Cohen - 1

De burn-out heeft me laat te pakken. Al zit ik er wel goed mee. Het schrijven vlot niet en van de gedachte dat ik weer één van de zovele politieke of sociale kwesties moet bestuderen maakt me misselijk.

Vele van mijn vrienden en kennissen steken het op de tijdsgeest. De Trumpiaanse politiek en de vuile kapitalisten zijn de schuld van de wereldbrand en dus ook van mijn persoonlijke misère. Ongetwijfeld was ik hier enkele jaren geleden volledig in meegegaan.

Het zit me echter zo tegen dat ik het maar naast me leg. Laat ze maar lullen over hun politieke onzin. Nee, de reden waarom het niet meer lukt is veel erger. Het besef dat hoe liberaler we ons noemen, hoe minder we het zijn.
Mijn ouders waren fervente hippies en ik werd dan ook zo opgevoed. Niks moest en alles mocht. Kwam ik op mijn twaalf jaar al rokend thuis, dan nodigde ze me uit om eens wat hasj te proberen. Had ik op mijn zestien een relatie met een veertigjarige vrouwelijke leerkracht, dan nodigde ze die uit voor een gezellig Chanoeka maal.

Het enige dat ik hen moest beloven was dat ik altijd zou beseffen dat de wereld nog niet klaar was voor de schoonheid van het progressief denken, zelfs niet in een liberale stad als New York.

Ik heb hen raad echter in mijn jeugdigheid links laten liggen. De wereld veranderde. De afgelopen dertig jaar geloofde ik dan ook dat alles en iedereen uiteindelijk vrij en vrank zou kunnen leven. Zijn wie je wil zijn en doen wat je wil doen.

En dan krijg je plots een hamer die op je kop klopt. En die doet zoveel pijn dat niets meer lukt. Na enkele nutteloze pogingen bij zielenknijpers en aanverwanten, bood een nachtelijke braspartij me soelaas.

Wat als ik gewoon een jaar lang één doel zou nastreven. Niks anders dan een zoektocht tot een perfectie. Als ik er in zou lukken dan kon ik met veel trots zeggen dat al de rest er niet toe deed. … En als het mislukte dan kon ik er me bij neerleggen dat het sucktte, maar ik het alleszins had geprobeerd.
Maar welk doel? Dat was al een zoektocht … hieronder een kort verslag:

‘Hahahaha, wat lul je tocht’

‘Ik lul niet, ik moet gewoon iets vinden, … iets dat nutteloos lijkt en toch lekker bevrijdend kan zijn …
Bulderlach en gespot van mijn tooggenoten.

‘Misschien moet je een rechtse groep infiltreren en ze …’

‘Ach, … dat zou mooi staan, hé. De zoveelste New Yorkse jood die optrekt met skinheads. Nee, daar bedank ik voor.’

‘ … Of trouw met zoveel mogelijk buitenlandse vrouwen die naar hier willen komen, goede verhalen en je verdient er nog wat aan.’

‘Nee, joh. … schijnhuwelijken zijn te populair en … huwen klinkt te serieus. Het moet echt iets lulligs zijn. … Geen heldenverhalen …’

‘Misschien is het dat wat je moet doen …’

Die stille eikels zijn de beste bedenkers van onzinnige redenen. Ik bekeek de kleine vadsige gast die het woord had genomen. Ik kon eerlijk gezegd na al die glazen drank niet meer uitmaken wie hij was. Een collega van een collega of misschien wel een toevallige klant.

‘ Wat bedoel je?’

‘Wel, … misschien moet je proberen om je lul in zoveel mogelijk vrouwen te steken. Net zoals die Braziliaan …’

Shit! Dat leek me wel iets. Ongetwijfeld aangesterkt door de alcohol, riep ik uit:

‘Voor elke dag van het jaar één.’

Gegrinnik en aanmoedigend dronkenpraat hadden de rest van de avond gevuld. En de volgende ochtend hadden een kater opgebracht. Maar meer dan dat, had ik nu een doel … een onzinnig doel.

Als een echte libertijn en hipster ging ik op audiëntie bij de redacteur, wiens krant ik vaak volschreef met een hoop analyses. Met veel zelfvertrouwen legde ik mijn plan uit.

Na de weinige vijf minuten tijd die ik nodig had, bleef het een poos stil. Ik bleef hem echter strak aanstaren. Hij had natuurlijk alle macht over mijn plan. Hij zou me hard kunnen uitlachen en dan ontslaan … of me zot verklaren en dan ontslaan.

In plaats daarvan stemde hij in op een aantal voorwaarden. Ik moest schrijven onder een anonieme naam en het moest hypothetisch beschreven worden. Afhankelijk van de respons over de eerste week, zou hij besluiten of ik het een jaar zou kunnen trekken. Als het goed was, kreeg ik een bonus. Bij falen moest ik maar iets anders proberen en kreeg ik niks.

Met alle risico’s in gedachte liep ik toch meer dan tevreden naar buiten. Nu begon een soort sabbatjaar. Eentje met een doel, maar lekker onzinnig.

Ik wou goed beginnen en besloot een hele dag rond te lopen in het hippe Manhattan. Al die weelde. Chichi madammen die flaneerde langs de veel te dure boetieken. Mannen in maatpak die snel verder stapte, want ‘time is money’.

Pas tegen de avond realiseerde ik mij hoe moeilijk het misschien allemaal wel zou worden. Ik was een vijftiger die niet heel knap of rijk was. Met mijn stekje in de Bronx zou ik ook weinig indruk maken.

Met wat zelfmedelijden en het idee om de volgende dag een plan te maken eindigde ik in een bar in Harlem, gekend voor de dames van lichte zeden die er geregeld zaten. Ik bestelde een fles champagne. Het universele teken dat je op zoekt bent naar betalend vrouwelijk gezelschap.

Een zwarte dame kwam op me af. Ze had een rode jurk aan die haar niet echt stond. Ik schatte haar eind de dertig, maar misschien was ze wel ouder. Ze glimlachte haar witte tanden bloot en stelde zichzelf voor: ‘Destiny’
Ik bood haar een glas aan en betrapte me even op een gevoel van spiritualiteit. We dronken de Champagne uit. Zij trager als ik en ik meer dan haar. Met een warm gevoel en het idee dat de wereld trager draaide, nam ik haar mee naar een kamer boven de bar.

Ze vroeg natuurlijk om eerst te betalen. 150 dollar voor één beurt.

‘Shit, jij bent duur!’

Destiny nam het me kwalijk. Ze gromde hard naar me dat ze een echte escorte was en dat ze me al een heel uur gezelschap had gehouden. Eigenlijk had ik haar daar meer voor moeten betalen.

Ik had geen zin in het gevecht. En ze had ook wel gelijk. Ze had een uur lang naar mij moeten luisteren. Ze had ongetwijfeld geen snars van wat ik had gezegd begrepen. Ik gaf haar het geld en zelfs wat extra. Ze keek nog kwader naar mij. Want een hoer wil nu eenmaal ook geen medelijden. Ik glimlachte enkel en begon me uit te kleden.

Zij volgde. Ze was sneller klaar als mij en stond naak voor me. Ze had een papperig buikje en hangborsten. Groezelig, krullend schaamhaar bedekte haar vagina. Helemaal geil liep ik naar haar toe en wilde haar zoenen.
Het was voor haar zakelijk. Ze reageerde niet echt op mijn liefkozende intenties en haalde snel mijn lul uit mijn onderbroek. Ze spoog wat speeksel op haar hand en begon me af te rukken.

Soepel en met al haar ervaring liet ze haar hand over mijn besneden penis glijden. In mijn poging haar toch te zoenen, merkte ik dat ze blij was met de redelijke proporties van het tuig.

Ik nam dan maar haar borsten in mijn handen en kneedde ze. Ze voelden vormloos aan. Snel nam ik de condoom en deed die rond mijn lul. Het was tijd voor wat meer actie. Ze wilde me nog oraal bevredigen, maar daar had ik geen zin in.

Ze duwde me dan op bed en ging op mij liggen. Ik had het anders in mijn hoofd afgespeeld, maar het was te laat. Zij had duidelijk minder gedronken en het letterlijke overwicht. Ik liet begaan en voelde hoe mijn penis in haar binnenste verdween.

Ik nam haar vette dijen vast en probeerde ze te kneden. Destiny ging onmiddellijk over tot een aardig tempo. Ze was een Bmw. Snel optrekken en een hard tempo aanhouden. Even dacht ik angstig dat mijn lul het niet zou houden onder de hevige bewegingen.

Ik geraakte echter in de ban van haar zwiepende borsten. Heen en weer, haast kloksgewijs. Ze begon te kreunen. Hoe harder zij ging, hoe steviger ik mijn lid voelde aanzwellen. Bij het eindspel aangekomen nam ze mijn handen vast en drukte ze die op haar tepels. Ik kneep wat op de ondingen, terwijl ik stevig in het rubbertje spoot.
Ze vertraagde wat en hield dan halt. De zaak was afgehandeld en zonder veel meer liep ze naar de badkamer. Onderweg plukte ze haar kleren op. Ik bleef even liggen. Nog niet helemaal zeker of dit het wel was, tastte ik naar mijn penis.

Het voelde wat voos aan. De condoom had zijn werk wel goed verricht. Ik haalde het eraf en gooide het weg in de prullenmand naast het bed. Gevuld met nog meer rubbertjes.

Geduldig wachtte ik mijn beurt af om naar de badkamer te gaan. Toen ze eruit kwam, glimlachte ze nog even flauwtjes en verliet dan de kamer. Ik nam mijn tijd en nam nog even een douche voor ik het pand verliet. Ik rekende de duur van het gebruik van de kamer af aan de receptie en liep weer door de bar naar buiten. Onderweg zag ik hoe Destiniy haar volgende klant aan het inpakken was.