oren vlogen. De kans was daarnaast ook zeer reëel dat we niet meteen de eerste avond in de loft zouden belanden en dan zou ik met mijn zatte kop de A10 moeten opdraaien en eindigen als een klein berichtje in de krant. Ik ben Tom, geen Dave Roelvink.

De RAI heeft weliswaar 24 uurs P+R parkeren, maar die was niet in gebruik omdat er ten tijde van onze date een opbouw aan de gang was van een of andere grote elektronicabeurs. Ik meen dat het de ICB was of zo. Whatever. Toen ik namelijk bij station RAI uitstapte, zag ik op de laad- en losplekken van de RAI honderden vrachtwagens uit alle uithoeken van Europa af- en aanrijden. Verder een mierenhoop aan mannen in werkkleding, die er bijzonder Oost-Europees uitzagen. Enorme tenten stonden om het complex heen, blijkbaar omdat er ruimtegebrek was in de RAI of zo. Wat een gedoe allemaal voor een paar dagen netwerken. Ik had dat nooit helemaal begrepen, maar ja, de ‘toekomstige liefde van mijn leven en moeder van mijn kinderen’ verdiende onder andere daar haar kost, dus mocht ik er niet te negatief over doen. Lang leve de RAI en haar besognes.

Het was 14:20 toen ik het station verliet, wat betekende dat ik weer eens veel te vroeg was. Soms is het best vervelend om alles te plannen en vooral het inplannen van de ‘wie weet heeft de trein vertraging buffer’ is achteraf zinloos als de NS juist bij jouw rit op tijd rijdt. Maar plan je het niet in, dan springt er uitgerekend ter hoogte van Castricum voor jouw trein een suïcidale geesteszieke en zit je met de gebakken peren, heb je een ontroostbare Hanna die denkt dat je haar laat zitten en na een paar verdere zinloze redeneringen vergaat de wereld. Daarom: niet zeuren dat je te vroeg bent. Rook nog een sigaretje, neem een Smintje, recht je rug en ga een blokje om. Na voor de derde keer langs de broodjeszaak te zijn gelopen, zag ik dat de meeste Poolse montagemannen of hoe die lui ook heten hun pauze hadden beëindigd en stapte ik naar binnen en ging aan een tafeltje zitten. Er was op de dames achter de balie na geen vrouw in de zaak te bekennen, wat betekende dat Hanna er nog niet was. Ook geen Perry uit Halfweg overigens, wat ook een hele opluchting was..

Omdat het een echte blind-date was en we geen idee hadden hoe de ander er uitzag, had ik heel clichématig voorgesteld om het boek ‘Pride and Prejudice’ mee te nemen en voor me op tafel te leggen. Tja, ik had net voor de zoveelste keer ‘You got mail’ gezien met de altijd bloedmooie Meg Ryan en die irritante pindarots Tom Hanks. De roos erbij vond ik net even iets te veel van het goede, dus het was alleen het boek. Ik was ten slotte ook niet de vrouw. Je kijkt onbewust bijna iedere 20 seconden op je klok als je op je date zit te wachten. Dan moet je ook nog de serveerster afwimpelen met de tekst: ‘nee, ik wacht nog op iemand’. Iemand? Mogelijk de vrouw van je dromen; wat nou iemand? En precies die ‘iemand’ opende de deur en stapte enigszins zoekende de zaak binnen. Ze keek rond en zag tot haar vreugde het boek op mijn tafeltje liggen.

Het valt moeilijk te beschrijven wat ik toen voelde. Wat ik wel wist, was dat mijn ietwat te hippe strakke broek achteraf gezien geen handige keuze was, want iedere zwelling die zich voordeed in mijn kruisstreek voelde lichtelijk onaangenaam. Maar als stoere onverschrokken man nam ik dit kleine ongemak toch maar al te graag voor lief. Galant stond ik op en trad haar tegemoet. Ze glimlachte en we begroetten elkaar met drie zoenen op de wang. Mijn hemel, wat zag ze er fantastisch uit. En, wat rook ze lekker. Niks geen zware shag met Nederwiet. Nee, ik meende iets van de klassieke geur van Chanel 5 te herkennen.

“Hey, ik ben dus Hanna, ik neem aan dat jij dan Tom” zei ze met een stem die inderdaad deed denken aan Dieuwertje Blok, maar dan vreemd genoeg als presentatrice van het Sinterklaas-journaal na een avondje flink doorzakken. Rare, maar heel opwindende combi. Ze was ook al geen kopie van Inez, want haar lange blonde haar zat keurig in een paardenstaart en reikte tot halverwege haar rug. Niks geen zwarte mascara, maar heel subtiel opgemaakte ogen en de lippen slechts in de gloss. In elk oor een spierwitte parel als oorbel en een duidelijk door een designer ontworpen donkerblauw colbertje, dat prachtig combineerde met haar met bloemen versierde strakke broek. Zij kwam overduidelijk niet uit de provincie, waar een spijkerbroek vol gaten en een houthakkersshirt de meer gangbare trend was, nee, volgens mij had ze de overduidelijke flair van een Bloemendaals meisje. Oh, wat een genot. Het contrast met de ietwat oubollige broodjeszaak kon eigenlijk niet groter zijn.

Ik schoof haar stoel aan en ging vervolgens tegenover haar zitten, maar had moeite om te wennen aan het idee dat al dat moois tegenover mij heel misschien wel drie weken met mij door Noorwegen zou gaan reizen, een ravage van seksuele hotelkamerschades achterlatend. Geen meubel meer rechtop, de badkamers totaal overhoop en het beddengoed ergens totaal bevlekt in een hoek of over het balkon gesmeten. Kom op Tom, focus en stel een leuke vraag. In mijn totale verwarring wist ik niks beters te verzinnen dan: “moet je bij deze beurs ook weer opdraven?” Aaargh, wat een kutvraag. Heb je dan niks gevatters in huis vervloekte ik mezelf. Wonderwel begreep ze mijn ongemakkelijkheid en antwoordde: “Jazeker, net als vorig jaar sta ik als hostess op een stand van een Japanse camerafabrikant. Het was toen mijn eerste klus en nu dus voor de tweede keer. Ze wilden mij per sé weer hebben dit jaar. Leuk hè”.

Zeker leuk. Was ik net van de Japanse porno af, kwam zij weer met Japanners aanzetten. “Ze slapen in het Okura en ’s avonds mag ik ook bij hun feestjes zijn”. Hou op, schei uit nou. Ik werd weer heel beeldend in mijn gedachtes en zag haar de ene na de andere Japanse lul die uit een muur kwam in haar mond nemen en vol overgave afzuigen. Waanzinnig geile gedachte, maar het hielp me nu echt niet om een beetje relaxt te blijven zo face-to-face met haar aan dit tafeltje. Gelukkig kwam de serveerster als geroepen toen ze vroeg wat we wilden bestellen. Ik gebaarde dat Hanna het als eerste mocht zeggen en dat bleek een broodje bal met mayo en een muntthee te zijn. Gewaagde keuze. Ik hield het bij een broodje halfom en een glas melk. Broodje bal met mayo; definitief geen vegetariër dus.

Terwijl de serveerster met het bereiden van de broodjes bezig was, had ik tijd om haar beter te bekijken. Grote reebruine ogen. Prachtig. Blijft een hele mooie combi: blond haar en reebruine ogen. Haar wenkbrauwen waren licht en duidelijk mooi verzorgd. Ze leek totaal niet nerveus en haar lach was hartelijk; ik dreigde wat weg te dromen, maar kwam direct bij kennis toen ze vroeg: “zeg Tom, hoe lang ben jij eigenlijk?” Een terechte vraag dacht ik zo, want ik was in het geheel niet de kleinste. “1.98”, wat zij beantwoordde met “wow”. Ik schatte haar op 1.65 en bleek daar slechts 3 centimeter naast te zitten; ze was 1.62. Klein, maar fijn. Even holde ze haar rug om zichzelf wat uit te rekken. Ze deed dat op een manier die typisch is voor vrouwen, die precies wisten waar ze mee bezig waren.

Haar colbertje opende zich hierdoor een beetje en zo werden de rondingen van haar borsten wat beter zichtbaar. Haar witte shirtje trok strak en mijn jarenlange ervaring liet me een beetje in de steek, want ik kon maar niet beslissen of het een ‘vol B’-tje of een ‘klein C-tje’ was. Misschien omdat ze wat klein van stuk was vertekende het beeld een beetje. Uiteindelijk hield ik het op een ‘klein C-tje’. Wat ik wél een beetje vreemd vond, was dat ik met geen mogelijkheid iets van opgewonde tepels kon ontdekken; de rondingen waren vrijwel perfect bolvormig.

Maar wat maakt dat eigenlijk uit? De natuur bedeelt je met wat het je gunt. En hetgeen Hanna had gekregen wond me in elk geval wel op, want mijn slechte broekkeuze begon me een beetje parten te spelen. De serveerster zette de borden met onze broodjes voor ons neer en kwam nog een keertje terug voor de drankjes. Mijn broodje was rijkelijk belegd met pekelvlees en lever, zoals dat gebruikelijk is in Amsterdamse broodjeszaken en haar broodje bal had een ruime hoeveelheid mayonaise. Toen ze daar een grote hap van nam, perste er wat van die mayonaise langs haar mondhoek naar buiten. Ze veegde dat snel af, maar dat voorkwam niet in dat ik nu op mijn netvlies een beeld had van een wit goedje dat uit haar mondhoek droop. Ik keek echt te veel porno.

Ik betaalde de rekening en we liepen de broodjeszaak uit. Eenmaal naast haar lopend viel het lengteverschil wel erg op, maar of dat nu een probleem was? Al haar vriendjes en veroveringen waren natuurlijk altijd langer dan zij en al mijn scharrels kleiner. Dus eigenlijk was er niks ongebruikelijks voor ons allebei. We sloegen de Scheldestraat in, waar links en rechts de eettentjes zich voorbereidden op een avond van internationale klandizie, wat hun geen windeieren legde als er een grote beurs bezig was. Even maakte ze een grapje en wiegde opzettelijk met haar heup tegen mijn bovenbeen, want zo was dat met ons lengteverschil. De sfeer was losjes en ik voelde dat de klik aanwezig leek. Omdat de wijk zo heette hadden tal van winkels en eettentje ‘Pijp’ in hun naam. Lekker hoor, maar ik weet niet of het Hanna ook nog opviel; lijkt me niet meer als je er al een tijdje woont.

Het liep tegen vieren en we staken het Amstelkanaal over. Het peperdure Okura hotel lag rechts van ons. Ik grapte dat daar op de bovenste verdieping een hele leuke snackbar zat. Ze lachte, maar wist vast heel zeker dat ik ook wel wist dat daar een Japans sterrenrestaurant zat. Yakazuki*** of zoiets. Niet veel verder sloegen we een zijstraat in en plotseling stopte ze en haalde ze een sleutelbos uit haar colbertzakje. Deze stak ze in de statige eikenhouten deur en voilà, daar stonden we ineens in de entreepartij die van onder tot boven was afgewerkt met marmer. Ze liep de trap op en verwachtte zonder iets te zeggen dat ik haar braaf volgde. De etiquette schrijven eigenlijk voor dat je nooit achter een dame de trap op liep, maar dat kon mij nu even niks schelen, want op deze ‘verboden’ wijze had het mooiste uitzicht op een heupwiegend kontje dat strak in haar met bloemen versierde broek zat.

Het uitzicht bleef gelukkig een tijdje duren, want we gingen helemaal naar de bovenste etage. Vroeger zou dat ‘drie-hoog-achter’ hebben geheten, later ‘penthouse’ en vandaag de dag was het een ‘loft’. Naast de bel van haar deur zat een naamplaatje ‘Dolce & Gabanna’. Eenmaal binnen kwamen we in één grote ruimte met open keuken en slechts twee deuren naar andere vertrekken. Verder was er een trap die leidde naar een luik in het plafond. Midden in de kamer stond een grote bank, maar omdat ik alleen de achterkant zag, wist ik nog niet dat haar huisgenote daarop lag. Hanna vroeg: “wijntje?”. Ik had daar nu ook wel trek in en met allebei een glas rosé in de hand liepen we richting de trap. Dat was het moment dat ik haar huisgenote zag, die half apathisch verzonken leek in haar telefoon.

Ze had een enorme koptelefoon op, die ze even afdeed, toen ze ons begroette: “Hi, ik ben Sophie, en jij?” Ik keek haar aan en ondanks haar slobberige huisbroek en verwassen hoodie zag ik een lange slanke meid die ik niet anders kan omschrijven dan als een prachtige Keniaanse Masai-negerin. Never-ending-legs, smalle handen met lange vingers en dito nagels en een gezicht met hoge jukbenen en volle lippen. Ze had in elk geval de donkerste huid, die ik in mijn leven gezien had. Ik zei mijn naam en Sophie grapte naar Hanna: “Is dat je oom?” Dat was een vrij pijnlijke constatering dat onze leeftijden nogal uit elkaar lagen.

“Geen aandacht besteden aan dat adoptiekind” zei Hanna en ze ging me voor de trap op richting het luik en ja, ik werd alweer getrakteerd op haar prachtig heupwiegende kontje. Dat wist ze zelf natuurlijk ook wel. Vlak voordat we boven waren keek ik nog snel even om naar die tropische verrassing die Sophie heette. De interesse leek niet wederzijds, want ze zat alweer apathisch in haar telefoon verzonken. Eenmaal boven zag ik hoe ze van het platte dak een prachtig loungeterras hadden gemaakt. Enorme hangbanken uit steigerhout, met een overdaad aan kussens om in weg te zakken. Een overkapping om ook bij lichte regen niet te hoeven vluchten. Het leek net of ik in die Old-Amsterdam reclame was beland; alleen de trompettist ontbrak nog. Ze vleide zich neer in de bank zoals dat zo mooi heet en ik kon niet anders dan vrij dicht naast haar gaan zitten. De vele kussens duwden ons een beetje naar elkaar toe, wat ik natuurlijk helemaal niet erg vond.

Ze trok haar knieën op en begon me aandachtig in de ogen te kijken. Ze wond er ineens geen doekjes om toen ze vroeg: “en, wat denk jij? Is de eerste klik er bij jou ook?”. Er was maar één antwoord mogelijk op die suggestieve vraag, maar om mijn antwoord nog onvermijdelijker te maken, legde ze haar hand op mijn onderarm en aaide die een beetje. Ze was erg goed in het verleiden en klemzetten van weerloze mannen, die nu als gevangen in een val niets ander konden uitbrengen dan: “eeeeeh, ik denk het wel ja”. En om die klik nog wat meer kracht bij te zetten, boog ze naar voren en gaf ze me een boterzacht kusje op mijn mond. “Dan zijn we het daarover eens. Proost en welkom in huize Dolce & Gabanna”. Ook haar lippen proefden zoet.

Het ijs leek gebroken. Ze boog voorover, trok een lade onder de bank open, haalde daar een asbak en een pakje Marlboro light uit. Ze zette de asbak tussen ons in op de bank en vroeg of ik een vuurtje had; een beetje dame heeft namelijk zelf nooit een aansteker bij zich. “Overdag rook ik eigenlijk niet, maar zodra de kurk van de fles is, dan krijg ik direct trek”. Kon ik dat maar, dacht ik. Het was een prachtig mooie september namiddag, windstil en de thermometer tikte moeiteloos de 25 graden aan. Ze zette een zonnebril op, nam een trekje van haar sigaret en leunde achterover. Haar beide armen spreidde ze uit over de rugleuning en haar hoofd liet ze ontspannen naar achter leunen, als in totale ontspanning. Met getuite lippen blies ze de rook uit en op dat moment sprong het knoopje van haar colbertje los en kwamen die prachtig mooie ronde bosten weer vol in beeld, maar nog steeds geen spoor van priemende tepels.

Haar voeten legde ze op de steigerhouten kubus voor ons en ik besloot zijdelings te gaan zitten, zodat ik haar in al haar schoonheid kon bewonderen. In die houding kon ik ook met gestrekte arm precies bij haar nek en begon haar vlak onder haar paardenstaart wat te kriebelen. Dat viel in goede aarde, want ze wiegde wat met haar heup om nog beter in de kussens te geraken. “Dat is fijn, Tom; kan jij ook een beetje goed masseren?” Ik zei dat ik nooit klachten op dat vlak had gehad en ze lachte, draaide haar hoofd mijn kant op en gaf me een klein luchtkusje. “Je bent een lieverd” voegde ze eraan toe en ze verzonk weer in haar volle ontspanning. Hoewel, ik merkte dat haar buik steeds sneller op en neer ging, wat duidde op een verhoogde ademhaling. Ik kon er totaal naast zitten, maar volgens mij begon ze langzaam opgewonden te raken. Mijn bevestiging leek ik te krijgen toen ik langzaam twee puntjes zag groeien precies bovenop haar ronde borsten.

Ze pakte haar telefoon, scrollde wat en niet veel later activeerden de outdoor speakers, die handig verstopt waren ergens in of onder de bank. De serene stilte op het dakterras veranderde in de zwoele klanken van Raemonn en zijn megahit ‘Supergirl’. Ze had een playlist opgezet die louter en alleen tot doel had de erotische spanning te verhogen. Want die spanning voelde ik in al mijn vezels en wederom baalde ik van de keuze die ik eerder die dag had gemaakt toen ik mijn broek koos voor onze date. “Kun je me nog een wijntje inschenken, lieverd? Ik lig net zo lekker”. Tuurlijk wilde ik dat. Ik nam onze beide glazen mee en liep de trap af naar de keuken.

Haar huisgenote was verdwenen en de bank was leeg. Ik nam de kamer in me op. Het was een bonte verzameling van meubelstukken die toch tezamen een heel gemoedelijke sfeer uitstraalde. In de hoek stond geen waterpijp en de vloer was niet bezaaid met kledingstukken uit de seventies. Maar dat kon natuurlijk nog steeds het geval zijn in haar slaapkamer. Ze wilde gemasseerd worden en ik zag het al voor me. Onze kledingstukken zouden we van elkaars lijven scheuren en op de al aanwezige berg broekjes en topjes gooien, om daarna haar hele lijf kwistig met de olie in te smeren als perfecte opmaat tot adembenemende seks tot in de kleine uurtjes. Relax Tom, we zien wel hoe het loopt.

Ik schonk beide glazen vol en zag dat de koelkast gevuld was met nog drie flessen rosé en een overdaad aan kleine hapjes. Hmmm, die is wat van plan… en terwijl ik langs de lege bank richting de trap liep, hoorde ik achter één van de twee deuren het zachte geklater van water en nam aan dat Sophie aan het douchen was, waarschijnlijk om zich op te dirken voor een avondje stappen. Of met een speer te gaan jagen op wilde dieren, want dat zou deze Oost-Afrikaanse beauty ook niet misstaan. Prima, dan hadden Hanna en ik deze heerlijke loft vanavond voor ons zelf alleen. Alle sterren stonden goed; nu wel oppassen dat ik niet ga overhaasten en de boel verknal, maar ook niet te afwachtend zijn, want dat kan ook verkeerd opgevat worden: ‘ben ik lelijk of zo?’. Nu alleen nog uitvogelen of Hanna ‘Dolce’ was of ‘Gabanna’…. Niet dat dat wat uitmaakte, maar ik wilde het vreemd genoeg toch weten.

** Het gaat hier om een geschreven verhaal. Dan kun je soms bepaalde algemeen bekende karakter- of uiterlijke eigenschapen gebruiken om in één korte omschrijving een heel duidelijk beeld te scheppen. Soms kun je er dan voor kiezen om een licht racistisch element te gebruiken om effectief te zijn. Als ik schrijf Hockey-meisje, dan heeft iedereen direct een beeld. Spaart lappen omschrijvende tekst uit. Als ik schrijf Masaï-negerin, dan is dat net zo effectief, alleen zou dat tegenwoordig ineens niet kunnen. Ik blijf dat vreemd vinden, er is niks persoonlijks of vervelends mee bedoeld.
***Yamazato heeft 1 Michelinster en bevindt zich op de begane grond Ciel Bleu heeft er 2 en die zit op de bovenste verdieping